Reizen door Texas

Reizen door Texas Alhoewel we een heerlijke tijd samen gehad hebben is het donderdag  26 februari helaas tijd om afscheid te nemen van Karen en Riley. De camper moet 22 april terug zijn in Baltimore, Maryland zodat hij weer verscheept kan worden naar Europa. En voor het zover is hebben we toch nog wel wat kilometers te gaan. Het is opnieuw schitterend weer en na enkele hugs worden we uitgezwaaid door Karen en Riley en laten Panther Junction achter ons om een uurtje later ook Big Bend National Park te verlaten.

Natuurlijk stoppen we wel enkele malen om foto’s te maken van enkele prachtig bloeiende Yucca’s. Het is leuk dat we deze bloei eindelijk hebben mogen aanschouwen. (Wij hebben inmiddels een uitgebreidde foto reportage onder de kop Foto’s – Big Bend National Park op onze site gezet). Als we het park verlaten pakken donkere wolken zich samen en al snel is er geen zonnestraal meer te bekennen. Rond half een zijn we in Sanderson, “de Cactus Capital of the World”. Maar er is in de verste verte geen cactus te bekennen, wel een vrachtwagen met een huis erop. Heerlijk dat het zo eenvoudig is om je huis te verplaatsen als je elders wilt gaan wonen omdat je daar nieuw werk hebt gevonden of je niet meer behoeft te werken. Omdat we ons nog steeds vlak bij de grens van Mexico bevinden treffen we opnieuw de zo kenmerkende strook glad gestreken zand aan langs de weg waar de Border Patrol auto’s regelmatig over heen rijden terwijl ze de grond inspecteren op voetafdrukken. Gelukkig kijken ze meer naar beneden dan vooruit zodat ze mij niet weg zien rennen als ik net een cache heb gevonden die ook langs dat pad verborgen is. Om twee uur zijn we in Langtry, een stadje bestaande uit enkele huizen en een imposant Visitor Center.

Hier maakte vroeger Judge Roy Bean de dienst uit.Hij sprak recht in zijn eigen saloon waarbij de gasten als jury fungeerden en gaf op eigen wijze  vorm aan  “The Law West of the Pecos”. Meestal werd als straf bepaald dat de verdachte de gehele zaak van drank moest voorzien en zo was de cirkel weer rond. Er is een volledig lege campground tegenover dit Visitor Center en daar we geen zin hebben om nog verder te rijden zetten we daar de camper neer. Het is een goede plek om te blijven. Ondanks het feit dat we drie jaar geleden ook al hier waren blijken we nooit de diarama’s goed te hebben aanschouwd, die het verhaal vertellen van deze legendarische Roy Bean, die de Engelse actrice Lilly Langtry aanbad.

Niet alleen lopen we natuurlijk weer rond in de saloon en maken foto’s, ook wandelen we door de cactus garden ernaast waar we genieten van de vele  verschillende soorten. Uiteindelijk brengen we er toch twee uur zoet voor we terug lopen naar de camper. Helaas is de temperatuur te laag om buiten te zitten alhoewel de zon volop schijnt. De ijzige wind maakt een verblijf binnen aangenamer. Alhoewel ik nodig moet schrijven heb ik niet zo veel inspiratie en duik derhalve heerlijk in mijn spannende boek over de kolonisatie van Amerika. In heb weer een aantal boeken te pakken kunnen krijgen van de “Wagons West” serie (in totaal zijn er 25 delen) en geniet. De publicatie van een nieuw stukje moet dus maar even wachten. We hebben ’s avonds een schitterende zonsondergang maar helaas trekt de lucht daarna dicht en vrijdag 27 februari is het zwaar bewolkt en valt er zelfs wat ijsregen.

Desondanks stoppen we, op weg naar Del Rio, enkele malen om een wandeling door één van de vele canyons te maken waar op verschillende plekken caches verborgen zijn. Het vriest zeker 4 graden en door de harde wind voelt het nog kouder aan maar desondanks geeft het klimmen en klauteren over de vele rotsblokken, diep de canyons in, veel voldoening. Uiteindelijk komen we door en door koud terug bij de camper. Het is genoeg geweest, ik kan mijn vingers niet eens meer bewegen. Dat betekent dat we rond het middaguur al in Del Rio arriveren, een grensplaatsje met Mexico. Als we langs een laundry rijden stoppen we daar zodat we onze volle waszak weer eens kunnen legen. Het blijkt een grote en schone laundry én naast een Sonic gelegen zodat, terwijl ik de was in de machines stop, Dick een lekkere milkshake haalt. Nadat alles weer schoon en opgeborgen is rijden we naar Walmart waar we op het parkeerterrein mogen overnachten. Heerlijk weer eens naast een grote supermarkt te staan. Het biedt tevens de gelegenheid om onze voorraden weer eens aan te vullen. Nadat ik enige uren heb doorgebracht in deze aangename winkel, kijkend naar koopjes, die er niet zijn en in de nabije omgeving ook nog wat caches heb gevonden lopen we naar Applebee’s, een steakrestaurant. Niet vaak hebben we de kans daar te eten en als deze zo dichtbij je slaap plekje is ben je gek als je er geen gebruik van maakt. Het eten smaakt werkelijk voortreffelijk en om niet met een te volle maag terug te keren naar de camper wandelen we nog wat door een van de vele malls. Deze zijn, zo vlakbij de grens met Mexico, best groot en het is er erg druk met voornamelijk Mexicanen die komen shoppen.

We vinden tijdens het rondsnuffelen in de winkels een prachtig tasje en na wat smeken blijk ik het ook nog goedkoper te krijgen. Eigenlijk moesten we voor deze extra korting via de telefoon waardebonnen downloaden maar daar dat toch wat lastig gaat met een Europese telefoon regelt verkoper Jorge de korting. Complimenten voor deze JC Penney winkel. Helaas is het zaterdagochtend nog altijd slecht weer. De wolken hangen op de grond en het miezert. De temperatuur beweegt zich rond 3 graden. Ondanks het vroege uur is het overal erg druk en we verbazen ons over de enorme rij auto’s die op zaterdagochtend al voor de Mc Donalds staat. Wat zou men rond dit tijdstip hier zoeken? Voor we vertrekken hebben we eerst de kaarten erbij gepakt en een nieuwe bestemming gezocht. Ons oorspronkelijke plan was om naar het noorden te reizen en vervolgens in een boog naar Houston af te dalen maar inmiddels weten we dat er een groot koufront hangt boven onze bestemming, het vriest er behoorlijk, het sneeuwt en veel electriciteits leidingen zijn gebroken. We hebben geen zin dit weer op te zoeken dus besluiten we verder naar het zuiden te rijden in de richting van Corpus Christi. De afstand is groot zodat we niet verder komen dan Crystal City, een plaatsje midden tussen de uitgestrekte landerijen onder San Antonio waar een van de weinige campgrounds in dit gebied te vinden is. Met regen arriveren we er en nadat we gebeld hebben met de camp beheerder komt er uiteindelijk iemand waar we ons geld kwijt kunnen en die ons een plekje op deze “working ranche en campground” geeft. De rest van de middag lezen we, schrijven we, draaien we natuurlijk weer een was en zitten lekker binnen bij de kachel. Het is echt geen weer om er op uit te trekken. Zondag 1 maart hangen de wolken nog steeds op de grond, er is geen wind en het is zelfs 12 graden. Maar het blijft vochtig en buiten is het niet echt aangenaam. Nadat we water gevuld hebben en ons grey- en black water hebben gedumpt verlaten we deze uitgestrekte campground en rijden verder over het platteland van Texas. Het is overal erg stil en de auto’s die je ziet rijden zijn op weg naar één van de vele kerken.

Al snel stopt het geplaveide gedeelte van de weg en rijden we op een onverharde leem-achtige weg die door de vele gevallen regen van de afgelopen dagen de auto in zeer korte tijd erg smerig maakt. Dick moet ieder moment de ruitensproeier aanzetten om nog enigszins door de voorruit te kunnen kijken. Langs deze “farm road” staan allemaal ja-knikkers en affakkel-installaties en er rijden dus heel veel tankwagens waardoor er nog meer op spattend vuil is. Er wordt hier, gelet op de vele installaties, klaarblijkelijk veel olie uit de grond gehaald. De installaties worden ook flink bewaakt want bij iedere gate van een toegangsweg tot een ranch staan wel enkele campers met bewapende mannen die iedereen aanhouden die het waagt de ranch te betreden. Toch is er ook leven tussen de oliebronnen, we zien niet alleen veel kuddes koeien maar ook een groep Javelina’s (een soort wilde varkens) en enorme Wild Turkeys. Helaas is de weg smal, de berm erg drassig en zijn er geen uitwijkplekken op deze smalle tweebaansweg zodat het onverantwoord is om met de vele hardrijdende tankwagens te stoppen.

Foto’s van dit wild leven kunnen we dus haast niet maken. Toch hebben we er een van een Wild Turkey, de kwaliteit is niet bijzonder maar toch ….. Om 1 uur stoppen we in Corpus Christi Lake State Park. Doordat we vroeg zijn is er nog een plekje beschikbaar. Nadat de camper staat ga ik met de fiets een paar caches zoeken terwijl Dick, ondanks de kou en de mist, met water en zeep de camper te lijf gaat. Dat laatste is geen overbodige luxe want je kunt de camper niet meer naderen zonder stinkend smerig te worden. Ik geniet ondertussen van mijn fietstochtje over smalle bospaadjes langs het meer en vind alle drie de hier verborgen caches. Overal zie je vogels rondvliegen waaronder de prachtige rode Cardinal en ook kom ik een kudde Mule Deer’s tegen, uit zeker 30 dieren bestaand, die over de vlaktes van dit State Park rennen om een goed onderkomen voor de naderende nacht te vinden. Maandag 2 maart is het nog immer koud en zwaar bewolkt, maximaal 6 graden.

We skypen even met het thuisfront en rijden dan, met een blinkend schone camper, het park uit. Gelukkig is er geen regen meer, alhoewel de wolken nog tot op de grond hangen. We rijden weer langs eindeloze landerijen en ranches en arriveren uiteindelijk in Corpus Christi waar we, nadat we opnieuw een heerlijke Sonic milkshake hebben genuttigd (het lijkt haast onze lijfdrank)  en over enkele bruggen de baai oversteken om uiteindelijk op Mustang Island aan te komen. Omdat het pas 1.30 uur is vinden we direct een camper plekje in het gelijknamige State Park. De andere 3 beschikbare plekjes zijn een uurtje later allen bezet. De plek ligt aan zee, slechts gescheiden door een duinenrij, maar doordat de wolken zo laag hangen is daar praktisch niets van te zien. Wel jammer want een strandwandeling was nu erg leuk geweest. Met 7 graden en geen zicht hebben we daar echter geen zin in.

De enige bezoekers die we zien zijn de altijd aanwezige Raven die wachten of er nog een restje voedsel is over gebleven. Vaak zijn die te vinden op de rekken van de barbeque’s die overall in dit land op elke campingplek te vinden zijn. Daar ik evenmin de rest van de middag in de camper wil blijven haalt Dick de fiets van de camper waardoor ik in staat ben een stuk over Mustang Island te fietsen en opnieuw enige caches te zoeken. Het valt niet mee tegen de harde wind in te fietsen en ik ben blij dat ik mijn fluoriserende gele jack aan heb. Niet alleen houdt het de koude wind tegen maar ook val ik zo beter op. Je fietst namelijk aan de rand van een drukke verkeersweg. Veel caches zijn niet te doen omdat, wil je erbij kunnen komen, je door zeker 25 centimeter water en modder moet waden maar gelukkig vindt ik er, op mijn 16 km lange tocht, wel een paar zodat ik niet tevergeefs dat stuk gefietst heb. Rozig van het fietsen in de zeewind doe ik de rest van de avond niet echt veel meer. Dick, bezig met het publiceren van een stukje op de website, maakt dat af en nadat we gegeten hebben (restje spaghetti) duikt ook hij zijn boek in.

Dinsdag 3 maart hangt er nog steeds een dikke mist maar nadat we Mustang Island verlaten hebben en bij de USS Lexington zijn aangekomen komt er een vaag zonnetje door en stijgt de temperatuur naar 20 graden. Derhalve kunnen we zonder jacks aan boord gaan van dit vliegdekschip. De USS Lexington is wat kleiner dan de USS Midway, het vliegdekschip in San Diego, maar desondanks is het enorm leuk om over dit enorme schip rond te dwalen. Er staan overal borden met uitleg en we leren toch weer andere aspecten van het leven aan boord van een vliegdekschip dan dat we in San Diego hebben meegekregen. In tegenstelling van de USS Midway in San Diego staat hier ook boord geschut opgesteld en wel zodanig dat je er zelfs omheen kunt lopen en zelfs op kunt zitten.

Niet alleen op het vliegdek naar voren en achteren gericht, maar ook op de beide zijkanten staan een 4-tal kanonnen opgesteld, die je kunt verdraaien en richten. Het rondlopen is zo interessant dat we pas 4 uur later weer van boord gaan. Na een bezoek aan de enorme boekhandel van Barnes en Noble, waar we een plantengids van Audubon hopen te vinden, die ik niet in Big Bend National Park gekocht heb en die hier helaas niet te vinden is, rijden we naar een van de vele Walmarts van Corpus Christi waar we de rest van de avond en nacht doorbrengen. Woensdag 4 maart is het nog wel bewolkt. We bevinden ons op de Texan Tropical Trail en de temperatuur is met 23 graden erg toepasselijk. Overal om ons heen staan bomen in bloei of pronken met verse groene blaadjes. Bij het plaatsje Edna vinden we een mooie natuur campground aan Lake Texana en we besluiten hier te blijven. Het is er absoluut niet druk (veel mensen zijn afgeschrikt door een naderend koufront) en we vinden een prachtig plekje naast het meer. Alhoewel het waait en de zon slechts zo nu en dan door een gat in de wolken schijnt blijft de temperatuur rond de 23 graden schommelen zodat we ’s middags lekker buiten kunnen vertoeven. Pas rond zeven uur gaat het harder waaien en wordt het kil. Donderdag 5 maart is de temperatuur met 20 graden gedaald. Wat is het koud geworden. Zo nu en dan vallen er ook wat regendruppels en heel snel hebben we de camper klaar voor vertrek.

Voor we de campground verlaten rijden we nog even langs een historisch gebouw en zien we een rode vogel, het blijkt een Northern Cardinal te zijn die je niet zo vaak ziet. Gelukkig blijft hij even zitten voor de foto en zijn we weer een leuke foto rijker. We vervolgen onze weg. Het meer lijkt wel veranderd in een woeste zee, golven slaan tegen de kant en er is geen scheiding tussen water en lucht, alles ziet grauw en grijs. Over farm– en county roads rijden we naar Houston. Naast kale landerijen en zo nu en dan een paar boortorens zien we alleen grote groepen gieren langs de weg die het gemunt hebben op de restanten van konijnen en hazen. In Wharton stoppen we even om het prachtige gerechtsgebouw te bewonderen en nemen we ook een kijkje in een bankgebouw. Wat een schitterende ambiance. Alleen in Dawson City hebben we zo’n  bankgebouw (overblijfsel uit de Gold Rush) eerder gezien. Van binnen is alles van hout en het bankstel bij een grote schouw lijkt niet op zijn plaats. De balie waar geldhandelingen verricht worden is afgescheiden met houten tralies. Het lijkt of we een andere eeuw binnenstappen. Helaas mogen we om veiligheidsredenen geen foto’s maken. Voor we naar onze vrienden Iris en Robert rijden in Sugarland een stad ten westen van Houston stoppen we nog even bij de outdoorshop REI. En ja hoor, hier blijken dan toch eindelijk mijn zo gewenste Keen schoenen aanwezig te zijn en te passen. De missie die we met Mike en Susan in Tucson zijn begonnen (het vinden van Keens voor zowel Dick als mij) is eindelijk geslaagd.

Als we rond vier uur bij Iris en Robert arriveren blijken beiden nog niet thuis te zijn. Met hulp van een aardige buurvrouw weten we echter het juiste adres te vinden (er staan geen naamplaatjes op de deuren) en we zetten onze camper op de zeer ruime oprit. Niet lang daarna arriveert Iris met beide dochters Elfi en Milou en we worden direct uitgenodigd om binnen te komen en het nieuwe huis te bewonderen. Wat een schitterend huis en de buurt is toch wel wat anders dan vele buurten die we intussen in de USA hebben mogen aanschouwen, rustig en aangenaam. Rond half zes komt ook Robert thuis en we genieten van de heerlijke pasta die Iris heeft klaargemaakt. Ondanks het feit dat we elkaar veel te vertellen hebben maken we het niet te laat want morgenochtend moet Robert nog werken en dat betekent al tussen 7 en 7.30 op het werk zijn. Vrijdagmorgen hebben wij de luxe om te kunnen uitslapen en pas als Iris en Milou terugkomen na Elfi naar school te hebben gebracht zijn wij gedoucht en aangekleed. We ontbijten gezellig samen en kletsen. Het is Iris gelukt om ook voor ons nog twee kaartjes te bemachtigen voor de Houston Rodeo dus vanmiddag gaan we met elkaar naar deze beroemde Rodeo van Houston. We verheugen ons er nu al op.

Nadat de ontbijtboel is afgewassen pakken we de auto en rijden naar het winkelcentrum  waar we gezellig rondlopen en natuurlijk ook in enkele winkels rondneuzen. Alle grote winkelketens zijn hier, ik zou er wel dagen kunnen doorbrengen en rond kijken maar het blijft bij langs lopen. Alleen Abercrombie en Fitch kan ik niet weerstaan en ik ren even de winkel binnen om mijn favoriete luchtje Fierce op te spuiten. Waarschijnlijk spuit ik wat teveel want Milou houdt haar neusgaten dicht. Kennelijk vindt zij dit luchtje maar niets. De tijd vliegt om en voor we er erg in hebben is het 12 uur, tijd om naar huis te rijden, gezamenlijk met Robert die inmiddels ook thuis is gekomen, te lunchen en dan wordt het al gauw tijd om Elfi van school te halen. Bij de school is het een drukte van belang. De ophalende ouders, ieder met een auto, staan in een file te wachten tot ze bij de school naar binnen kunnen rijden. Ook de kinderen wachten verbazingwekkend gedisciplineerd tot hun vader of moeder voorrijdt alvorens in te stappen. Niemand rent langs de wachtende auto’s. Het wachten duurt niet echt lang en voor we het weten zijn we over niet al te drukke wegen  op weg naar het NRG Stadium waar de Houston Rodeo plaatsvindt. Ondanks het feit dat we redelijk vroeg arriveren moeten we toch nog zo’n 15 minuten lopen vanaf de parking maar dan kunnen we ook uitbundig genieten van de vele kermis attracties en eettentjes die op weg naar het stadion staan opgesteld. Het is een feest en dat wordt nog eens extra benadrukt door het schitterende weer, de zon schijnt volop en het is zeker 18 graden. De meegebrachte jassen kunnen in de rugzak opgeborgen worden. De keuze voor een maaltijd is niet echt makkelijk want het eten bij het ene eettentje ziet er nog aanlokkelijker uit dan bij het andere maar uiteindelijk hebben we allemaal wat te eten.

Dick en Iris zelfs een enorme Turkey leg, waar je lekker lang aan kunt kluiven. We vinden een tafeltje in de zon waar we gaan zitten en genieten van het eten en de vele langslopende mensen. Uiteindelijk is het tijd om het stadion binnen te gaan. We blijken helemaal aan het andere einde te zitten maar dat is niet erg want het geeft ons de mogelijkheid om binnendoor rond te lopen. Verwonderd kijken we rond in dit enorme stadion. Nu ben ik niets gewend want ik heb nog nooit een stadion van binnen gezien maar het lijkt er wel op dat dit toch een heel groot stadion is. Onze zitplaats blijkt bijna in de nok van het gebouw. Ook een aparte ervaring want de trappen zijn zo steil dat je de diepte inkijkt als je als je van boven naar beneden loopt. Als we zitten, een paar rijen hoger dan Robert, Iris, Elfi en Milou blijken we wel een schitterend zicht te hebben op de arena beneden ons waar de paarden en ruiters al warm lopen. Al snel start de rodeo, natuurlijk na gebed en volkslied wat afgesloten wordt met vuurwerk.

De rodeo is een spectakel, de wilde paarden en woeste stieren waarop gereden wordt, de race met paard en wagens, het met een lasso vangen van kalveren,waarna de rijder van zijn paard springt, het kalf op een zijde gooit en vervolgens de achterpoten vast bind en dat allemaal in minder dan 8 seconden. Wat is het bijzonder om eens een rodeo in het echt te mogen aanschouwen. Leuk is ook de race voor de kleintjes van 5 en 6 jaar die op de rug van een schaap klimmen en zich daar zolang mogelijk aan vast moeten klampen terwijl het schaap er met een nood vaart vandoor gaat. Een goede oefening voor later als ze zich op de wilde paarden of stieren willen wagen. We komen ogen te kort en het is gewoon jammer als de rodeo afgelopen is. De avond is echter nog niet voorbij. Want nu komt datgene waarvoor het stadion echt vol loopt, het optreden van John Legend, een beroemde zanger.

Terwijl wij rustig op onze stoelen zitten en rondkijken in het stadium is het een gaan en komen van mensen die eten en versnaperingen halen. Enorme bakken met chicken legs, turkey legs, mexicaans eten en popcorn  worden gehaald. Met het verorberen van zulke hoeveelheden voedsel kan het niet anders dan dat de gemiddelde omvang van de mensen hier toch wat hoger ligt dan wij gewend zijn. Met verbijstering kijken we hoe de mensen om ons heen deze enorme hoeveelheden voedsel naar binnen stouwen. Als het optreden van John Legend begint is het stadion echt vol. De sfeer verandert ook. Om ons heen zitten alleen maar gillende meiden en regelmatig moeten we onze oren bedekken omdat hun gekrijs te doordringend is.

Toch genieten we ook van het optreden maar het is niet erg als we om tien uur het stadium al voortijdig verlaten. Na een lange wandeling door de wat koelere nacht naar onze auto’s die we al snel weten te localiseren (wat niet makkelijk is met duizenden auto’s) rijden we terug naar huis waar we nog even napraten voor we ons bed induiken. Zaterdag 7 maart is het niet zulk mooi weer, er is veel bewolking maar nauwelijks wind dus de temperatuur is met 17 graden niet echt onaangenaam.

Terwijl Robert en Dick de tuin ontdoen van gevallen bladeren maken Iris en ik het huis, respectievelijk de camper, op orde. Het is heerlijk het tapijt in de camper weer eens goed te kunnen zuigen. Als alles schoon en netjes is gaan Iris en ik nog wat boodschappen halen voor  het avondeten. Bij terugkomst blijken Robert en Dick de fietsen te hebben klaargezet (banden gewisseld en opgepompt, zitje gemonteerd voor Milou en lunch bereid) en stappen we op de fiets om naar een park te fieten waar een Kite festival is. We zijn echt een uitzondering als we met onze fietsen arriveren, iedereen komt met de auto aangereden. Tussen de vliegeraars is voldoende plek op een enorm grasveld om ons dekentje uit te spreiden en al snel genieten we van de meegebrachte broodjes en thee terwijl we kijken naar de kites die in de lucht hangen. Het is niet helemaal succesvol omdat er praktisch geen wind staat maar in de zo nu en dan opstekende wind lukt het toch om een kite in de lucht te krijgen.

Elfi met de gevonden cache

Nadat Elfi en ik in de buurt een cache gezocht en gevonden hebben, Elfi hanteert de GPS alsof ze nog nooit anders heeft gedaan, gaat zij, met Iris en Milou naar een tent waar de kinderen vliegers kunnen maken en al snel staan beide meisjes te vliegeren met hun zelf gemaakt kites. Ze blijken ook nog goed te werken en als het windje even opsteekt blijven ze hoog in de lucht staan.

Natuurlijk hebben ze nu en dan even wat hulp nodig maar als de wind dan ook even mee werkt komen de vliegers toch de lucht in en zijn de meiden trots dat het hun gelukt is. Het zonnetje breekt zo nu en dan ook even door dus we houden het wel enige tijd vol hier en pas eind van de middag fietsen we terug naar huis waar we genieten van een glaasje wijn bij het zwembad en even later van het heerlijke vlees wat Robert op de barbecue heeft bereid. De dag is omgevlogen en we hebben genoten. Door de vele buitenlucht en het fietsen zijn we gewoon rozig dus  maken we het weer niet echt laat en duiken rond tien uur echt ons bed in.