CALIFORNIA EN ARIZONA

California en Arizona, 7 december tot 19 december 2017

Als ik 7 december eindelijk klaar ben met onze administratie en even naar buiten loop om de ons omringende rotsen in Joshua Tree National Park te beklimmen om naar de zonsondergang te kijken, iets wat Dick niet echt bijzonder vindt (de zon gaat toch iedere dag onder) maar ik altijd als een magisch moment beschouw, zie ik een hoog vuur branden bij onze buren die klaarblijkelijk met de Noorderzon vertrokken zijn. Overal liggen donuts op de grond waar de haasjes zich aan te goed doen maar ook de enorme stapels ijsblokjes zijn voor deze dieren een echte traktatie. Daar ik het vuur niet echt uit krijg ga ik er met een krukje bij zitten.

Cholla Cactus Garden

Enige tijd lukt dat want word ik voldoende verwarmd door de hoge vlammen maar na zo’n half uurtje is de buitentemperatuur echt te laag en ga ik toch ook maar binnen zitten. Dick heeft niet eens de moeite genomen om buiten te komen want vond het gekkenwerk om met een temperatuur van maximaal 6 graden buiten te vertoeven. Na enorme hoeveelheden zand over het inmiddels niet fel brandend vuur te hebben geworpen kan ik met een gerust hart naar de camper terug. Het vuur kan geen kwaad meer. De volgende dag is de wind een stuk minder en daarmee voelt het buiten ook een stuk aangenamer. We rijden door Joshua naar het zuiden, stoppen natuurlijk even bij de Cholla Cactus Gardens met hun schitterende cacteeën, luisteren naar muziek uit de jaren zestig die enkele hippies op het parkeerterrein maken en dumpen ons grey- en black water bij Cottonwood campground. Om 10 uur verlaten we Joshua Tree National Park en komen door een schitterende box canyon met woeste rotspartijen.

 

Citrus fruit – Mecca

Wat is het hier mooi. Een groter contrast kan er niet zijn als we in Mecca door de bewerkte velden rijden, citrusbomen, wijnranken en paprika velden. Ongelooflijk hoe water een terrein kan veranderen. Mecca ligt aan het Salton Lake een enorm meer wat, zoals de naam doet vermoeden, zout is. We rijden er langs naar het zuiden en zien plotseling een State Park met waarschijnlijk een campground. We kunnen de verleiding niet weerstaan om er te kijken en buigen de weg af. Er blijkt vlak aan het meer een schitterend plekje te zijn en de rest van de middag zitten we in korte broek buiten. Het is warm, rond de 25 graden.

 

Shells at Salton Lake

Om bij het meer te komen moeten we over een dikke laag schelpen lopen waar we regelmatig geraamtes van Tilapia vissen, die hier uitstekend gedijen, zien liggen. Natuurlijk maken we ’s avonds een kampvuur en Dick bereid heerlijke steaks op de gril. Dit plekje is zeker de moeite waard om naar terug te keren. Na een schitterende heldere nacht met ongelooflijk veel sterren valt het wat tegen als we de volgende ochtend sluierbewolking zien. Maar de temperatuur is nog steeds goed en vannacht is het niet kouder dan 12 graden geworden. Langzaam rijden we verder naar het zuiden en natuurlijk verschijnen de eerste Border Patrols. We zitten immers slechts 60 mile van de grens met Mexico. We rijden over smalle weggetjes door de landerijen want natuurlijk willen we door de Imperial Sand Dunes rijden. Een enorm gebied vol met duinen die het walhalla vormen voor de off-road motoren en ATV’s.

 

Motor crosser at the sand dunes

Wat zou ik graag nu een buggy hebben om door deze zandduinen te racen. Jaloers kijk ik naar de vele wagens en motoren die rondcrossen. Maar wij willen door dus na het maken van vele foto’s op een hoog uitzichtpunt over de zandduinen rijden we verder. Nu door een stenen woestijn. Overal om ons heen is het verlaten, we zijn de enigen die over deze weg met een hoog woestijn gehalte rondrijden. Om 11 uur rijden we Yuma in, deze stad ligt net in Arizona en dus kruisen we weer eens een tijdsgrens. Ditmaal verliezen we een uur want het is meteen 12 uur. Na wat inkopen te hebben gedaan in Yuma en natuurlijk ook onze mail gecheckt te hebben besluiten we bij Walmart te blijven staan. Ondanks de borden dat het verboden is om hier te overnachten zeggen medewerkers van Walmart dat je niet weggestuurd wordt dus we wagen het erop. Ik vind het niet erg want moet en naar de kapper en wil wel weer eens gezellig rondsnuffelen in Walmart. Dick heeft er ook zin in en samen snuffelen we rond, kopen wat kleinigheden die we niet nodig hebben maar wel leuk vinden en de rest van de middag, dat is niet lang meer want rondsnuffelen bij Walmart kost uren, lezen we wat, werk ik aan de vertaling van ons stukje voor onze website en natuurlijk praten we veel over alles en nog wat. Zo rondtrekken op een klein oppervlakte brengt je toch wel heel dicht tot elkaar en na meer dan 7 maanden rondgetrokken te hebben ben ik nu niet meer bang dat ons huwelijk het niet uit zal houden (iets waar ik de eerste maal dat we een jaar rond gingen trekken toch wel mijn bedenkingen bij had).

 

Organ Pipe Cactus National Monument

Zondag 10 december zetten we “Organ Pipe Cactus National Monument” in de hakuna. De weg via Mexico is weliswaar 50 mile korter maar dan moeten we eerst nog een verzekering afsluiten wat op zondagochtend niet echt makkelijk is dus pakken we toch maar de weg door de USA die door onherbergzaam gebied voert en natuurlijk regelmatig langs Border control stations. We rijden immers niet echt ver van de grens met Mexico. Overal langs de Interstate zijn enorme RV-parken voor de “snowbirds”, de mensen uit het noordelijke deel van dit schitterende continent die in deze streken overwinteren en de koude in hun eigen regionen ontvluchten. Ik snap alleen niet waarom iemand in een park gaat zitten wat bijna tegen de Interstate is aangebouwd waardoor je toch last van verkeerslawaai moet hebben.  Bij Gila Bend verlaten we de Interstate en rijden pal zuid om 2 uur later bij Organ Pipe Cactus National Monument te arriveren. Dit blijft toch een van onze favoriete parken, altijd stil en dus volop ruimte.

 

Cactus Wren

Natuurlijk moet Dick enkele rondjes over de praktisch lege campground rijden voor ik het juiste plekje gevonden heb (de plaatsen zijn echt allemaal hetzelfde) en dan kunnen we genieten van de doodse stilte die hier heerst, de Cactus Wren en de Quails die hier rondvliegen en rondlopen. Ondanks de vele bewolking en het gebrek aan zon is het toch rond de 20 graden en lekker om buiten te zitten. Natuurlijk wil ik ook nog even de heuvel vlakbij beklimmen vanwaar een schitterend zicht is op de omringende vlakte en de Mexicaanse grens.

Maandag 11 december besluiten we nog een dagje hier te blijven want we willen graag het Ranger praatje horen en eventueel naar de lezing over de Border Patrol. Helaas als we bij het Visitor Center arriveren horen we dat Ranger programma’s pas in januari zullen starten en dat er in de december maand geen programma’s zijn. Jammer maar desondanks blijven we toch, de thermometer stijgt langzaam en in de middag is het rond de 26 graden, de lucht is staalblauw en de zon schijnt volop. Wat is het hier heerlijk. Het Visitor Center heeft wifi en dat is zodanig dat Dick kan publiceren. Daarna rijden we terug naar de campground. Onze betalingstag is verdwenen dus we lopen naar de camphost die deze had weggenomen. Daar er niets meer op onze plek stond dachten ze dat we vertrokken waren.  Natuurlijk praten we een tijdje met elkaar en de rest van de middag genieten we van de warme temperaturen. Ik zoek folders uit die we in de loop van de weken verzamel hebben en Dick kaft onze nieuwe Road atlas. De oude is na 7 maanden intensief gebruik wel aan vervanging toe. Om 16.15 uur verdwijnt de zon achter de bergen en direct is dat voelbaar aan de temperatuur. Na de warmte van de dag is het niet aangenaam meer buiten.

 

CAA-Cache at Picacho Peak

Dinsdag 12 december vertrekken we pas om half 11 uit Organ Pipe Cactus National Monument omdat we eerst nog even onze mail checken bij het Visitor Center en ook nog gezellig kletsen met een Duits stel dat ook onderweg is maar problemen hebben met rood brandende lampjes op hun dashboard. Ons doel vandaag is de Cache Across America van Arizona die zich westelijk van Tucson bevindt. Onze hakuna voert ons dwars door de Sonora desert over stille wegen. Alleen worden we regelmatig staande gehouden bij een Border Patrol die onze paspoorten checkt, vraagt wie we zijn en waar we naar toe gaan. Wij zijn echter geen doelgroep en kunnen na een gezellig praatje altijd weer doorrijden. Na een eindeloos woestijnlandschap met zand en bushes komen we eindelijk in bewoond gebied, om ons heen zijn velden met katoen aanplant te zien en dan arriveren we bij Picacho Peak, een markante bergtop te midden van de woestijn. We zetten onze camper op een onverhard stuk weg neer en lopen dwars door het landschap naar de cache. Gelukkig hij is er en we kunnen onze naam in het logboek schrijven. Daar we nu vlakbij Oro Valley zijn proberen we bij Walmart te overnachten maar zowel deze Walmart als een andere geven aan dat het verboden is te overnachten en je echt wordt weggestuurd.

 

Saguaro – Catalina State Park

Dus rijden we naar het nabij gelegen Catalina State Park waar we een mooi plekje voor de nacht vinden. In tegenstelling tot Organ Pipe is het hier aanzienlijk kouder en van buiten zitten komt niet veel. Wel lopen we nog even het park in om de vele enorme cacteeën te bekijken die ook hier groeien. Alsof we in Organ Pipe nog niet voldoende cacteeën hebben kunnen bewonderen. Woensdag 13 december rijden we nadat we ons grey-en black water gedumpt hebben naar Campingworld. In de folder hebben we gelezen dat aircompressors in de reclame zijn die voldoende vermogen hebben om onze banden op te pompen. Helaas de pomp is uitverkocht en ook het weerstation wat we wilden hebben maar we vinden wel een hoge opstap die heel geschikt is om onze isolatiemat te bevestigen. Dus helemaal onverrichterzake rijden we hier niet weg. Via de Interstate 10 rijden we oostelijk.  De weg voert ons door Texas canyon waar schitterende rotspartijen te zien zijn en tegen 3 uur arriveren we in Chiricahua National Monument.

 

Chiricuhua National Monument

Bij het Visitor Center halen we een stempeltje en dan zien we tot onze verbazing dat we 6 jaar geleden op exact dezelfde datum, 13 december, ook hier geweest zijn. We kunnen ons beiden er niets van herinneren hier ooit geweest te zijn en horen dan dat er destijds een enorme brand was zodat we waarschijnlijk niet verder dan het Visitor Center gekomen zijn. Er is een campground in de canyon en we vinden gelukkig een plekje. Niet omdat het zo druk is maar omdat veel van de plekjes toch wel erg klein en smal zijn en onze camper er gewoon niet in kan staan. We hebben al wat moeite om op de campground te komen omdat we een diepe geul door moeten waar onze camper toch wel wat moeite mee heeft want de onderzijde van de trekhaak schraapt over de grond. Maar uiteindelijk bezetten we plekje 13. Dat kan ook niet anders als je 6 jaar geleden ook op de 13e hier was, op de 13e getrouwd bent en ook op huisnummer 13 woont. Ons plekje houdt nog redelijk lang zon zodat we onze warme chocolademelk (met slagroom natuurlijk) heerlijk buiten kunnen drinken voor het zo koud wordt dat binnen zitten echt aangenamer wordt. Voor alle zekerheid doen we onze isolatiemat voor de voorruit want het kan hier wel eens echt koud worden. We zitten immers weer op 1625 meter hoogte. Een verstandig besluit want de nacht is koud en helder, de sterrenhemel schitterend maar binnen hebben we het aangenaam.

 

View from Massai Point

Nadat we donderdagochtend ontbeten hebben en langzaam de zon over de bergen hebben zien verschijnen rijden we de schitterende Bonita canyon door van Chiricahua National Monument. Het is ongelooflijk hoe de rotsen hier blijven staan. Soms staan er enorme pilaren maar ook zijn er gestapelde rotsen waarbij soms een rotsblok balanceert op de rots eronder. Langzaam klimmen we omhoog door de canyon tot we op de bergkam zijn vanwaar we een schitterend zicht hebben op de woestijnvlakte in de verte. Op het hoogste punt, Massai point, 2090 meter wandelen we een trail die ons niet alleen telkens een ander zicht biedt op de vlaktes maar ons ook laat genieten van de rotsformaties waardoor dit park zijn status als National Monument heeft te danken. Wat is dit een schitterend park. Beiden weten we dat we ondanks het stempeltje in ons park paspoort van 6 jaar geleden hier in ieder geval nooit geweest zijn. Uiteindelijk scheuren we ons los van deze plek, nemen nog een laatste foto en rijden dan langzaam het park uit naar de vlaktes onder ons. Op weg naar Kartchner Caverns State Park. Te midden van de woestijnvlakte in Zunizona vinden we bij een thrift store een laundromat. Daar onze waszak uitpuilt, we hebben al 8 dagen niet gewassen, stoppen we hier en nadat alles weer schoon in de kastjes is opgeborgen vervolgen we onze reis.

 

Tombstone Sheriff Wyat and deputies

Om 3 uur arriveren we in Tombstone. Daar ik wil kijken of er een “used bookstore” is zetten we onze auto op een parking vlakbij de hoofdstraat. Daar we de auto van een marshall zien aankomen loop ik ernaar toe en vraag of ik ook op de parking kan blijven overnachten. Enkele malen krijg ik als antwoord dat dat niet de bedoeling is maar als ik hem smekend of is het droevig? aan blijf kijken zegt hij, “het is voor 1 nacht, ik weet niet dat je mij hebt aangesproken” en dus kunnen we met een gerust hart hier blijven staan. Dat geeft ons de gelegenheid op ons gemakje door het stadje te lopen. Omdat het stadje ook een vuurgevecht heeft wat de gebeurtenissen in 1880 naspeelt, besluiten we daar een kaartje voor te kopen. Echt spectaculair is het niet maar dat wordt ook veroorzaakt doordat ik op dat moment niet weet dat een vuurgevecht uit 1880 wordt nagespeeld. Dat gaat pas goed leven als we na afloop ook nog het historama van Tombstone bezoeken waar deze belevenis opnieuw wordt naverteld middels een combinatie van film en diorama (in 1964 gemaakt dus echt historisch). En als we dan ook nog een krant uit die periode krijgen waarin het hele verhaal uit de doeken gedaan wordt gaat het vuurgevecht pas echt leven. Inmiddels is het bijna half zes en zo koud geworden dat het met onze korte broeken en hoodies niet meer aangenaam is buiten. Langzaam lopen we door het inmiddels verlaten stadje over de houten plankieren terug naar de parking, kleden ons om doen een donsjack aan en lopen dan weer terug naar het centrum. Daar is alles nu echt uitgestorven op een enkele inwoner na. Na het vuurgevecht verdwijnen alle toeristen. We vragen waar het eten lekker is en horen dat Crystal Palace, een bar in het centrum, heerlijk eten heeft dus besluiten we daarnaar toe te gaan. Het is niet echt vol en we genieten van het decorum om ons heen. Je waant je in dit stadje echt terug in eind 1800. En inderdaad onze burger is smakelijk maar te veel en het draft bier smaakt ook erg lekker. Na nog even een foto te hebben gemaakt bij de verlichte kerstboom, ook in dit western stadje staat alles in het teken van kerst, lopen we terug naar de camper en niet veel later zijn we in dromenland. Na een heerlijke rustige nacht op de parking van Tombstone, de marshall heeft ons ongestoord laten staan rijden we weg naar Sierra Vista, waar we even onze mail checken alvorens verder te rijden naar Kartchner Caverns State Park. Als we daar arriveren blijken de camping prijzen het dubbele te zijn van drie jaar geleden, 30 dollar.

 

Sunset at PIMA Fairgrounds

Dat hebben we er niet voor over dus rijden we verder, in de buurt van het westelijk gedeelte van Saguaro National Park is ook een campground met aanzienlijk gunstiger prijzen. We moeten wel naar een campground toe omdat we morgenochtend ons grey- en black water willen dumpen voor we naar Mike en Susan toe rijden.  Aan de rand van Tucson komen we langs de Pima Fairgrounds waar we ook voor weinig geld kunnen overnachten en dus zetten we de camper hier neer. De rest van de middag ben ik bezig met het bij elkaar zetten en pakken van alles wat mee moet in de bagage naar Nederland. Dick heeft ook een giga klus want hij is enkele uren bezig met het aanvragen van 10 patches en een gouden coin bij Utah Geo Tour. Gelukkig is er redelijk sterk wifi op deze fairgrounds dus daar kunnen we goed gebruik van maken. Pas tegen acht uur zijn we beiden klaar en kunnen we een restje eten, want ook de koelkast moet leeg. De campground, eigenlijk een enorme gravel vlakte, is niet echt vol en dus hebben we eind van de middag een schitterend zicht op de zon die achter de bergen in de verte verdwijnt, we avonds de wind wat liggen die de hele dag hard waaide en erg koud was.

 

Camping World shop Tucson

Zaterdagochtend 16 december dumpen we eerst ons black en grey water voordat we de fairgrounds verlaten. Op weg naar Mike en Susan rijden we practisch langs Camping world waar we natuurlijk nog even stoppen om te kijken of de banden pomp al gearriveerd is. En ja, na nog wat rondkijken, want in een camping winkel zijn altijd leuke dingen te bekijken, rijden we met een bandenpomp die voldoende vermogen heeft voor onze RV banden, naar Mike en Susan. Zodra we bij hun huis arriveren, komt Susan al naar buiten. Wat is het heerlijk hen weer te zien. Terwijl Susan en ik alle nieuwtjes uitwisselen zijn Mike en Dick in de weer met meetlat en als ze wat later binnen komen blijkt onze camper ook achter het hek van de tuin van Mike en Susan gezet te zijn.

 

Mike & Susan’s RV-park

Het is de mannen gelukt om en de camper van Mike en Susan en onze camper achter het hek te plaatsen. Wat fantastisch dat we zo veilig op “Mike en Susan’s RV park” kunnen staan. We kletsen wat af en voor we het weten is het 5 uur en begint Susan aan het eten. We eten verrukkelijk Mexicaans met zeer malse kip. We smullen echt van dit voedsel. Helaas is het concert waar Susan en Mike naar toe zouden gaan gecanceld dus zet Mike een concert aan op het enorme TV-scherm en de rest van de avond genieten we van schitterende kerstmuziek in zeer diverse uitvoeringen, nl. van Mannheim Steamroller Orchestra, Trans-Siberian Orchestra en de Celtic Women. Het is bijzonder om kerstmuziek in deze verschillende uitvoeringen te horen. En wat is het gezellig om dat met elkaar te mogen beleven. Nadat het derde orkest is afgelopen is het tijd om naar bed te gaan. Zondagochtend is het, in tegenstelling tot de afgelopen zonovergoten dagen, geen mooi weer. Het regent regelmatig best hard en de wolken hangen tot op de grond. Zo zal het de gehele dag blijven, slechts de wolken trekken gaande de dag wat op om ons een blik op de omliggende bergen te tonen waar een aantal inches sneeuw is gevallen. Het is ook niet warm, slechts 8 graden. Echt weer om lekker thuis bij de haard te blijven en dat doen we dan ook. We ontbijten heerlijk met cereals, drinken koffie en praten, praten en praten. Dan ga ik toch onze tassen beter inpakken want vrijdag heb ik alleen alle spullen erin gegooid. Voor we er erg in hebben is al bijna avond. Susan heeft enorme porkchops gemarineerd die Mike op de grill bereid. Ze ruiken niet alleen erg goed maar als we ze even later proeven tezamen met heerlijke erwtjes en salade genieten we van een meer dan voortreffelijke maaltijd. Wooow, dit is goed! ’s Avonds kijken we naar een kerstfilm en een conference van John Pinette, een te dikke komiek die een conference heeft over … eten en helaas op veel te jonge leeftijd is overleden. We lachen wat af. Ook lukt het Dick nog even om in te checken. Helaas dit keer geen twee stoelen op een rij. Na opnieuw een diepe nachtrust worden Dick en ik uitgerust wakker. Dat kunnen Mike en Susan niet echt zeggen want Penny, hun Beagle, spookte de hele nacht rond. Onze aanwezigheid zo dichtbij en toch onbereikbaar (we slapen immers in onze camper in de tuin), was voldoende reden voor Penny om niet te gaan slapen en ook Mike en Susan wakker te houden. Buiten zinnen is ze als ik maandag ochtend 18 december, nadat we ons gedoucht hebben, de deur van de camper open. Ze kan geen genoeg krijgen om ons beiden te besnuffelen.

 

Breakfast with cereals

Na het ontbijt pakken we de laatste spullen bij elkaar die mee moeten naar Nederland, Dick laat Mike een paar belangrijke dingen zien aan de camper want mogelijk moet Mike nog even op stap met zijn eigen camper en we kletsen gezellig met elkaar. Ook worden nog wat laatste foto’s uitgewisseld voordat Mike en Susan ons met hun jeep wegbrengen naar de halte van de Arizona Shuttle die ons van Tucson naar Phoenix brengt. Bij het opstap station nemen we hartelijk afscheid van elkaar.

We zien elkaar hopelijk weer op 4 januari volgend jaar. Om 3 uur zijn we op de airport van Phoenix. We eten even een klein hapje voordat we onze tassen inchecken en naar de gate lopen. Het is nog maar drie uur wachten voor we kunnen boarden. Maar dat is niet erg want ik moet nog aan mijn stukje voor de website werken en we zitten aan een stopcontact om onze laptops en telefoons op te laden. Voor we er erg in hebben is het tijd om te boarden. Ondanks het feit dat we regelmatig vliegen wisselen we te vaak van vliegmaatschappij en hebben daarom onvoldoende punten om ook te profiteren van de voordelen van frequent flyer zoals: als eerste inchecken, maar omdat we redelijk achteraan zitten kunnen we toch vrij snel het vliegtuig in. Er komt maar niemand naast ons zitten en als de stewardessen de bagageboxen gaan sluiten en dus iedereen binnen is, blijkt de stoel naast ons leeg. Heerlijk we hebben drie stoelen met zijn tweeën en dus redelijk wat ruimte om de nacht door te komen. We slapen eigenlijk best veel en zijn de volgende dag redelijk uitgerust als we in London arriveren. Lang hoeven we niet op Heathrow te wachten. Er is slechts tijd om een Starbucks te drinken voor we onze vlucht naar Amsterdam kunnen boarden. Uiteindelijk kunnen we om half 8 ’s avonds onze bagage van de band plukken en hebben binnen 15 minuten de trein naar huis.

Dit bericht is geplaatst in USA en CANADA 2017-2018. Bookmark de permalink.

Reacties zijn gesloten.