Thailand 4 – Even in NL – dan naar Patong

De korte tijd die we in Nederland hebben verbleven is omgevlogen. De crematie plechtigheid was mooi, waardig en goed om bij te kunnen wonen,  bij de notaris zijn handtekeningen gezet zodat Rien de noodzakelijke handelingen kan verrichten ten behoeve van de nalatenschap en de nodige mailberichten zijn beantwoord. Wat hebben we veel lieve reacties gekregen van onze vrienden.Nu, vrijdag 22 februari, pakken we opnieuw onze tas en rugzak in. Ja ik heb mijn tas toch maar weer verwisseld voor mijn rugzak, omdat ik dat prettiger vind dan iets op wieltjes achter me aan te slepen. Om één uur nemen we de trein naar Schiphol om terug te vliegen naar Bangkok en verder door te reizen naar Phuket waar Rieta en Hugo inmiddels ook gearriveerd zijn. Zij hebben, na ons vertrek, in Chiang Rai  een leuke tocht gemaakt.

Rieta op de olifant

Na een boottocht over de Mae Kok rivier arriveer je in het olifantenkamp van de Karen stam vanwaar de tocht per olifant begint. Doordat Rieta en Hugo een twee uur durende tocht op de rug van dit nationale symbool hadden geboekt, waarbij ze ook nog eens op aparte olifanten werden gezet, trokken ze niet alleen door de jungle maar voerde de tocht hen ook dwars door de rivier en langs verschillende bergstammen. Na afloop van deze belevenis werd  nog een mooie waterval bezocht en een stop gemaakt bij een thee plantage. Wij hebben twee maal eerder ook al deze tocht gemaakt en kunnen dus uit ervaring zeggen dat deze tocht leuk en zeer de moeite waard is. Afgelopen dinsdag  zijn Rieta en Hugo  met een  VIP bus met slechts 24 stoelen naar Phuket gereden. De tocht duurt normaal zo’n 24 uur maar omdat de stoelen zoals Hugo in zijn mail vermeldde, als business class vliegtuigstoelen zaten is de reis hen niet echt tegengevallen, het duurde dan ook slechts 21 ½ uur. Onze vlucht loopt ook voorspoedig. De overgang van heet naar koud en het veel te vette eten bij de chinees thuis hebben me niet echt goed gedaan dus veel maak ik niet mee van onze vlucht. Mijn ogen vallen dicht zodra ik in mijn stoel zit en gaan pas weer open als we aan de landing op Suvarnabhumi beginnen.Om vanuit Bangkok snel door te kunnen reizen zijn er ettelijke telefoontjes met Thailand gepleegd en dat heeft de site “Thaiticketmajor” opgeleverd waar we buskaartjes voor de VIP nachtbus naar Phuket hebben kunnen kopen. Bij Siam Paragon  in Bangkok is het mogelijk de ontvangen voucher in te wisselen voor kaartjes. Niet echt een probleem omdat we op onze reis vanaf het vliegveld naar Hua Lampong Station dit winkelcentrum nagenoeg passeren. Het is even zoeken en wat vragen, maar dan zijn de tickets toch echt in ons bezit en kunnen we ons op het station lekker gaan douchen. Dat is echt nodig na zo’n lange dag reizen. Na ook nog een lekkere Black Canyon coffee laten we ons met de taxi naar het zuidelijk busstation brengen, wat (heel logisch) ten westen van Bangkok ligt. Dat wegbrengen gaat echter niet zonder slag of stoot, we hebben beiden een knalgeel T-shirt aan en de eerste taxi chauffeur weigert ons daardoor mee te nemen “hij rijdt geen gelen”. Na de opstand enkele jaren geleden waarbij het vliegveld enkele weken bezet werd gehouden door de roden hebben we eigenlijk geen last meer gehad van de kleurige kleding die we dragen. Gelukkig komt even later een andere taxi chauffeur die wel bereid is ons te rijden en na veel traffic jams arriveren we rond drie uur uiteindelijk op het Sai Tai busstation in Bangkok Noi. Het is een gigantisch groot busstation(er zijn dan ook meer dan 100 perrons) en pas na enkele malen vragen arriveren we op de plek waar rond 6 uur onze bus zal vertrekken. Snel blijkt wel dat de verkregen tickets niet goed zijn. Ze moeten opnieuw omgewisseld worden voor andere maar dat kan eerst na half 5. Het is warm buiten, rond de 32 graden en de enige plek waar het nu goed toeven is, is binnen. Door de grote hoeveelheid winkeltjes is er echter weinig plek om te zitten dus zitten we op plastic stoeltjes buiten, gelukkig wel in de schaduw. Iets voor half vijf loop ik op mijn gemakje het busstation weer binnen waar ik opnieuw een speurtocht onderneem door dit enorme complex. Na vijf keer vragen vind ik uiteindelijk het gewenste loketje. Ik wordt op een bankje neergezet waar ik volgens mij volkomen zinloos moet wachten en alleen naar de vrouw binnen kan staren. Dat wachten (of is het ‘t staren?) loont wel want uiteindelijk word ik gewenkt en kan ik de al lang  gereed liggende echte tickets in ontvangst nemen.

De luxe VIP bus

Terug bij de halte blijkt dat onze luxe VIP bus is gearriveerd zodat we, nadat onze rugzak en tas is ingeladen, onze plaatsen kunnen betrekken. Lekker luxe en brede stoelen waar je praktisch languit op kunt liggen. Hier komen we de eerstkomende 12 uur wel verder mee. We slapen veel, wat ook niet verwonderlijk is als je bijna languit kunt liggen en ook nog eens het geluk hebben niet in een ijzig koude bus te zitten. Ondanks het vele slapen let Dick wel op me want als ik (zonder iets te zeggen) tegen de ochtend naar het toilet benden in de bus sluip blijkt Dick op het trapje in de bus op me te wachten. Hij wilde er zeker van zijn dat ik wel op het toilet zat en niet toen de bus stopte, even naar buiten was gestapt. De reis verloopt voorspoedig en we arriveren in het nog donkere Phuket. Een taxi is snel gevonden en terwijl Hugo en Rieta van hun vroege ontbijt genieten (Hugo moet om 7 uur bij het duikcenter om de hoek zijn) stappen wij uit de taxi. Het is een gezellig weerzien en we hebben elkaar veel te vertellen. We moeten natuurlijk wachten tot we onze kamer kunnen betrekken, maar dat is niet echt vervelend want op het terrasje voor Boomerang Inn is het goed toeven en het ontbijt smaakt ook prima.

Terug bij Boomerang Inn

Tegen tienen kunnen we in onze kamer en na lekker gedouched en onze vuile kleding bij de laundry  gebracht te hebben lopen we naar het strand op zoek naar Rieta. Die blijkt, gezien het zwaar bewolkte weer, daar niet te zitten, maar naar een groot winkelcomplex gelopen om voor Hugo de Telegraaf te kopen. Doordat Patong nu ook weer niet zo groot is komen we haar even later in een van de straatjes  tegen. Op ons gemakje lopen we samen verder. De lucht trekt steeds verder dicht en het begint wat te regenen. Dat is niet echt onaangenaam en ook de temperatuur blijft goed ook al zakt deze van 33 naar 28 graden. Wanneer we in de middag terug zijn bij ons guesthouse begint het echt hard te regenen, maar dan zitten we droog op het terras. Wel raar trouwens om nu regen te hebben, normaliter hoort dit de droogste maand van het jaar te zijn. Helaas is de skype verbinding niet echt snel dus het skypen lukt maar net voldoende om het thuisfront te laten weten dat we  veilig in Zuid Thailand zijn aangekomen. Tegen half acht ’s avonds komt Hugo terug van zijn duiktochtje. Hij is helemaal naar de Phi Phi Islands geweest zodat een eerdere terugkeer echt niet mogelijk was.

De “Lady Boys” in Bangla Road

Een kwartier later lopen we als vanouds  met zijn vieren door Patong op zoek naar een lekker eettentje. In een zijstraat van Bangla Road (het uitgaanscentrum van Patong) vinden we er één waar het eten ook voortreffelijk blijkt te smaken. Om wat uit te buiken lopen we ’s avonds nog even over de beruchte Bangla Road. Vergeven van bars, lady boys, en prachtige Thai die je met “pingpongspelletjes” naar binnen proberen te lokken. De show- en seks industrie tiert hier volop. Lang blijven we niet hangen. Dick en Hugo gaan morgen duiken dus zoeken we rond tien uur ons bed op.
Ik lig bijna als in een coma zo diep is de slaap en merk nauwelijks dat Dick me rond half zeven gedag zegt. Zelfs tegen negen uur loop ik nog als een slaapwandelaar rond. Pas als Rieta en ik samen aan het ontbijt zitten wordt ik echt wakker. Het is erg bewolkt en al snel begint het te miezeren. Helaas geen dag om aan het strand te zitten. Niet dat ik dat zou hebben gedaan, maar Rieta had de zon graag nog even voelen branden. Het betekent dat we samen gezellig rondlopen. Natuurlijk is de bestemming het grote winkelcentrum van Patong. Met ons zijn bijna alle andere toeristen op hetzelfde idee gekomen en en masse lopen we langs de vele winkeltjes, giegelen als tieners als Rieta  “per ongeluk” ’tegen een tableau met sieraden stoot en dan schielijk wegloopt. Zien ontelbare kraampjes met souvenirs, lopen door sportzaken op zoek naar het badpak of bikini, spitten door de kraampjes met afgeprijsde merkgoederen en krijgen er geen genoeg van winkel in winkel uit te lopen. Pas tegen twee uur voelen we ook onze magen knorren en eten we een Subway, elk één naar eigen smaak. Natuurlijk blijkt het terras van Starbucks even later ook erg verleidelijk en ondanks de spetterende regen is het er leuk zitten en kijken naar de voorbijlopende toeristen. We komen gewoon ogen te kort. De dag vliegt en voor we het weten is het al drie uur en lopen we terug naar ons guesthouse waar we eerst gaan inchecken voor de vlucht van Rieta en Hugo. Dat zijn we vanmorgen helemaal vergeten. Gelukkig vinden we nog twee mooie plekken langs het gangpad. Terwijl we gezellig kletsen vliegt de tijd en komen Hugo en Dick al weer aangelopen.

Nu en dan een flinke school

Ze hebben drie redelijke duiken gehad. Helaas was het weer slecht, regen en hoge golven maar de zeeziekte pillen hebben in ieder geval Dick doen overleven. De duiken zelf waren typische Andaman duiken, grote rotspartijen met her en der wat leven. Niet veel grote vissen,  scholen Big-Eyes en Soldier Fish, de altijd aanwezige Naaktslakken in verschillende kleuren, een paar grote Murene’s  en verschillende mooie grote Waaierkoralen met wandelende “Featherstars” erop.

Een flinke Murene

Nadat beide mannen zich even opgefrist hebben lopen we opnieuw gezamenlijk het stadje in om wat te eten. Het personeel gedraagt zich wat nerveus in het door ons uitgezochte restaurant. Naar later blijkt veroorzaakt te zijn door de vele controlerende politie agenten. Nadat we besteld hebben komt de aap uit de mouw. Het is Buddha day en de bestelde Tiger Bier Tower van drie liter gaat echt niet door. De soda smaakt echter ook goed, beter dan het eten wat erg droog is. Alleen de door Dick bestelde peppersteak ziet er erg goed uit en smaakt volgens zeggen ook prima. Teruglopen door Bangla Road is nu ook een aparte ervaring. Alle bars, maar dan ook werkelijk alle bars, zijn gesloten, laat staan dat er Lady boys rondlopen of paaldanseressen zijn. Klaarblijkelijk verkoopt sex niet goed zonder alcohol. Het kan echter ook zijn dat Buddha day niet alleen invloed heeft op de alcohol consumptie maar ook op de seks industrie. We zullen het wel nooit zeker weten. Rond acht uur zijn we al terug bij Boomerang Inn waar we na nog even de administratie te hebben bijgewerkt, nog voor tienen in diepe slaap vallen.

Dinsdag 26 februari zitten we pas om negen uur aan het ontbijt. Het is de laatste dag van Rieta en Hugo. Namen zij bijna een week geleden afscheid van ons, nu nemen wij afscheid van hen. Nadat de tassen gepakt zijn en bij ons op de kamer gezet gaan Hugo en Rieta nog even naar de massage en pedicure/ manicure. Dick loopt ondertussen een rondje door Patong en ik ga uiteindelijk weer eens achter de computer zitten om iets voor de website te schrijven. Rond één uur gaan we voor de laatste maal nog samen lunchen.

Afscheid nemen van Rieta en Hugo

Het geeft wat consternatie als, bij het openen van mijn tas, mijn twee frequent flyer pasjes onder de houten vloer waarop het terras is gebouwd en waarvan de planken zo’n 5 mm uit elkaar liggen, verdwijnen, maar gelukkig blijkt er een noodluik en kunnen mijn pasjes alsnog worden gepakt. Al snel nadat we terug zijn bij Boomerang Inn arriveert de taxi en worden Rieta en Hugo naar het vliegveld gereden.  Het is stil als ze weg zijn. We voelen nu hoe zij zich vorige week hebben gevoeld.

Het is te laat om nog iets te ondernemen dus besluiten we naar het winkelcentrum te lopen wat Rieta en ik gisteren hebben verkend. Geen slecht idee want als we weer buiten komen blijkt de blauwe lucht en brandende zon vervangen te zijn door een zwaar bewolkte hemel, waaruit de regen gestadig neer komt. Ach de temperatuur blijft steken op 28 graden dus het is buiten goed uit te houden. Na nog even een lekkere Capucinno en Latte Machiato te hebben gedronken in het “Coffee House” keren we terug naar ons guesthouse en nemen we onze vertrouwde plaatsen op het terras weer in. De avond is inmiddels gevallen, het is weer droog en we gaan ons opfrissen voor het avondeten maar nu zonder Hugo en Rieta die inmiddels bijna  in  Kuala Lumpur zijn, vanwaar zij door vliegen naar Nederland. Voor de verandering staat er weer eens Thai voedsel op het menu wat erg lekker smaakt. De wandeling door Bangla Road zet mijn ogen weer op steeltjes. Het lijkt alsof iedereen de gemiste dag van gisteren wil inhalen. Zelfs de muziek is enkele decibellen harder.
Ondanks het feit dat we bijtijds naar bed zijn gegaan hebben we woensdag 27 februari allebei moeite om wakker te worden, met als gevolg dat we pas om negen uur aan het ontbijt zitten. Nadat we ontbeten hebben en onze reis voor morgen hebben besproken, we vertrekken naar OA Nang, aan de overkant van de baai, lopen we naar onze laundry waar ook motoren te huur zijn. Snel hebben we een mooi exemplaar, ons paspoort achtergelaten (anders krijgen we de motor niet mee) en manouvreert Dick door het drukke verkeer van Patong. Er zijn niet veel wegen over het eiland Phuket dus de wegen zijn overvol met verkeer. Daarbij voeren ze ook nog eens over de steile kliffen zodat het vaak lijkt alsof we ons in een rollercoaster bevinden. Het is maar goed dat ik de afgelopen maanden regelmatig achterop heb gezeten want anders had ik me niet echt kunnen overgeven aan het ritme van de motor. We boffen met het weer. Er zijn weliswaar veel wolken maar zo nu en dan verschijnt ook het zonnetje en het is rond de 30 graden (voelt wel warmer).

Phrom Thep Cape

Dick heeft caches geladen in de GPS die ik vast heb en aan de hand waarvan we onze route bepalen. Het blijkt mogelijk te zijn aan de hand van de verstopte caches een rondje van zo’n 88 kilometer te rijden. Eén van de mooiste plekjes waar we komen is de Phrom Thep Cape, een in zee uitstekende rotspunt. Dankzij de cache moeten we het gehele pad over de klif naar beneden klauteren, wat alleen mogelijk is doordat het droog is. Met wat regen had dat niet tot de mogelijkheden behoort. Uiteindelijk arriveren we, volledig bezweet, bij de zee waar we na enig speuren de mooi verborgen cache traceren en na enige foto’s weer aan de lange klim naar boven kunnen beginnen. Gelukkig heb ik vandaag enkele flesjes water meegenomen want dat vocht is bij deze klimpartij echt onontbeerlijk. Nadat we terug zijn op begaanbare wegen lopen we nog naar de vuurtoren en het moument ter ere van één van de 28 zonen van Koning Rama V (ca. 1880) die als eerste Thaise prins in de Engelse Royal Navy is opgeleid en vervolgens de Thai Royal Navy kon dienen en de opleidingen kon verzorgen. Op de vuurtoren zelf blijkt het uitzicht echter tegen te vallen. Terwijl we onze tocht over het eiland voortzetten, waarbij we regelmatig stoppen om weer eens een cache te zoeken naderen we  Big Buddha. Zoals de naam doet vermoeden is het een reusachtige Buddha, gelegen hoog boven de baai van Chalong en al van verre zichtbaar. Het vergt echt alles van het vermogen van onze motor om boven te komen. Wat een steile haarspeltbochten moet Dick nemen om er te komen. Natuurlijk lukt het en kunnen we deze spierwitte Buddha bewonderen.

De Big Buddha Phuket

En passant nemen we natuurlijk ook de hier vlakbij verstopte cache mee. Deze wordt veel bezocht dus laten we er weer eens een Travel Bug achter. De Running Shoes kunnen naar huis. In de verte drijven zwarte wolken en dus gaan we snel op weg richting Patong. Nog 13 km zegt het bord voor ons en Dick twijfelt of we het nog droog zullen halen. We laten twee caches die we nog op de weg terug hadden kunnen zoeken voor wat ze zijn en gaan rechtstreeks terug. Helaas krijgt Dick gelijk en moeten we onze regenjacks tevoorschijn halen en eveneens even een korte schuilpauze inlassen. Als we bij Boomerang Inn terug zijn is het inmiddels weer droog. Na een biertje op het terras en ons opgefrist te hebben gaan we alweer de laatste avond in Patong in.