Voorbereidingen

DE REIS

Duidelijk is wat onze bestemming zal zijn, maar wat betekent dit.
Al snel komen we erachter dat het huren van een camper gedurende een jaar niet zinvol is.
Ook koop met terugkoopgarantie is niet handig. Dergelijke bedrijven stellen nogal wat regels aan de routes die genomen mogen worden en daar hebben we geen zin in.
Kopen en proberen te verkopen als je het land weer verlaat wordt ons door de Amerikanen bij wie we hiernaar informeren afgeraden. Iedereen weet immers dat je weer het land uitmoet en dat heeft zonder meer gevolgen voor de prijs die je na afloop van de reis krijgt. Daarbij heeft de kredietcrisis nog een enorm effect vanwege het uitblijven van bereidwillige kopers..
Daarbij komt dat de benzineprijzen hier toch ook al stijgen en dat is geen goed nieuws voor de benzine slurpende monsters die hier RV (Recreational Vehicle) genoemd worden. Je hebt weliswaar een enorme trekkracht door de krachtige motoren, maar het verbruik is ook groot, ze lopen 1 op 3.
Tijdens onze reis in Canada en Amerika, zijn we tot driemaal toe een camper op Frans en Duits kenteken tegengekomen dus gaan we ons maar eens oriënteren op het transport van een camper naar het Noord Amerikaanse Continent. Al snel blijkt dit mogelijk te zijn en een gespecialiseerde firma in transporten van Campers is “ Seabridge” in Dusseldorf.

DE CAMPER

We weten nu dat je een camper kunt transporteren naar Amerika (Baltimore en Bruswick)of Canada (Halifax) . Maar hebben een klein probleempje en dat is dat we geen camper bezitten. In het verleden trokken we immers rond door Europa met ons tentje en later in Azië was backpacken de manier waarop we vakantie hielden en dat hield in: ter plekke reizen met openbaar vervoer en slapen in een guesthouse.
We gaan onze weekenden wijden aan het kijken naar campers, rijden kris kras Nederland door, bezoeken tweede hands camperbeurzen, gaan naar de beurs in Dusseldorf waar het nieuwste van het nieuwste te zien is op campergebied en lopen in en uit de verschillende campers.

Al gauw wordt duidelijk dat veel ruimte in campers (maar ook caravans) verloren gaat aan slapen. Nu vind ik slapen erg belangrijk omdat ik veel slaap (tenminste 7/8 uur per dag) nodig heb. Maar wanneer je het plan opvat om een jaar in een camper te leven en als gevolg van de verschillende seizoenen niet altijd alleen buiten kunt vertoeven is het van uitermate groot belang dat je ook over een redelijke leefruimte beschikt. Ook al zijn we bijna 33 jaar getrouwd, het gedurende een jaar vertoeven op twee stoeltjes rondom een tafeltje , is volgens ons nu niet bepaald bevorderlijk voor een ongestoorde voortgang van dat huwelijk.

Daarnaast is er nog een andere wens voor wat de indeling van de camper betreft en die wens heeft direct te maken met onze hobby duiken. We willen een aparte douche- en WC ruimte. Alleen dat maakt het mogelijk om na afloop van het duiken onze duikpakken op te hangen en toch nog ongehinderd het toilet te kunnen bezoeken. Uiteraard moet de camper ook wintervast zijn en veel bergruimte hebben.

Met in ieder geval deze minimale wensen, een grote leefruimte en een aparte douche/toilet ruimte en een dubbele bodem gaan we op zoek naar een voor ons betaalbare camper .
De zoektocht blijkt niet mee te vallen. Eigenlijk komt slechts een camper overeen met onze wensen en dat is de FRANKIA. Als ik er een bekijk ben ik op slag verliefd, wat geen handige emotie is wanneer je een camper wilt kopen. Daarbij komt dat een dergelijke camper alleen bereden mag worden als je in het bezit bent van een groot rijbewijs .
En dat rijbewijs bezitten we geen van beiden!!!!!

HET RIJBEWIJS

De FRANKIA wordt derhalve naar een ver hoekje van onze geest verbannen. Helaas, zodra we weer een camper bekijken komt het beeld van de ruime FRANKIA weer tevoorschijn en enige maanden later beginnen we beiden aan de rij-opleiding voor het besturen van een vrachtwagen.

Dat betekent veel theorie, niet alleen verkeers gedragingen worden uitputtend behandeld ook dienen we ons te verdiepen in de rij- en rusttijden, de douane voorschriften en de motorische kennis van een vrachtwagen voor het geval je ergens met pech komt te staan.

Drie maanden later zijn we geslaagd voor ons theorie-examen en kunnen we, onder de bezielende instructie van Tinus in Emmeloord met onze verkeerslessen beginnen. EN HET IS GEWELDIG om met een vrachtwagen van 20 ton te rijden. Je voelt je fantastisch in zo’n grote wagen. Al snel beheersen we de fijne kneepjes van het rijden met zo’n grote wagen. We kunnen achteruit inparkeren bij laadperrons en deinzen er niet voor terug om door smalle straten te rijden waar aan beide kanten van de wagen slechts enkele centimeters resteren.
Helaas zakken we allebei de eerste keer voor ons rijexamen, maar de herkansing lukt wel en Mei 2010 kunnen we met onze bijna 10 jaar oude FRANKIA, die we, van een particulier hebben gekocht, op reis door Europa.

DE EERSTE TEST TOCHTEN

Het camperen bevalt ons uitstekend en op enkele ongemakken na, de cruise-control die niet werkt, een koelkast die ermee stopt en de motor die zo nu en dan niet start (zaken die middels reparatie allemaal te verhelpen zijn),voldoet ONZE FRANKIA goed.
We testen de camper door veel bergpassen te rijden en alhoewel het tempo van oprijden van 15 % hellingen wat traag is, komen we altijd boven.

In september 2010 bezoeken we een Campertreffen in Duitsland wat door Seabridge georganiseerd wordt voor Amerika en Canada gangers. We boffen met het weer want ondanks de regen zijn er regelmatig langdurige zonnige perioden waar we met andere camperaars kunnen spreken over hun camper en reisplannen . Daar iedereen eigenlijk dezelfde droom heeft,  vinden we makkelijk gespreksstof .
Oud Amerika gangers (helaas zijn die er niet zoveel) geven ons tips en we horen welke onderdelen we moeten kopen die handig zijn voor Amerika. Gedacht moet worden aan bepaalde  gaskoppelingen en een omvormer van 110 naar 220 volt. Dat laatste is bijzonder handig omdat onze generator dan geen overuren hoeft te draaien maar  (als we tenminste op een camping staan) gewoon stroom van het Amerikaanse net gepakt kan worden.
Er worden ook lezingen gehouden waar we ook nog wat tips uithalen. De route die we in onze gedachten hadden, namelijk eerst naar het zuiden en dan pas naar het noorden,  zal waarschijnlijk omgezet moeten worden. De “ Alaska”  muggen die later in het seizoen in grote getale opduiken en, wat veel erger is, zich op je storten en prikken,  zijn daar debet aan.

Na drie dagen vertrekken we weer met onze Frankia vanaf het grote grasveld waar we zo gezellig hebben gestaan, met in ons hoofd het (bijna vaststaande) besluit om de reis met eigen Camper naar het Noord Amerikaanse Continent te ondernemen.
Niet lang daarna boeken we een overtocht voor onze camper vanuit Antwerpen naar Baltimore en uiteraard een vlucht voor ons beiden naar Washington Dulles International, enkele dagen voor de geplande aankomst van de camper.

HET VISUM

Januari 2011 staat in het teken van het verkrijgen van een visum voor Amerika.
Zodra de verblijfsduur in de USA langer is dan 3 maanden dient een visum te worden aangevraagd. Voordat er maar sprake is van een bezoek aan het Amerikaanse Consulaat in Amsterdam dient eerst een zeer uitgebreid aanvraagformulier ingevuld en opgestuurd te worden.
Uit alle hoeken en gaten halen we papieren tevoorschijn waar mogelijkerwijs door de ambtenaar op het consulaat naar gevraagd kan worden. Gedacht moet worden aan een financieel overzicht van de bankrekeningen, aanstellingsbescheiden, schriftelijke toestemming om langere tijd afwezig te zijn van je werk, eigendomspapieren van het huis en uiteraard pasfoto’s maar dan niet degenen die wij bij de fotograaf laten maken. Het betreft pasfoto’s met een apart formaat . Gelukkig wordt er door het consulaat een lijst gepubliceerd van fotografen die in staat zijn een dergelijk formaat pasfoto te leveren en blijkt, nadat we de bewuste foto hebben ingescand en doorgestuurd, dat deze ook geaccepteerd wordt.
Uiteraard moet er direct betaald worden voor de visum aanvraag. Geld wat je niet terug krijgt als het visum onverhoopt geweigerd wordt .

Na al deze administratieve beslommeringen kunnen we uiteindelijk een afspraak maken voor een persoonlijk bezoek aan het consulaat . Ook dat heeft een gebruiksaanwijzing want je dient een creditcard bij de hand te hebben waar eerst geld van afgeboekt wordt alvorens de afspraak ook daadwerkelijk gemaakt kan worden.

Eind januari is het eindelijk zo ver en begeven we ons in alle vroegte op weg naar Amsterdam naar het Museumplein. We arriveren er om 07.20 uur terwijl we eerst om 8.20 uur een afspraak hebben, maar, zoals vaak het geval is ben ik bang om te laat te komen dus nemen we , onder protest van Dick een eerdere trein voor het geval de trein (die ook op tijd zou arriveren) problemen zou ondervinden. Gelukkig is vlakbij het consulaat een bakkerswinkel open waar we droog en warm kunnen zitten onder het genot van een heerlijke Cappucino .

Ruim op tijd keren we terug bij het consulaat en na een uitgebreide fouillering en het achterlaten van mijn lenzenvloeistof, (onze mobile telefoon hebben we maar thuis gelaten want daarmee mocht je al helemaal niet mee naar binnen) komen we in de wachtruimte waar we al snel onze vingerafdrukken laten nemen, vragen beantwoorden , aantonen dat we ons visum echt al betaald hebben en ons paspoort met gefrankeerde enveloppe achterlaten, nadat we vernomen hebben dat ons visum toegewezen wordt. En ja hoor, enkele dagen later wordt de aangetekende enveloppe bezorgd en zijn we de trotse bezitters van een 10 jaar geldend visum voor de USA.
Gelukkig maar want we hadden onze vlucht en de overtocht van de camper al enige tijd geleden geboekt.

DE LAATSTE VOORBEREIDINGEN

Inmiddels zijn we met de laatste voorbereidingen bezig voor onze reis. De Camper wordt nogmaals door Patrick en Fabian technisch onderhanden genomen; Rien zorgt ervoor dat we de juiste reserve onderdelen geleverd krijgen ; Rossel, de Frankia-dealer, waar we terecht komen om enkele zaken goed in orde te brengen , monteert een fietsenrek, maakt wat zaken in orde die niet meer goed functioneerden en vernieuwd de kitrand ; Dick monteert op de buitenluiken HEOSolution sloten en Tita is bezig met het inpakken van spullen in dozen die straks in de garage worden opgeborgen en het maken van paklijsten voor de douane.

Zondag 27 februari hebben vrienden en familieleden nog de gelegenheid om de camper te bekijken, daarna is het definitief inpakken en gereed maken voor aflevering op maandag 7 maart op de Europe Terminal in Antwerpen en inscheping op de Atlantic Concert, een Ro-Ro schip van de ACL (Atlantic Container Lines). Volgens plan moet dit schip op donderdag 24 maart in Baltimore aankomen en kunnen wij de camper op vrijdag 25 maart daar ophalen, we worden terplekke geholpen door een Duitse familie die gespecialiseerd is in de begeleiding van uit Europa komende campers. Hopelijk is het weer onderweg niet te slecht en kan volgens schema gevaren worden, als het schip later aankomt zal de aflevering waarschijnlijk pas op maandag 28 maart plaats vinden. Thumps Up !!

Reacties zijn gesloten.