Mini Pilgrimage Maastricht – Roermond July 2022

The Camino is calling

Hannah biked the Camino Frances

I don’t really know how it started. Perhaps the desire to walk this pilgrimage is in my genes. After all, my mother and father also loved to hike and started a walk from my mother’s birthplace in Millingen to look for the sources of the river Rhine.
When I bought the book “A walk for the Sunshine” in the Appalachian Mountains, four years ago, which describes a walking trip on the Appalachian Trail, the desire to walk a Camino became stronger. A factor that may also have played a role was the discovery of a lump in my breast, mid 2018. After the operation I felt, out of gratitude that I was still alive, I had to walk the Camino: “To celebrate life”.

When in October 2021 my sister Hannah and her husband Henk started cycling the Camino to Santiago, I couldn’t get enough of their stories and photos.

The Cruz Ferro

It really becomes clear that the Camino is calling in November 2021. Dick and I arrive, together with my niece Inge and her husband Paul, at the Cruz Ferro, a high point on the Camino Frances. Paul brought his father’s ashes (who also walked this Camino), which, later that week, they would scatter at the end of the world in Fisterre. I got emotional in this remote place and tears streamed down my cheeks, it was so beautiful up here, high in the mountains. And that with winter-, cold weather, the ground covered with snow and surrounded by low-hanging clouds through which every now and then a ray of sunlight managed to get through. It was a magical moment in a magical place and it was nice to share this with my sister Hannah via FaceTime. Our parents would certainly have found this place special.

Dick and I don’t hesitate for a moment when it became clear that in September 2022 Dick is going to make a trip to Northern France with his diving friend Cor.
Now the time has come for me to really start walking the Camino.
Then everything accelerates. Dick and I go to Utrecht where I join the Dutch Society of St. James and buy a pilgrim pass. That same week I attend an information meeting of that society in Delft where I receive a lot of information about what it means to walk a Camino. Before I know it, Dick books the bus to St. Jean Pied de Port in the French Pyrenees and then it is certain that I will start my journey on August 20th, 2022. I am hesitant about participating in the mini pilgrimage from Maastricht to Roermond that is held in honor of St. James and will take place from July 20th to 24th 2022. Do I have to participate in that? Dick puts an end to my hesitation and just sign me up during our vacation. Now, at the beginning of July, I am really happy with this decision because it offers me the opportunity to experience what it is to walk for several days in a row and to camp with a group of people in a tent. After all, I will soon experience that in the albergues along the way.
Ultimately, this decision also means that I have to adjust the vacation route with our motorhome.

On the road to Cap Finistere

Together with Dick, I want to look at a few places where I will walk later this year. And of course, we have to walk, after all, we, I mean I, have to practice. This means that our bicycles are left unemployed during this motorhome trip. So, during our holiday in May 2022, after leaving the southern part of Spain, the northern part is really dominated by the Camino. How special it is to walk with Dick from the town of Fisterre to the Cape. Here, on the coast of the Atlantic Ocean, the end of the world really does exist.
Under the watchful eye of Messire Jacques, (St. James) we unfortunately do not see the sun dying. I am referring here to the third verse of the Pilgrim’s Song: “Ultreia”.
This text of this French song is as follows:

Et tous la bas au bout du continent
Messire Jacques nous attend
depuis toujours son sourire fixe
le soleil qui meurt au Finistere.

The low-hanging clouds cover all the sun’s rays. In this place, where boulders descend to the turbulent ocean, we find the effigy of Saint James under the stone cross. And while Dick waits here on the rocks, I descend further over the large boulders to the ocean. It’s very special here at this end of the world.

Chapel in St. Jean Pied de Port

We continue our motorhome trip in an easterly direction through northern Spain, regularly ending up in places, the Camino Frances (the route I will walk) also follows. Of course, we stop at the monastery in Roncesvalles where we wander, look at the monastery (the place where pilgrims stay overnight) and of course we light a candle. The next day, after a long descent on mountain roads, we arrive in St. Jean Pied de Port where I will start my journey.

The pilgrim shop “Boutique du Pellerin” on the Rue de la Citadelle is too tempting to pass by and so, a few hours later, we leave this outdoor store loaded with stuff. Well helped by the friendly owners, I was able to buy an important part of my equipment.

Pilgrims shop in St.Jean Pied de Port

When, after a fantastic trip, we are back home at the beginning of June, I pack everything in my backpack. It’s the first time but it all fits and the weight around 19.5 pounds should be portable. We will see. And soon too. The Camino group app that regularly keeps me informed about the upcoming mini pilgrimage comes up with news more often and makes me feel more and more excited about it. And then the moment comes when I really try my backpack on a walk with all the stuff, I need on my first pilgrimage.

Wednesday I will take train to Maastricht, so Monday July 18th seems to be the right day to make a test run. Because I’m in the center of Rotterdam anyway, I decide to walk back home. Now I can go to the Decathlon store to buy a mat to sit on (this one was still missing). It is warm and at 12.30 pm the temperature continues to rise; it is now 84 degrees. So, when a bus passes me on the last 1.5 miles, I get in anyway. After all, tonight another walk awaits me.

Training around the Zevenhuizerplas with Geordie

At 7 pm the three of us stay in the parking next to the lake of Zevenhuizen. Besides Dick, Geordie, my diving buddy, also joins us and we start our walk around the lake between the hundreds of sunbathers.
The temperature is still 88 degrees, everyone lies in- or near the water and is enjoying a burger that is cooked on one of the many barbecues that can be found along the lake. In any case, it smells very tempting. Unfortunately, after 3.5 miles of walking I get some trouble with the attachment of my muscle to my hip. Fortunately, we manage to reach the car, walking a little slower. I am now seriously worried because the day after tomorrow my mini pilgrimage starts.

Dick talks to Tekla one of the other walkers

I am relieved when the pain disappears quickly and on Wednesday July 20th 2022 I can leave with a good spirit. Of course, Dick and I arrive too early at the central station of Rotterdam. Fortunately, after a while, the other pilgrims trickle in, one by one. It is not difficult to know who is going to walk, because the backpacks with sleeping mats and mountain boots are easy to recognize. Waved goodbye by Dick, the train to the southern part of our country leaves and we have the opportunity to get to know each other better. Frank, Tekla and I chat without ceasing and before we know we arrive in Maastricht. In a pub, opposite the train station, we are warmly welcomed by the other organizers of this mini pilgrimage.

Netta, Guus, John and Jan, as well as Nine welcome us. We had already acquainted Huub because he was at the train station and arranged that we could leave Rotterdam together on a group ticket. I can’t remember if Tjitske and Gijs were also there, but luckily later on, we get enough time to get to know them too.

 

Netta hands over a Goodie Bag

We are handed a goodie bag with a beautiful St. James shell with our name, a practical small daypack and an information booklet about the festivities in Roermond. After a briefing from John and having coffee with pie, we leave for our first miles. The temperature has risen, but with 75 degrees Fahrenheit and some wind it is good weather to walk. When there is second stop to have lunch, soon after our first stop, I prefer to walk on and because Frans does the same, I ask if I can join him. Frans has been so wise to transfer the route, written by the organization, to his phone. A line shows the road to our final destination, the small town of Catsop, and before we realize, we arrive, after 8.1 miles, at campground Catsop. Here on a large lawn, next to the cooking tent and the shoe tent, two large army tents, called Santiago and Jacobus, are set up.

 

Frans and Tita arrived in Catsop

As we are the first to arrive, we have the luxury of choosing a bed next to the entrance of the tent and after my sleeping bag has been spread over the bed, our first way is to the showers. How wonderful it is to let water run over you after this walk.
Once I have clean clothes on, I’m going to wash out my sweat-soaked clothes.
Unfortunately, when I return to the tent, I seem to have lost my bag with pegs and clothesline, so I have to spread out my wet clothes over the hedge.
The loss of my clothesline does not let me go and I regularly walk back to the showers (they are now occupied) to ask if my clothesline bag is left there. Dick is right when he says that it is very stupid to take something, you need outside, inside the shower. Because it is quite difficult to dry clothes without a line and pegs and no one has seen anything.

Tjitske prepares a delicious meal

 

 

I walk to the campsite manager. No one brought him anything, but 15 minutes later he walks to the tent where he hands me over my clothesline bag so I can finally fix a clothesline and attach my clothes to it.

I’ll have to be more careful with it in the future. When my laundry finally flutters on the line, the other walkers are all arrived and I take a seat to finally drink a glass of beer.
The cans of beer are tirelessly removed from the refrigerator and with a wide smile handed over by Gijs and Guus. What a service. We enjoy a tasty soup. It turns out to be a foretaste of a culinary treat. Tjitske and Nine, supported by Gijs and Guus, appear to be able to prepare delicious meals for all of us. It’s fun every night.

Troubadour Gery Groot Zwaaftink

Although the weather forecast for the evening is not really good and the sky is getting darker due to the oncoming clouds, we seem to keep it dry and, in the evening, we can enjoy the troubadour and storyteller, Gery Groot Zwaaftink from the Achterhoek (region in eastern part of our country). We listen with fascination to his special stories and songs in both Dutch and the dialect, spoken in that part of the country. The story of the passing by camel driver and the wealthy landowner will stay with me for a long time. In short, that story comes down to the following:

A camel driver arrives at an oasis and passes the gardens of a wealthy landowner after a tiring journey through the desert. He thinks how wonderful it is to be able to live there and not have to travel around. At the same time, the wealthy landowner, seeing the herd approaching, thinks how wonderful it must be to roam freely with camels, instead of being stuck in one place. Ripe fruit hangs over the wall of the estate, which is so enticing to the lead camel that it walks up to it and begins to eat it.
The landowner is so angry that he throws a stone at the camel. This stone hits the head of the camel that it kills. Then the camel driver gets so angry that he throws back a stone. Unfortunately, it also ends up unlucky and the landowner falls dead.
The camel driver is taken to court by the landowner’s sons. The judge must sentence him to death. There is no other option, because this punishment is prescribed by law. The camel driver then asks for three days respite to make arrangements at home. He solemnly promises to return after those three days, to serve his sentence. Neither the sons nor the public want to know about this and the judge decides that this is only possible if someone wants to take his place. After a long silence an old man comes forward who wants to do this and he is locked up while the camel driver leaves.

Breathless listening to the story teller

After 3 days the camel driver has not returned and the old man is led to the scaffold. Just before the executioner can do his job, a little boy hears hoofbeats and shouts that the executioner has to wait a little longer. Someone is arriving and sure enough, it is the camel driver on his horse. When the judge asks him why he is coming back to die, he says that he had to find and return jewelry that he had in custody for a widow. If he hadn’t done this, his family would be considered a thief. After returning the jewelry, his youngest son kept clinging to him and would not let him go, so he could only leave his house at night, when his son was sound asleep. When asked, the old man tells the judge that he had faith in the man who gave his word to come back and if he had not returned, then his life had no value because he could no longer have faith in humanity. After hearing the stories, the judge decides to change the death sentence and the camel driver is ordered to pay the sons of the landowner in silver.
In dead silence we hear this fantastic story. After a little break we enjoy still some sensitive songs before a thunderstorm breaks loose and we all go inside our tents.

During the night the temperature dropped enormously and it is very humid too due to the rain. Although my sleeping bag would normally suffice (2 days ago the nights were warm) now, it is really below par and I am freezing. And I have lots of warm sleeping bags at home.  It also doesn’t help that the camp bed is rock hard and I didn’t bring one of my many (soft) sleeping mats either. The cold just soaks into my body and I don’t sleep really well. But that’s part of a pilgrimage, I guess. When we get up at 6.30 am next morning, everything is damp, but a nice warm shower does wonders and a little bit later we sit outside for breakfast. That’s possible because it’s dry. Tjitske and Nine, together with Gijs and Guus, packed large tables with food and in addition to bread, crackers and rusks with different types of toppings, there is also muesli. We are spoiled and soon we sit together, having a good breakfast with a cup of coffee or tea.

Together washing the dishes

After washing the huge numbers of cups, glasses, plates and cutlery, we fold all the beds so they can be placed on the trolleys and then get ready to leave for our next destination. John briefs us on the route to follow and we start our walk. First, I wear my fleece sweater, but soon it disappears into my backpack. Unfortunately, the sun stays behind a thick cloud cover and after some time we are confronted with some drizzle. Not really desirable, at first a rain cover around our backpack is sufficient. There is quite a bit of wind but it is not really cold with 64 degrees Fahrenheit.
Nevertheless, John decides not to have the coffee stop in the parking lot, but to have the coffee in the nearby restaurant de Biezenhof. It serves really excellent cappuccino and we have double the energy to continue. That energy is really needed because not only do we walk the longest distance today, 16.2 miles, but when we leave, the rain also comes pouring down from the sky. Now it’s really necessary to put on a poncho as well. An opportunity to try this one out too.

A wet soaked route description

I join the faster walkers and can keep up with them and with the navigation of both Frans (with his mobile) and Frank (using the, now wet, paper version) we find our way north. We follow a nice path along the small Geleen stream and enjoy walking through nature. It does mean that we repeatedly have to go through narrow turnstiles which is not always easy because sometimes the backpack gets stuck in it, but eventually we arrive in the outskirts of Sittard from where we set course for the center.
It is still raining incessantly and having lunch outside is not really pleasant so John directs us to the inner city, where we walk past the market where St. Michael’s Church is located.
End of August 1938, this church was packed, as always with the annual celebration of the city’s patron, Saint Rose, and the high mass was in full swing. Suddenly a buzz made the people turn, and screams echoed as an escaped lion walked in and trudged leisurely to the altar. Everyone panicked for a safe haven. Fortunately, there were no accidents, but the photo in the church with the lion does refer to this incident.

Walking along the German border

Just outside the city walls we find a terrace in front of the library with huge umbrellas and we soon occupy the terrace chairs. It is not really cold, only wet and so we can hang out our wet ponchos and not much later we enjoy our sandwiches with a nice cup of coffee. I order hot chocolate with whipped cream. Not really good for my body but with this rain it tastes excellent. When everyone has finished their lunch and drink and survived the traffic jam in front of the toilet, we set off again.

 

 

Tjitske and Netta are taking good care for us

 

 

 

 

We continue our route along the small stream and after passing a beautiful Maria chapel, we cross the border to Germany. Finally, after an endless walk along a huge and luxurious holiday park, we arrive at Campground “de Hommelhof”.
A large lawn, where the two large army tents disappear (in each of them 20 people have a sleeping place) is in front of us. Washing clothes makes no sense today. The weather is too unstable and rain falls regularly. This also means that it is not possible to have dinner outside and after a nice cup of soup we enjoy, with plates on our laps, a delicious meal. Again!

This time we get potatoes with creamed spinach and eggs in mustard sauce and cucumber. The beer that Gijs tirelessly takes out of the fridge is also great. Of course, after our meal, we do the dishes together. The men are now adept at transporting the cart with plates, glasses and cutlery over the bumpy grass. Not an easy task. The others, conducted by Tekla, are devoted to washing and drying the huge mountain of utensils. In the end we manage to get everything back to the tents, clean and at one piece.
The permanent residents of the campsite are not really happy with us and grumble. We had so many dirty dishes that we emptied the entire hot water boiler. It’s a good thing we only stay one day. Although, the next morning, we do dishes again and of course, empty the warm water boiler again.
Unfortunately, we can’t enjoy an information evening with pictures from Jan. The connection cables required for this do not fit and the laptop can therefore not be connected to the projector. Unfortunately, but it is no different. We still hold this information.

Frans and Kees sitting on their beds

Since the precipitation has stopped, the rest of the evening is spent outside and the 20 residents of tent “Santiago” can set up their camp beds, something that goes very smoothy if you have built some. Unfortunately, due to the heavy rain, the beds have become a bit damp. I myself am less bothered by this because Netta spoils me with a thin aluminum blanket that can be placed on the camp bed. This also keeps the moisture out of my sleeping bag. However, the night’s sleep remains somewhat irregular because of the cold and damp night. But I sleep enough because the next morning I wake up refreshed. Although that can also be due to the lovely hot shower.

We don’t need to rush the next morning. The first part of the program is a visit to the Basilica and treasury in Susteren. However, due to an unexpected funeral, that visit cannot take place at the scheduled time, so we have enough time to talk to each other after doing the dishes (every day this consists of an endless pile of plates, cups, glasses and cutlery). Riekje gives morning gymnastics on the large field in front of the tents. Not really an unnecessary luxury after the walks of the past few days. In the end, however, we can leave.

Waiting in front of the Cathedral

Unfortunately, the funeral is still in progress so we wait in the square in front of a pub. The manager doesn’t know what hit him when a horde of women storms him and asks to use the toilet.

Fortunately, this is allowed, when we pay each 50 cents, and a long traffic jam forms in the square. Eventually we can continue and the group splits up. We first visit the treasury and have a tour to the special relics and clothing. Everything is explained in a fun and enlightening way. Then the groups switch and we go to see the Basilica. Once again, we are surprised by a nice tour with a lot of clear information that is also given in an appealing way.
It is already around noon when we leave the basilica and on the church square, we are spoiled by Tjitske and Nine with coffee and homemade cookies. It tastes delicious and refreshed we leave to continue our walk. Not directly to the final destination because after a few miles, we have a stop at the St. James church.
While we wait for our “credentials” to be stamped, we take a look around this beautiful church. When everyone has their stamp, we leave immediately. It is hot but walking is doable. Walking this mini pilgrimage together is special because one moment you walk with one and another moment you come into contact with someone else from the group. Talking about the things that are important in life. A very special experience. The road eventually leads through the floodplains and also follows the dyke with a view of the river Maas. It is hardly conceivable that where meadows are now seen, last year everything was flooded around.

Mirjam, Tekla and John in front of the tent in Aldeneik

The surroundings are beautiful and the group meanders like a multicolored ribbon over the dyke, until we arrive at the bridge and enter Belgium. Due to a cultural event, the old church of Aldeneik is open and we quickly take a look inside before finally arriving at the “Boomgaard campsite” in Belgium. We are somewhat tired due to the heat. Day 3 with 8.1 miles of walking has ended successfully. I am pleasantly surprised when I enter our tent, Santiago. Frans has reserved a bed for me next to the entrance, my favorite spot.

After my bed is covered, I walk to the shower which is wonderfully refreshing and when my clothes have smelled the soap, they can be attached to my washing line. I have dirty clothes from 2 days walking so I hope everything dries quickly. I’m glad I have three short-sleeved shirts with me because I wouldn’t have made it with two.
Fortunately, Mirjam is also doing well. She unfortunately had to give up on the way, but arrives safely at the campsite by bus. Unlike yesterday where we had a huge lawn at our disposal, the spot here is like a postage stamp, but the two army tents and the cooking tent, as well as the round tables and chairs, have found a place. Everything is just a little closer together.

Netta treated blistered feet

While Netta is taking care of any blistered feet we talk about the walk and we enjoy a nice cool beer, meanwhile we are treated to delicious food scents. In huge bowls Huub is busy mixing the ingredients for a spiced noodles meal, prepared by Tjitske and Nine. This evening we will be spoiled again.

In the evening we have to bring in our laundry. Tonight, rain is expected again. I don’t notice it myself because I sleep very deeply and only wake up regularly because it is cold.
When we get up on Saturday at 6.30 am, the sun is already shining in a steel blue sky. Like every morning after packing our backpacks, we fold our beds and put them in the trolleys and then have breakfast. It has been arranged that fresh bread and rolls are obtained from the bakery in the village and that tastes good.

Netta and John discussing the route

After Netta and John discussed the route we are on the road again.There is some confusion about whether or not we have to wash dishes. Some of us understood that we didn’t have to do the dishes this morning, so a small group is already leaving, which includes me, while others are busy doing the dishes. Obviously, this is causing some friction. Yet we set off in good spirits, promising that we will do our chores tonight. Immediately after leaving the campsite, we walk over the dyke along the Maas. It is a beautiful route and it promises to be a beautiful (warm) day. We chat with the owners of the nice holiday homes along this part of the Maas and while walking, we also talk a lot with each other and have fun.

I have to laugh when Frans keeps one of the many gates neatly open for Annelies, but assumes that Frank, who, after Annelies, has to go through this gate, has to open it himself. Of course, it leads to hilarity. This part of the Meuse consists of many excavations and we regularly walk on a platform over a gravel hole and enjoy the beautiful flower wealth around us. We also have to keep insects off, but that’s what you get in this water-rich environment. Of course, we can’t help but to stop at a tree with Mirabelle’s. This delicious, plum-like fruit is now ripe and tastes delicious after walking an hour and a half.

Frank, Frans en Tita walking together

Not much later we arrive in the beautiful white town of Thorn. The tourist did not arrive yet, it’s still very quiet and we walk around a bit. Johannes takes a seat on a terrace in front of the church and order some drink. We want to join him, but change our minds when less than a minute later Tjitske drives by with her motorhome. It takes a while to find out where she parked her RV, but a phone call from John provides clarification and we soon walk out of town again on our way to the parking space where the motorhome has found a place. Once again, we are spoiled with coffee, tea or soft drinks and home baked cookies. A lovely break from our walk. From here we stay together more as a group because we don’t walk all the way to the campsite. Somewhere, 5 miles from the next campsite, we will board a cab to campground Hermans, just outside of the city of Roermond. This afternoon we have to be on time at the St James chapel for the opening of the “Shell path”. The last part of this walk is too much for Tekla. She sprained her ankle and cannot continue after more than 6.5 miles, so we walk the last part without her.

Nine and Netta waiting at the campground

Campground Hermans is a surprise. It is located on the shore of a lake and the tents are set up next to the waterline. What a beautiful place. Marianne thinks so too. She arrived together with Tekla by car and is now sitting on a camp bed, enjoying the view of the boats in the lake. Slowly all the walkers trickle in, dropped off by the cab with its friendly Afghan driver. When everyone has a bed and the backpack has been put down, we walk to the center of Roermond at 3.30 pm.

Guards, dressed in colorful uniform, are waiting at the St James Chapel. They will accompany us to the Cathedral. A stop with a minute of silence is made at the house of the late brother Chiel. He died the day before yesterday and was an important member of the order of St. James. After a salute of honour, we continue walking through the center.
Our beautiful St Jacques shells dangle from our green daypacks. The organization really did its best on this. I am really happy with this beautifully described shell, we received from Netta in Maastricht, on behalf of the Rotterdam region of the Dutch Society of St. James. While we wait next to the entrance door to the Cathedral, the carillonneur suddenly starts to play the church bells and we are overwhelmed by the impressive and all-pervasive bell ringing. I myself cannot prevent my tears from streaming down my cheeks. It’s an emotional moment.

The Dean of Roermond blesses the new St. Jacques Shell

After the chime has lasted at least 10 minutes, the Dean of Roermond appears who, after a speech by one of the men of the brotherhood of Saint James, consecrates the newly bricked St. Jacques shell. We, the bystanders are blessed too. The dean says that not only objects but also people should be blessed. Something I totally agree with. After this solemn moment, we all walk together to the Paradies complex, a meeting place in the city center, where we have a nice chat and a drink. Around 6.30 pm we walk back to the campsite at the “Maasplas” where, again, we are spoiled with a delicious meal. This time pasta and a well filled sauce with lots of vegetables. We love it. When we have washed everything, after all those days that runs like a well-oiled machine, we enjoy the evening warmth and drink coffee. Of course, with a homemade delicacy. The beautiful Camino cookies baked by Tjitske look beautiful and taste good too. Of course, like every evening, we are treated to music by Jobea. This time, under the inspiring leadership of Nellie, we also sing a few songs in which we thank our excellent organizers of this fantastic event. We continue to chat with each other until very late in the evening. It stays nice and warm and at night, for the first time during this trip, I don’t feel cold. Today we walked all together almost 13 miles.

Sunday July 24th we all wake up in time and about 7 am all the beds are folded and the backpacks are packed. We all have breakfast with the leftovers, but there is still so much left that everyone has enough to eat. Then we wash dishes for the last time and help folding the tables and pile up the chairs and carry kitchen stuff next to the vans. Then we leave for the Cathedral. We can store our backpacks at the Paradies complex.

Quick visit to the hotel where Hannah and Henk are staying

That gives me the opportunity to enter the hotel, practically next door, where my sister Hannah and her husband Henk are staying. What a surprise that they came to Roermond. Dick is also on his way to this city and I will see him soon. After chatting for almost an hour, Hannah and Henk continue their breakfast and I leisurely walk to the Cathedral. It is still quiet and I quickly discover the places reserved for us in the front of the church. I take a seat and enjoy the singing of the Roermond Men’s Choir. Slowly the other walkers trickle in and high mass can start at 11.30 am. It is very special. Also, because not only the name day of St. James is celebrated, but also that of St. Christopher, the patron Saint of this city and also the protector of travelers. There is no better combination. The service is impressive and after the pilgrims have received a blessing, the church door, only open in the holy year, is opened and we can go outside.

Relic St. James the Greater

I am not one of the first, because in the meantime I discovered Dick in the back of the cathedral. Naturally I want to hug him first. I’m so glad to see him again. And of course, Hannah and I admire the largest relic of “St. James the Greater” outside of Spain.
The relic is tucked into a forearm with an axe, symbol of a martyr. Not really strange when you consider that this apostle of Jesus was the first to be martyred. This in contrast to his brother John, another apostle of Jesus, who lived the longest and was allowed to grow old. When we are finally outside everyone gathers around the Dean and a nice group photo is taken in the presence of the members of the brotherhood of St. James the Great.

Not only is an official photo taken. At the same time, the cell phones of the many visitors to the church are also used to make pictures. Afterwards, we take a leisurely stroll through the sun-drenched streets of the city center of Roermond. It is now 79 degrees Fahrenheit.

 

Official picture

While Dick, Hannah and Henk have lunch on the terrace on the square, I walk to the Paradies where we all the pilgrims have lunch together and then we say goodbye to each other. It feels like I’ve known my fellow pilgrims all my life. This is how we have grown together over the past few days. I will miss everyone. On the way home, Dick and I decide to go to café St. Jacques in the market hall in Rotterdam next Thursday. We hope to see many other participants. Since Dick likes to come along, he immediately becomes also a member of the Dutch Society of St. Jacob when he returns home.

After we have thrown off my backpack at home, we drive to Tekla and Bert. There we hand over Tekla’s luggage and have a nice chat about the past few days in their garden with a cooling drink. When we arrive at home, I tell Dick everything about the wonderful pilgrimage that has now, unfortunately, come to an end. Although, it is also wonderful to be home again and to sleep in a soft and warm bed.

Geplaatst in ENGLISH VERSION | Reacties uitgeschakeld voor Mini Pilgrimage Maastricht – Roermond July 2022

Nog even erop uit, augustus 2022

Nog even erop uit, augustus 2022

Dick kent me goed genoeg om te weten dat het beter is om niet de gehele maand augustus thuis te blijven. Dan wordt ik alleen maar zenuwachtig. Nu al, terwijl ik pas een week thuis ben na mijn minipelgrimage, heb ik de spullen die straks meemoeten naar Spanje al drie keer in mijn handen gehad. Dus besluiten we om nog even twee weekjes erop uit te trekken met onze camper. Snel maak  ik een route naar Frankrijk en als Dick contact gehad heeft met Cor staat ook vast dat we op de terugweg langs Liart gaan. Mogelijk moet er ook nog wat afgesproken worden voor de tocht die Dick en Cor gaan maken.

Verjaardag Henk

Na een heel gezellige verjaardag van Henk op de 29e juli en nog een heerlijke duik in de Oosterschelde op de laatste dag van Juli, zet ik zondagmiddag 1 augustus de spullen die meemoeten in de huiskamer en maandag rond het middaguur vertrekt Dick om onze camper uit de stalling te halen. Hij is nog niet weg of ik zie dat hij de camper sleutels vergeten heeft, dus stap ik snel in de auto en kan hem even later oppikken bij de bushalte voor onze autogarage waarna ik hem afzet bij het metrostation en terug naar huis rij.

Om 2 uur is Dick terug met onze Frankia en kan ik de spullen die meemoeten in de camper laden. Ondertussen laadt Dick de fietsen in en vult hij onze watertank. Half 4 kunnen we ons huis afsluiten en wegrijden. Het is nog vakantie tijd dus kunnen we, ook al rijden we over een van de drukste wegen van ons land,  zonder verkeershinder doorrijden naar Nuenen waar slechts een camper busje staat en we voldoende plek hebben om te overnachten.

Camperplek Nuenen

Deze parking naast het terrein van de scouting is niet bijzonder maar we weten dat hier altijd een plekje is om te staan. De temperatuur is inmiddels gestegen naar 24 graden en zodra we geparkeerd staan gaan alle ramen wagenwijd open. Later in de week blijkt deze temperatuur koel, dan is een temperatuur van 32 graden normaal. Het is inmiddels 5 uur en we vinden dat we voldoende gesjouwd hebben, dus drinken we een lekker glaasje wijn alvorens ik ga koken. De simpele maaltijd met Grieks gekruide aardappelen en kleine worstjes (chipolata’s) smaakt lekker. ‘s Avonds kijken we nog even naar het nieuws maar erg laat wordt het niet want tegen 9 uur lig ik al in bed en val snel in slaap. Dick volgt iets later.

Dinsdagochtend worden we om 7 uur wakker gemaakt door het geluid van ronkende motoren die langs de camper heen en weer rijden. Deze plek is geliefd bij motorrijscholen, maar eigenlijk beginnen die altijd 8 uur. Nu in de zomer wijken ze klaarblijkelijk van deze tijd af. Ach het is niet erg want nu zijn we lekker vroeg weg. De route naar Duitsland is doodstil en bestaat voor het grootste deel uit autobahn waardoor we al eind van de ochtend in Hillesheim in de Vulcan Eifel arriveren. Dat we in vulkaan gebied zitten is te merken ook want hoe dichter we bij onze bestemming komen des te heuvelachtiger wordt het. Op de markt in het centrum is het doodstil, we ontdekken al snel de parkeerplek waar motorhomes kunnen staan en zetten daar onze camper neer tussen de geparkeerde auto’s. Natuurlijk drinken we een kop koffie en dan, het is inmiddels 12 uur en dus het heetst van de dag, wandelen we het stadje in. Overal is het doodstil en nadat we bij de toerist information betaald hebben voor de parking, wandelen we de heuvels in om wat geocaches te zoeken.

Op de berg in Hillesheim

Het is warm, rond de 28 graden maar boven op de berg waait een verkoelend windje dus hebben we er niet zoveel last van dat er in de verste verte geen schaduwplekken zijn. Wel moeten we steil omhoog klimmen om op de hoogvlakte te komen. Maar we genieten, vinden enkele caches en arriveren na 10 km weer bij de camper. Dick vindt dat hij wel genoeg gewandeld heeft vandaag maar ik wil nog even in dit, onverwacht leuke, oude stadje rondkijken. Het wordt gedomineerd door de resten van een kasteel en veel van de muren en torens zijn nog overeind gebleven.

De stadsmuur van Hillesheim

 

Apart om langs deze stadswal te lopen Als ik een outdoor shop zie vraag ik of ze ook stokpunt-beschermers verkopen en als dat het geval blijkt te zijn wandel ik snel naar de camper terug om mijn stokken te halen. Na mijn minipelgrimage waren de rubberpunten tot op de draad versleten en ook de reserve dop die ik van Nel gekregen had vertoont inmiddels diepe slijtage sporen. Gelukkig blijken de rubberdoppen te passen zodat ik tijdens mijn grote tocht niet meer geërgerd hoef te luisteren naar het geklikklak van stokken zonder dop. Uiteindelijk ben ook ik terug bij de camper. Even wat drinken en dan is het al weer tijd om weg te gaan.

 

Eten bij de Thai

 

Dick heeft vlakbij een Thais restaurant ontdekt, ook nog met goede recensies, dus daar wandelen we om 7 uur naar toe. Er blijkt nog een tafeltje beschikbaar en al snel zitten we aan ons voorgerecht gevolgd door Pad Thai en groene Curry met kip. Wat een heerlijk eten. Het is nog wel erg warm en de thermometer geeft nog 30 graden aan. Met een te volle maag, we hebben echt heel veel gegeten, lopen we langzaam terug naar de camper. Genieten van het zicht op de stadsmuur die vanaf de buitenzijde best imponerend is en gaan dan lekker uitbuiken in de camper. Het koelt maar moeilijk af dus houden we ook gedurende de nacht alle ramen wagenwijd open. Pas tegen de ochtend voelt het iets koeler (18 graden) en is het lekker om een dekentje over ons laken te hebben.

Woensdagochtend 3 augustus staan we pas om 8 uur op. Ondanks het feit dat we in het centrum staan is het erg rustig. Zodra we gedoucht hebben en de deur geopend valt de warmte op ons. Het is al 21 graden en het belooft vandaag nog warmer te worden. Nadat we lekker ontbeten hebben en afgewassen dumpen we ons grey en black water (mijn taak) terwijl Dick de camper vult met schoon water en dan rijden we weg. Eerst nog een stop bij de Réwé supermarket om onze lege flessen in te wisselen en dan echt op weg. Omdat we mijn geliefde frühstücksaft niet in dit stadje kunnen kopen parkeert Dick ook nog even in het centrum van Trier maar helaas is daar de soort die ik wil hebben ook niet beschikbaar dus rijden we dwars door de oude stad Trier waar de schitterende oude poort ons toelacht. Hier moeten we zeker eens langer blijven. De weg volgt de rivier de Saar en is stil. Alleen de enorme campgrounds langs de rivier staan overvol.

In Mettlach aangekomen is het inmiddels 31 graden en best warm. Er is werkelijk niemand op dit zonovergoten parkeerterrein en snel zetten we de camper neer langs een rij bomen. Daar kunnen we straks lekker onder zitten. Maar niet nu want net als iedere dag gaan we, op het heetst van de dag, rondwandelen. Eerst naar het centrum waar we de camperplek betalen bij de toerist information en dan wandelen we nog even naar de andere zijde van de rivier om daar de cache te zoeken die we de vorige keer niet konden vinden.

De ” Früchtbecher”

Inmiddels is de cache owner geweest en heeft onderhoud gepleegd en dus is het nu gemakkelijk om deze cache te vinden. Natuurlijk kunnen we het terras in het centrum van Mettlach niet weerstaan en al snel zitten we allebei aan een enorme ijscoupe die overheerlijk smaakt.

Terwijl Dick langzaam naar huis wandelt, met de 8 km van gisteren met steile klimmetjes en de 6 km van vandaag vindt hij dat hij meer dan genoeg gewandeld heeft, loop ik nog even door naar de buiten het stadje gelegen Aldi. Niet dat ik daar wat nodig heb maar het is wel goed om ook in de hitte nog een stukje te wandelen. En dus loop ik met inmiddels 35 graden toch in totaal nog 10 km en het gaat ook nog. Wel ben ik blij dat ik tegen half 5 terug ben bij de camper waar we samen een heerlijk alcoholvrij biertje drinken alvorens ik nog even bij de winkel naast onze parking binnenloop. Ik vind er een mooi tasje waar mijn Ipad mini goed inpast en ook shampoo in vaste vorm alsof het zeep is. Ideaal natuurlijk om mee te nemen op reis want je hoeft het maar even te laten schuimen in je handen en door je haar te masseren en je haar is gewassen. Wat een uitvinding, dat koop ik. Dick heeft inmiddels het zonnescherm neergelaten en daar zitten we heerlijk onder maar het duurt nog tot laat in de avond voor het wat koeler wordt. Voordeel is wel dat we zometeen heerlijk op het terras van de Abtei Brau kunnen eten.

Hmmm, een biertje….

Om 7 uur wandelen we naar het terras waar nog voldoende plek is. Je merkt wel het verschil met een weekenddag, het is nu echt rustig. We kletsen wat met de andere gasten, drinken het heerlijke tapbier, genieten van de warme zomeravond en natuurlijk het voortreffelijke eten. Pas tegen negen uur wandelen we terug naar de camper waar ik even later ons bed induik. Weer staan alle ramen wagenwijd  open en weer is het tot heel laat in de avond warm. Maar desondanks slapen we goed. Ik weet nu dat je pas echt slecht slaapt als het koud is.

 

Water vullen met de gieter

Donderdag 4 augustus worden we rond 8 uur wakker en daar de Netto al open is haal ik daar heerlijke verse broodjes voor ons ontbijt. Na het vullen met water, wat met de gieter moet gebeuren en dus enige tijd kost en het dumpen rijden we weg. Boven op de klif stoppen we bij een Réwé supermarket waar ik er zowaar in slaag  nog enkele flessen frühstücksaft te kopen. Heerlijk want dit was de laatste plek waar dit nog kon. Niet veel later steken we de Moezel over en zijn we in Luxembourg. Alhoewel de brandstofprijzen in Duitsland een stuk lager liggen dan bij ons zijn ze toch nog 15 cent goedkoper in Luxemburg dus tanken we en de reserve tank en onze camper tank vol en vervolgen dan onze weg langs de wijnvelden van Luxembourg. Niet voor erg lang want alweer doemt een landsgrens op en rijden we Frankrijk binnen.
Het is nog steeds niet druk op de weg en om 12 uur rijden we het terrein van de jachthaven op in Pont á Mouson waar we in de volle zon een plekje vinden. We kunnen pas om 2 uur betalen en kijken even rond. Ook al staan we schitterend langs de rivier, we kunnen hier niet het water in om wat af te koelen en ondertussen stijgt de temperatuur naar de 40 graden. Dus na 1.5 uur vertrekken we toch maar en rijden nog wat zuidelijker naar het plaatsje Toul.

Camperplek Toul in de schaduw

We hebben hier jaren geleden al eens gestaan en veel herinner ik me er niet van maar er is wel een schaduwrijk plekje vrij. Helaas moeten we even wachten voor we de camper er kunnen parkeren want er staat een ambulance te picknicken. Echter na een half uurtje is deze uit gepicknickt en kunnen we in de schaduw van de grote oude bomen gaan staan. Het is nu met 37 graden te warm om rond te wandelen dus pakken we onze stoelen en gaan in het perkje naast de camper zitten, wel met een glas frisdrank want daar kunnen we momenteel geen genoeg van krijgen. Om 3 uur wordt de lucht wat bedekter door wolken en lijkt het iets af te koelen. Schijn bedriegt, het is nog steeds zo’n 35 graden maar enkele straten in het stadje liggen gelukkig in de schaduw.

Kloostergang Kathedraal Toul

In de kathedraal en de ernaast gelegen kloostergangen is het heerlijk koel en daar dwalen we dan ook enige tijd rond. Uiteindelijk wandelen we eind van de middag in de nog brandende zon terug naar de camper. Daar wacht gelukkig de schaduw van de bomen en kunnen we uitpuffen. We houden onze bergschoenen nog aan want straks wandelen we weer terug naar het stadje om te gaan eten.

Tegenover het Turkse eettentje waar we eerder eten haalden (nu voor 6 weken dicht wegens vakantie) hebben we een klein Frans restaurant gevonden wat er gezellig uitziet. Dus wandelen we daar om 7 uur naartoe en omdat er een tafeltje vrij is op het terras zitten we even later aan een lekker glaasje wijn. We zitten in de schaduw en er waait een stevig windje maar het is nog 23 graden en dus goed toeven buiten. We bestellen allebei een burger die met zelf gemaakte fritekes geserveerd wordt en heerlijk smaakt. We hebben er geen spijt van dat we dit restaurant hebben uitgekozen.

Beverjong in de slotgracht

 

Op de terugweg zien we in het kleine stroompjes langs de stadsmuur twee beesten. Het lijken ratten maar een Française zegt dat het geen ratten zijn maar dat ze uit Canada komen. Ze kan me de naam niet geven maar als we later in de week een poster zien met dezelfde beesten blijken het Bevers te zijn. Het zijn duidelijk baby exemplaren want bij lange na halen ze niet de meter en ze wegen ook geen 20 kilo. Lang kijken we ernaar en dankzij het feit dat mijn camera 25 x zoom heeft lukt het ook nog een foto te maken voor ze opeens verdwijnen. Thuis blijven we nog lang buiten zitten totdat het het echt te donker wordt. Het blijft erg warm en koelt slecht af. Voor het eerst deze vakantie liggen we echt laat in bed. Net als we in slaap gevallen zijn begint het te donderen en hard te waaien dus Dick zet de dakluiken en ramen op ventilatiestand en niet lang daarna gaat het ook hard regenen. Nu koelt het wel af en vallen we alsnog in een diepe slaap.

Vrijdagochtend worden we pas om half negen wakker. Dat komt ervan als je in de avond zo laat rondspookt. Het is een stuk afgekoeld en de thermometer wijst nog slechts 22 graden aan. Ook is de lucht voor het eerst bewolkt. Als we water tanken breekt onze slang verbinding en pas met veel moeite lukt het Dick een andere verbinding op de slang te zetten. De slangdikte is nl. vele malen dunner dan de verbindingsstukken, dat past dus niet. Maar duct-tape en gloeiend heet water maakt een provisorische reparatie mogelijk dus we kunnen doorgaan met het vullen van de watertank. Helaas kunnen we als de tank vol is nog niet vertrekken omdat aan het einde van de smalle weg een vuilniswagen problemen heeft en alles blokkeert. Pas na 20 minuten is alles opgelost en kunnen we alsnog onze weg vervolgen.

Het is inmiddels half 11. Gelukkig hoeven we niet zo ver te rijden en nog voor het middag uur arriveren we in Remiremont. Er is een grote parking voor campers en nog volop plek op dit moment van de dag dus zetten we de camper neer op een plek waar wel twee exemplaren passen en drinken wat koffie. Ook al is de temperatuur gelukkig niet meer zo hoog, het is nu 25 graden, Dick heeft weinig zin om op het heetst van de dag te gaan lopen, dus wandel ik alleen naar de supermarket die verderop moet liggen. Er komt geen einde aan de weg ernaartoe en nadat ik rondgekeken heb binnen (ik durf niets te kopen omdat ik geen koeltas bij me heb) wandel ik via een andere weg terug naar de camper. Alhoewel deze weg aanzienlijk korter, is het geen succes omdat ik over een smalle rand langs een drukke verkeersweg moet lopen en ook nog een steile helling moet afdalen om weer op het pad naar huis te geraken. Nee, dan was de heenweg toch wel heel wat beter ook al was die twee maal zo lang lopen.

Crypte onder de kerk in Remiremont

Nadat we een kop koffie hebben gedronken wandelen we samen het stadje Remiremont in. Het is niet heel bijzonder maar er is een mooie oude kerk met prachtige crypte en de paleizen van de abdessen die hier gewoond hebben zijn imposant. Omdat we eigenlijk geen geschikte restaurantjes tegen komen halen we wat sla en vleeswaar. Nu hoeven we er vanavond niet meer op uit en kunnen lekker bij de camper blijven zitten. Door de gedaalde temperatuur, het is slechts 28 graden, is het aangenaam om buiten te toeven en tot half 8 blijven we zitten. Onze sla met brood en vleeswaar eten we binnen omdat de wind buiten zitten onaangenaam maakt. Alhoewel ik niet snap waarom Fransen altijd in de avond  vertrekken gebeurt dat ook op deze parking en al snel zijn bijna alle plekken leeg.

Uitzicht op de TGV

Wij hebben nu een ongestoord uitzicht  op de spoorbaan en kunnen goed bekijken hoe imposant de TGV (train grande vitesse) is want deze wordt tegen achten voor onze camper geparkeerd. Omdat het een stuk is afgekoeld hebben we de ramen niet wagenwijd open. Op de ventilatiestand komt er voldoende frisse lucht binnen om het binnen af te koelen.

Zaterdag 6 augustus zijn we pas om half negen wakker. De zon schijnt al volop en het is 24 graden. Echt aangenaam na de hitte van de afgelopen dagen. Na ons ontbijt en natuurlijk het vullen en dumpen van onze tanks vertrekken we uit Remiremont. Het is zwarte zaterdag en dus overvolle wegen door komende en gaande vakantiegangers dus zijn we blij dat we slechts 28 km moeten rijden. Al snel arriveren we in Gerardmer, een op 700 meter hoogte gelegen stadje wat de “parel van de Vogezen” genoemd wordt. Het blijkt een pittoresk plaatsje vol met toeristen aan een meertje wat er erg uitnodigend uitziet. Maar voor water hebben we even geen tijd. Thuis heb ik een puzzel opgelost die ons naar de coördinaten van een cache zal brengen en dat is ons doel vandaag. Nadat de camper geparkeerd staat wandelen we ernaar toe.

En maar klimmend wandelen naar de cache

Eigenlijk is het meer klimmen want de weg voert over een deel van een parcours van de Tour de France en heeft een stijgingspercentage van 13 tot 16 procent. Maar dat is goed want nu kan ik mooi oefenen en we genieten, het uitzicht op het stadje en het meer wordt steeds mooier. Nadat we de cache gevonden hebben moeten we weer terug naar het dorp, ditmaal een eindeloze en steile afdaling en voor het eerst denk ik dat Dick wel gelijk heeft als hij me slavendrijver noemt. Deze klim naar beneden vergt wel heel veel van onze spieren. Voor mij is het een goed training want over twee weken moet ik de Pyreneeën opklimmen maar arme Dick…..
Uiteindelijk komen we met stijve spieren beneden in het dorp en maken om de stijfheid weg te masseren nog een wandeling langs het meer. Het is er druk, iedereen heeft dezelfde gedachte gehad. Dit parcours rondom het meer is dan ook erg aangenaam.

De rots aan het meer is een “Earthcache”

Een grote rots is voor ons het eindpunt en we blijven er lekker even rondhangen voor we op ons gemakje weer teruglopen naar het centrum van het stadje. Na 8 km rondwandelen (klimmen en dalen) zijn we half 4 weer terug bij de camper. Terwijl Dick lekker naast de camper gaat zitten loop ik nog even naar het stadje om en nog wat extra kilometers te maken en eten te halen voor vanavond. Omdat het laat in de middag hard gaat waaien blijven we niet buiten zitten. Zelfs in de camper met alles open voelt het niet echt aangenaam en om 6 uur doen we ook wat ramen dicht. Het is hier in de bergen gewoon koeler. Er zijn heel veel restaurants hier maar we besluiten toch maar niet uit eten te gaan. Eigenlijk heeft geen restaurant de menu combinatie die we zoeken dus eten we gewoon sla en braden daarbij de kleine worstjes die we in Duitsland kochten. De koude wind is eigenlijk niet meer aangenaam maar met enkele ramen dicht is het goed te doen. In de avond kijken we wat TV en ook lezen we wat voor we, zoals bijna elke dag, om 10 uur naar bed gaan.

Een echte Koekoeksklok aan de muur bij de bakker

 

Zondag zijn we pas om 8 uur wakker en ik haal een verse baquette bij de bakker op de hoek. Ik wordt teruggebracht naar mijn jeugd als de hier hangende koekoeksklok, met echte koekoek, 9 maal roept. Wat grappig. Deze klokken had je vroeger overal in Zwitserland maar naderhand heb ik dergelijke klokken nooit meer in werking gezien. Gelukkig staat er een lange rij bij de bakker zodat ik er volop van kan genieten.

Na het ontbijt rijden we weg. De binnenwegen die we volgen zijn erg rustig en we schieten lekker op. Vlakbij onze bestemming, Vaivre et Montoille, wordt het erg druk. Er is een bikersfestival, gezien de vele motoren en tot onze verbazing is er nog een plekje vrij op de parking voor campers en daar zetten we onze Frankia neer. Natuurlijk drinken we een koffie waarbij Dick even de caches die rondom het meertje liggen in de gps kan zetten en dan, het is inmiddels 12 uur, beginnen we onze wandeling langs het meer.

Geocachen langs het meer in Vaivre et Montoille

 

Er liggen een aantal geocaches verstopt en het pad leidt ons langs dit ondiepe meertje. Het is een leuke wandeling en er staat een briesje zodat we het in ieder geval de eerste helft van de wandeling niet te warm hebben. De temperatuur is 25 graden en dat is goed wandelweer. Helaas ligt de andere kant van het meer in de luwte van de wind zodat het daar aanzienlijk warmer is. Dick heeft duidelijk meer last van de warmte dan ik en het water wat we meegenomen hebben verdwijnt snel. Ik moet wel lachen als ik het gezicht zie van Dick als hij drinkt. Hij is toch al niet zo’n liefhebber van water en dit bijna “kokende” water heeft een apart effect. Helaas is het enige terrasje wat we tegenkomen dat van een restaurant. Je kunt er wat drinken maar op dit moment dan wel met een maaltijd en daar we daar nog geen behoefte aan hebben lopen we door. Gelukkig is het rondje rondom het meer slechts 6 km en kunnen we even later uitpuffen in de camper.

Lang willen we er niet blijven want binnen is het pas echt heet, 37 graden en eigenlijk is het er niet uit te houden. Dus wandelen we toch nog even door, nu naar het terrein naast ons waar het bikers festival plaatsvindt. De festiviteiten zijn al afgelopen maar het is leuk om nog even langs de vele kraampjes te lopen vol met artikelen voor de bikers en natuurlijk ontbreekt de Amerikaanse invloed niet.

Paspoppen “American Style” gekleed

Overal zijn petjes in de Amerikaanse vlag, nummerborden uit Amerika en paspoppen met kleding uit de jaren 50. Gelet op de prijzen die overal voor gevraagd worden kun je ze beter zelf in Amerika ophalen. Uiteindelijk, na totaal 8 km wandelen zijn we weer terug bij de camper waar we de stoeltjes buitenzetten en in de schaduw gaan zitten. Het wordt pas koeler als de zon ondergegaan is en dan koelt het erg snel af, in plaats van 30 graden is het ineens 23 graden. Dus gaan we maar snel naar binnen. Het is inmiddels 9 uur en lang hou ik het niet vol op de bank. Langzaam zakken mijn oogleden toe en nog voor 10 uur ben ik diep in dromenland.

Maandagochtend 8 augustus om 8 uur, staat de zon al te stralen aan een staalblauwe hemel. In de verste verte is hier geen winkel te bekennen dus ook geen bakker en opnieuw ontbijten we met overlevingsbrood. Als we vertrekken pakken we weer Franse binnenwegen en rijden opnieuw helemaal alleen over het Franse platteland. Waar is toch iedereen gebleven?
Eind van de ochtend arriveren we in Langres, een zelfde stad als Laon, hoog op een heuveltop gebouwd en ommuurd. Helaas is de camper plek niet echt bijzonder en snel besluiten we verder te rijden.

Camperplek bij jachthaven Chaumont

Onze eindbestemming wordt Chaumont, waar we rond het middaguur arriveren. De parking ligt aan een jachthaventje en ziet er ondanks het feit dat het een kale zonovergoten vlakte is, toch leuk uit. We zetten de Frankia langs het water en gaan lekker buiten zitten. De zon staat aan de andere zijde van de camper dus we hebben volop schaduw en daar er een windje waait is het eigenlijk niet warm.

Omdat Dicks lievelingsshirt vuil is was ik dat even samen met enkele sokken en sporttops van mij en hang deze aan een lijntje. Wind en zon werken goed samen want binnen drie uur is alles droog. Een goede test hoe lang het duurt bij mooi weer om kleding te drogen. Dick vindt het prima hier en blijft lekker bij de camper maar ik wandel naar de dichtbijgelegen supermarkt. Het is slechts 1.5 km lopen en goed te doen dus na twee maal heen en weer wandelen heb ik en lekkere frisdranken voor Dick (agrum zero en tonic zero) en eten voor vanavond want ook in de omgeving van dit haventje, aan het kanaal van Bourgogne naar Champagne, is in de verste verte geen restaurant te bekennen. En als dat er al zou zijn is dat toch op maandag gesloten.

Tegen 8 uur maakt ik burgers, we eten ze met sla en stokbrood. Hopelijk is het genoeg maar Dick vindt van wel want hoe ouder we worden des te minder hebben we nodig. Helemaal ben ik dat niet met hem eens want ik heb best veel trek. Maar mogelijk komt dat door mijn heen en weer gewandel. Gelukkig verdwijnt, als we beginnen te eten, de zon achter de bomen zodat het snel afkoelt. Dit is wel een erg aangenaam plekje zo langs het kanaal en het is rustig alhoewel er later op de avond nog best wat campers arriveren. De volgende ochtend, dinsdag 9 augustus, zijn we om 8 uur wakker en na het ontbijt (weer eens met overlevingsbrood) verzet Dick de camper om bij de waterkraan vol te tanken. Het is al een drukte van belang want er zijn drie Franse campers gearriveerd die bij elkaar willen staan en het plekje voor onze camper is het meest geschikt. We vinden het niet erg dat we vandaag vertrekken want de rust en ook ons uitzicht is nu ver te zoeken. Al snel rijden we over de Franse binnenwegen noordwaarts. Het is opnieuw stil en je merkt dat het nog steeds vakantie tijd is. De weg voert langs eindeloze, pas geoogste, graanvelden en pas als we de hoofdstad van de Champagne naderen, Epernay, verschijnen de eerste druivenranken. Helaas is de camperplek in Hautvillers, gelegen midden tussen de wijnvelden, te smal en te hellend voor onze Frankia zodat we hier niet kunnen overnachten en we rijden door om uiteindelijk in de middag in Laon te arriveren. Langs de stadsmuur is voldoende plek. Geen wonder want de zon zindert van de warmte op deze parkeerstrook maar we zetten desondanks de camper neer en wandelen naar het middeleeuwse stadje.

Wandelen in Laon

Helaas blijkt ons favoriete restaurant Agora gesloten, het gaat pas donderdag weer open en dus zoeken we een andere restaurant. Dat valt niet mee want in de hoofdstraat zijn alle restaurantjes of definitief dicht of gedurende 5 tot 6 weken met vakantie. Wel raar zo midden in het hoogseizoen. Eindelijk, na lang ronddwalen, vinden we toch nog een Italiaan die een aansprekend  menu heeft. Wel is opvallend terwijl we rondwandelen dat er weer meer winkeltjes definitief gesloten zijn. Het is wel jammer want de charme van het ronddwalen door een stadje gaat er wel van af als je van  de ene naar de andere, gesloten, etalage loopt. Natuurlijk brengen we ook weer een bezoekje aan de statige kathedraal. Het blijft bijzonder dat ze in het jaar 1100 al dergelijke imposante bouwwerken wisten te creëren.

Brochette de Boeuf

Terug in de camper arriveren we in een oven, zo heet is het binnen, 40 graden. Gelukkig gaat het een beetje waaien zodat het binnen wat afkoelt. Ach ook warmte went. Als we om 7 uur naar het restaurant wandelen kunnen we dat grotendeels in de schaduw doen  want de smalle middeleeuwse straatjes blokkeren inmiddels de zon. Ook het terras waar we willen eten ligt in de schaduw en er waait een verkoelend windje zodat het hier goed uit te houden is. Het eten smaakt lekker. Mijn Tagliatelli met Carbonara saus is lekker en Dicks eten met een vlees spies is ook erg goed en wordt mooi opgediend. Na een heerlijk dessert wandelen we weer op ons gemakje terug. Zetten alle ramen wagenwijd open en niet veel later slapen we, ondanks het feit dat het binnen nog zeker 32 graden is. Ik denk wel dat de heerlijke wijn hier ook debet aan is.

Woensdagochtend 10 augustus wandel ik weer eens naar de bakker om een vers stokbrood te halen. Wat smaakt dat toch altijd heerlijk. En daarna rijden we de bergpas weer af naar het dal, op zoek naar een supermarket. Stom dat we toch nooit de coordinaten opschrijven van een winkel want nu moeten we echt even rondrijden voor we een grote LeClerc supermarket vinden. Er is een enorme parkeerplaats maar deze staat bijna vol. Gelukkig vinden we in een hoek nog een plekje en wandelen we naar binnen. Alles wat we nodig hebben om straks heerlijk te kunnen barbequen bij Cor en Esmé is aanwezig en niet veel later zijn we weer op weg.

Kippen drinken uit de tankdop bij het waterpunt in Rozoy

Wel nog met een tussenstop in Rozoy om te dumpen. Misschien is het wel goed dat we hier komen want het achttal kippen wat hier rondloopt is duidelijk op zoek. Niet naar mensen maar naar water  en laat dat nu bij ons uit de afvalwatertank  naar beneden kletteren. Ik schenk de dop van onze toilettank vol met water en binnen de kortste tijd is deze leeggedronken door de kippen en hanen. Toch een goede daad verricht. Omdat het straks nog warmer wordt zet ik maar een emmertje gevuld met water in het struikgewas. Nu hebben de kippen de rest van de dag ook nog wat te drinken. Het betekent dat we pas om half een bij Cor en Esmé arriveren. Dat gaat niet helemaal zonder problemen. De smalle weg ernaartoe is eigenlijk slechts geschikt voor een personen auto en laten wij nu net een grote tractor en twee busjes tegenkomen. Gelukkig is het al weken gortdroog en kunnen zowel wij als de tractor de berm  inkruipen en elkaar toch nog passeren. Ik vraag me af of dit ook mogelijk is in het natte seizoen.

Na een lekkere kop koffie kletsen Esmé en ik gezellig door terwijl de mannen zich op het plaatsen van de nieuwe keuken storten. Cor heeft alle voorwerk al gereed. De ventilatie, leidingen en afvoer ligt er allemaal maar nu moet alles nog neergezet worden en ook enkele probleempjes opgelost, zoals de scheef weglopend muur waarvoor toch nog een oplossing bedacht moet worden. Maar met twee technici is dat geen probleem en de mannen vorderen gestadig. Om 7 uur is het einde werktijd en kletsen we heerlijk na op het terras in de tuin.

De BBQ staat klaar voor gebruik

Het is warm, inmiddels geeft de thermometer 35 graden aan, dus het biertje wordt snel gevolgd door een ander. Maar het eten smaakt later op de avond des te beter. Cor is echt een expert met de bbq en de burger en kipspiesen smaken voortreffelijk. Ook al blijven we lang kletsen om half 11 voelen we ons echt slaperig worden en duiken we ons bed in. We merken niet eens dat ons hoofd ons kussen raakt.

Donderdagochtend 11 augustus zijn we om half acht wakker en nadat we aangekleed zijn pakt Dick mijn fiets en rijdt ik naar het dorpje Liart om vers stokbrood te kopen. Het is een leuk tochtje door de weilanden en de afstand is slechts 3 km. Het is al druk bij de enige winkel in het dorp en een lange rij mensen vormt zich voor de  baquettes. Zoals altijd is dit het geval in Frankrijk bij de bakker.

Klussen in de keuken

Na een heerlijk ontbijt storten de mannen zich weer op de keuken terwijl Esmé en ik afwassen en daarna ons op verschillende klusjes storten. Het wordt weer een warme dag. In een uurtje is de temperatuur al van 20 naar 25 graden gestegen en rond het middaguur wijst de thermometer de 30 graden aan. Nadat ik op mijn Ipad mini mijn verhaal heb bijgewerkt kan ik het niet laten even in de bloedhete zon bramen te  zoeken. Ook al heb ik een stok bij me, toch verhindert die niet dat ik op een gegeven moment geen houvast meer heb op de steile heling van de greppel en glijd ik door de doornenstekels naar beneden. Geen echt handige move want mijn beide benen zijn nu bloederig. En de bramen…. Deze liggen overal verspreid in de greppel.

Meer dan genoeg bramen

Hopelijk zijn de mieren er blij mee. Snel loop ik terug naar de camper waar ik mijn benen schoonpoets en ook even het bloed en bramensporen uit mijn kleding verwijder. Nadat ik bij de mannen geklaagd heb (ze hebben geen aandacht want het plaatsen van de keuken is belangrijker) loop ik weer naar buiten, volg de weg een stukje en vind nieuwe bramen die een stuk beter toegankelijk zijn. Uiteindelijk heb ik toch een pan vol bramen. Echt heel lekker zijn ze niet dus nadat ik ze gespoeld heb kook ik ze. Heb nu bramenpuree die mogelijk lekker is in de yoghurt of het ijs. Helaas hebben we geen van beiden. Rond 7 uur stoppen de mannen, douchen ze en gaan we op het terras lekker wat drinken. Pas laat maak ik spaghetti terwijl Esmé een salade maakt. Het smaakt voortreffelijk. Pas als de grote volle maan boven de bomenrij uitkomt gaan we naar bed en slapen als rozen.

De Bazar in Revin

Net als gisteren sta ik vrijdagochtend om 7.30 uur naast mijn bed en na een lekkere douche fiets ik in de nog koele ochtend naar het dorp Liart toe om even later met croissants en vers stokbrood te arriveren. We ontbijten gezellig samen, kletsen en dan vertrekken wij. In Revin stoppen we om te dumpen, altijd belangrijk als we enkele dagen hebben gestaan. We doen natuurlijk ook boodschappen en tanken de camper vol. De diesel is hier nog steeds goedkoper dan bij ons.  Ook snuffel ik nog even rond in de bazar naast de camperplek en daar vind ik waar ik al lang naar op zoek ben. Een granieten grafmonumentje voor op het graf van mijn ouders.

Via Facetime laat ik het Hannah zien die het mooi vindt en dus wandel ik gelukkig terug naar de camper. Het is inmiddels zeker 35 graden maar toch zoeken we nog wat caches. Tot mijn verbazing kunnen we in Bergen op Zoom een plekje vinden aan de boulevard. Voor het eerst zijn we hier in hoog zomer en het is druk. Maar ook gezellig.

Goedgekeurde zwemkleding voor tijdens de Camino

 

Het is heerlijk buiten en omdat we grotendeels in de schaduw van de hoge bomen langs de boulevard staan is het ook binnen in de camper niet echt bloedheet. Nu we zo langs het water staan kan ik mooi uitproberen of het lukt om in shirt en onderbroek te zwemmen.

Met name wil ik weten of ik er niet echt belachelijk uitzie dus tegen de avond doe ik dat aan. Mocht het ermee door kunnen, Dick moet wel een foto maken, dan neem ik verder geen zwempak mee op mijn camino. Mijn dunne witte shirt is te doorschijnend maar mijn mooie Camino-shirt dat ik van Hannah en Henk heb gekregen, kan wel. Dan weet ik dat ook.
Tot laat in de avond zitten we lekker buiten, eten heerlijk eten van de Turk, kijken naar alle mensen die over de boulevard slenteren en genieten van de schitterende ondergaande zon. We gaan niet voor 11 uur naar bed.

Een prachtige zonsondergang

 

De volgende ochtend staan we om 7.30 uur op, ontbijten met ons laatste overlevingsbrood en rijden dan naar huis. Het wordt warmer en warmer maar in vergelijking met de temperatuur in ons huis, het is daar 39 graden, stelt het buiten niets voor. Toch hebben we het wel warm met het heen en weer lopen van de camper naar binnen. Niet alles gaat mee. Er blijft redelijk wat in de camper achter. Dick gaat er zaterdag 20 augustus immers weer mee op stap. Helaas is het zo druk op de parking achter ons huis dat we onze Frankia geen nachtje kunnen laten staan. Zodra Dick dus het tapijt met biotex heeft schoongepoetst en het in de bloedhete zon ligt te drogen, gaat hij de camper naar de stalling brengen. De buitenkant hebben we niet schoongemaakt, dat is momenteel door de aanhoudende droogte en hitte  niet toegestaan, maar wel is deze van binnen helemaal gepoetst en zijn de bedjes gedekt dus Dick en Cor zullen de volgende week er zo in kunnen.

Geplaatst in EUROPA | 2 reacties

Mini Pelgrimage Maastricht – Roermond juli 2022

De Camino roept

Hannah fietst de Camino Frances

Hoe het precies begonnen is weet ik niet echt. Misschien zit de wens om deze pelgrimage te lopen wel in mijn genen. Mijn vader en moeder wandelden immers ook en gingen lopend vanaf de geboorteplaats van mijn moeder in Millingen op zoek naar de bronnen van de Rijn. Toen ik vier jaar geleden in de Appalachian Mountains het boek kocht: “A walk for the Sunshine” waarin een tocht over de Appalachian Trail beschreven wordt, werd de wens om een Camino te gaan lopen sterker. Mogelijk heeft ook meegespeeld dat ik halverwege 2018 opeens een knobbeltje in mijn borst voelde. Na de operatie vond ik dat ik, uit dankbaarheid dat ik nog leef, de Camino zou moeten lopen: “Om het leven te vieren”.

 

De Crux Ferro aan de Camino Frances

Toen mijn zusje Hannah en haar man Henk de Camino naar Santiago gingen fietsen, kon ik geen genoeg krijgen van hun verhalen en foto’s. Dat de Camino je roept werd me duidelijk toen Dick en ik in november 2021 met mijn nichtje Inge en haar man Paul bij het Cruz Ferro stonden, een hoog punt op de Camino Frances.
Paul had de as van zijn vader bij zich (die ook deze Camino liep) en die ze later die week aan het einde van de wereld zouden uitstrooien. Ik raakte hier geëmotioneerd, de tranen biggelden over mijn wangen, zo prachtig was het op deze plek, hoog in de bergen. En dat met winters, koud weer, de grond bedekt met sneeuw en omringt door laaghangende bewolking waar zo nu en dan een lichtstraal doorheen wist te komen. Het was een magisch moment op een magische plek en het was fijn dit via FaceTime met mijn zusje Hannah te delen. Wat hadden mijn ouders het hier ook bijzonder gevonden.

We (Dick en ik) aarzelden derhalve geen moment toen duidelijk werd dat Dick in september samen met zijn duikvriend Cor op stap zou gaan naar Noord Frankrijk. Nu was voor mij de tijd gekomen om echt de Camino te gaan lopen.
Daarop kwam alles in een stroomversnelling. Dick en ik gingen naar Utrecht waar ik lid werd  van het Nederlands Genootschap van St. Jacob en een pelgrimspas kocht. Nog dezelfde week bezocht ik een informatie bijeenkomst van dat genootschap in Delft waar ik veel informatie kreeg over wat het betekent om een Camino te lopen. Voordat ik er erg in heb boekt Dick de bus naar St. Jean Pied de Port in de Franse Pyreneeën en dan staat vast dat ik mijn tocht op 20 augustus 2022 ga starten. Aarzelend ben ik over deelname aan de mini pelgrimage van Maastricht naar Roermond die ter ere van de naamdag van St. Jacob plaatsvindt en van 20 tot 24 juli gelopen wordt. Moet ik daar wel aan meedoen? Dick maakte een einde aan deze aarzeling en geeft me tijdens onze vakantie gewoon op.
Nu, begin juli, ben ik daar echt blij mee want het biedt me de gelegenheid om te ervaren hoe het is enkele dagen achter elkaar te wandelen en met een groep mensen in een tent te  bivakkeren. Straks ga ik dat immers ook ervaren in de albergues onderweg.
Uiteindelijk betekent deze beslissing ook dat ik onze vakantie route met de camper aan moet passen.

Op de weg naar Cap Fisterre

Ik wil, samen met  Dick, op een paar plekken gaan kijken waar ik straks zal gaan lopen. En natuurlijk moet er gewandeld worden waardoor tijdens deze camper-vakantie onze fietsen werkloos achterblijven. Dus staat onze mei vakantie, nadat we vanuit zuid Spanje naar het noorden vertrokken zijn, echt in het teken van de Camino.
Wat is het bijzonder om samen met Dick van uit het plaatsje Fisterre naar de Kaap te wandelen. Hier, aan de Atlantische oceaan, bestaat echt het einde der wereld.
Onder het toeziend oog van Messire Jacques zien we helaas niet de zon sterven.
Ik verwijs hier naar het derde couplet van het Pelgrimslied: Ultreia.
Het luidt als volgt:

Et tous la bas au bout du continent,
Messire Jacques nous attend,
depuis toujours son sourire fixe,
le soleil qui meurt au Finistere.

De laaghangende wolken bedekken alle zonnestralen. Op deze plek, waar rotsblokken tot aan de onstuimige oceaan afdalen, vinden we onder het stenen kruis de  beeltenis van Saint Jacques.  En terwijl Dick hier boven op de rots wacht, daal ik af naar het water. Het is heel bijzonder aan dit einde van de wereld.

Kapel in St. Jean Pied de Port

Onze campertocht zetten we voort in oostelijke richting door Noord Spanje waarbij we regelmatig in plaatsen terechtkomen die de Camino Frances (de route die ik ga lopen) ook volgt. Natuurlijk stoppen we bij het klooster in Roncesvalles waar we rondkijken om uiteindelijk, na een lange afdaling, aan te komen in St. Jean Pied de Port waar ik mijn tocht zal starten.
In de kapel steken we een kaarsje aan.

 

De pelgrimsshop “Boutique du Pelerin” aan de Rue de la Citadelle is te verleidelijk om voorbij te lopen en dus wandelen we enkele uren later, beladen met spullen, de deur uit. Goed geholpen door de vriendelijke eigenaren heb ik een belangrijk deel van mijn uitrusting kunnen kopen.

Pelgrims shop in St.Jean Pied de Port

Als we, na een fantastische reis, begin juni weer thuis zijn ga ik voor het eerst alles wat mee moet in mijn rugzak pakken. Het past allemaal en het gewicht rond de 9 kilo zou draagbaar moeten zijn. We gaan het zien. En ook al snel want de groeps-app van het Genootschap die mij regelmatig op de hoogte houdt van de aanstaande mini pelgrimage komt vaker met nieuws en maakt dat ik daar ook steeds meer zin in krijg. En dan is het moment daar dat ik echt mijn rugzak pak met datgene wat ik de komende dagen op mijn eerste pelgrimage nodig zal hebben.

Woensdag vertrek ik met de trein naar Maastricht dus lijkt maandag 18 juli de juiste dag om een proefloop te maken. Omdat ik toch in het centrum van Rotterdam ben, besluit ik terug naar huis te lopen.  Nu kan ik meteen ook nog langs de Decathlon winkel om daar nog een zitmatje te kopen. Het is warm en tegen half 1 loopt de temperatuur verder op, het is inmiddels 29 graden. Dus als de bus mij passeert op de laatste 2 km, stap ik toch maar in. Vanavond wacht mij immers nog een wandeling.

Trainings rondje Zevenhuizerplas met Geordie

Om half 7 staan we met zijn drieën op de parking langs de Zevenhuizerplas. Naast Dick loopt ook Geordie, mijn duikbuddy, mee en we starten onze loop rondom de plas tussen de honderden badgasten. De temperatuur is nog 31 graden en iedereen ligt aan het water of geniet van een burger die op een van de vele barbecues die overal langs het water te vinden zijn, ligt te garen. Het ruikt in ieder geval erg aanlokkelijk. Helaas krijg ik na 6 km lopen wat last van de aanhechting van de spier naar mijn heup. Het lukt gelukkig wel om, iets langzamer lopend, de auto weer te bereiken. Wel maak ik me nu ernstig zorgen want overmorgen begint mijn mini pelgrimage.

Dick praat nog even met Tekla voor het vertrek naar Maastricht

 

Gelukkig verdwijnt de pijn snel en woensdag 20 juli 2022 kan ik vol goede moed op stap. Natuurlijk arriveren we te vroeg op het centraal station van Rotterdam. Maar gelukkig, na even wachten, druppelen de deelnemers aan de pelgrimage een voor een naar binnen. Het is niet moeilijk te weten wie meeloopt want de rugzakken met slaapmatjes en bergschoenen zijn makkelijk te herkennen. Nagezwaaid door Dick vertrekt uiteindelijk de trein waar we verder kennis kunnen maken met elkaar. Frank, Tekla en ik kletsen wat af en voor we er erg in hebben arriveren we in Maastricht. In een café tegenover het station worden we hartelijk ontvangen door de rest van het bestuur.

Netta, Guus, John en Jan en ook Nine verwelkomen ons. Huub hadden we al leren kennen want hij had geregeld dat we met elkaar op een groepsticket vanuit Rotterdam konden vertrekken. Ik kan me niet meer herinneren of ook Tjitske en Gijs er waren, maar gelukkig krijgen we later genoeg tijd om ook met hen kennis te maken.

Verwelkoming door Netta met Goodie Bag

We krijgen een goodie-bag overhandigd met een mooie Jakobsschelp met onze naam, een praktisch klein dagrugzakje en een prachtig info boekje over de festiviteiten in Roermond en na een briefing van John en een lekkere koffie met vlaai vertrekken we voor onze eerste kilometers. De temperatuur is gestegen, maar met 24 graden en een licht windje is het toch goed wandelweer.

Als er, kort na de eerste stop tussen de bomen, al snel weer een stop is, nu om ons brood te kunnen eten, wandel ik liever door en daar Frans dat ook doet vraag ik of ik me bij hem aan kan sluiten. Frans is zo verstandig geweest om de door de organisatie uitgeschreven route naar zijn telefoon over te zetten in een streepje waardoor de weg naar ons einddoel, het mini plaatsje Catsop,  goed te vinden is en voor we er erg in hebben arriveren we, na 13 km, al bij camping Catsop waar op een groot grasveld, naast de kooktent en de schoenen tent, ook twee grote legertenten, genaamd Santiago en Jacobus, opgesteld staan.

Met Frans aangekomen in Catsop

Omdat we de eersten zijn die arriveren hebben we de luxe om een mooi bed naast de ingang van de tent uit te zoeken en nadat de slaapzak uitgespreid is over het bed, is de eerste gang naar de douches. Wat is het heerlijk om met deze warmte water over je heen te laten lopen.  Zodra ik schone kleding aan heb, ga ik mijn met zweet doordrenkte kleding uitwassen. Helaas blijk ik bij terugkeer bij de tent mijn zakje met knijpers en waslijn te hebben verloren dus mijn natte kleding wordt uitgespreid over de heg.
Het verlies van mijn knijpers laat me niet los en regelmatig loop ik terug naar de douches (ze zijn inmiddels bezet) om te vragen of mijn waslijnzakje daar niet achtergebleven is. Dick heeft gelijk als hij zegt dat het ook wel erg dom is om iets wat je bij de tent nodig hebt, mee te nemen naar de douche. Omdat het toch wel lastig is om kleding te drogen zonder lijn en knijpers en niemand iets heeft gezien, wandel ik ten einde raad naar de beheerder van de camping.

Hij weet van niets maar wandelt 15 minuten later toch naar de tent waar hij mij mijn knijperzakje overhandigt zodat ik uiteindelijk toch een waslijn kan spannen en mijn was eraan kan hangen. Ik zal in het vervolg er echt voorzichtiger mee moeten omgaan.
Als mijn was eindelijk aan de lijn wappert, de andere lopers zijn inmiddels ook allemaal binnen, schuif ik aan om een glaasje bier te drinken. Onvermoeibaar wordt deze telkens weer opnieuw door Gijs of Guus uit de koeling  gehaald. Wat een service.

Tjitske maakt een culinaire verrassing

We genieten van een voortreffelijke soepje. Het blijkt een voorbode te zijn van een culinaire verwenning. Tjitske en Nine, ondersteund door Gijs en Guus blijken in staat heerlijke maaltijden te bereiden voor ons allen. Het is iedere avond smullen.

Alhoewel het weerbericht voor de avond niet echt gunstig is en de lucht steeds donkerder wordt door de aanstormende wolken blijken we het toch droog te houden en kunnen we in de avond genieten van de  troubadour- en verhalenverteller, Gery Groot Zwaaftink uit de Achterhoek.

Troubadour Gery Groot Zwaaftink vertelt

 

We luisteren geboeid naar zijn bijzondere verhalen en liedjes in zowel het Nederlands als het Achterhoekse dialect. Het verhaal over de rondtrekkende kamelendrijver en de rijke landeigenaar zal me nog lang bijblijven.
In het kort kwam dat verhaal neer op het volgende:

Een kamelendrijver komt na een vermoeiende tocht door de woestijn in een oase langs de tuinen van een rijke landeigenaar en bedenkt hoe heerlijk het is om daar te kunnen wonen en niet hoeven rond te trekken. Tegelijkertijd denkt de rijke landeigenaar, die de kudde aan ziet komen, hoe heerlijk het moet zijn om in vrijheid rond te trekken met een kudde kamelen in plaats van vast te zitten op een plek. Over de muur van het landgoed hangt rijp fruit wat zo aanlokkelijk is voor de leidende kameel dat deze ernaar toe loopt en ervan begint te eten. De  landeigenaar wordt daar zo boos om dat hij een steen naar de kameel gooit. Deze steen komt tegen het hoofd van de kameel terecht die erdoor gedood wordt. Daarop wordt de kamelendrijver zo boos dat hij een steen teruggooit. Helaas komt deze ook ongelukkig terecht en de landeigenaar valt dood neer. De kamelen drijver wordt voor de rechter gesleept door de zoons van de landeigenaar die hem moet veroordelen tot de doodstraf. Er is geen andere mogelijkheid want deze straf wordt in de wet voorgeschreven. Daarop vraagt  de kamelen drijver drie dagen respijt om thuis wat te kunnen regelen. Hij belooft plechtig na die drie dagen terug te keren om zijn straf te ondergaan. De zoons noch het publiek wil hiervan weten en de rechter beslist dat dit alleen kan als iemand zich in zijn plaats wil stellen. Na lange stilte meldt zich een oude man die dit wil doen, hij wordt opgesloten terwijl de kamelen drijver ervan door gaat.

Ademloos luisteren we naar het verhaal

Na 3 dagen is de kamelendrijver nog niet terug en wordt de oude man naar het schavot geleid. Net voordat de beul zijn werk kan uitvoeren hoort een jongetje hoefgetrappel en schreeuwt dat de beul nog even moet wachten. Er komt iemand aan en ja hoor, het is de kamelendrijver op zijn paard. Als de rechter hem vraagt waarom hij terugkomt zegt deze dat hij thuis juwelen die hij in bewaring had voor een weduwe moest opzoeken en teruggeven. Zijn zoontje bleef zich echter aan hem vastklampen en wilde hem niet loslaten zodat hij pas in de nacht, toen zijn zoon vast in slaap was, zijn huis kon verlaten. De oude man zegt desgevraagd tegen de rechter dat hij vertrouwen had in de man die zijn woord gaf om terug te komen en als deze niet teruggekeerd was, dat dan zijn leven geen waarde meer had omdat hij dan geen vertrouwen meer kon hebben in mensheid. Na de verhalen aangehoord te hebben besluit de rechter toch het doodsvonnis te wijzigen en wordt de kamelendrijver veroordeeld tot het betalen van zilverlingen aan de zonen van de landeigenaar.
Onder doodse stilte horen we dit fantastische verhaal aan en kunnen daarna nog genieten van enkele gevoelige songs voor een onweersbui losbarst en we allemaal onze tenten opzoeken.

De nacht is wel afzien want de temperatuur is enorm gezakt en daarbij is het door de regen ook vochtig geworden. Alhoewel mijn slaapzak normaliter goed zou voldoen is hij in deze koude toch echt onder de maat. En dan te weten dat er thuis nog heel veel extra warme exemplaren liggen. Ook werkt niet mee dat het veldbed keihard is (heb ook niet één van de vele matjes vanuit huis meegenomen). De koude trekt gewoon mijn lichaam in dus echt goed slaap ik niet. Maar dat hoort ook bij een pelgrimage denk ik maar. Als we de volgende ochtend om half zeven opstaan is alles vochtig maar een lekkere warme douche doet wonderen en enigszins opgeknapt zitten we even later buiten te ontbijten.
Tjitske en Nine hebben samen met Gijs en Guus, grote tafels volgeladen met eten en naast brood, crackers en beschuit met verschillende soorten beleg is er voor de liefhebbers ook muesli. Wat worden we verwent en al snel zitten we met een kop koffie of thee heerlijk te ontbijten.

Samen afwassen

Na de afwas van de enorme aantallen kopjes, glazen, borden en bestek klappen we alle bedden in zodat ze op de rolkarren geplaatst kunnen worden en maken ons dan op om te vertrekken naar onze volgende bestemming. John brieft ons over de te volgen route en we vertrekken. Eerst nog met een fleece-trui aan maar al snel verdwijnt deze terug in de rugzak. Helaas blijft de zon achter het dikke wolkendek en worden we na enige tijd geconfronteerd met wat miezerregen. Niet echt gewenst maar in eerste aanleg volstaat een hoes om de rugzak. Er staat een aardig windje maar het is niet echt koud met 18 graden. Toch wordt besloten de koffiestop niet op de parking van een parkeerterrein te houden maar de koffie te nuttigen in een nabijgelegen uitspanning.

Het restaurant de Biezenhof ziet er mooi uit en serveert werkelijk voortreffelijke cappuccino en het geeft dubbele energie om verder te gaan. Die energie is echt nodig want niet alleen lopen we vandaag de grootste afstand, 26 km, als we willen vertrekken komt de regen ook met bakken uit de hemel vallen. Het is nu echt nodig om ook een poncho aan te trekken. Eigenlijk is het fijn dat het nu niet droog is want nu kan ik deze ook uit proberen.

Een natte papieren route beschrijving

Ik sluit me aan bij de wat snellere lopers die ik gelukkig kan bijhouden en met de navigatie van zowel Frans (via zijn mobieltje) als Frank (met behulp van de natte papieren versie) vinden we onze weg naar het noorden. We volgen een mooi paadje langs de Geleenbeek en genieten van het lopen door de natuur. Wel betekent het dat we herhaaldelijk door smalle draaihekjes moeten wat niet altijd meevalt want soms blijft de rugzak er in steken maar uiteindelijk arriveren we in de buiten wijken van Sittard vanwaar we koers naar de binnenstad zetten.
Het regent nog steeds onophoudelijk en buiten lunchen is niet echt aangenaam dus dirigeert John ons naar de binnenstad, waar we langs de markt lopen waar de St. Michielskerk staat.
Eind augustus 1938 was deze kerk afgeladen vol, zoals altijd bij de jaarlijkse viering van de beschermheilige van de stad, Sint Rosa, en de hoogmis was in volle gang. Plotseling geroezemoes deed de mensen omdraaien en gegil en geschreeuw weerklonk toen een ontsnapte leeuw  binnenliep en op zijn gemakje naar het altaar sjokte terwijl iedereen in paniek een veilig heenkomen zocht. Gelukkig gebeurden er geen ongelukken maar de foto in de kerk verwijst wel naar dit voorval.

Wandelend langs de grens van Duitsland bekijken we de route

Iets buiten de stadswallen vinden we voor de bibliotheek een terras met enorme parasols en al snel bezetten we daar de terrasstoelen. Het is niet echt koud, alleen nat en dus kunnen we onze natte poncho’s uithangen en niet  veel later genieten we van onze meegebrachte boterhammen bij een lekker kopje koffie. Zelf bestel ik warme chocolade melk met slagroom. Niet echt goed voor de lijn maar met deze regen smaakt het voortreffelijk. Als iedereen zijn brood en drinken op heeft en de file voor het toilet heeft doorstaan, gaan we weer op pad.

We vervolgen onze route langs de beek en na een mooi Maria kapelletje te hebben gezien trekken we de grens over naar Duitsland. Uiteindelijk, na een lange, eindeloze, wandeling langs een enorm groot en luxueus vakantie park arriveren we bij Camping de Hommelhof waar een groot grasveld op ons wacht en de twee grote legertenten in het niets verdwijnen. Kleding wassen heeft vandaag geen zin. Het weer is te instabiel en regelmatig valt er regen. Dat betekent ook dat er niet buiten gegeten kan worden en met onze borden op schoot, genieten we, na een kop soep, opnieuw van een heerlijke maaltijd.

Tjitske en Netta zorgen goed voor ons

Ditmaal krijgen we aardappels met roomspinazie en eieren in mosterdsaus en komkommer. Heerlijk smaakt ook het biertje wat Gijs  onvermoeibaar voor ons uit de ijskast tevoorschijn tovert. Natuurlijk gaan we na afloop van de maaltijd met elkaar afwassen. De mannen zijn inmiddels bedreven in het over het hobbelige gras vervoeren van het wagentje met borden, glazen en bestek. De anderen, gedirigeerd door Tekla, wijden zich aan het afwassen en drogen van de enorme berg etensgerei. Uiteindelijk lukt het om alles weer schoon en heel terug bij de tenten te krijgen. De vaste bewoners van de camping zijn niet echt blij met ons en mopperen. We hadden zoveel vuile afwas dat de gehele warm waterboiler leeg getrokken is. Het is maar goed dat wij slechts een dag blijven. Helaas kunnen we niet genieten van een foto-informatie avond van Jan. De connectie kabels die hiervoor nodig zijn passen niet en de laptop kan derhalve niet verbonden worden met de projector. Helaas, maar het is niet anders. We houden deze informatie nog tegoed.

Frans en Kees praten even zittend op hun bed

Daar de neerslag inmiddels is opgehouden wordt de rest van de avond buiten doorgebracht en kunnen de bewoners van tent Santiago zich bezig houden met het opbouwen van hun veldbedden, iets wat, als je eenmaal de slag te pakken hebt, heel makkelijk gaat. Helaas zijn door de vele regen de bedjes wel wat vochtig geworden. Zelf heb ik daar wat minder last van omdat Netta mij verwent met een dun aluminium dekentje wat op het veldbed gelegd kan worden waarmede ook het vocht uit mijn slaapzak blijft. Toch blijft de nachtrust wat onregelmatig vanwege de koude en vochtige nacht. Maar ik slaap voldoende want de volgende ochtend wordt ik verfrist wakker. Alhoewel dat ook kan liggen aan de heerlijke warme douche. We hoeven ons deze ochtend niet te haasten. Het eerste programma onderdeel is het bezoek aan de Basiliek en schatkamer in Susteren. Dat bezoek kan door een onverwachte begrafenis echter geen doorgang vinden op de geplande tijd en dus hebben we voldoende tijd om na de afwas (die iedere dag weer uit een onafzienbare stapel borden, kopjes, glazen en bestek bestaat) met elkaar te praten. Ook geeft Riekje ochtend gymnastiek op het grote veld voor de tenten. Niet echt een overbodige luxe na de wandelingen van de afgelopen dagen. Uiteindelijk kunnen we echter op weg.

Wachten op het plein voor de Basiliek

Helaas is de begrafenis nog bezig dus wachten we op het pleintje voor het café. De uitbater weet niet wat hem overkomt als een horde vrouwen hem bestormt en verzoekt gebruik te mogen maken van het toilet. Gelukkig wordt dat, tegen betaling van 50 cent, toegestaan en een lange file vormt zich op het plein.

Uiteindelijk kunnen we door en splitst de groep zich waarbij wij eerst de schatkamer bezoeken. We krijgen een rondleiding langs de relikwieën en bijzondere kledij. Leuk en verhelderend wordt over alles uitleg gegeven. Daarna wisselen de groepen en gaan wij de Basiliek bekijken. Opnieuw worden we verrast door een leuke rondleiding met veel en heldere informatie die ook op aansprekende wijze gegeven wordt.
Het is al rond het middaguur als we de basiliek verlaten en op het kerkplein worden we door Tjitske en Nine verwent met koffie en zelfgebakken koekjes. Heerlijk smaakt het en verfrist gaan we even later op stap. Niet direct naar de eindbestemming want eerst hebben we nog een stop bij de Jacobskerk. Terwijl we wachten tot onze “credentials” afgestempeld zijn, kijken we even rond in deze mooie kerk maar als iedereen zijn stempel heeft vertrekken we toch direct. Het is warm maar met het lopen is het goed te doen.
Bijzonder is dat je iedere keer weer met iemand anders van de groep in contact komt en een stuk samen oploopt. Pratend over de dingen die belangrijk zijn in het leven. Een heel bijzondere ervaring. De weg voert uiteindelijk een stuk door de uiterwaarden en volgt ook de dijk met uitzicht op de Maas. Het is nauwelijks denkbaar dat waar nu weilanden liggen vorig jaar rond deze tijd alles onder water stond.

Mirjam, Tekla en John voor de tent in Aldeneik

De omgeving is mooi en de groep kronkelt zich als een veelkleurig lint over de dijk, tot we bij de brug arriveren en België  inlopen. Vanwege een culturele manifestatie is het oude kerkje van Aldeneik open en snel werpen we daar nog een blik naar binnen voor uiteindelijk toch wel enigszins moe door de warmte op de camping de Boomgaard arriveren. Dag drie met 13 km wandelen is ook al weer gelukt. Ik ben blij verrast als ik onze tent Santiago binnenkom. Frans heeft een bed voor mij vrijgehouden naast de ingang, mijn favoriete plekje.

Nadat mijn bed gedekt is wandel ik naar de douche die heerlijk verfrissend is en als de kleding de zeep heeft geroken kan deze snel aan mijn gespannen lijntje bevestigd worden. Het is was van twee dagen dus ik hoop dat alles snel droogt. Ik ben nu wel blij dat ik drie shirtjes met korte mouw bij me heb want met twee stuks had ik het nu niet gered.
Gelukkig gaat het ook goed met Mirjam. Zij heeft onderweg  op moeten geven maar is weer veilig op de camping gearriveerd.
In tegenstelling tot gisteren waar we een enorm grasveld tot onze beschikking hadden is het plekje hier net een postzegel, maar zowel de twee legertenten en de kooktent als de ronde tafels en stoelen hebben een plekje gevonden. Alles staat alleen wat dichter op elkaar.

Netta verzorgt de blaren

Terwijl Netta bezig is met het verzorgen van vele voeten met blaren en we napraten over de wandeling, genieten we van een lekker koel biertje en worden we getrakteerd op heerlijke etensgeuren. Huub is bezig om in enorme schalen de door Tjitske en Nine klaargemaakte ingrediënten voor een Indische maaltijd door elkaar te roeren. We worden vanavond weer verwent!

’s Avonds moeten we wel ons wasgoed binnenhalen. Er wordt vannacht weer regen verwacht. Zelf merk ik daar niets van want ik slaap heel diep en wordt alleen regelmatig wakker omdat het koud is. Als we zaterdag om half zeven opstaan schijnt de zon al weer aan een staalblauwe hemel. Zoals iedere ochtend vouwen we onze bedden op en bergen deze in de rolwagens nadat we onze rugzakken hebben ingepakt en gaan dan ontbijten. Er is geregeld dat er vers brood en broodjes bij de bakker in het dorp gehaald wordt en het is heerlijk smullen. Wel is er wat verwarring over het al dan niet afwassen. Enkelen van ons hadden begrepen dat we vanochtend niet hoefden af te wassen dus vertrekt er al een ploeg, waar ik ook toe behoor, terwijl anderen druk bezig zijn met afwassen. Het is duidelijk dat dit wat wrijving geeft.

Netta en John nemen de route door

Nadat de route is besproken door Netta en John gaan we toch welgemoed op weg, belovend dat wij vanavond weer ons corvee zullen doen. Direct na het verlaten van de camping wandelen we over de dijk langs de Maas. Het is een prachtige route en het beloofd een schitterende (warme) dag te worden. We maken een praatje met de eigenaren van de schitterende vakantie woningen langs dit deel van de Maas  en al lopend praten we ook veel met elkaar en hebben plezier.
Lachen moet ik wel als Frans één van de vele hekjes keurig open houdt voor Annelies maar ervan uitgaat dat Frank, die daarna het hekje doormoet, dat wel zelf open kan maken. Het leidt uiteraard tot hilariteit. Dit deel van de Maas bestaat uit veel afgravingen en regelmatig lopen we over een plankier over een grint gat en genieten van de schitterende bloemenweelde om ons heen. Wel moeten we ook insecten van ons afslaan maar dat krijg je in deze waterrijke omgeving. Natuurlijk kunnen we het niet laten te stoppen bij een boom met mirabellen. Deze heerlijke, pruim-achtige  vrucht, is inmiddels rijp en smaakt heerlijk na anderhalf uur lopen.

Frank, Frans en Tita onderweg

Niet veel later arriveren we in het mooie witte stadje Thorn. Het is er nog heel stil en we wandelen wat rond. Johannes vindt het best en gaat op een terras voor de kerk zitten wat wij ook willen doen, maar we veranderen van gedachten als nog geen minuut later Tjitske met haar camper langs komt rijden. Het is even zoeken waar ze gaat staan maar een telefoontje van John geeft opheldering en al snel wandelen we weer het stadje uit op weg naar de parkeerplek waar de camper is aangeland.

Opnieuw worden we verwent met koffie, thee of fris en eigen gebakken lekkers. Een heerlijke onderbreking van onze wandeling. Vanaf hier blijven we meer als groep bij elkaar want we wandelen niet helemaal door naar de camping. Ergens, 8 kilometer verwijderd van de camping, stappen we op een busje naar camping Hermans net buiten Roermond. We moeten vanmiddag namelijk op  tijd bij de Jacobus kapel zijn om bij de opening van het “Schelpenpad” aanwezig te kunnen zijn. Het laatste stuk van de wandeling is teveel voor Tekla. Zij heeft haar enkel verzwikt en kan na meer dan 10 km niet verder zodat we het laatste stuk zonder haar lopen.

Nine en Netta wachten op camping op ons

Camping Hermans is een verrassing. Het is gelegen aan de plas en de tenten zijn naast het water opgezet. Wat een prachtige plek. Dat vindt  Marianne ook die tegelijk met Tekla is ingestapt en nu op een veldbed zittend, geniet van het uitzicht over de bootjes die in het verkoelende water liggen. Nine, de voortdurend helpende hand in de keuken en Netta wachten de langzaam binnen druppelende wandelaars op, die zijn opgehaald door het taxibusje met zijn aardige Afghaanse chauffeur en nadat iedereen een bedje heeft en de rugzak neergezet is, wandelen we om half 4 naar de binnenstad van Roermond.

Bij de Jacobus kapel wacht de in kleurige uniform getooide garde, die ons zal begeleiden naar de Kathedraal. Een stop met een minuut stilte wordt ingelast bij het huis van de eergisteren overleden broeder Chiel en na een eresaluut, wandelen we verder, door het centrum. Onze prachtige Jakobsschelpen bengelen aan de groene dagrugzakjes. Wat heeft de organisatie hier zijn best op gedaan. Ik ben echt blij met deze prachtig beschreven Jakobsschelp die we, namens de afdeling Rotterdam van het Nederlands Genootschap van St. Jacob, in Maastricht van Netta hebben gekregen. Terwijl we naast de toegangsdeur tot de Kathedraal wachten begint opeens de beiaardier de kerkklokken te bespelen en we worden overdonderd door het indrukwekkende en alles doordringende klokgelui. Zelf kan ik niet verhinderen dat de tranen mij over de wangen stromen. Het is een emotioneel moment.

De Deken in Roermond zegent de nieuw ingemetselde Jakobs schelp

Nadat het beieren zeker 10 minuten voortgeduurd heeft verschijnt de deken van Roermond die na een toespraak van één van de mannen van de broederschap van de heilige Jacobus, de nieuw ingemetselde Jakobs schelp inzegent. Ook wij  worden gezegend. De deken is de mening toegedaan dat niet alleen voorwerpen maar ook de mensen gezegend moeten worden. Iets waar ik het helemaal mee eens ben. Na dit plechtige moment wandelen we met zijn allen naar het zalencomplex ‘t Paradies in de binnenstad waar we gezellig napraten en een drankje drinken. Rond half zeven wandelen we weer terug naar de camping aan de Maasplas waar we opnieuw verwent worden met een heerlijke maaltijd. Ditmaal pasta met een overheerlijke saus  met heel veel groente. We smullen ervan. Als we alles hebben afgewassen, wat loopt dat toch als een geoliede machine, gaan we lekker genieten van de avond warmte en drinken lekker koffie. Natuurlijk met een zelfgebakken lekkernij. De prachtige door Tjitske gebakken Camino koekjes zien er prachtig uit en smaken ook goed. Natuurlijk worden we zoals iedere avond getrakteerd op muziek van Jobea. Dit keer zingen we onder de bezielende leiding van Nellie ook een paar liederen  waarbij we onze voortreffelijke organisatoren van dit fantastische evenement, bedanken. Nog tot heel laat in de avond blijven we gezellig met elkaar praten. Het blijft lekker warm en ’s nachts heb ik het, voor de eerste maal tijdens deze tocht, niet koud. In twee etappes hebben we bijna 20 km gelopen. Zondag 24 juli zijn we allemaal bijtijds wakker en iets over 7 uur zijn alle bedden ingevouwen en de rugzakken ingepakt. We ontbijten allemaal met de restjes die er nog zijn maar die zijn zo veel dat iedereen voldoende te eten heeft . Daarna wordt alles afgewassen en klaargezet om in de busjes te pakken en kunnen we op weg naar de Kathedraal. Afgesproken is dat we onze rugzakken achterlaten bij ‘t Paradies.

Even snel een bezoekje aan Hannah en Henk

Dat geeft mij gelegenheid om in het er praktisch naastgelegen hotel binnen te gaan waar mijn zusje Hannah en haar man Henk verblijven. Wat een verrassing dat zij hier naar toe gekomen zijn. Ook Dick is inmiddels op weg en die ga ik straks zien. Na bijna een uurtje gezellig kletsen zetten Hannah en Henk hun ontbijt voort en wandel ik op mijn gemakje naar de Kathedraal.
Het is er nog stil en snel ontdek ik de voor ons gereserveerde plekken voorin de kerk waar ik plaatsneem en geniet van de zang van het  Roermondse Mannenkoor. Langzaam druppelen de andere wandelaars binnen en om half 12 kan de hoogmis beginnen. Het is bijzonder. Ook omdat niet alleen de naamdag van St. Jacobus gevierd wordt maar ook die van St. Christoffel, de patroonheilige van deze stad en ook de beschermer van reizigers. Een betere combinatie is er niet. De dienst is indrukwekkend en na de pelgrimszege wordt de kerkdeur geopend die alleen in het heilig jaar open is en kunnen we naar buiten.

Relikwie Jacobus de Meerdere

Ik ben niet één van de eersten want heb inmiddels achterin de kathedraal Dick ontdekt die ik natuurlijk eerst wil omhelzen. Wat ben ik blij hem ook weer te zien. En natuurlijk bewonderen Hannah en ik nog even het grootste relikwie van “St. Jacobus de Meerdere” buiten Spanje. Het relikwie is gestopt in een onderarm met een bijl. Niet echt vreemd als je bedenkt dat deze apostel van Jezus als eerste de marteldood stierf. Dit in tegenstelling tot zijn broer Johannes, de andere apostel van Jezus, die als langste geleefd heeft en echt oud mocht worden. Als we eindelijk buiten zijn verzamelt iedereen zich rondom de deken en wordt in het bijzijn van de leden van het broederschap van St. Jacobus de Meerdere een mooie groepsfoto gemaakt.

Er wordt niet alleen een officiële foto gemaakt. Tegelijkertijd knippen ook de vele mobieltjes van de vele bezoekers aan de kerk. Daarna wandelen we in kleine groepjes op ons gemakje door de zonovergoten straten van de binnenstad van Roermond. Het loopt inmiddels tegen de 26 graden.

Groepsfoto bij de uitgang van de Kathedraal

 

Terwijl Dick, Hannah en Henk op het terrasje op het plein gaan lunchen wandel ik naar ‘t Paradies  waar we met elkaar lunchen en daarna afscheid van elkaar nemen. Het voelt alsof ik mijn mede pelgrims al mijn hele leven ken. Zo zijn we deze afgelopen periode naar elkaar toegegroeid. Ik zal iedereen missen. Op weg naar huis besluiten Dick en ik komende donderdag naar het café St. Jacques te gaan in de markthal in Rotterdam om nog even na te genieten. Daar Dick ook graag meegaat wordt hij bij thuiskomst direct ook lid van het Nederlands Genootschap van St. Jacob. Nadat we thuis de rugzak hebben afgegooid, rijden we nog even naar Tekla  en Bert, waar we haar bagage afgeven en nog even gezellig napraten over de afgelopen dagen in de tuin met een verkoelend drankje. Thuis gekomen praat ik Dick de oren van zijn hoofd over de prachtige pelgrimage die nu, helaas, achter de rug is. Alhoewel het ook heerlijk is om weer thuis te zijn en in een zacht bed te slapen.

Geplaatst in CAMINO | 3 reacties

Again to south Europe – part 3

And again heading south, part 3
April to June 2022

Wednesday May 25th there are still some clouds but the blue sky has the upper hand and the sun is shining again. A strong wind is blowing and it is not really warm outside with 57 degrees Fahrenheit. It is still 136 miles to Andorra but the road is beautiful.
We pass turquoise colored water-reservoirs and drive through a narrow gorge where tunnels lead us through an mountain valley. In the distance we see snow-capped mountains. After this valley with its towering mountains we climb higher and higher on increasingly narrow winding roads. I’m glad we don’t run into oncoming traffic because that would give some problems, but we’re lucky. We only encounter oncoming traffic when, two mountains further, we arrive on a wider road leading to Andorra.
Although there are at least 30 motorhomes parked behind the supermarket River, there is still space for us and after we have parked the Frankia we walk to the restaurant to have coffee and cake.

Lunch at River Center in Andorra

Unfortunately there are few pastries, but the double hamburger with bacon and cheese is also tempting, so instead of a cup of coffee, we soon have an extensive lunch. It is now 2.30 pm and we don’t have to eat the rest of the day. After this lavish meal we have to move around so we enter the supermarket. Of course, first to the non-food department. Unfortunately, the water bottle, I bought earlier, is completely sold out. It’s a pity because I like it so much that I wanted another one. Even when climbing up a kitchen staircase, which I took from elsewhere in the shop, I cannot find one on top of. Now we quickly walk to the socks, the reason to return to Andorra. There we discover that there is only one pair of socks left. The replenishment of goods does not run smoothly here. When we’ve finished shopping I decide to walk to the outlet on the other side of San Julia de Loria. It means a walk of 5 miles (back and forth) so Dick stays at home. For me, however, it’s a good exercise and I’m on my way. The sun is shining and it is wonderful weather to walk. It’s 59 degrees. However, the a strong wind is slightly less pleasant. When I arrive at the outlet store, I am immediately recognized. After all, I bought my sunglasses here a month ago and now I want a second, exactly similar, pair. This sunglasses are nice colored and light, protect my eyes well and are not expensive, so a second one for in the car is not an unnecessary luxury. Especially since my old Adidas sunglasses, after years of intensive use, show considerable damage. Since the Adidas glasses are no longer made, it is difficult to buy other glasses. Of course I also look around in this store and search for fanny packs. But I don’t immediately find the wooow factor so, with only a new pair of sunglasses, I return to the Frankia where I arrive at 7 pm. Just in time to stop Dick from calling the police to look for me.

Busride to Andorra la Vella

Since we have enough time to travel north, the weather is nice and all the stores are open on Ascension day in Andorra la Vella, we decide to stay another day on Thursday May 26th. After breakfast with a fresh baguette from the River supermarket (the price has now increased by 20 cents) we walk to the bus stop where fifteen minutes later the bus to the capital picks us up. Although we neatly put on our mask, it soon is obviously that this is no longer mandatory, so the masks are stored.

 

 

Shopping in Andorra la Vella

The drive is only 5.5 miles and after 15 minutes we get out near the main shopping street of the capital, the avenue Meritxell.
Shop after shop invites you to enter their store. A true shopping paradise, especially for women. We stop at the tourist information office to pick up the map with the bus stops for the return bus and then leisurely walk past and through the shops. I still have some desires such as a quick-drying, lightweight towel and of course some socks. But when we pass a headlamp, that one is also added to our shopping basket. This Headlamp also has red light which I can use during night time so I don’t need to disturb sleeping people. Shopping in the big “Pyrenees” store I neither can’t resist a beautiful lightweight shirt.

Lightweight shirt in Tita’s favourite colour

 

Unfortunately Dick doesn’t want to buy anything for himself, even though I think he really needs new shirts and pants. After drinking a coffee at Starbucks mid-afternoon, Dick says it’s enough.
For 6.5 miles, we walked from shop to shop, I admire his stamina. Now he stops and we walk to the bus stop from where a bus return to our motorhome. Only Dick gets on the bus. I still want to see some shops before walking back. I cannot get enough of shopping but also want to walk through the narrow streets of old Andorra la Vella, far from the area of ​​the big shopping giants. The weather is lovely despite the wind, around 75 degrees and it’s no punishment to walk back the 5.5 miles. When I am home at 6 pm, we raise a glass of wine on a wonderful shopping day and admire the new purchases. Not only I have plenty new hiking socks now, I also bought them a lot cheaper than when I had to buy them here at the River department store. We feel rosy because of the strong wind and the bright mountain sun.

Friday May 27th it is significantly cooler, only 61 degrees, but the sun is shining again and the sky is steel blue. After breakfast, with fresh baguette, we drive straight through Andorra to the mountain pass at Grau Roig.

Still snow on the Pas de la Casa

We won’t stay tonight at the parking lot of the ski lifts at 6562 feet, but do stop at the top of the mountain-pass to look for a geocache and to take one last look at the beautiful mountain world of Andorra. It is and remains my favorite country in Europe.  And not only because of the beautiful mountains and wild nature, but also because of strolling through the wonderful shopping streets, with shops that are always open.

The border is just after Pas de la Casa but apparently customs has no interest at all for people entering France because we don’t even have to stop and that while the traffic on the other side of the road, a continuous stream of cars driving up the mountain in a traffic jam, is regularly held. I’m glad we’ve refueled in Andorra before, because here, at the border, the traffic jams in front of the gas stations don’t really make you happy. After crossing the border, an endless descent follows through hundreds of hairpin bends, but eventually we are at the foot of the pass.

Motorhome parking in Venerque

We decide to drive on to the town of Venerque, a small village with a parking space between large trees. We are lucky because two motorhomes soon leave and we can park our Frankia in a beautiful spacious place. Then we walk into the village. We went here once on my birthday, years ago. Then there was a big party along the banks of the river and we enjoyed a concert (according to Dick especially for my birthday). There is not much to do now, but there is a large supermarket so we can buy some food and after wandering for 3 miles, we are back. We read in our books and look at a follow up route that takes us further north.

Saturday, the weather is still good with a sun shining in a steel blue sky and the temperature climbs till 79 degrees. The only bakery is closed and the supermarket is not yet open, so we have breakfast with our old Oroweat bread from Spain. Then we set out on back roads to the north. We drive straight through Toulouse and after 2 hours we arrive in Albi where a new parking lot for motorhomes is made. There is still place to park. We find a nice spot on the edge (my favorite place because then at least we have an unobstructed view on one side), drink a cup of coffee and then walk to the center of Albi. That is not really far away and soon we are at the bridge over the river Tarn.

The Cathedral in Albi

Above the houses we see the imposing Cathedral of Albi, which has the allure of a fortress. The city is nicknamed “the red city” (because of the red bricks) and is on the world heritage list. It is a pleasant city to wander through and your gaze is constantly drawn to the historic, half-timbered brick houses and impressive city palaces. The cathedral, like the surrounding houses, is also built of brick and is not only the largest brick cathedral in the world but also the largest painted cathedral in Europe. Its construction lasted two centuries from 1282 to 1480 and every spot on the inner wall is painted. One of the oldest depictions of the Last Judgment can be seen in the front, dating from the 15th century. It is impressive to look around here. And the narrow medieval streets? We can’t get enough of wandering through and time and again we end up in another hidden corner, wandering in a monastery garden and sneaking through narrow covered alleys, where we think, at any moment, we will see a figure from times gone by. We really are back to the Middle Ages.

Diner on a terrace in Albi

Just in time before the restaurants on the square close their kitchens, we manage to get a seat on one of the terraces. I have good food but Dick’s starter, lettuce with gresiers, looks a bit less. Even though Dick says it tastes good and he has eaten this dish before, the fact that one of the ingredients is gresiers (stomach, not directly involved in the digestion of the food) is reason enough for me to never recommend this dish. And then knowing that, without looking, I told Dick that it would be goat’s cheese. Poor Dick!

Because we keep wandering through this fascinating city, we feel our legs when we head home, but when we sing the pilgrim song “Ultreia” together (we know the melody and the chorus but not yet the whole text) walking immediately becomes a lot easier and we arrive safely at our Frankia, end of the afternoon. As always when we eat something late in the afternoon, we only have a few toasts with French cheese and a glass of wine in the evening.

Because the reviews about the parking in the town of Mende says that it is already full at the end of the morning, we don’t get up too late on Sunday and drive through the French countryside early  morning.

View over the river in Mende

When we arrive in Mende there is more than enough space to park and we can even stay parallel to the river. It is a beautiful spot and the flowing water gives a wonderful sound. After the usual cup of coffee on arrival we walk into the town. It is Sunday and Mother’s Day and therefore extinct everywhere. Of course all shops, but also the few terraces, are closed. That makes a place not really attractive and after we wandered around for a few hours (actually only the old lavoir (washing facility) that the leather workers used, is nice) we walk back to the motorhome. We open all the windows wide. It is now 77 degrees and in our closed camper the temperature has risen above 94 degrees. Fortunately there is some wind so the Frankia can cool down a bit and while Dick stays inside I walk to the river below to write about our experiences at the water’s edge. It is very pleasant sitting on a rock next to the river. After a while Dick comes to see where I am, but does not stay with me. Motorhomes arrive until late in the evening, but nevertheless there is place left to park.

Monday May 30th we first dump our gray and black water, which is not an unnecessary luxury and also fill our water tank again, but then we leave this pleasant parking and drive to Issoire. The landscape is mountainous and we slowly climb over the narrow roads of the French countryside to 3608 feet. Dick’s hakuna keeps refusing to indicate the road we want to drive, so we ride on my hakuna. By the way, I call my GPS Hakuna, because with this one I never ever worry to lose my way. The refusal has to do with a weight restriction at the Issoire exit. There, access by heavier vehicles is only possible for local traffic, but Dicks Hakuna thinks there is no such exception.
We arrive in Issoire at 11 am. Some motorhomes already left so there is plenty of space to park. When we are levelled, we take the bicycles and the two laundry bags and ride to the laundromat in the center.

Walking in Issoire

This one is better than the one at the supermarket, so we prefer to ride the mile and soon we wait at the rotating machines until our clothes are clean and dry. This time we don’t wash our bedding anymore. That goes back home dirty because we have an extra set in our closet. It means one machine less in operation and at 3 pm we can walk into the town. The last time we did laundry this holiday. We have enough clean clothes to come home. The weather is beautiful again, 77 degrees, and so wonderful to walk around in this pleasant town. A lot of shops and restaurants are closed because today its Monday and we cook ourselves and enjoy a burger with a salad.

Tuesday May 31st the weather look a bit different. The sky is completely cloudy and the temperature does not rise above 57 degrees. After breakfast we first face-time with Hannah and Henk. They now stay in Zanzibar, Africa. Of course we want to know how they are doing and so we leave Issoire no earlier than 10 am.

 

A narrow road for the motorhome

Again our route takes us over narrow roads and through small towns and for a moment it is questionable whether we can drive on when we come across a low and narrow gate in the city wall, but with Dick’s driving skills we manage to drive under the watchtower of Ainay le Chateau. Fortunately in Bourges it clears up and we can choose a nice spot to park. Then we walk to the large supermarket of Leclerc. Our kettle has broken and needs to be replaced. But no matter how we look, such a kettle is apparently not used in France, so we walk back. Dick has to use ducktape to repair the kettle so that we can use it for a while. In the evening we buy a burger with fries at the Quick restaurant. It tastes good but is of slightly less quality than the previous ones we got here. This is probably caused by the enormous crowds. At 8 pm the final match of a ball game starts in the stadium across the street and the hundreds of visitors not only fill every parking space with their cars, they also have an urgent need for a burger. And in my opinion the Quick restaurant can’t really handle this crowds. But the food tastes good and we have a full tummy. We look at the huge mass of cars driving into the parking lot and looking for a place to park. I don’t see nor hear them leaving again because then I’m already deep asleep. Dick finds it incomprehensible because it is a huge noise.

View on the city of Auxerre

Wednesday, June 1st, I walk in the morning to the Lidl on the other side of the parking. Great to be so close to a store and one that is open at an early time. We have again a  croissant for breakfast. We leave this always pleasant place with a well-filled stomach and drive through the hilly landscape to Auxerre. Once there, it doesn’t seem like there is a spot and while I ask Dick to drive backwards I walk away to see if we can squeeze in somewhere. A wrong decision because moments later I hear a sound of a car coming into contact with stone. And yes, Dick, who has never been able to see the low concrete edge, touches this stone. Unfortunately we have some damage, not very much, but still enough to be seen. It’s my fault because I really didn’t pay attention. And that while I did see the concrete edge and also thought it was directly behind the motorhome. Immediately the owners of two parked motorhomes appear, looking at us. One of them drives away. So beside damage we also have a spot.
After a few deep sighs (it’s no different) we drink coffee and then walk into the old town of Auxerre. It is dominated by three large churches and around it are small, narrow, medieval streets. A pleasure to walk through. Especially because it is now 2 pm and all the shops are open again. We walk around for a while and notice that we are too late to sit on a terrace and order something to eat, all the kitchens are closed.

Nice Kebab meal

Yet around 4 pm we pass a kebab restaurant that is still willing to prepare food and so we have a nice meal, stared at by every passing Frenchman. Eating at this time of day is not something you do here. But we think it’s fine. We no longer have to cook and we had a good meal. Still, at the end of the afternoon I walk to the supermarket, 550 yards away, because our orange and mandarin juice has been drunk and new has to be purchased. The parking lot empties as the evening progresses. Only three motorhomes stay overnight and it is very quiet.

Now that we’re back in the middle of the city, with shops around the corner, I can’t resist the temptation on Thursday morning to get fresh bread at the supermarket and so we don’t leave Auxerre until 9.30 am. It is only a 80 miles drive to Mailly le Camp, but because we first stop in Troyes to buy something for my pilgrimage at a Decathlon (yes again to this sporting shop) we arrive there three hours later. The parking is located in the middle of the small and deserted village and after dumping our gray and black water here, we decide to continue driving.

The impressive Cathedral in l’Epine

There is nothing to do here and three quarters of an hour later we arrive in the village of L’Epine. Also very small, but with a huge cathedral, which we naturally want to visit. It turns out to be a special place because inside the cathedral is a well, where pilgrims have quenched their thirst for centuries.
Of course we drink (I mean I drink, because Dick doesn’t like the water) from this ancient, 85 feet deep, well. The water is cool and tasty. Unfortunately my bottle is still completely full so I can’t fill it. Let’s just hope that I will encounter such sources more often when I walk to Santiago de Compostella.

 

The well in the Cathedral

We also wander around town and look for a geocache that takes us past the Stations of the Cross. End of the afternoon we are back at our Frankia where we have a nice chat with our fellow motorhomers. We feel sorry for the Englishmen who are on their way home. They have to because they almost completed their 90 days stay in the European Union. Since Brexit, that is their maximum length of stay in a period of 180 days. For the next 90 days they will have to tour their own country. After that period, they are welcome again in the European Union. By the way, the weather remains good even though there are some veil clouds around noon. Towards the evening the sky always clears up and the sun stays in a radiant sky. We enjoy a temperature of 77 degrees.

Washing dishes in the motorhome

Of course we have breakfast on Friday June 3rd with a fresh baguette, after all, the bakery is open from 6 am. When washing the dishes, a beep finally goes off, to warn us that the French propane tank, which we were able to fill at the border with Portugal, is now really empty. That’s nice because now we can exchange this tank before we leave France. That doesn’t work in Reims because the Hyper “U” doesn’t sell the brand Antargas, but just before Laon we find a supermarket where we can exchange.
It actually works out well because in the supermarket in Reims I thought I had done all the shopping, but I have forgotten the meat for the BBQ at Cor and Esme’s house.
While Dick exchanges the propane tank I buy some meat. When the new tank is connected again and the meat is in the fridge, we drive on to Laon.

Walking and shopping in Laon

 

 

We love this nice little town and (more important) our favorite restaurant Agora is located here. Tonight we will of course have dinner there. Unfortunately, the veil clouds get the upper hand and the sun that shines so beautifully, disappears behind a cloud cover. But it is dry and warm, 74 degrees, so we still wander around town in the afternoon. It is busy, mainly with English people. Possibly the result of the car rally for old cars that will be held here on Sunday. After wandering around 3 miles through the narrow streets of this town located high on the hill, we of course pay a visit to the always impressive cathedral (it’s really huge) and then we walk back to our Frankia. It stays no longer alone but got a neighbor motorhome.
After drinking an alcohol-free beer, it is time to walk to the center and at 7 pm we are seated in our reserved place in the restaurant and we enjoy, as always, an excellent meal.

Arriving at Esmé en Cor in Liart

Saturday morning the sun shines again in a blue sky. It is wonderful to take a morning walk to the bakery through the deserted medieval streets. After breakfast we drive to Liart where Esme and Cor have their house.
We do stop on the way in Rozoy to dump because that is neither possible in Laon nor in Liart. But the town of Rozoy is on the way and we don’t have to make a detour. Because we already did the shopping for dinner yesterday, we arrive at 11 am in Liart where we are warmly greeted by Esme and Cor.
Not much later we sit on the terrace enjoying coffee and exchanging information. Time flies and before we know it is 2 pm and lunchtime.

Working in the house in Liart

Then Cor and Dick go to work. There is still a lot to be done in this house. Esme clean out her closet and stock up and I sit down behind my laptop to write down our story. I’m behind on writing. We had too much to do this holiday. I’m in a writing mood so it goes fast and since Dick and Cor don’t stop until 6 pm, I have a lot of time.
After the men took a shower, they really made progress with placing an extra wall in an upstairs room, we have a drink together. The Alsace wine we bought in L’Epine is really good so we will have to return.
Since Cor is a master at barbecuing, the barbecued meat, together with the vegetable dish and melon prepared by Esme, taste very good. At 11 pm we go to bed, stared at by the cows that have gathered next to our Frankia. Fortunately, behind a fence.
That this fence is not a guarantee that they will stay there is obvious when, next morning  I see 4 cows strolling along the road. A strange view because they walk without any human being present. Later it turns out that they have escaped.

Sunday morning June 5th we wake up early because I want to get fresh bread in Liart. Despite the fact that today is Sunday, the supermarket is open in the morning. It is also the only shop in the village. Liart is, back and forth, 5 miles from Cor and Esme’s estate. I could have walked but then everyone had to wait too long, so Dick takes my bike out of the garage and soon I ride through the rolling countryside of the French Ardennes to the supermarket in the small city. The croissants and baguette taste good.

Route planning for the bike ride

Then it’s time to talk about the journey Cor wants to make. Cycling from his home in the Netherlands to this house in France. Dick will join us on that trip, hopes to cycle parts along the way, but will mainly drive the camper from overnight place to overnight place. Cor has now planned a route along the Maas of about 500 kilometers that we will view and comment on and which I can further work on to look for places to stay for the camper.
We drink another coffee and discuss the men’s journey and of course my hike to Santiago the Compostela is also discussed.
But then it’s time to work again because there is a long list of jobs to do in this house in France.

Since a concrete floor has to be poured today, they are really busy. Unfortunately it is pouring rain, a big contrast with the sun yesterday, so staying outside is not really pleasant and I am going to sit at my laptop. Esme is reading. It continues to rain all day long. Fortunately, it clears up towards evening and it becomes dry. We see clearly that a lot of water has fallen. Small lakes have formed on the lawn. After the men have showered and we admired their nice poured concrete floor, Esme, Dick and me become guinea pigs for Cor.

Preparing “Flammkuchen”

Soon they will organize a tasting evening for Alsace wines at the wine guild. Flammkuchen are served with it and we have to test them. We have no objection at all and the homemade flammkuchen tastes good. Late in the evening I make some spaghetti carbonara. Despite the earlier tasting that also tastes good because there is only a mini leftover. Of course we chat for a long time and have fun. Again we go late to bed, 11.30 pm. It is dead quiet outside on this narrow back road and only the cows are seen and heard.

Monday June 6th we cannot buy fresh bread because the shop is closed today but there is still some bread left and we also have French survival bread so we are not short of food.

Breakfast in Liart

After the breakfast together, we leave, waved goodbye by Cor and Esme, who are staying another day. We had nice days together again. In Givet we dump our gray and black water and then, because we miss a turn, we continue along the river Maas. This is part of the route that Cor and Dick will take end of August. A beautiful route and when we drive through the lively town of Dinant, I definitely want to return there. After Dinant we climb up inland and soon arrive on the highway that leads north. When we arrive in Bergen op Zoom, Netherlands, there is space to park on the boulevard. This is probably due to the fact that the weather is not particularly good. There is a strong wind blowing and now and then it drizzles.

Stormy weather Bergen op Zoom

The beach bars don’t really have customers. Because the wind is blowing so hard I don’t really want to get Chinese food tonight so I walk to the supermarket close by and buy food. Once again stew because with this weather it fits well. In the evening we can watch TV. After maneuvering the motorhome back and forth, we manage to avoid the trees in such a way that we have a signal. Although the rain stopped, the sky remains gray and there is still a strong wind blowing.

Tuesday June 7th we drive away after breakfast with fresh croissants. Fortunately the sky clears up as we get further north and arrive at home at 10 am. Now the sun is shining. Dick parks the Frankia behind our house and we start unloading. It’s like a migration, especially when we’ve been away for so long. After everything is piled up in the living room, we polish the inside and outside of the motorhome.

Cleaning the carpet in the garden

Not really an unnecessary luxury and when Dick is going to polish the carpet with detergent, a lot of dirt comes off. End of the afternoon everything is clean and Dick returns the Frankia to our storage. In the meantime, I bring all the things where they belong and the washing machine starts working overtime.

We had a wonderful time but it is also nice to be home again.

In total we drove 4878 miles with our motorhome,
We cycled 51 miles and
We walked 208 miles.
The latter was an absolute necessity because I had to make miles.

Geplaatst in ENGLISH VERSION | Reacties uitgeschakeld voor Again to south Europe – part 3

Opnieuw naar het zuiden van Europa – deel 3

En alweer op weg naar het zuiden, deel 3
April tot juni 2022

Woensdag 25 mei zijn er nog wel wat wolken maar de blauwe lucht heeft de overhand en de zon schijnt weer volop. Wel waait er een harde wind en is het niet echt warm buiten met 14 graden. Het is nog 220 km naar Andorra en de weg ernaartoe is schitterend.
We passeren turquoise stuwmeren en rijden door een smalle kloof waar tunnels ons door het steeds smallere dal verder leiden. In de verte zien we besneeuwde bergen. Na het smalle dal met zijn hoog oprijzende bergen klimmen we hoger en hoger over steeds smallere kronkelende wegen. Ik ben blij dat we geen tegenliggers tegenkomen want op veel punten zou dat enigszins tot problemen leiden, maar we boffen. Tegenliggers komen we pas tegen als we twee bergen verder afgedaald zijn naar op een brede weg die naar Andorra voert.
Alhoewel er veel zeker 30 campers staan achter de supermarket River is er nog voldoende plek voor onze camper en nadat we de Frankia geparkeerd hebben wandelen we naar het restaurant toe om koffie en gebak te gaan nemen.

Lunch bij River Center Andorra

Helaas zijn er weinig gebakjes maar de dubbele hamburger met bacon en kaas lokt ook dus in plaats van een kop koffie zitten we al snel aan een uitgebreid middagmaal waarmee we de rest van de dag, het is inmiddels half drie wel voortkunnen. Om toch in beweging te blijven wandelen we na deze overvloedige maaltijd de supermarket in, natuurlijk eerst naar de non-food afdeling. Helaas is de waterfles die ik eerder gekocht heb volledig uitverkocht. Wel jammer want hij bevalt zo goed dat ik er nog één wilde hebben. Zelfs bij het beklimmen van een keukentrap, die ik elders uit de winkel heb weggehaald, kan ik geen exemplaren meer ontdekken dus snel wandelen we naar de sokken, dé reden om terug te keren naar Andorra. Daar ontdekken we dat er slechts een paar sokken is. De aanvulling van goederen loopt dus niet zo gladjes. Als we uit gewinkeld zijn besluit ik ook nog even naar de outlet aan de andere zijde van San Julia de Loria te wandelen.
Het betekent een wandeling van 8 km (heen en weer) dus Dick houdt dit voor gezien. Voor mij is het echter een goede oefening en dus begeef ik mij op weg. De zon schijnt volop en het is met 15 graden graden heerlijk wandelweer. Wel waait er een harde wind wat iets minder aangenaam is. Bij de outlet store aangekomen word ik direct herkent. Een maand geleden heb ik hier immers mijn zonnebril gekocht en nu wil ik een tweede, exact gelijkend, exemplaar hebben. Hij is namelijk lekker licht, beschermd goed mijn ogen en dus is een tweede exemplaar voor in de auto geen overbodige luxe. Temeer daar mijn oude Adidas zonnebril, na alle jaren van intensief gebruik, behoorlijke beschadigingen vertoont. Daar de Adidas bril niet meer gemaakt wordt is het lastig om nog andere glazen te kopen. Natuurlijk kijk ik ook op mijn gemakje rond in deze winkel en besteed met name aandacht aan heuptasjes maar eigenlijk vind ik niet direct de “woow” factor dus wandel ik, met slechts een nieuwe zonnebril, terug naar de camper waar ik tegen 7 uur aankom. Net op tijd om Dick te weerhouden de politie te bellen om me te gaan zoeken.

Met de bus naar Andorra la Vella

Daar we voldoende tijd hebben om naar het noorden te reizen, het mooi weer is en op deze Hemelvaartsdag alles gewoon open is in de hoofdstad Andorra la Vella besluiten we donderdag 26 mei nog een dagje te blijven. Na het ontbijt met lekker vers stokbrood uit de supermarkt River wandelen we naar de bushalte waar vijftien minuten later de bus naar de hoofdstad ons oppikt. Hoewel we keurig ons mondkapje op hebben blijkt al snel dat dat helemaal niet meer verplicht is dus snel zijn de maskers af en hebben we vrij zicht op de weg naar het centrum.

Winkelen in Andorra la Vella

 

Daar de afstand slechts 9 km is stappen we al snel uit vlakbij de belangrijkste winkelstraat van de hoofdstad, de avenue Meritxell, waar winkel aan winkel je uitnodigen om binnen te komen. Een waar winkelparadijs. We stoppen bij de toerist information om de kaart te halen waar de bushaltes op staan voor de terug-bus en wandelen dan op ons gemakje langs en door de winkels. Ik heb nog wat verlangens voor mijn pelgrimstocht dus wandelen we winkel in en winkel uit. Voor mij heerlijk maar voor Dick , die toch niet zo van rondkijken in winkels houdt, wat minder. Maar hij volgt mij trouw, zoekt alleen gerichter waardoor uiteindelijk toch enkele aankopen gedaan kunnen worden zoals een snel droogbare en lichtgewicht handdoek, dure New Balance sokken, die prima werken aan mijn voeten. Dick vindt een schitterend hoofdlampje, met ook een rood licht zodat je anderen in het donker niet stoort, en dat wordt ook in ons aankoopmandje gedaan.

Lichtgewicht shirt in Tita’s kleur

Het prachtige lichtgewicht shirt in de luxe winkel “the Pyrenees” kan ik evenmin weerstaan. Helaas wil Dick niets kopen en dat terwijl ik van mening ben dat hij toch echt nieuwe shirts en broeken nodig heeft. Na de koffie bij Starbucks halverwege de middag houdt Dick het voor gezien, we hebben inmiddels zeker 11 km rondgesjouwd winkel in winkel uit en ik bewonder zijn uithoudingsvermogen.
Nu is het genoeg en even later staan we bij de bushalte waar vandaan een bus richting camper zal gaan. Alleen Dick stapt op. Ik dwaal nog even langs wat winkels en door de smalle straatjes van het oude Andorra la Vella, ver van het gebied van de grote winkelgiganten. En dan aanvaard ik de terugreis per benenwagen. Het is heerlijk weer ondanks het windje, rond de 24 graden en geen straf om de 9 km terug te wandelen.
Als ik om 6 uur terug ben, heffen we een lekker glaasje wijn op een heerlijke winkeldag en bewonderen we de nieuwe aankopen. Niet alleen heb ik nu voldoende nieuwe wandelsokken, ik heb ze zelfs goedkoper dan wanneer ik ze hier in het River warenhuis had moeten kopen, omdat ze in de stad afgeprijsd waren. Laat liggen we niet in bed want we zijn rozig van al dat buiten zijn in de bergen.

Vrijdag 27 mei is het beduidend koeler, slechts 16 graden, maar opnieuw schijnt de zon en is de lucht staalblauw. Na het ontbijt, met lekker vers stokbrood, rijden we dwars door Andorra de bergpas op bij Grau Roig, We blijven nu niet op dit schitterende parkeerterrein van de skiliften op 2000 meter.

Nog sneeuw op Pas de la Casa

Wel stoppen we even boven op de berg om een geocache te zoeken en nog een laatste blik te kunnen werpen op de schitterende bergwereld van Andorra. Het is en blijft mijn lievelingsland in Europa . En dat niet alleen vanwege de schitterende bergen en woeste natuur maar ook vanwege het slenteren door de heerlijke winkelstraten, met winkels die altijd open zijn.

De grens ligt vlak na Pas de la Casa maar klaarblijkelijk is er geen enkele interesse voor mensen die Frankrijk binnenrijden want we hoeven niet eens te stoppen en dat terwijl het verkeer aan de andere zijde van de weg, een onafgebroken stroom auto’s in file de berg oprijdend, regelmatig aangehouden wordt. Ik ben blij dat we al eerder in Andorra getankt hebben want van de files voor de tankstations word je niet echt blij. Nadat we de grens over zijn, volgt een eindeloze afdaling via honderden haarspeltbochten maar uiteindelijk zijn we dan toch aan de voet van de pas.

Camperplek Venerque

We besluiten door te rijden naar Venerque, een klein dorpje met een parkeerplek tussen grote bomen. We boffen want bij aankomst vertrekken al snel twee campers zodat we onze Frankia op een prachtige ruime plek kunnen parkeren en wandelen dan het dorpje in. We zijn hier jaren geleden eens geweest op mijn verjaardag. Toen was er een groot feest langs de oevers van de rivier en genoten we van een concert (volgens Dick speciaal voor mijn verjaardag) maar verder hebben we hier nooit rondgelopen. Er is niet veel te doen maar er is wel een grote supermarket zodat we weer wat eten kunnen halen en na 5 km ronddwalen zijn we weer terug bij de camper waar we lekker gaan lezen en opnieuw de route bekijken die ons verder noordwaarts brengt.

Zaterdag is het nog steeds heerlijk weer met een zon die aan een staalblauwe hemel staat en de temperatuur klimt op naar 26 graden. Omdat de enige bakker gesloten is en de supermarket nog niet open is ontbijten we met ons oude Oroweat brood uit Spanje en gaan dan op weg over binnenwegen naar het noorden. We rijden dwars door Toulouse en na 2 uur arriveren we in Albi waar een nieuwe parkeerplek voor campers is gemaakt en voldoende plek is. We vinden een mooi plekje aan de rand (de favoriete plekjes van mij want dan heb je in ieder geval aan een kant een onbelemmerd uitzicht), drinken een kop koffie en wandelen dan naar het centrum van Albi. Dat is niet echt ver en al snel zijn we bij de brug over de rivier de Tarn.

De imposante Kathedraal van Albi

Boven de huizen is de imposante kathedraal van Albi te zien die de allure van een burcht heeft. De stad heeft de bijnaam rode stad en staat op de wereld erfgoed lijst. Het is een fijne stad om doorheen te dwalen en je blik wordt voortdurend getrokken door de historische bakstenen vakwerkhuizen en indrukwekkende stadspaleizen.
De kathedraal is net als de omliggende huizen ook uit baksteen opgetrokken en niet alleen de grootste bakstenen kathedraal ter wereld maar ook de grootste beschilderde in Europa. De bouw heeft twee eeuwen geduurd van 1282 tot 14 80 en ieder plekje op de binnenmuur is beschilderd. Een van de oudste voorstellingen van het Laatste Oordeel is voorin te zien, stamt uit de 15e eeuw en is erg indrukwekkend.
Het is indrukwekkend om hier rond te kijken.
En de smalle middeleeuwse straatjes? We krijgen er geen genoeg van om doorheen te dwalen en telkens weer komen we in een ander verborgen hoekje terecht, dwalen in een kloostertuin en sluipen door smalle overdekte steegjes waar we ieder moment een figuur uit voorbije tijden denken te zien. We wanen ons hier echt in de middeleeuwen.

Diner op een terras in Albi

Nog net op tijd voor de restaurantjes op het plein hun keukens sluiten, lukt het een zitplek te bemachtigen op een van de terrasjes. Ik heb lekker eten maar het voorgerecht van Dick, sla met “gresiers”, ziet er wat minder uit. Ook al zegt Dick dat het goed smaakt en hij dit gerecht al eerder heeft gegeten, het feit dat één van de ingrediënten spiermaag is (de maag die niet direct betrokken is bij de vertering van het eten) is voor mij reden genoeg om dit gerecht nimmer te bestellen. En dan te bedenken dat ik zonder te kijken Dick gezegd had dat het wel geitenkaas zou zijn. Arme Dick !

Omdat we maar blijven ronddwalen door deze fascinerende stad voelen we het laatste stuk onze benen wel maar als we samen het pelgrimslied “Ultreia” zingen (we kennen de melodie en het refrein maar nog niet de hele tekst) gaat het lopen direct een stuk makkelijker en arriveren we eind van de middag toch nog bij onze Frankia. Zoals altijd als we laat ergens wat hebben gegeten volstaan we ’s avonds met het eten van enkele toastjes met Franse kaas en een lekker glaasje wijn.

Omdat de recensies over de parking in Mende zeggen dat deze eind van de ochtend al volloopt, staan we zondag niet te laat op en rijden al vroeg in de ochtend over het Franse platteland.

Rivier vlakbij camperplek in Mende

We arriveren ruimschoots op tijd in Mende want er is meer dan genoeg plek om te staan en we kunnen zelfs parallel aan het riviertje onze Frankia neerzetten. Het is een prachtig plekje en het stromend water geeft een heerlijk geluid. Na de gebruikelijke kop koffie bij aankomst wandelen we het stadje in. Het is zondag én Moederdag én dus overal uitgestorven. Natuurlijk zijn alle winkeltjes, maar ook de weinige terrasjes, gesloten. Dat maakt een plaatsje niet echt aantrekkelijk en nadat we enkele uurtjes rond hebben gedwaald (eigenlijk is alleen het oude lavoir dat de leerbewerkers gebruikten leuk) lopen we weer terug naar de camper waar we alle ramen wagenwijd openzetten. Het is inmiddels 25 graden en in onze afgesloten camper is de temperatuur tot boven de 35 graden opgelopen. Gelukkig waait er een beetje wind zodat de camper binnen wat kan afkoelen en terwijl Dick binnen blijft zitten wandel ik naar het riviertje beneden ons om daar aan de rand van het water weer wat te schrijven over onze belevenissen. Het is erg aangenaam aan het water dus Dick komt op een gegeven moment kijken waar ik ben, maar komt niet zelf ook naar beneden. Nog tot laat in de avond arriveren er campers maar desondanks blijft er plek over om je camper neer te zetten.

Maandag 30 mei dumpen we eerst ons grey en black water, wat geen overbodige luxe is en ook onze watertank mag weer gevuld worden, maar daarna verlaten we deze aangename plek en rijden naar Issoire. Het landschap is bergachtig en langzaam klimmen we over de smalle wegen van het Franse platteland naar 1100 meter. De hakuna van Dick blijft weigeren de weg die we willen rijden aan te geven en dus rijden we maar op mijn hakuna. Het heeft te maken met een gewichtsbeperking bij de afrit naar Issoire. Daar is de toegang van zwaardere wagens wel mogelijk is voor locaal verkeer maar Dicks hakuna denkt dat die uitzondering er niet is. In Issoire arriveren we al om 11 uur. Er zijn net wat campers vertrokken dus er is volop plek om onze camper neer te zetten. Nadat deze goed staat pakken we de fietsen en de beide waszakken en gaan wassen.

Wandelen in Issoire

De laverie in het stadje is net wat beter dan die bij de supermarket dus liever rijden we die 1,5 km en al snel wachten we bij de draaiende machines tot onze kleding schoon en droog is. Ditmaal wassen we ons beddengoed niet meer. Dat gaat vuil mee terug naar huis want we hebben nog een extra set in de kast. Dat betekent een grote machine minder in bedrijf en om 3 uur wandelen we gezellig het stadje in. We hebben nu voldoende schone kleding om weer thuis te komen.
Het is opnieuw schitterend weer, 25 graden, en dus heerlijk om in dit gezellige stadje rond te lopen. Wel is er veel gesloten maar dat kan zijn omdat het vandaag maandag is. ‘s Avonds eten we lekker weer eens een burger met een salade.

Dinsdag 31 mei ziet het weer er wel wat anders uit. De lucht is volledig bewolkt en de temperatuur komt niet boven de 14 graden. Na het ontbijt face-timen we eerst met Hannah en Henk die inmiddels in Zanzibar in Afrika zitten. Natuurlijk willen we weten hoe ze het hebben en dus vertrekken we niet eerder dan 10 uur uit Issoire.

De doorgang past net

Opnieuw voert de weg ons over smalle wegen en door kleine stadjes en even is het de vraag of we wel door kunnen rijden als we een lage smalle poort tegenkomen maar met de behendigheid van Dick lukt het ons onder de wachttoren van Ainay le Chateau te rijden. In Bourges klaart het gelukkig op en kunnen we een mooi plekje kiezen om de camper neer te zetten en dan wandelen we naar de grote supermarket van Leclerc. Onze fluitketel is kapotgegaan en moet vervangen worden. Maar hoe we ook zoeken zo’n ketel wordt in Frankrijk kennelijk niet gebruikt dus als we terug zijn in de camper brengt Dick met Duct tape de fluitketel weer zodanig in orde dat we deze nog even kunnen gebruiken. ‘s Avonds halen we natuurlijk een heerlijke burger met fritekes bij het Quick restaurant. Het smaakt goed maar is toch van iets mindere kwaliteit dan de vorige exemplaren die we hier gehaald hebben. Waarschijnlijk wordt dat veroorzaakt door de enorme drukte. Om 8 uur begint de finalewedstrijd van een balsport in het stadion aan de overkant en de honderden bezoekers zetten niet alleen ieder parkeerplekje vol met hun auto’s , ook hebben zij allemaal een dringende behoefte aan een burger. En deze drukte kan het Quick restaurant vlgs mij niet echt aan. Maar we eten lekker en hebben een gevuld buikje. En kijken onze ogen uit naar de enorme drukte op het parkeerterrein. Ik maak niet meer mee dat iedereen weer vertrekt want dan lig ik al diep in slaap. Voor Dick is dat onbegrijpelijk want het is een lawaai van jewelste.

Zicht op Auxerre

Woensdag 1 juni wandel ik in de ochtend naar de Lidl aan de andere kant van de parking. Heerlijk om zo dicht bij een winkel te staan en dan ook nog eentje die op een vroeg tijdstip open is. Het is weer eens tijd voor een lekker croissantje als ontbijt. Met een goed gevulde maag vertrekken we uit deze altijd fijne plek. Door het heuvelachtige landschap rijden we naar Auxerre. Daar aangekomen lijkt het niet direct of er een plekje is en terwijl ik Dick vraag achteruit te rijden wandel ik weg om te kijken of we ons ergens nog tussen kunnen persen. Een foute beslissing want ik hoor even later een geluid van een wagen die in aanraking komt met steen. En ja hoor, Dick, die nooit de lage betonrand heeft kunnen zien, komt er mee in aanraking. Helaas schade. Gelukkig niet heel veel maar toch voldoende om de rechter bumper te moeten repareren. En dat is mijn schuld want ik heb echt niet opgelet. En dat terwijl ik wel de betonnen rand zag liggen en ook dat die in de rijrichting van de camper lag. Direct komen de eigenaren van de twee geparkeerde campers tevoorschijn. Een van hen zal zo wegrijden. Dus we hebben naast schade ook een plek. Na enkele diepe zuchten (het is niet anders) drinken we koffie en wandelen dan het oude stadje Auxerre in.
Het wordt gedomineerd door drie grote kerken en erom heen bevinden zich kleine, smalle, middeleeuwse straatjes. Een plezier om doorheen te lopen. Zeker ook omdat het inmiddels twee uur is en alle winkeltjes ook weer geopend worden. We lopen een tijdje rond en bemerken dat we te laat zijn om nog op een terrasje te gaan zitten om wat te eten. Inmiddels is het half 3 en de keukens zijn gesloten.

Heerlijke Kebab maaltijd

Toch komen we rond 4 uur langs een kebab restaurantje wat wel nog bereid is om eten te klaar te maken en dus zitten we snel aan een lekkere maaltijd, aangekeken door iedere passerende Fransman. Eten op deze tijd van de dag is niet iets wat je hier doet. Maar wij vinden het prima. We hoeven nu niet meer te koken en hebben heerlijk gegeten. Toch moet ik eind van de middag toch nog even naar de supermarkt, 500 meter verderop, want onze orange- en mandarijnen jus is op en de voorraad moet aangevuld worden. De parking loopt, naarmate de avond vordert, leeg. Slechts drie campers blijven overnachten en het is derhalve zeer rustig.

Nu we weer midden in de stad staan, met winkels om de hoek, kan ik de verleiding donderdagochtend niet weerstaan om heerlijk vers brood te halen bij de supermarket en dus rijden we pas om half 10 weg uit Auxerre. Het is slechts 130 km rijden naar Mailly le Camp maar omdat we eerst in Troyes stoppen om bij een Decathlon nog wat te halen voor mijn pelgrimage, arriveren we daar pas drie uur later. De parking ligt midden in het kleine doodse dorpje en nadat we ons grey en black water hier gedumpt hebben besluiten we toch door te rijden.

De Kathedraal in l’Epine is indrukwekkend

Hier is niets te beleven en drie kwartier later komen we in het dorpje L’Epine. Ook heel klein maar wel met een enorme kathedraal, die we natuurlijk willen bekijken. Het blijkt een bijzondere plek te zijn want binnen in de kathedraal bevindt zich een waterput, waar pelgrims al eeuwenlang hun dorst lessen. Natuurlijk drinken wij (ik bedoel ik, want Dick is niet zo van het water) uit deze eeuwenoude, 26 meter diepe, put. Het water smaakt koel en is lekker. Helaas is mijn fles nog helemaal vol dus kan ik deze niet vullen. Nu maar hopen dat ik dergelijke bronnen vaker zal tegenkomen als ik naar Santiago loop.

De waterput in de Kathedraal

We dwalen ook nog wat rond in het stadje en zoeken een geocache die ons langs een kruiswegstatie voert. Pas eind van de middag zijn we terug bij onze camper waar we nog gezellig met onze mede camperaars kletsen. We hebben medelijden met de Engelsen die op weg naar huis zijn. Ze moeten wel want hebben er bijna hun 90 dagen verblijf in de Europese Unie op zitten. Sinds de Brexit is dat hun maximale verblijfsduur in 180 dagen. De volgende 90 dagen zullen ze in hun eigen land moeten rondtoeren want daarna zijn ze pas weer welkom in de Europese Unie. Het weer blijft trouwens onveranderd goed ook al zijn er, rond het middaguur, wel wat sluierwolken. Tegen de avond klaart de lucht altijd weer op en staat de zon aan een stralende hemel en mogen we genieten van een temperatuur van 25 graden.

Afwassen in de camper

Natuurlijk ontbijten we vrijdag 3 juni weer met vers stokbrood, de bakker is immers al vanaf 6 uur open. Bij het afwassen gaat eindelijk het piepje af om ons te waarschuwen dat de Franse propaanfles, die we aan de grens met Portugal hebben kunnen vullen, nu echt leeg is. Wel fijn want nu kunnen we deze fles nog omruilen voor ons vertrek uit France. In Reims lukt dat niet want de Hyper U verkoopt geen Antargas maar net voor Laon vinden we wel een supermarkt waar we deze fles kunnen omruilen. Het komt goed uit want in de supermarket in Reims dacht ik alle boodschappen te hebben gedaan maar ik blijk het vlees voor op de BBQ bij Cor en Esme straal vergeten te zijn. Terwijl Dick bezig is de propaanfles te ruilen kan ik vlees halen. Als de nieuwe fles bevestigd is en het vlees in de koelkast ligt, kunnen we doorrijden naar Laon.

 

Wandelen en winkelen in Laon

 

 

Het blijft een leuk stadje en ons favoriete restaurantje Agora bevindt zich hier. Vanavond gaan we daar natuurlijk eten. Helaas krijgt de sluierbewolking de overhand en verdwijnt de eerst zo lekker schijnende zon achter een wolkendek maar het is droog en warm, 23 graden, dus kunnen we in de middag toch nog lekker ronddwalen door het stadje. Het is er druk, voornamelijk met Engelsen. Mogelijk het gevolg van de autorally voor oude wagens die hier met de pinksterdagen zal worden verreden. Na een kleine 5 km ronddwalen door de smalle straatjes van dit hoog op de berg gelegen stadje brengen we natuurlijk alsnog een bezoek aan de altijd imposante kathedraal (wat is deze toch groot) en wandelen dan terug naar onze camper die inmiddels niet meer alleen staat maar een buurman heeft gekregen.
Na een alcoholvrij bier gedronken te hebben is het tijd om naar het centrum te lopen en om 7 uur zitten we op onze gereserveerde plaats in het restaurant en genieten we, zoals altijd,  van een voortreffelijke maaltijd.

Landgoed van Esmé en Cor in Liart

Zaterdagochtend schijnt de zon weer aan een blauwe hemel. Het is heerlijk om een ochtendwandeling te maken naar de bakker door de uitgestorven middeleeuwse straatjes. Na een lekker ontbijt rijden we naar Liart waar Esmé en Cor hun huis hebben. Wel stoppen we onderweg nog in Rozoy om te dumpen want dat kan noch in Liarrt noch in Laon maar we hoeven er niet voor om te rijden.
Omdat we gisteren al inkopen voor het eten hebben gedaan arriveren we al om 11 uur in Liart waar we hartelijk begroet worden door Esmé en Cor en niet veel later zitten we heerlijk op het terras te genieten van koffie en wisselen we verhalen uit. De tijd vliegt en voor we er erg in hebben is het twee uur en lunchtijd.

Aan het werk in Liart

Daarna gaan Cor en Dick nog klussen, Esmé haar kast inruimen en de voorraad opnemen en ik ga achter de laptop zitten om mijn verhaal neer te schrijven. Daar loop ik echt achter. Ik ben in een schrijfstemming dus het vlot snel. Ook het werk van Cor en Dick gaat voorspoedig maar het moet natuurlijk wel afgemaakt worden dus stoppen ze pas tegen 6 uur en dus heb ik veel tijd. Nadat de mannen gedoucht hebben, ze zijn echt opgeschoten met het plaatsen van een extra wand in een bovenkamer, drinken we met elkaar een glaasje. De Elzas wijn die we in l’ Epine hebben gekocht is echt lekker dus we zullen daarnaar terug moeten.
Daar Cor een meester is in het barbecueën hoef ik niet te zeggen dat het gebarbecuede vlees samen met de door Esme bereide groenteschotel en meloen zeer goed smaakt. Om 11 uur duiken we ons bed in, aangestaard door de koeien die zich naast onze camper verzameld hebben. Gelukkig wel achter een hek.

Dat dat niet een garantie is dat koeien daar ook blijven, blijkt wel als ik de volgende ochtend 4 koeien op hun gemakje langs de weg zie slenteren. En dat zonder dat er een menselijk persoon bij is. Later blijkt dat ze ontsnapt zijn.

Zondagochtend 5 juni zijn we al vroeg wakker want ik wil vers brood in Liart halen. Ondanks het feit dat het vandaag 1e pinksterdag is de supermarket in de ochtend open (het is ook de enige winkel in het dorp. Liart ligt bijna 8 km van het landgoed van Cor en Esmé dus ik had het goed kunnen lopen maar dan moet iedereen zo lang wachten dus haalt Dick mijn fiets uit de garage en rij ik al snel door het glooiende landschap van de Franse Ardennen. De croissants en het stokbrood smaken goed. Het is altijd gezellig om samen te ontbijten.

Route bespreking

Daarna is het tijd om over de tocht te praten die Cor wil maken. Fietsen vanuit zijn huis in Nederland naar dit huis in Frankrijk. Dick gaat mee op die tocht, hoopt onderweg ook stukken te fietsen maar zal voornamelijk de camper van overnachtingsplek naar overnachtingsplek rijden. Cor heeft inmiddels een route gepland langs de Maas van zo’n 500 kilometer die we bekijken en becommentariëren en waar ik verder mee aan de slag kan gaan om naar overnachtingsplekken voor de camper te gaan zoeken. We drinken nog een koffie en spreken door over de tocht van de mannen en natuurlijk komt ook mijn wandeltocht naar Santiago ter sprake. Maar dan wordt het echt tijd voor de mannen om nog wat te werken. Dit huis in Frankrijk heeft een lijst van werkzaamheden die uitgevoerd moeten worden, dus voorlopig zijn de mannen nog wel enige tijd bezig.

Daar er vandaag een betonnen vloer gestort moet worden zijn de mannen wel enige tijd bezig. Helaas stortregent het, een groot contrast met de zon gisteren, dus is buiten vertoeven niet echt aangenaam en ga ik maar weer eens achter de computer zitten. Esmé gaat lekker lezen. De gehele dag blijft het regenen. Alleen tegen de avond klaart het gelukkig op en wordt het droog. Dat er veel water gevallen is merken we duidelijk aan het sompige gras. Nadat de mannen gedoucht zijn en wij hun mooi gestorte betonnen vloer bewonderd hebben worden Esmé, Dick en ik proefkonijn voor Cor.

Flammkuchen maken

Binnenkort heeft hij bij het Bier- en Wijn gilde een proefavond voor Elzasser wijnen, waar Flammkuchen bij geserveerd worden. En laten wij nu moeten voorproeven. We hebben er geen enkel bezwaar tegen en de zelf bereide flammkuchen smaken prima. Laat in de avond maak ik nog wat spaghetti met carbonara saus. Ondanks de eerdere proeverij smaakt ook dat best goed want er blijft slechts een mini restje over. Natuurlijk kletsen we weer lang met elkaar en het is gezellig. Pas echt laat in de avond tegen half 12 vertrekken we naar onze camper. Het is buiten, aan deze smalle binnenweg, doodstil en alleen de koeien laten soms even van zich horen.

 

Maandag 6 juni is brood halen er niet bij want de winkel is vandaag dicht maar er is nog wat brood over en we hebben ook nog Frans overlevingsbrood dus we komen geen eten te kort.

Ontbijten in Liart

Na een lekker ontbijt met elkaar vertrekken wij, uitgezwaaid door Cor en Esmé, die nog een dagje blijven. We hebben weer gezellige dagen samen gehad. In Givet dumpen we ons grey en black water en rijden dan, omdat we een afslag missen, verder langs de Maas. Dit is een deel van de route die Cor en Dick eind augustus zullen rijden. Een schitterend traject en als we door het levendige stadje Dinant rijden, wil ik daar zeker eens terugkeren. Na Dinant klimmen we omhoog het binnenland in en komen dan al snel op de grote weg die naar het noorden voert.

Als we in Bergen op Zoom aankomen, blijkt er plek te zijn om de camper te parkeren. Debet daaraan is waarschijnlijk dat het weer niet bijzonder goed is. Er waait een harde wind en zo nu en dan miezert het wat.

Het waait hard in Bergen op Zoom

De strandtenten aan weerszijden van ons op de boulevard hebben niet echt klandizie. Omdat het zo hard waait heb ik niet echt zin om vanavond nog chinees eten te halen dus wandel ik naar de dichterbij gelegen supermarket en haal eten voor vanavond. Weer eens stamppot want met dit gure weer past dat goed.  In de avond kunnen we toch TV kijken. Dankzij het heen en weer manoeuvreren van de camper lukt het de bomen zodanig te ontwijken dat we toch signaal hebben. Alhoewel het regenen gelukkig gestopt is blijft de lucht grijs en grauw en waait er nog steeds een straffe wind.

Dinsdag 7 juni rijden we na het ontbijt met heerlijke verse croissants weg. Gelukkig klaart de lucht steeds verder op naarmate we noordelijker komen en als we om 10 uur thuiskomen schijnt zelfs de zon. Dick parkeert de camper achter ons huis en we beginnen de camper leeg te halen. Het is altijd net een volksverhuizing en zeker als we zo lang weggeweest zijn. Nadat alles leeg is gaan we de binnen en buitenkant poetsen.

Tapijt reinigen in de tuin

Niet echt een overbodige luxe en zeker als Dick ook het tapijt met wasmiddel onderhanden neemt komt er heel veel vuil af. Uiteindelijk is eind van de middag alles schoon en kan Dick de camper naar onze stalling brengen. Ondertussen breng ik alle spullen daar waar ze thuishoren en gaat de wasmachine overuren draaien.

We hebben een heerlijk tijd gehad maar het is ook weer fijn om thuis te zijn.

Totaal hebben we 7850 km met onze camper gereden,
hebben we 82 km gefietst en
hebben we 333 km gelopen.
Dat laatste was bittere noodzaak omdat ik moest trainen.

Geplaatst in EUROPA | Reacties uitgeschakeld voor Opnieuw naar het zuiden van Europa – deel 3