ARIZONA en NEVADA

Arizona en Nevada 2018, 3 tot 13 januari

De tijd in Nederland vliegt om.

We zien nog net mijn zusje Hannah en haar man Henk voordat die naar de wintersport in Italy vertrekken. Terwijl we met elkaar een vroege kerst vieren blijkt dat Tante Ank, Hannah en ik alle drie de van Walmart meegenomen feestkleding leuk vinden en deze ons ook nog goed past. De echte kerstdagen vliegen om. Naast een voortreffelijk diner op 1^e kerstdag bij tante Ank, waar we smullen van Susans recepten (Mile High Strawberry Pie  en Chocolate Spiders). We hebben een gezellige kerstbrunch met de duikclub en een etentje met onze vrienden Thecla en Thomas en Sandra en Rene.

 

 

Voor we er erg in hebben is het 28 december en staan we in de vuurwerkwinkel om ons steentje bij te dragen aan de vuurwerkverkoop. Het is drie dagen hard werken en sjouwen maar altijd gezellig en een uitlaatklep voor overtollige energie. Tot onze grote verrassing arriveert vanuit Utah een dikke enveloppe met patches en een (namaak) gouden munt, verdiend met het zoeken van geocaches. Wat opgestuurd is valt zo in de smaak dat ik direct de ontbrekende provincies in Utah wil bezoeken om de resterende patches te verzamelen. Helaas zal dat deze trip niet meer lukken want die bevinden zich allen in het noorden van de staat Utah waar het dit jaargetijde echt te koud is. We hebben dus alvast een bestemming voor een volgende reis naar de USA. Uiteindelijk is het 3 januari 2018. We hebben afscheid genomen van iedereen die ons lief is en reizen met slechts 1 tas opnieuw af naar de USA.

 

 

Dit keer is de reis bijzonder vermoeiend, we moeten 2 x overstappen, zowel in IJsland als Seattle, met als gevolg dat we pas 24 uur later om 23.30 uur in ons hotel in Phoenix arriveren. Een schitterend gelegen hotel met kamers rond een binnentuin en zwembad en niet ver van het vliegveld. Veel tijd om rond te kijken hebben we niet. We willen slechts een ding en dat is ons bed induiken. Doordat we zo’n lange reis gehad hebben slapen we door tot de volgende morgen 8 uur. Wel fijn want we zijn meteen over onze jetlag.

 

 

Na een goed ontbijt in het hotel, Dick maakt verse wafels die goed smaken met slagroom, pakken we het hotelbusje naar het vliegveld vanwaar de Taxi Van naar Tucson vertrekt. Hoewel we veel te vroeg op Phoenix airport arriveren, blijkt er ruimte in een eerdere taxi dus twee uur vroeger dan gepland zijn we op weg naar Tucson. Mike en Susan hebben we snel ingeseind en als we in Tucson arriveren, staan zij al op ons te wachten. Wat voelt dit als thuiskomen. Als we bij “Mike en Susans RV Park” arriveren is Penny, de beagle, buiten zinnen (een missend deel van haar family is terug en de in de tuin (leeg)staande camper weer bewoond. Wat hebben we weer veel aan elkaar te vertellen. Doordat we zo vroeg zijn gearriveerd pakken we in de middag de auto naar Macy. We zijn op een mission. Thecla wil graag speciaal slabestek hebben maar helaas, dat is nergens te koop en ook de mooie zwarte fleecetrui die ik wil hebben (een eerder gekocht exemplaar heb ik aan tante Ank gegeven en dat staat haar ongelooflijk goed) is bij Macy evenmin te koop. Als blijkt dat ook Target (slabestek) en een outdoor shop (Northface trui) geen van beide artikelen kan leveren vindt Mike de oplossing door alles online te bestellen.

 

Zelf had ik er niet aan gedacht. Genie (Susans zuster) en haar man David worden ingeschakeld want zij kunnen bestellen met snellere levering en even later is de bevestiging binnen dat het slabestek zondag zal worden afgeleverd. Met de bestelling van de zwarte Northface trui wacht ik te lang zodat we die nooit meer op tijd bij Mike en Susan kunnen krijgen maar een telefoontje naar Roadrunners RV park biedt uitkomst en het pakketje kan door Zappos daar naar toe gestuurd worden. Dat betekent meteen dat de route naar het oosten nog even via Las Vegas in Nevada zal lopen. Geen straf voor ons want beiden zijn we verzot op zowel de stad als Roadrunners RV park. De dagen bij Mike en Susan vliegen om. Vrijdag gaan we met elkaar naar een theatervoorstelling in het Gaslight Theater. “The Lone Stranger” wordt gespeeld, een melodrama gebaseerd op het verhaal “De Lone Ranger. Het is een belevenis.

 

 

In de zaal staan de stoelen rondom tafeltjes zodat we een maaltijd kunnen bestellen en die tijdens de voorstelling nuttigen en natuurlijk ontbreekt ook de bak popcorn niet op de tafels. Susan heeft schitterende plaatsen geregeld, naast de life muziek (waar je trouwens geen overlast van hebt) en vooraan zodat we een schitterend zicht hebben op het podium. Het is genieten en de voorstelling brengt ons naar de wildwest tijden in Texas. Natuurlijk zorgt de “Ranger” ervoor dat de slechteriken uiteindelijk overmeesterd en afgevoerd worden. Als we denken dat de voorstelling afgelopen is blijkt er nog een programma van country- en western muziek te volgen (ook genieten) en uiteindelijk rijden we pas tegen 11 uur ’s avonds terug naar huis. Wat een fantastische avond hebben Susan en Mike ons bezorgd. Voorstellingen in dergelijke kleine theaters zijn echt de moeite waard en dat je dan nog heerlijk een maaltijd kunt nuttigen is helemaal bijzonder. Hoewel het buiten niet echt warm is, ’s nachts daalt de temperatuur zelfs naar 8 graden, is de lucht staalblauw en schijnt overdag de zon volop zodat we met schitterend weer zaterdag Mount Lemon oprijden. Het is apart om in de achtertuin van Mike en Susan zo’n hoge berg te vinden waardoor we van een woestijn vegetatie in alpine condities komen. Helaas heeft het al enige tijd niet meer zich gesneeuwd zodat de skipistes nog onbegaanbaar zijn. Wel jammer want wat had ik hier graag een paar uurtjes willen skiën.

 

Maar samen rondlopen, genieten van het uitzicht op de woestijnvlakte diep beneden ons en buiten op een bankje een heerlijke warme chocolademelk drinken is ook heel gezellig. Ook zondag 7 januari vliegt om, we kunnen heerlijk buiten zitten, de temperatuur loopt tegen de 24 graden, en we praten en praten en praten. We krijgen er geen genoeg van om samen ervaringen te delen en onze vriendschap verdiept zich. Ook lukt het Dick ons hotel in Baltimore te boeken. Weliswaar hebben we pas eind april een kamer nodig (als we de camper weer afleveren in de haven van Baltimore-Maryland) maar de kamer zal, naarmate de tijd verstrijkt, steeds duurder worden.

 

 

 

 

In de middag rijden we opnieuw naar het Gaslight Theatre waar zich ook een echte Amerikaanse Diner, Little Anthony’s, bevindt waar we gaan eten, voortreffelijk klaargemaakte burgers, maar zo groot en met zoveel frietekes dat we na afloop geen hap meer kunnen eten. Dat betekent dat van koken door mij ’s avonds niet veel komt, we eten namelijk niet meer. En dat terwijl de dag ervoor, op zaterdag, mijn koken ook al weinig voorstelde. Mike maakte toen de varkensfilet op de gril klaar en het openen door mij van een enorme bak aardappelsalade kan ook niet echt koken genoemd worden. Wel smaakte alles erg goed.

En dan is het maandag 8 januari, de 41 trouwdag van Mike en Susan. Wat is het leuk dat we Mike en Susan persoonlijk kunnen feliciteren. Na een heerlijk ontbijt en met een zak koekjes, die Susan nog snel even maakt (wat is zij toch een kookwonder) verlaten we uiteindelijk Mike en Susans huis om aan de laatste 4 maanden van onze schitterende reis door Amerika te beginnen. Een reis die ons tot op heden heel veel vreugde heeft gegeven en waarbij we veel hebben mogen genieten van het gezelschap van goede vrienden. Langzaam rijden we noordwaarts, natuurlijk niet over de Interstate maar via binnenwegen naar Florence, AZ. De prisonshop bestaat niet meer maar Mike heeft uitgezocht dat de spullen die de gevangenen maken nu in Mc Farland State park verkocht worden. We vinden er een leuke set Quails en een mooi metalen vogelhuisje dus tevreden rijden we verder.

 

Als we tegen drie uur ook nog een plekje kunnen bemachtigen in Lost Dutchman State Park is het helemaal goed. De temperatuur is zodanig dat we lekker nog even buiten kunnen zitten en genieten van de Superstitious Mountains op de achtergrond. Als de zon rond 5 uur achter de bergen verdwijnt, zakt de temperatuur direct naar 8 graden en moeten we naar binnen. Dinsdag 9 januari is er veel meer bewolking, wat ook de verwachting was, een koufront uit California passeert. We rijden dwars door Phoenix, kijken rond bij de outdoor shop van Cabela’s en na allerlei binnenwegen die ons dwars door de woestijn leiden, arriveren we in Parker, Arizona waar we bij Walmart overnachten. Geen slechte plek om te vertoeven want terwijl het buiten regelmatig heel hard regent lopen wij droog in Walmart rond. Helaas heeft deze Walmart geen kapper zodat mijn uitbundige haardos nog niet geknipt kan worden. In de loop van de avond stroomt het parkeerterrein vol met campers en caravans zodat we uiteindelijk met meer dan 35 wagens hier overnachten.

 

Gelukkig zijn de zwarte wolken de volgende ochtend, woensdag 10 januari verdwenen, zodat als we in de loop van de ochtend in Lake Havasu arriveren we in het zonnetje de “London Bridge” kunnen bekijken. De London Bridge ziet er erg Europees uit en dat klopt want hij komt uit London. In 1831 werd de brug gebouwd, maar kon het toenemende verkeer in de 20^e eeuw in London niet aan en de brug verzakte steeds verder zodat de London besloot de brug te verkopen. Uiteindelijk bleek de stichter van Lake Havasu, Robert McCulloch de gelukkige bieder. Nadat iedere steen genummerd was werd London Bridge afgebroken, naar America verscheept en als ’s werelds grootste puzzel in Lake Havasu herbouwd. Je voelt je nu op deze plek even in Engeland. Uiteindelijk scheuren we ons los van deze aangename plek en rijden verder naar het noorden. De weg voert door California waardoor we een inspectie station passeren. Gelukkig is alleen vers fruit een probleem, wat we niet bij ons hebben. Onze sla, komkommer en tomaat mag gewoon meegenomen worden.

 

De afstand door California is niet lang en snel zijn we terug in Arizona waar we bij Catherina’s landing in Lake Mead National Recreation Area aan de Colorado River een schitterende campground vinden. We genieten van Susans chocolate oatmeal cookies, een Roadrunner en grote groep Quails (loopvogels). Wat is dit een prachtige plek om te verblijven. Maar we willen verder, naar Las Vegas, zodat we donderdag toch vertrekken. Het is niet ver meer naar Las Vegas en omdat we weer eens een tijdszone passeren, terug in Pacific time, winnen we ook nog een uur. Dat maakt dat we nog in de ochtend een plaatsje zoeken op Roadrunners RV park aan Boulder Highway. Hoewel het duidelijk drukker is (door de vele snowbirds) is er nog steeds een mogelijkheid om te kiezen uit plekjes. Nadat de camper staat pak ik de fiets en rijd naar Walmart tegenover Sam’s Town. Hier is zeker een kapper want begin oktober heb ik hier mijn haar laten (ver)knippen. Helaas er is een enorme wachtrij maar om 4 uur kan ik alsnog terecht zodat ik uiteindelijk eind van de middag met net en kort (te kort naar Dick’s zin) geknipt haar terug kom naar onze camper. Heerlijk voelt het weer om geen lang krullend haar te hebben. ‘s Avonds lopen we naar Sam’s Town om zoals eerdere keren te genieten van een heerlijk buffet. Natuurlijk eten we te veel maar dat kan ook eigenlijk niet anders als er zoveel lekkers staat. Vrijdag 11 januari zijn we al vroeg wakker, gevolg van het uur tijdsverschil met Arizona. Na een lekker ontbijt pakken we de camper en rijden naar Barnes & Nobles, een boekhandel. Ik moet namelijk een nieuwe agenda hebben. Helaas blijkt de 18 maands agenda niet leverbaar zodat ik uiteindelijk een jaaragenda koop. Wel jammer want het is heerlijk om een agenda te hebben die over de jaarwisseling reikt. Daar we toch met de camper op weg zijn stoppen we ook even bij Walmart zodat we water kunnen inslaan. Het is onvoorstelbaar hoeveel water we hier gebruiken om te drinken. Uiteindelijk zijn we terug op de camping en kunnen in het warme zonnetje genieten van een warme chocolade melk (met slagroom) en een muffin.

 

In de middag lopen we naar de overzijde van Boulder Highway waar zich een camperdealer bevindt. Nog steeds spelen we met de gedachte om hier een camper te kopen zodat we regelmatiger naar de USA terug kunnen. We zien enkele mooie maar ook dure campers. Helaas is de constructie wat tegenvallend. Ik schrik als ik zie dat onder het kussen van de bank een ruwe, onbewerkte en losliggende plaat underlayment ligt. En dat bij een prijs van rond de 100.000 dollar. Een dergelijke camper wordt het dus niet. We gaan nu alleen nog kijken naar een four-wheel drive truck waar een RV op geplaatst kan worden. Inmiddels weet ik wel dat wij erg verwend zijn met de afwerking en gebruikte materialen bij Europese campers. Als we terug zijn op de camping ga ik eindelijk weer eens achter de laptop zitten om voor de website te schrijven. Heerlijk in het zonnetje alhoewel er een kil windje blijft waaien.