De tijd verstrijkt in Terrace

Vrijdagmiddag, 19 augustus.
Precies om 4 uur ‘s middags komt Amel (zijn naam blijkt Emil te zijn) en samen rijden we tussen de buien door naar hun vlakbij gelegen huis. Emil en Marianne hebben een groot landgoed met enkele schuren waar ’s winters hun koeien kunnen staan. Niet dat zij een boerenbedrijf hebben, maar het fokken van raskoeien is een hobby van Emil. Nu zijn er slechts twee koeien aanwezig, de anderen grazen op een ander stuk land naast de Skeena River. We worden hartelijk ontvangen en praten heel wat af. De maaltijd is voortreffelijk en bestaat bijna geheel uit ingrediënten van eigen tuin, zelfs het vlees van de Limousine koeien is van eigen fok. Je proeft echt dat het allemaal vers is en het op de grill heerlijk bereidde vlees vindt gretig aftrek. We hebben een gezellige avond en zijn als we ’s avonds laat terug gebracht worden naar de camper ons (mijn, Tita) down gevoel volledig kwijt.
Gedurende het weekend van 20 en 21 augustus is het wisselvallig weer, nu eens regent het en dan weer schijnt de zon waardoor het opwarmt en we buiten kunnen zitten. We lezen, beantwoorden onze mail, skypen, lopen rond in winkels en fietsen in de miezer regen naar de Farmers Market waar we eigenlijk te laat aankomen omdat iedereen al aan het opruimen is. Het is met de continue vallende miezer dan ook eigenlijk geen weer om over een market te slenteren. Terug bij de camper klaart het op en halen we enkele buitenkasten leeg die echt wel een schoonmaakbeurt kunnen gebruiken. Door al deze klusjes vliegt het weekend voorbij en voor we er erg in hebben is het alweer maandag 22 augustus.

De eerste twee dagen van deze nieuwe week  blijft het weer wat wisselvallig. Meestal is het droog als we ‘s ochtends naar het Visitor Center fietsen om te mailen en te skypen waarna rond het middaguur wat regendruppels verschijnen die in de loop van de middag weer plaatsmaken voor wat blauwe lucht en zon. Dan schiet de temperatuur direct de hoogte in en kunnen we met zo’n 20 graden lekker buiten vertoeven. Het is onvoorstelbaar hoe ons wasgoed zich toch iedere keer weer ophoopt dus maandagmiddag brengen we ondanks wat druppels, ons vuile goed maar weer eens naar de laundry zodat we ’s avonds weer een schoon bed kunnen dekken en  onze leegrakende kasten vullen met stapels schoon goed. Door de wat mindere weersomstandigheden brengen we relatief meer tijd door in de camper waardoor Dick bijna alle fotopagina’s voor de website in orde kan maken.

Was het maandag wasdag, dinsdag is het weer eens tijd om het lege fust weg te brengen. Ze kennen ons al bij de liquor store waar de 4 lege bierblikjes 5 cent per stuk meer opbrengen dan bij het bottle refund depot. Tot onze grote vreugde vertelt Rien dat het pakket met onderdelen dinsdagmiddag door DHL is opgehaald. Wat een pak van mijn hart. Wachten is niet leuk maar niet zo moeilijk te hanteren als onzekerheid of er wel en wanneer wat komt. Nu weten we tenminste dat het 31 kilo zware pakket met motor onderdelen op weg is naar Canada. Terwijl we tevreden aan een kopje koffie zitten komt  Anneke ons zes verse eieren brengen en blijft meteen even zitten. Het is alsof ik haar al jaren ken en we praten over alles en nog wat. Zij woont al meer dan 50 jaar in Canada en spreekt nog steeds voortreffelijk Nederlands. Haar zoon Michael die even later met de truck aan komt rijden herkent natuurlijk zijn moeders auto en komt ook even binnen praten. Het is heerlijk deze aanloop want het voelt alsof je een onderdeel van deze gemeenschap bent.

Woensdag 24 augustus worden we wakker met blauwe lucht. We waren eigenlijk vergeten hoe een blauwe hemel eruit zag. Er staat wel een koude wind maar met een bodywarmer aan is het buiten goed uit te houden. We gaan een keer niet mailen want hebben voor ons gevoel veel te doen, onze black water tank legen en Dick wil enkele plekjes aan de onderkant van de auto met anti roest behandelen. Eindelijk kan hij zijn nieuwe “Dickies coverall” benutten. Terwijl Dick onder de camper ligt rijdt Anneke langs om ons te vragen of we vanavond bij haar soep en broodjes komen eten. Dat slaan we niet af en nadat Dick de anti roest behandeling heeft gedaan en de bumper weer met nieuwe bouten heeft vastgemaakt (wat zijn de oude verroest!) is het tijd om ons op te knappen. We maken nog even een afspraak met Darwin (een van de truckdrivers ) over het tijdstip waarop hij ons morgen komt ophalen en schrijven voor Bob deze afspraak op een briefje. Het weer ziet er voor morgen goed uit en dus mogen we een dagje meerijden met een logging truck.
Eind van de middag komt Anneke ons halen en bij haar huis kunnen we heerlijk buiten op het terras zitten. Wat is het prachtig weer geworden en ook lekker warm. Pas als de zon achter de bomen verdwijnt wordt het wat koeler en gaan we naar binnen. Anneke heeft voortreffelijke vleessoep gemaakt en samen met broodjes met Skeena Sockeye Salmon, maar ook vleeswaar en Hollandse kaas, augurkjes en komkommer  hebben we een heerlijke maaltijd. Willow, Anneke’s dochter eet gezellig mee en we brengen enkele uurtjes samen door, gezellig pratend, genietend van het eten en niet te vergeten bijzonder smaakvolle cookies bij de thee. Laat in de avond brengt Anneke ons naar huis terug. Wat zijn we ongelooflijk dankbaar dat wij haar en andere vrienden  hier in Terrace ontmoet hebben. Dankzij hen is ons verblijf hier enorm gezellig en gaan we niet gebukt onder de (toch wel lange) wachttijd. We wonen inmiddels meer dan drie weken bij Freightliner op het terrein.

Ondanks het feit dat de lucht  donderdag ochtend nog bedekt is met wolken worden deze al snel door de zon weggebrand en als Bob’s logging truck aankomt rijden stap ik in om te ervaren hoe het is om boomstammen te rijden. Dick vertrekt iets later in Darwin’s logging truck .
Terwijl we naar de laadplaats rijden, hoog in de bergen wordt de lucht steeds blauwer en gaat de zon feller schijnen. Het is zelfs warm als we de gewone weg verlaten en de forest road
“Big Cedar “oprijden. Omdat de weg te smal is voor twee trucks geeft iedere trucker op deze weg  regelmatig zijn locatie door via de radio: “ Big Cedar 20 down (loaded) of  “Big Cedar 12 up [empty). Een naar bovenrijdende lege truck is hierdoor in staat om bijtijds een uitwijkplek  te zoeken en plaats te maken voor de naar beneden komende geladen truck. De Big Cedar forest road is zo’n 22 km lang en daarna volgt een nog smallere bosweg vol gaten 7 km bergopwaarts.
Vlakbij de top, rondom is al sneeuw te zien, komen we bij een open vlakte waar de gekapte bomen naast elkaar zijn gestapeld en nadat er op miraculeuze wijze op een smalle modderige weg gekeerd is kunnen we achteruit bij de loader komen die de stammen op de wagen en trailer zal laden. Enkele honderden meters hoger op de helling is een loader bezig boomstamme netjes neer te leggen en later zal ook daar een weg naar toe worden gemaakt.

Ik mag bij Harold, de loader,vanuit de cabine van de loader kijken (de machine en bestuurder hebben dezelfde naam) en heb nadat ik de modderige rupsbanden ben opgeklommen vanuit de hoogte een schitterend uitzicht op het oppakken en neerstapelen van de soms gigantische stammen. Met gracieuze bewegingen pakt de enorme grijper de stammen op en vleit deze neer op de wagen. Het is onvoorstelbaar hoe soepel alles in zijn werk gaat en het is bijna jammer als de wagen geladen is en ik uitgezwaaid door Harold, de loader weer moet verlaten.
Enkele honderden meters verderop stopt Bob de wagen en worden op verschillende plekken staalkabels over de vracht getrokken die samen met de opstaande rongen de zware vracht (bij elkaar 42.400 kilo) op wagen houden.  En dan rijden we weer de berg af waar we halverwege Darwin en Dick ontmoeten die, nadat wij gepasseerd, zijn hun truck ook zullen gaan laden. Terwijl Bob naar Kitimat rijdt om daar zijn lading te lossen gaat Darwin met Dick naar Prince Rupert. Op deze manier zien we twee verschillende manieren van lossen. In Kitimat worden extra staalkabels over de vracht aangebracht waarna een grijper de hele vracht tegelijk van de wagen aftilt en in het water gooit. In Rupert worden de stammen een voor een afgeladen en op de grond gelegd alvorens verder transport naar China zal plaatsvinden.
Voordat we terug rijden moet eerst de aanhanger op de truck geladen worden, dat gaat heel simpel, op de aanhanger ligt een kabellus en de loader pakt de met de grijper vast en tilt de aanhanger als een veertje op en laat deze even later op de truck zakken. Door de draaibare kop van de grijper kan de aanhanger keurig op zijn plaats worden neergelegd en kan de terugweg aanvaard worden. Bergopwaarts kan de aanhanger niet achter de wagen meegetrokken worden, het is vaak te steil en boven is geen ruimte genoeg om truck en aanhanger te draaien. Op de berg wordt de aanhanger door de loader van de truck afgetild en weer netjes aan de truck gekoppeld en kan het laden opnieuw worden begonnen. Deze aktie kost niet meer dan enkele minuten.
Voor de kenner onder de lezers nog even een bijzonderheid over de trucks die gebruik worden om boomstammen (logs) te vervoeren. De motoren zijn meestal 6 cilinders met een vermogen van 500-600 PK. De aandrijving vindt plaats op alle drie achterassen van de truck.
Op de terugweg is er veel contact over de radio met andere truckers en al snel is bekend dat wij met respectievelijk Bob en Darwin meerijden waarop er door de radio klinkt: “ Oh the Residents van Freightliner”. Zo te horen worden we dus door een aantal al als bewoners van Terrace beschouwd.
Als we thuiskomen komt Gerry even langs om te horen hoe ik het gehad heb en daarna stopt iedere voorbij rijdende truck even om te vragen of ik (Dick is dan nog onderweg) een goede dag heb gehad. Volgens mij zegt mijn stralende gezicht genoeg want lachend steken ze hun duim op en rijden dan weer verder. “ s Avonds wisselen we onze belevenissen uit en genieten van elkaars foto’s en verhalen. We zijn het er over eens dat deze dag met de logging truck een unieke ervaring was die we normaliter nooit hadden kunnen beleven.

We slapen vrijdag 26 augustus lekker tot acht uur uit en doen alles op ons gemakje. Ik wil eigenlijk al vroeg naar het Visitor Center om te mailen maar Dick zegt dat we eerst rond 10 uur met de planning van de garage moeten spreken. Ik snap er niets van want ze weten toch dat de onderdelen er nog niet zijn dus hoe zo praten over de planning maar rond tien uur kom ik erachter dat we samen met alle monteurs gebak gaan eten ter ere van mijn verjaardag. Elaine, de vrouw die de administratie en planning doet bij Freightliner, heeft een heerlijke taart gehaald en ik wordt van harte gefeliciteerd met mijn “29e “ verjaardag (wat een compliment) . Het is een bijzondere verrassing en de Schwartzwalderkirsch taart smaakt heerlijk. Pas na de koffiepauze, wanneer iedereen weer onder de trucks verdwijnt, fietsen we naar het Visitor Center waar we de vele mailtjes lezen en beantwoorden. Er zijn veel gelukwensen bij en van sommigen ben ik erg ontroerd. We zijn blij met zoveel vriendschap. Terwijl ik met tante Ank skype rijdt een luid toeterende auto langs. Het is Anneke die met haar kleindochter onderweg is en ons een heerlijke kop koffie met Timbits brengt (een soort  zoete gefrituurde deegballetjes). Wat een enorme verrassing, en het smaakt heerlijk want inmiddels loopt het al tegen 13.00 uur. Na nog even met Thecla geskypt te hebben fietsen we terug naar de camper, we willen niet te laat terug zijn voor het geval de onderdelen vandaag nog arriveren. Helaas arriveren er nog geen onderdelen, Alhoewel ons pakket inmiddels wel door de douane  ingeklaard is, is nog niet duidelijk wanneer het in Terrace zal arriveren. Ach, het geeft mij de mogelijkheid, na nog even de camper te hebben uitgeveegd, om lekker in het zonnetje te lezen. Dick is daar veel te rusteloos voor en besteed zijn tijd liever in de garage waar hij in het magazijn helpt met het in elkaar zetten en inruimen van een nieuwe stelling. Rond zes uur komt Bob terug met een volgeladen truck  en vraagt ons of we mee naar huis gaan. De uitnodiging is onweerstaanbaar dus stappen we in de auto en zitten even later gezellig op het terras met hem en Gerry te praten. Na een lekker glaasje gedronken te hebben ga ik met Gerry in het dorp pizza’s halen die we aan de keukentafel opeten. Even later komen ook Tammy en Cathy langs en met elkaar hebben we een enorm gezellige avond. We worden door Cathy (die met haar 17 jaar onder toezicht van haar moeder  mag rijden) rond half elf terug gebracht. Het was een leuke verjaardag, vol met verrassingen.

Zaterdagmorgen is het droog maar er zijn ook veel wolken en de temperatuur loopt niet hoger op dan 18 graden. Omdat we nu wel eens de Farmers Market op ons gemakje willen bekijken gaan we niet met onze computers naar het Visitor Center maar fietsen we rechtstreeks naar de market. Het is er gezellig druk en het lijkt wel of deze market de verzamelplek is waar heel Terrace vrienden en bekenden treft. Zelfs wij worden aangesproken: you are the Freightliner residents?
Je kunt merken dat we niet in een grote stad zijn. Het stalletje met de Tornado Potatoes  is aanwezig dus knabbelen we even later aan deze in spiralen gesneden en gefrituurde aardappel. Hij smaakt best lekker en samen met een op de gril geroosterde kipspies hebben we een lekkere lunch. Omdat er ook een bandje is wat life western muziek ten gehore brengt blijven we redelijk lang op de market hangen maar uiteindelijk rijden we toch weer terug naar de camper waarbij  we onderweg nog wat boodschappen halen. De rest van de middag kan ik lekker naast de camper in het zonnetje zitten, werkend op de computer want ik moet hoognodig weer eens een stukje voor de website schrijven. Regelmatig wordt dat schrijven wel onderbroken om met een van de passerende  truckers een praatje te maken. Het is echter een leuke onderbreking want deze praatjes zijn altijd erg onderhoudend en leert ons veel over het leven hier in Canada.