De zomer is nu echt voorbij

Courthouse in Manchester

Verschillende weertypen: stormen, stortregens, ijzige koude,hagelbuien, blauwe luchten en zon. Hadden we gisteren een uur extra, vandaag, woensdag 29 februari hebben we zelfs een extra dag. Het is Leap Day! Wij hadden nog nooit van deze term gehoord maar dat heeft te maken met onze kennis van het engels. Gelukkig begrijpen we de vertaling wel. Helaas werkt het weer vandaag niet zo mee, als we opstaan is het zwaar bewolkt en het miezert zelfs wat maar als we rond half 10 uit Wal-Mart komen is het droog en ondanks de bewolking 18 graden. Er waait wel een harde wind maar dat weerhoudt ons niet ervan  om rond te kijken in het stadje Manchester waar een heel mooi oud gerechtsgebouw staat. Na enige tijd te hebben rondgelopen vertrekken we uiteindelijk toch. De bewolking neemt tegen het middaguur steeds meer toe en na enkele druppels die snel weer ophouden begint het echt heel hard te regenen rond half drie. Je ziet geen hand voor ogen en de hemel is voortdurend verlicht door de onophoudelijke  bliksemschichten die uiteraard gepaard gaan met felle donderslagen. We zitten in het centrum van een enorme bui. Gelukkig klaart het na 2 uur regenen op en als we Nashville binnenrijden komt zelfs de zon weer tevoorschijn. De camping waar we willen overnachten is drijfnat maar gelukkig vinden we een iets hoger liggend plekje waar je nog rond kunt lopen zonder met je voet in een dikke modderprut weg te zakken. Helaas houden we het niet lang droog, doch na een korte, stevige regenbui klaart het toch weer op en kunnen we genieten van een prachtige zonsondergang maar ook vlees van onze grill. Het is inmiddels te koud geworden om ‘s avonds nog buiten te zitten dus doen we onze administratie in de camper.
Donderdag 1 maart zijn we al voor zevenen wakker en nemen weer eens de tijd wat mailtjes te beantwoorden en betalingen te doen. Helaas lukt het niet om te skypen, de verbindingen zijn echt te slecht. Tegen half elf is alles op orde en pakken we de fietsen om hier in Nashville een stuk te gaan rondrijden. Alhoewel er een harde wind waait is het niet echt koud en al snel hebben we de pijpen van onze broek geritst, onze truien uitgedaan en genieten we van de zon, die warm is als we stil staan maar toch wat fris aanvoelt als we ons op onze pedalen voortbewegen.

Grand Ole Opry – Nashville

Uiteraard kijken we bij “The Grand Ole Opry”, de hal waar de country and western muziek beroemd is geworden. Er is helaas vandaag geen voorstelling. Wel morgen maar  de echte artisten treden pas vanaf April op. Daar kunnen we dus helaas niet naar toe. De stad is vergeven van eettentjes met life muziek en overal zie je reclameborden voor country en westerns optredens, maar het is ook overal uitgestorven. Je merkt duidelijk dat het seizoen, in tegenstelling tot waar we vandaan komen (Florida) nog helemaal niet is begonnen. We stoppen ook even bij een enorm gebouw waarop in grote letters Outdoor World staat. Het blijkt een winkel volledig geënt op vissers, jagers en andere leugenaars (hebben wij niet verzonnen maar staat op het bord bij de ingang) maar nog nooit hebben we zo’n collectie goederen betrekking hebbende op vissen en jagen bij elkaar gezien en kijken onze ogen uit. Daar wij geen van beiden interesse hebben om visser of jager te worden blijft de hand op de knip en na dit leuke intermezzo stappen we weer op de fiets om na een paar caches gezocht en gevonden te hebben rond vier uur weer te arriveren op onze camping.  Ik ga wassen en Dick de foto’s uitladen en na een simpele maaltijd weet Dick ’s avonds nog een nieuw stukje te publiceren.
Vrijdag 2 maart is het opnieuw zwaar bewolkt maar de temperatuur is met 18 graden nog steeds goed. Nadat de camper reisklaar is gemaakt  alles gedumpt is en schoon water getankt is gaan we op weg, door het prachtige heuvellandschap van Tennessee. Om half 12 rijden we Kentucky binnen. We  zitten nu echt op het platteland van de US en het is opvallend hoeveel grote gezinnen hier zijn. Terwijl we in Wal-Mart een lekkere sub eten zien we voortdurend ouders met 5 of 6 kinderen langslopen. Omdat in alle gevallen de gelijkenis tussen de kinderen erg groot is gaan we er van uit dat ze wel in een gezin thuishoren. Tijdens onze lunch is de wind enorm toegenomen en als we rond drie uur een voortreffelijke milkshake nuttigen in een beroemde Dairy Barn horen we dat er ernstige weerswaarschuwingen zijn, er komen zware thunderstorms en zelfs is er kans op tornado’s.

De beroemde Dairy Barn heeft heerlijke milkshakes

Verschillende mensen die ons zien rondrijden waarschuwen voor het weer wat komen gaat en dus besluiten we nu snel door te rijden naar Mammoth Caves. Onderweg ernaar toe lijkt het of we in de film rijden. De straten zijn bijna uitgestorven en de verkeerslichten op de kruispunten, hangend aan draden zwaaien in de inmiddels stormachtige wind met luid geklingel tegen elkaar aan. Om half vier arriveren we bij de campground  van Mammoth Caves National Park. Deze is volledig verlaten. Ook al is het hier zeker geen seizoen dat hoort niet zo dus rijden we naar het Visitor Center wat al gesloten is wegens de zeer slechte weersvooruitzichten. In het hotel naast het Visitors Center zit iedereen gekluisterd aan de TV, waar een weerman uitgebreid aangeeft welke catastrofes waar te verwachten zijn. Als we  informeren naar slapen op de campground kijkt men wat voorzichtig en tegelijkertijd krijgen we geruststelling dat we als het echt erg wordt we altijd in de lobby kunnen schuilen en mocht de tornado toch losbarsten worden we naar het basement verhuisd zodat we de storm in ieder geval zullen overleven. Er staan enkele verlaten campers op het bijna lege parkeerterrein. De eigenaren hebben een kamer voor de nacht geboekt. Niemand blijft met deze weersverwachting klaarblijkelijk in een camper overnachten. Dat doet ons besluiten toch maar niet op de met bomen bedekte campground van het National Park te blijven. En omdat het parkeerterrein van het hotel inmiddels ook vol ligt met afgebroken takken besluiten we door te rijden naar Cave City een dorpje 10 mile van het National Park in de hoop daar een “open” camping (zonder bomen)  te vinden. De lucht is inmiddels inktzwart geworden en nadat we een grote groep wilde Turkeys achter elkaar aanlopend de weg over zien steken, wegvluchtend voor het naderende slechte weer, barst het noodweer los, een wolkbreuk gepaard gaand met harde windstoten bliksemflitsen, onweer en grote hagelstenen. Het hagelt zo hard dat ik bang ben dat de stenen door de ramen of het dak zullen slaan maar Dick verzekert dat dat niet zo gauw het geval is en hij heeft gelijk want we houden het droog en de ruiten blijven heel. Dick rijdt weliswaar langzamer, onverstoorbaar door en na zo’n 20 minuten stopt de hagelbui en blijft alleen de harde wind en regen. Net voor Cave City vinden we een redelijk open liggende camping waar we de camper neer kunnen zetten. Ook hier zit iedereen aan de TV gekluisterd naar de weerman te luisteren en we krijgen de verzekering dat de tornado net ten zuiden van ons langs zal trekken. Maar mocht het toch nog heftiger noodweer worden dan is hier de veiligste plek het badhuis dus daar kunnen we dan naar toe rijden. De rest van de avond brengen we in de camper door die in het open veld staat te schudden in de wind en ik slaap in ieder geval niet erg rustig.
Een groter contrast kan er niet zijn als we zaterdag 3 maart om 7 uur opstaan. De lucht is staalblauw, er is een felle zon en het is slechts 7 graden maar met de ijzig koude wind voelt het vele malen kouder. Rillend van de kou (’s nachts en in de vroege ochtend vriest het)  lopen we naar het badhuis wat gelukkig verwarmd is en na een lekkere warme douche kunnen we de kou wel aan. Na het ontbijt en een bedankje aan de camping eigenaren voor een veilig onderkomen, rijden we terug naar Mammoth Caves National Park maar niet na in de omgeving van Cave City wat te hebben rondgekeken. Het is opvallend hoeveel kerkhofjes er zijn, verborgen in de bossen langs de weg.
Om er te komen valt niet mee want na de hoeveelheden water die gisteren zijn gevallen is de grond overal door en doornat. Omdat het zo lekker weer is gaan we lekker enkele trails wandelen en zien behalve enkele Canadian Goose ook enkele Turtles. Uiteindelijk arriveren we bij het Visitor Center van Mammoth Cave System waar het in tegenstelling tot gisteren erg vol staat met auto’s. We kunnen nog mee met een tour door de caves en hebben ook nog de gelegenheid om eerst onze camper op de nabijgelegen campground neer te zetten. Uiteraard is dat niet heel snel gebeurd want om het beste plekje te vinden wat er is en ook nog zonnig moet Dick wel enkele malen over de campground rijden. Maar uiteindelijk staat de camper lopen wij terug naar het Visitor Center en zijn we nog op tijd voor de tour. Tezamen met ca.100 andere toeristen (het is hier niet bepaald rustig) begeven we ons na een praatje van Eric, de ranger die de tour zal leiden, naar de historische ingang van de grot. Het is een totaal andere grot dan die we tot op heden hebben gezien. Na de ontdekking in 1799 bleek zich in deze grot salpeter te bevinden, grondstof voor o.a. buskruid, waardoor de grot als mijn werd gebruikt en ontgonnen door slaven vanwege de ongelooflijk zware werkomstandigheden. Nadat de behoeft aan salpeter verminderde werd rond 1816 de grot voor toeristische doeleinden opengesteld en steeds meer gangen ontdekt. Mammoth Cave system heeft momenteel het langste in kaart gebrachte grottenstelsel van de wereld, 392 miles. Doordat zich in het overgrote deel van de grot waar we ons nu bevinden de salpeter mijnen bevonden lijkt het meer op een mijn dan een grot.

Fat Man’s Misery

We lopen door grote brede gangen en pas na een uur komen we in een smaller gedeelte terecht, Fat Man’s Misere, de naam spreekt voor zich, je kunt niet al te dik zijn wil je met goed fatsoen door het smalle, kronkelige gangen stelsel kunnen lopen. Het is een leuker gedeelte van de grot, omdat je nu een voor een door de nauwe passages moet lopen heb je meer het gevoel in een grot te zijn en minder last van de massaliteit van de grote tourgroep. Het is gewoon jammer dat ook aan de smalle kronkelende gangetjes een einde komt en we het laatste deel van de tocht weer in door een breed gangen stelsel gelijkend op tunnels lopen.

Mammoth Cave heeft ook brede gangen

Grappig zijn de vele namen die met toortsen op het plafond zijn gebrand. Helaas is dat voor ons niet meer weggelegd omdat we dan zoals ranger Eric opmerkt te maken krijgen met een ander soort ranger als gevolg van een “criminal offence”. Na ruim twee uur staan we weer buiten en genieten na van wat we gezien hebben. Weer een ander soort grot gezien. We zijn benieuwd naar de tour morgen. We lopen op ons gemakje terug naar de campground waar de laatste zonnenstralen de camper beschijnen en het inmiddels enorm druk is geworden. Overal om ons heen staan groepen jongeren met tentjes te kleumen naast een houtvuur. Daar beginnen we met de huidige temperatuur ( 4 graden boven nul ) niet aan maar gaan lekker binnen in de warmte van de camper zitten, schrijven wat we allemaal beleefd hebben. In tegenstelling tot de weersverwachtingen is er zondag 4 maart geen sneeuw maar staalblauwe lucht en zon en ijzig koud. Ach daar kun je je op kleden dus dat is niet zo erg. Per slot van rekening hebben we het grootste deel van onze tocht door de US staalblauwe lucht en zon gehad met temperaturen van het vriespunt tot rond de 10 – 15 graden. We dumpen, net buiten de campground ons grey- en black water en rijden dan het stukje naar het Visitor Center.

Log bijwerken in het Visitor Center

Nog veel te vroeg voor onze tweede tour dus gebruikt Dick de tijd die over is om een groot aantal van onze gevonden caches van de afgelopen tijd te loggen. Het Visitor Center heeft tot onze vreugde WiFi. Ondertussen loop ik rond door het Visitor Center en kijk wat rond. Het uur vliegt om en iets voor tienen lopen we naar de bushalte waar schoolbussen de inmiddels gereedstaande groep van zo’n 75 man naar de 4 mile verderop liggende New Entrance brengt, een van de vele ingangen die Mammoth Caves kent.

National Park Ranger Emily

De tour wordt begeleid door ranger Emily, die net als haar collega gisteren goed van de tongriem is gesneden en ons op heldere wijze verhalen vertelt over dit deel van de grot. We hebben nu een totaal andere groep. Er wordt veel minder geduwd en iedereen blijft keurig op dezelfde plek lopen. Erg prettig want achter mij loopt Richardt, een Duitse Zuid-Afrikaan die keurig wacht als ik weer eens stil wil staan om een foto te nemen en dat zijn er erg veel.

Mammoth Cave uitgelicht

Het begin van deze grot is erg spectaculair we dalen via heel smalle trappen af in de diepte en overal om ons heen stroomt het water naar beneden. Het weer van de afgelopen dagen met zijn overvloedige regenval is daar zeker debet aan. Wat erg goed is dat er praktisch geen verlichting is zodat je bijna in het pikkedonker je weg via de steile trapjes naar beneden moet zoeken. De beste manier om een groep uit elkaar te halen. Het duurt dan ook erg lang voordat iedereen gearriveerd is in een van de grotere zalen waar halt wordt gehouden en we iets te horen krijgen over het ontstaan van deze bijzondere grot. Na  de eindeloze afdaling lopen we een heel stuk door eenzelfde gangenstelsel als gisteren, alsof je door een kunstmatige gemaakte tunnel loopt zo breed en wijd is het hier en uiteindelijk komen we in een aparter deel terecht waar zich druipsteen formaties bevinden.

Mammoth Cave formaties

Ze zijn prachtig en voor deze grot bijzonder.
Helaas kunnen we niet meer zoveel tijd hier besteden en moeten we door. De bussen wachten buiten om ons de 4 mile terug te rijden naar het Visitor Center. Onderweg zien we opnieuw een aantal Wild Turkeys maar ook enkele White Tailed Deer. Voldaan komen we daar rond kwart over twaalf aan. Na nog een impuls aankoop van Bandit, een pluchen Raccoon die een prachtige aanvulling vormt op onze menagerie in de camper. Het is inmiddels zwaar bewolkt geworden en de wind is ijzig koud, dus verdere wandelingen hier houden we wel voor gezien. Langzaam trekken we naar het zuid-oosten. Als we tegen vier uur op de plek van bestemming aankomen blijkt de uitgekozen camping in Russel Springs leeg en te koop te staan. Daar er in de verste verte geen andere campground te vinden is rijden we verder waarmee we direct een uur verliezen omdat we opnieuw de tijdszone grens overschrijden en in plaats van 5 uur is het inmiddels 6 uur. We rijden nog een half uurtje door en vinden dan in Somerset een superstore van Wal-Mart waar we mogen overnachten. Nadat we een goed plekje hebben uitgezocht lopen we in de ijzige koude wat rond over het parkeerterrein en vinden een chinees buffet wat er goed uitziet, daar gaan we eten. Het blijkt een goede keuze te zijn, het eten is smakelijk alhoewel niet van een hoogstaande kwaliteit, maar dat kan ook niet als je voor 14 dollar met zijn tweeen je buik tonnetje rond kunt eten. Ik vind dat wij ons best bescheiden gedragen met slechts twee maal opscheppen in tegenstelling tot vele Amerikanen om ons heen die telkenmale  met ongelooflijk volgeladen borden op en neer lopen. Het is geen wonder dat ze zo vet zijn. Wij samen kunnen twee maal uit de gemiddelde bezoeker van deze tent. Helaas lukt het niet om hier binnen foto’s te maken dus jullie moeten je verbeelding maar laten spreken. Na een goede maaltijd lopen we het kleine stukje terug naar de camper door de vrieskou.Als we maandag 5 maart wakker worden is het zwaar bewolkt en valt er lichte sneeuw. Er staat ook een alles doordringende ijzige wind en het is geen pretje om een hoofd buiten de camper te steken. Na wat boodschappen bij Wal-Mart rijden we dus verder en tegen de middag verdwijnen de wolken om plaats te maken voor een staalblauwe lucht en zon. Alleen de ijzige koude blijft en zonder dikke trui en jas is het buiten niet uit te houden. We rijden weer over het platteland van Kentucky langs riviertjes die door de overvloedige regenval ver buiten hun oevers getreden zijn. Omdat we maar 530 mile van Baltimore verwijderd zijn hebben we besloten nog even een omweggetje te maken via de Smoky Mountains een bergketen die deel uit maakt van de Appalachian Mountains. Bergen blijven trekken. Op weg daar naar toe is Gap National Park, op de grens van Kentucky en Tennessee. Omdat op deze plek de bergen niet zo hoog waren konden de eerste settlers hier hun weg naar het westen vervolgen. Als we net voor vijven in het National Park arriveren blijkt de campground voor het eerst in zijn bestaan gesloten wegens renovatie werkzaamheden. In de verste verte is geen camping noch Wal-Mart te ontdekken dus rijden we verder Tennessee in  met een lijstje van campings ons door het Nationale Park ter beschikking gesteld. De omgeving waar we door rijden is schitterend, erg heuvelachtig en enorm stil, je ziet er niemand. Helaas blijkt de lijst met campings niet erg te kloppen, de eerste campground, 28 mile verder op is nergens te vinden, de tweede is uitgestorven en erg gesloten, een Wal-Mart in de omgeving staat niet toe dat er overnacht wordt en pas de derde campground, Big Ridge State Park heeft plaats en is (veel belangrijker omdat inmiddels de zon onder is het donker begint te worden) ook open.

Big Ridge State Park Campground

We vinden een prachtig plekje aan een meertje en genieten van de stilte om ons heen. Er is slechts een andere caravan te bespeuren. We zetten in het bijna donker de camper op zijn plekje, eten een restje en na nog heel even wat lezen verdwijnen we naar dromenland, het vriest inmiddels. Dinsdag 6 maart is de lucht weer staalblauw en windstil. Als we uit het raam kijken zien we enkele meters verderop een grote groep Wild Turkeys rond scharrelen op het gras. Ze zijn wel erg schuw want als ik het raampje open doe om een foto te maken sprinten ze meteen weg de berghelling op. We haasten ons in de vrieskou naar het badhuis wat heerlijk verwarmd is en ook lekkere warme douches heeft en op de terugweg naar de camper zien we vier White Tailed Deer voor de camper ronddartelen. De lente is op komst, de dieren zijn erg beweeglijk. Het is dan ook uitzonderlijk mooi weer en het voor ons liggende meertje ziet er uit als een verstilde schoonheid. Het is een eindeloze plek en zeker een waar ik opnieuw een keer naar terug wil keren. Maar vandaag gaan we echt verder  anders komen we nooit in de Smoky Mountains. Over schitterende stille wegen en door een prachtig heuvelachtig landschap rijden we naar Knoxville waar we propaan bijvullen (de gastank raakt erg snel leeg met deze koude) en ook weer eens onze diesel tank bijvullen. Het is inmiddels rond de middag en de temperatuur is zodanig gestegen dat we lekker buiten een milkshake kunnen nuttigen op een terrasje. Wat een verschil met gisteren toen het 18 graden kouder was. We maken van de gelegenheid gebruik om onderweg enkele caches te zoeken en komen uiteindelijk in Pigeon Forge aan. Na de prachtige rust van de natuur is het hier erg druk.  Enkele dorpen of zijn het steden zijn bijna aan elkaar gebouwd en bestaan alleen maar uit pretparken en amusements gelegenheden. Een groter contrast met ons schitterende State Park kan er niet zijn. Toch vinden we een mooie, redelijk rustig gelegen camping waar we een heerlijk zonnig plekje vinden en waar we twee nachten zullen blijven. Er moet weer nodig gewassen worden en de administratie loopt ook erg achter dus een rustdag  is niet echt overbodig. Helaas wordt het toch wel wat koel als de zon onder is zodat er van buiten zitten ’s avonds weinig komt. We gaan bijtijds naar bed, onder een schoon en fris gewassen donsje.
Woensdag 7 maart is het nog steeds mooi weer maar in tegenstelling tot dinsdag is er wel wat bewolking en ’s ochtends is het nog erg koud. De thermometer geeft slechts 6 graden aan. Nadat we even geskyped hebben (wel met onze MiFi) want het internet op de camping is te zwak, pakken we de fiets om de omgeving te verkennen. Het is heerlijk weer om te fietsen alhoewel ik blij ben dat ik een spijkerbroek, fleece trui en jack aan heb.

Amusements gelegenheden volop in Pigeon Forge

Pigeon Forge (een rare naam voor een stad) is onvoorstelbaar, amusementspark na amusements park, midget golf terreinen in allerlei vormen en maten en uiteraard veel, heel veel karting banen. Het land is namelijk gek van karting en midget golven. Overal hoor je gelach en geklap bij ontbijtshows in grote barns (schuren).
Als we de Pigeon River oversteken komen we in een rustiger gedeelte terecht en langs de waterkant is het alsof we ons op het platteland bevinden.  

The Old Historic Mill in Pigeon Forge

Al lijkt het er niet op maar Pigeon Forge heeft ook een oud Historic Centre en rijdend op de brug valt dan direct de oude watermolen op die nog steeds zijn werk doet en rustig door de stroming van de rivier rond draait. Ook zie je hier nog verschillende oudere huizen die allen in de geschiedenis van Pigeon Forge een rol hebben gespeeld.  Sommige zien er wat vervallen uit maar het merendeel is netjes onderhouden. De huizen stammen voornamelijk uit de tijd dat er hier nog postkoetsen rijden en dat is in Amerika met zijn nog niet zo’n lange historie dus maximaal 200 jaar. Op de begraafplaatsen zijn de oudste stenen dan ook uit het begin van de 19-de eeuw. De zon komt wat meer door en het wordt zowaar warmer. Helaas rijd ik rond het middaguur in wat scherps en het rare geluid dat ik hoor als ik een bruggetje over rij blijkt afkomstig te zijn van mijn leeg lopende achterband.

Even een bandje plakken

Gelukkig heeft Dick plakspullen bij zich en binnen 20 minuten is de band gerepareerd, weer opgepompt en kunnen we verder rijden. We komen langs een Starbucks en omdat we (ik bedoel Dick) wel een koffie verdiend hebben stoppen we hier. Veel koffiedrinken is er echter niet bij want als we met onze koffie op het terrasje gaan zitten stoot ik tegen het wat wankele tafeltje waardoor de gehele inhoud van de large cappucino in de spijkerbroek en het fietsjack van Dick verdwijnt. Een echt fijne gewaarwording is dat niet met hete koffie en na enige, niet voor herhaling vatbare, woorden van Dick stapt deze op de fiets om terug te rijden naar de camper en zich te verschonen. Rond half twee is hij weer terug en rijden we verder door deze wonderlijke stad. Uiteraard zoeken we onderweg ook nog wat caches en winkelen we wat. Rond half vijf zijn we terug bij de camping volledig bezweet door bijna voordurend heuvel op en tegen een inmiddels forse wind in fietsen en de warme douche voelt heerlijk. Met schone kleren en opnieuw een was in de wasmachine, drinken we een lekker glaasje wijn en genieten van de rest van de avond.

Dit bericht is geplaatst in USA en CANADA 2011-2012. Bookmark de permalink.

3 Responses to De zomer is nu echt voorbij