Nevada, Arizona en New Mexico – 13 januari tot 21 januari 2018
Zaterdag 13 januari zijn we al voor zeven uur op want ik wil voordat ik met tante Ank ga Skypen onze 4 wassen in de machines hebben. Dat geeft Dick de gelegenheid om, terwijl ik gezellig met tante Ank klets, de was eruit te halen en in de drogers stoppen zodat we vroeg op de zaterdagochtend alles schoon hebben. Na een uur met elkaar geskypt te hebben, we hebben elkaar ook zoveel te vertellen, ontbijten we en gaan we in het kantoortje van de campground nog een huurauto boeken in Baltimore. Bij Mike en Susan lukte dat gewoon niet. Nu wel en na nog onze mail te hebben bekeken en gekletst met de manager lopen we weer terug naar ons plekje om te genieten in het warme zonnetje.
In de middag lopen we naar de bushalte en pakken de bus naar de Strip (op een senior kaartje). We stappen we uit bij het Fashion Center want ik wil toch nog even bij Calvin Klein en Macy rondkijken. Helaas zijn alle warme dons Jacks uitverkocht maar het lukt nog wel twee mooie sporttops te vinden. Ook kijken we even voor een sportbroek voor Dick maar we vinden geen mooie. Natuurlijk stoppen we ook bij de Apple store om mijn toekomstige laptop te gaan bekijken (Mike heeft mij een goede geadviseerd) en als we ook nog alle etalages gescand hebben op koopjes komen we uiteindelijk op de strip waar het inmiddels donker is en alle lichtjes branden.
Het verveelt ons nooit om hier rond te lopen, mensen te bekijken en we genieten van de zwoele avond, want met 18 graden en geen wind is het buiten goed toeven. Natuurlijk kunnen we de Outback niet weerstaan als we daar half 7 arriveren. Zoals altijd smaakt de steak goed en voldaan pakken we ’s avonds de bus terug naar de campground. Zondagochtend verlaten we Las Vegas weer. We rijden niet ver want stoppen al in Washington, Utah een voorstadje van St. George. Op het terrein van Walmart mogen we staan ook al staan er dreigende bordjes dat overnachten niet is toegestaan. Natuurlijk zoeken we een paar caches in de buurt en kijken we in de winkel rond. Ook iets waar ik nooit genoeg van kan krijgen, zeker nu er uitverkoop is. Ik vind zelfs een prachtige huisbroek voor Dick die zijn goedkeuring kan wegdragen (hij zegt nooit: oh mooi!) en rond half zeven lopen we naar de Royal Thai. Helaas blijkt dit goede Thaise restaurant op zondag gesloten. We hadden onze trip hiernaartoe dus kunnen besparen. Gelukkig zit vlakbij een Sonic die, naar we al snel merken, naast heerlijke milkshakes ook voortreffelijke burgers heeft, zodat we toch lekker eten. Maandag 15 januari valt het weer wat tegen. We zijn verwend met elke dag blauwe lucht en zon en deze grijze lucht kan ons derhalve niet echt bekoren. Al snel rijden we over de vlaktes ten noorden van de Grand Canyon naar het oosten, door Grand Staircase, Escalante naar Page.
Voordat we daar arriveren, kijken we eerst of Riley en Karen thuis zijn en dus pakken we de weg door Glenn Canyon National Recreation Area. Helaas, ze zijn niet thuis en evenmin op hun werk want alle government gebouwen zijn dicht op deze Martin Luther King Day. Maar we genieten wel van het schitterende zicht op het meer en de woeste rotspartijen er omheen. Na wat inkopen zetten we de camper bij Walmart neer en gaan onze administratie bijwerken wat hard nodig is. Terwijl ik aan de vertaling van onze website werk komt opeens een auto pal naast de camper staan. Het blijken Riley en Karen die onze camper zagen staan toen ze langs reden om boodschappen te doen. Wat gezellig, nu kunnen we elkaar toch nog even spreken. Na enkele uren gezellig praten, nemen we echt afscheid van elkaar. Deze trip zullen we elkaar niet meer ontmoeten maar mogelijk, als zij een stuk grond vinden in de staat Washington kunnen we hen de volgende keer daar opzoeken. Nadat Riley en Karen vertrokken zijn komt direct een andere bezoeker langs, Lissa uit Minnesota die met haar man Marty enkele weken rondtrekt en graag onze camper wil bekijken. We praten over de verschillende modellen campers en bekijken ook hun camper, het is er een met veel leefruimte en een grote garage. We wisselen gegevens uit en Lissa zal ons adressen van verkopers van tweede-hands campers doen toekomen. Inmiddels is het bijna 9 uur en we besluiten alleen wat kleine gehaktballetjes te eten. Veel trek hebben we niet meer.
Na een heldere nacht met veel sterren worden we dinsdag pas om 8 uur wakker. Over een hoogvlakte rijdend verlaten we Page dwars door indianen land. Na eerst nog schitterende rotspartijen wordt al snel het landschap om ons heen vlak en kaal, een weinig inspirerend land. Wel rijden we over een hoogvlakte van 1700 meter hoogte. Alleen een coyote en zo nu en dan een passerende wagen is te zien.
Gelukkig komen we net voor we in New Mexico arriveren langs een Historic National Site, de Hubbell Trading Post. Het is een van de weinige nog echt werkende Trading Posts. Je ziet er ook auto’s met indianen af en aanrijden. Nadat we de geschiedenis van deze trading post hebben bekeken kijken we rond. Het is leuk om binnen te kijken, de vloer kraakt van ouderdom en ik ben meteen verliefd op enkele schitterende tapijtjes. De prijs bevalt me echter niet want 545 dollar voor een kleedje met de afmetingen van een badkamer kleedje is echt teveel, zelfs als het “hand made” is. Na vele foto’s gemaakt te hebben van deze bijzondere Trading Post rijden we het laatste stukje door Navajo land naar Gallup, New Mexico, waar we op het terrein van Walmart blijven staan. We zijn midden in Indianenland beland want als blanke ben je hier echt in de minderheid. Voor het eerst worden we lastig gevallen door bedelende mensen. Niet voor niets staan op dit parkeerterrein heel veel beveiligingscamera’s. Om half vier is de zon achter de bergen verdwenen en wordt het koud, erg koud. Gelukkig doet onze verwarming het goed zodat we binnen geen last van de koude hebben.
Woensdag staan we om 7 uur op omdat ik weer even lekker met tante Ank wil kletsen voor we verder rijden. Buiten is het ijzig koud, een hele ijsrand met pegels hangt aan de camper Het blijft koud ook al trekken, gaande de dag, de wolken weg en gaat het zonnetje schijnen. We zijn onderweg naar Albuquerque en Interstate 40 is de enige optie dus rijden we deze toch saaiere route naar het oosten.
Na een stop bij een outpost waar we ons verbazen over het vele vuurwerk wat hier open en bloot in de winkel tussen de T-shirts ligt, rijden we verder door Indianenland (ik moet natuurlijk zeggen native country). Rond 2 uur arriveren we in Bernalillo, een stadje net ten noorden van Albuquerque waar een public campground is.
Deze ligt schitterend aan de Rio Grande en we besluiten er de nacht te verblijven. Voordeel is dat iedere plek Wi-Fi heeft dus Dick kan ook weer eens publiceren. Helaas is de temperatuur erg laag, rond de 3 graden, dus van buiten zitten komt niet veel en zelfs een wandeling in de omgeving is alleen aangenaam met dikke lagen kleding aan. Maar van Iris en Robert in Houston, Texas horen we dat daar alle wegen onbegaanbaar zijn vanwege ijsregen. Het is er zelfs kouder dan in Alaska. Dan hebben wij met schitterend blauwe lucht en zon niet echt te klagen. Als we donderdagochtend opstaan is het slechts 1 graad en buiten hangen weer grote ijspegels aan de camper. Gelukkig schijnt de zon opnieuw volop zodat, nadat we gedumpt hebben en water bijgevuld, een binnenweg door de Jemez Mountains kunnen nemen. Deze weg is smal en kronkelt omhoog naar meer dan 2700 meter, maar het wegdek is droog en de lucht is staalblauw. Het ziet er niet uit dat sneeuw onderweg is. Na door een schitterende krater te zijn gereden en opnieuw een bergkam te hebben beklommen, we komen zelfs over een pas van 2780 meter hoogte, arriveren we in Los Alamos, ook wel Atomic City genoemd. In dit afgelegen gebied van New Mexico werd gedurende de tweede wereldoorlog door het Manhattan Project onder leiding van Oppenheimer, na heel veel research, de eerste atoombom gefabriceerd.
In juli 1945 werd deze getest op een plek zuidelijker in New Mexico (de White Sands Missile Range) en vervolgens werden de eerste atoombommen boven Nagasaki en Hiroshima afgeworpen. In het Bradbury Science Museum wordt de hele geschiedenis uit den doeken gedaan en dankzij enkele goede films herleven de tijden van weleer. We blijven enkele uren rondhangen in dit stadje met zijn “secret” verleden en pas tegen 4 uur rijden we naar Bandelier National Monument. Om er te komen moeten we over het grondstuk van de “National Labaratories, waar net als in de jaren 40 nog steeds veel “geheim ”en ook zeer geavanceerd onderzoek wordt gedaan. Dat betekent dat de camper geïnspecteerd wordt en we onze legitimatie moeten laten zien, maar dan mogen we ook ongehinderd verder rijden naar Juniper campground waar we als bijna enige verblijven.
Hoewel het slechts 5 graden is staat er geen wind zodat we heerlijk enkele uren aan ons campvuur kunnen zitten en genieten van de vallende avond en de warmte van het vuur. En natuurlijk een wijntje want we moeten op Rieta en Loes toosten die beiden vandaag jarig zijn. De volgende morgen rijden we rond 9 uur naar het Visitor Center van Bandelier National Monument en krijgen een routebeschrijving mee die ons door de Frijoles Canyon, langs de bijzonderheden van dit National Monument voert. Het is nog stil in het park en dat is fijn want nu hebben we alle tijd om op ons gemakje de Cliff Dwellings (grotwoningen) van de Anasazi People te bekijken. Het is fantastisch want op verschillende plekken mag je via houten ladders de rotsen beklimmen en zo de woningen en heilige plekken van de vroegere indianen bekijken.
Langzaam lopen we langs de steil oprijzende rotswanden en beklimmen de houten ladders en als laatste gaan we naar een hoog gelegen Balcony house. Om daar te komen moet je zelfs 4 steile hoge ladders beklimmen. En dan te bedenken dat op veel van deze plekken in andere gebieden het niet eens toegestaan is dat je deze plekken betreedt, zelfs niet met een gids en hier mag je op eigen houtje rondklimmen. Bandelier National Monument kan bij mij niet meer stuk. Dat mensen hier gingen wonen was niet zo verwonderlijk want in deze canyon stroomt een riviertje en tegen de zuidwand aan is de temperatuur, zelfs in de winter als de zon schijnt, aangenaam. Op een gegeven moment hebben we het, door ladders op en af te klimmen zelfs zo warm dat we onze dons Jacks uittrekken. Rond twee uur rijden we terug naar onze campground. We hebben besloten pas morgen verder te trekken en blijven de rest van de dag lekker op de campground. Niet slecht want de zon schijnt volop en het is heerlijk buiten te zitten in het zonnetje. Het is weer tijd om wat te schrijven en administratie te doen. Natuurlijk maken we om half 5 weer een kampvuur daar het anders niet doenlijk is om buiten te zitten. Het vuur laait hoog op want ons hout is droog en we genieten van de vallende nacht. Pas tegen 7 uur gaan we naar binnen. Echt zin om te koken hebben we, na alle toastjes met brie, niet meer dus het blijft bij een boterham en wat yoghurt. We slapen heerlijk op deze doodstille campground.
Zaterdagochtend 20 januari komt rond 7.30 de zon boven de horizon en meteen warmt de temperatuur op. In tegenstelling tot gisteren heeft het vannacht niet echt gevroren. Bij zonsopkomt is het 3 graden, maar als we om 9 uur de campground verlaten is het zelfs al 10 graden. Langzaam rijden we naar Santa Fe, een leuk stadje waar we helaas geen parkeerplek vinden vlak bij het centrum. We rijden langs een idyllisch pleintje vol met indianen die onder de arcades hun waar te koop aanbieden en kijken naar de kleine winkeltjes met schitterende kunstvoorwerpen. Jammer dat we nu geen auto hebben want dan hadden we hier wel kunnen parkeren en rondlopen. Dus rijden we verder naar Santa Rosa waar we in de Blue Hole willen duiken. Al eerder zijn we hier geweest maar nooit was het mogelijk te duiken maar nu wel. We kunnen een duikvergunning kopen en ook flessen huren en Dick haalt de hele garage leeg van de camper want onze duikspullen staan natuurlijk onderop. Als alles buiten ligt blijkt dat we onze duikpakken niet kunnen vinden. Opnieuw wordt alles overhoop gehaald en alle hoeken, gaten en kastjes van de camper uitgespit.
Maar na lange tijd zoeken komen we tot de conclusie dat we onze pakken niet hebben. Of we zijn ze onderweg kwijtgeraakt, wat haast niet mogelijk is, of ze zijn nog thuis wat ook raar is want pakken vergeten terwijl je wel de rest van je duikuitrusting bij je hebt? Het is niet anders. We brengen onze duikflessen weer terug naar de verhuurster en werpen nog een laatste blik op de Blue Hole voor we naar het Santa Rosa Lake State Park rijden. Eens zal het toch een keer lukken om hier te duiken? Hoewel de zon nog volop schijnt waait er een kil windje dus lang zitten we niet buiten. Zondagochtend 21 januari zijn we weer voor 7 uur op om lekker te skypen. Helaas onze MiFi wil niet maar uiteindelijk nadat Dick een nieuwe prepaid kaart geïnstalleerd heeft, onze oude was op, hebben we toch ontvangst en om 8 uur kan ik alsnog gezellig kletsen. Na het ontbijt dumpen we en vullen we water. Dit is niet echt een pretje want het is ijzig koud. De chill factor van de harde wind maakt dat de temperatuur dik onder nul voelt terwijl het toch 5 graden is. Alleen al het dumpen maakt dat we gevoelloze vingers krijgen.
Over een doodstille weg rijden we naar het westen toe. Op naar de “Cache Across America” die zich ergens ten zuiden van Albuquerque, New Mexico bevindt. Het stormt zo hard dat de camper als een schip voelt dat zich door een woeste zee met enorme golven beweegt.
Hoewel we nog onder een staalblauwe lucht rijden met volop zon, zien we in de verte een grijze wolkenband en ja hoor, als we vlakbij Mountainair zijn rijden we in een grijze luchtlaag en wordt sneeuw door de straten gejaagd.
Gelukkig duurt deze sneeuwjacht niet lang, ook omdat we zuidelijker gaan rijden, en als we na uren door het grote niets zijn getrokken uiteindelijk bij de Cache Across America van New Mexico arriveren, er is echt niets om ons heen behalve een enorme kudde pronghorns, schijnt de zon weer volop. Gelukkig is de cache er en hebben we niet voor niets zo ver gereden. Langzaam vervolgen we onze weg naar het zuiden en op BLM-terrein, naast een krater met lava stoppen we en brengen we de nacht door. Alle services zijn gesloten en overal hangt een briefje dat je niets hoeft te betalen als er een shut down is dus houden we ons geld even in onze zak. Helaas is het nog steeds ijzig koud door de harde wind zodat we niet buiten kunnen zitten en over de lava velden uitkijken.
2 Responses to NEVADA, ARIZONA en NEW MEXICO