En alweer op weg naar het zuiden, deel 3
April tot juni 2022
Woensdag 25 mei zijn er nog wel wat wolken maar de blauwe lucht heeft de overhand en de zon schijnt weer volop. Wel waait er een harde wind en is het niet echt warm buiten met 14 graden. Het is nog 220 km naar Andorra en de weg ernaartoe is schitterend.
We passeren turquoise stuwmeren en rijden door een smalle kloof waar tunnels ons door het steeds smallere dal verder leiden. In de verte zien we besneeuwde bergen. Na het smalle dal met zijn hoog oprijzende bergen klimmen we hoger en hoger over steeds smallere kronkelende wegen. Ik ben blij dat we geen tegenliggers tegenkomen want op veel punten zou dat enigszins tot problemen leiden, maar we boffen. Tegenliggers komen we pas tegen als we twee bergen verder afgedaald zijn naar op een brede weg die naar Andorra voert.
Alhoewel er veel zeker 30 campers staan achter de supermarket River is er nog voldoende plek voor onze camper en nadat we de Frankia geparkeerd hebben wandelen we naar het restaurant toe om koffie en gebak te gaan nemen.
Helaas zijn er weinig gebakjes maar de dubbele hamburger met bacon en kaas lokt ook dus in plaats van een kop koffie zitten we al snel aan een uitgebreid middagmaal waarmee we de rest van de dag, het is inmiddels half drie wel voortkunnen. Om toch in beweging te blijven wandelen we na deze overvloedige maaltijd de supermarket in, natuurlijk eerst naar de non-food afdeling. Helaas is de waterfles die ik eerder gekocht heb volledig uitverkocht. Wel jammer want hij bevalt zo goed dat ik er nog één wilde hebben. Zelfs bij het beklimmen van een keukentrap, die ik elders uit de winkel heb weggehaald, kan ik geen exemplaren meer ontdekken dus snel wandelen we naar de sokken, dé reden om terug te keren naar Andorra. Daar ontdekken we dat er slechts een paar sokken is. De aanvulling van goederen loopt dus niet zo gladjes. Als we uit gewinkeld zijn besluit ik ook nog even naar de outlet aan de andere zijde van San Julia de Loria te wandelen.
Het betekent een wandeling van 8 km (heen en weer) dus Dick houdt dit voor gezien. Voor mij is het echter een goede oefening en dus begeef ik mij op weg. De zon schijnt volop en het is met 15 graden graden heerlijk wandelweer. Wel waait er een harde wind wat iets minder aangenaam is. Bij de outlet store aangekomen word ik direct herkent. Een maand geleden heb ik hier immers mijn zonnebril gekocht en nu wil ik een tweede, exact gelijkend, exemplaar hebben. Hij is namelijk lekker licht, beschermd goed mijn ogen en dus is een tweede exemplaar voor in de auto geen overbodige luxe. Temeer daar mijn oude Adidas zonnebril, na alle jaren van intensief gebruik, behoorlijke beschadigingen vertoont. Daar de Adidas bril niet meer gemaakt wordt is het lastig om nog andere glazen te kopen. Natuurlijk kijk ik ook op mijn gemakje rond in deze winkel en besteed met name aandacht aan heuptasjes maar eigenlijk vind ik niet direct de “woow” factor dus wandel ik, met slechts een nieuwe zonnebril, terug naar de camper waar ik tegen 7 uur aankom. Net op tijd om Dick te weerhouden de politie te bellen om me te gaan zoeken.
Daar we voldoende tijd hebben om naar het noorden te reizen, het mooi weer is en op deze Hemelvaartsdag alles gewoon open is in de hoofdstad Andorra la Vella besluiten we donderdag 26 mei nog een dagje te blijven. Na het ontbijt met lekker vers stokbrood uit de supermarkt River wandelen we naar de bushalte waar vijftien minuten later de bus naar de hoofdstad ons oppikt. Hoewel we keurig ons mondkapje op hebben blijkt al snel dat dat helemaal niet meer verplicht is dus snel zijn de maskers af en hebben we vrij zicht op de weg naar het centrum.
Daar de afstand slechts 9 km is stappen we al snel uit vlakbij de belangrijkste winkelstraat van de hoofdstad, de avenue Meritxell, waar winkel aan winkel je uitnodigen om binnen te komen. Een waar winkelparadijs. We stoppen bij de toerist information om de kaart te halen waar de bushaltes op staan voor de terug-bus en wandelen dan op ons gemakje langs en door de winkels. Ik heb nog wat verlangens voor mijn pelgrimstocht dus wandelen we winkel in en winkel uit. Voor mij heerlijk maar voor Dick , die toch niet zo van rondkijken in winkels houdt, wat minder. Maar hij volgt mij trouw, zoekt alleen gerichter waardoor uiteindelijk toch enkele aankopen gedaan kunnen worden zoals een snel droogbare en lichtgewicht handdoek, dure New Balance sokken, die prima werken aan mijn voeten. Dick vindt een schitterend hoofdlampje, met ook een rood licht zodat je anderen in het donker niet stoort, en dat wordt ook in ons aankoopmandje gedaan.
Het prachtige lichtgewicht shirt in de luxe winkel “the Pyrenees” kan ik evenmin weerstaan. Helaas wil Dick niets kopen en dat terwijl ik van mening ben dat hij toch echt nieuwe shirts en broeken nodig heeft. Na de koffie bij Starbucks halverwege de middag houdt Dick het voor gezien, we hebben inmiddels zeker 11 km rondgesjouwd winkel in winkel uit en ik bewonder zijn uithoudingsvermogen.
Nu is het genoeg en even later staan we bij de bushalte waar vandaan een bus richting camper zal gaan. Alleen Dick stapt op. Ik dwaal nog even langs wat winkels en door de smalle straatjes van het oude Andorra la Vella, ver van het gebied van de grote winkelgiganten. En dan aanvaard ik de terugreis per benenwagen. Het is heerlijk weer ondanks het windje, rond de 24 graden en geen straf om de 9 km terug te wandelen.
Als ik om 6 uur terug ben, heffen we een lekker glaasje wijn op een heerlijke winkeldag en bewonderen we de nieuwe aankopen. Niet alleen heb ik nu voldoende nieuwe wandelsokken, ik heb ze zelfs goedkoper dan wanneer ik ze hier in het River warenhuis had moeten kopen, omdat ze in de stad afgeprijsd waren. Laat liggen we niet in bed want we zijn rozig van al dat buiten zijn in de bergen.
Vrijdag 27 mei is het beduidend koeler, slechts 16 graden, maar opnieuw schijnt de zon en is de lucht staalblauw. Na het ontbijt, met lekker vers stokbrood, rijden we dwars door Andorra de bergpas op bij Grau Roig, We blijven nu niet op dit schitterende parkeerterrein van de skiliften op 2000 meter.
Wel stoppen we even boven op de berg om een geocache te zoeken en nog een laatste blik te kunnen werpen op de schitterende bergwereld van Andorra. Het is en blijft mijn lievelingsland in Europa . En dat niet alleen vanwege de schitterende bergen en woeste natuur maar ook vanwege het slenteren door de heerlijke winkelstraten, met winkels die altijd open zijn.
De grens ligt vlak na Pas de la Casa maar klaarblijkelijk is er geen enkele interesse voor mensen die Frankrijk binnenrijden want we hoeven niet eens te stoppen en dat terwijl het verkeer aan de andere zijde van de weg, een onafgebroken stroom auto’s in file de berg oprijdend, regelmatig aangehouden wordt. Ik ben blij dat we al eerder in Andorra getankt hebben want van de files voor de tankstations word je niet echt blij. Nadat we de grens over zijn, volgt een eindeloze afdaling via honderden haarspeltbochten maar uiteindelijk zijn we dan toch aan de voet van de pas.
We besluiten door te rijden naar Venerque, een klein dorpje met een parkeerplek tussen grote bomen. We boffen want bij aankomst vertrekken al snel twee campers zodat we onze Frankia op een prachtige ruime plek kunnen parkeren en wandelen dan het dorpje in. We zijn hier jaren geleden eens geweest op mijn verjaardag. Toen was er een groot feest langs de oevers van de rivier en genoten we van een concert (volgens Dick speciaal voor mijn verjaardag) maar verder hebben we hier nooit rondgelopen. Er is niet veel te doen maar er is wel een grote supermarket zodat we weer wat eten kunnen halen en na 5 km ronddwalen zijn we weer terug bij de camper waar we lekker gaan lezen en opnieuw de route bekijken die ons verder noordwaarts brengt.
Zaterdag is het nog steeds heerlijk weer met een zon die aan een staalblauwe hemel staat en de temperatuur klimt op naar 26 graden. Omdat de enige bakker gesloten is en de supermarket nog niet open is ontbijten we met ons oude Oroweat brood uit Spanje en gaan dan op weg over binnenwegen naar het noorden. We rijden dwars door Toulouse en na 2 uur arriveren we in Albi waar een nieuwe parkeerplek voor campers is gemaakt en voldoende plek is. We vinden een mooi plekje aan de rand (de favoriete plekjes van mij want dan heb je in ieder geval aan een kant een onbelemmerd uitzicht), drinken een kop koffie en wandelen dan naar het centrum van Albi. Dat is niet echt ver en al snel zijn we bij de brug over de rivier de Tarn.
Boven de huizen is de imposante kathedraal van Albi te zien die de allure van een burcht heeft. De stad heeft de bijnaam rode stad en staat op de wereld erfgoed lijst. Het is een fijne stad om doorheen te dwalen en je blik wordt voortdurend getrokken door de historische bakstenen vakwerkhuizen en indrukwekkende stadspaleizen.
De kathedraal is net als de omliggende huizen ook uit baksteen opgetrokken en niet alleen de grootste bakstenen kathedraal ter wereld maar ook de grootste beschilderde in Europa. De bouw heeft twee eeuwen geduurd van 1282 tot 14 80 en ieder plekje op de binnenmuur is beschilderd. Een van de oudste voorstellingen van het Laatste Oordeel is voorin te zien, stamt uit de 15e eeuw en is erg indrukwekkend.
Het is indrukwekkend om hier rond te kijken.
En de smalle middeleeuwse straatjes? We krijgen er geen genoeg van om doorheen te dwalen en telkens weer komen we in een ander verborgen hoekje terecht, dwalen in een kloostertuin en sluipen door smalle overdekte steegjes waar we ieder moment een figuur uit voorbije tijden denken te zien. We wanen ons hier echt in de middeleeuwen.
Nog net op tijd voor de restaurantjes op het plein hun keukens sluiten, lukt het een zitplek te bemachtigen op een van de terrasjes. Ik heb lekker eten maar het voorgerecht van Dick, sla met “gresiers”, ziet er wat minder uit. Ook al zegt Dick dat het goed smaakt en hij dit gerecht al eerder heeft gegeten, het feit dat één van de ingrediënten spiermaag is (de maag die niet direct betrokken is bij de vertering van het eten) is voor mij reden genoeg om dit gerecht nimmer te bestellen. En dan te bedenken dat ik zonder te kijken Dick gezegd had dat het wel geitenkaas zou zijn. Arme Dick !
Omdat we maar blijven ronddwalen door deze fascinerende stad voelen we het laatste stuk onze benen wel maar als we samen het pelgrimslied “Ultreia” zingen (we kennen de melodie en het refrein maar nog niet de hele tekst) gaat het lopen direct een stuk makkelijker en arriveren we eind van de middag toch nog bij onze Frankia. Zoals altijd als we laat ergens wat hebben gegeten volstaan we ’s avonds met het eten van enkele toastjes met Franse kaas en een lekker glaasje wijn.
Omdat de recensies over de parking in Mende zeggen dat deze eind van de ochtend al volloopt, staan we zondag niet te laat op en rijden al vroeg in de ochtend over het Franse platteland.
We arriveren ruimschoots op tijd in Mende want er is meer dan genoeg plek om te staan en we kunnen zelfs parallel aan het riviertje onze Frankia neerzetten. Het is een prachtig plekje en het stromend water geeft een heerlijk geluid. Na de gebruikelijke kop koffie bij aankomst wandelen we het stadje in. Het is zondag én Moederdag én dus overal uitgestorven. Natuurlijk zijn alle winkeltjes, maar ook de weinige terrasjes, gesloten. Dat maakt een plaatsje niet echt aantrekkelijk en nadat we enkele uurtjes rond hebben gedwaald (eigenlijk is alleen het oude lavoir dat de leerbewerkers gebruikten leuk) lopen we weer terug naar de camper waar we alle ramen wagenwijd openzetten. Het is inmiddels 25 graden en in onze afgesloten camper is de temperatuur tot boven de 35 graden opgelopen. Gelukkig waait er een beetje wind zodat de camper binnen wat kan afkoelen en terwijl Dick binnen blijft zitten wandel ik naar het riviertje beneden ons om daar aan de rand van het water weer wat te schrijven over onze belevenissen. Het is erg aangenaam aan het water dus Dick komt op een gegeven moment kijken waar ik ben, maar komt niet zelf ook naar beneden. Nog tot laat in de avond arriveren er campers maar desondanks blijft er plek over om je camper neer te zetten.
Maandag 30 mei dumpen we eerst ons grey en black water, wat geen overbodige luxe is en ook onze watertank mag weer gevuld worden, maar daarna verlaten we deze aangename plek en rijden naar Issoire. Het landschap is bergachtig en langzaam klimmen we over de smalle wegen van het Franse platteland naar 1100 meter. De hakuna van Dick blijft weigeren de weg die we willen rijden aan te geven en dus rijden we maar op mijn hakuna. Het heeft te maken met een gewichtsbeperking bij de afrit naar Issoire. Daar is de toegang van zwaardere wagens wel mogelijk is voor locaal verkeer maar Dicks hakuna denkt dat die uitzondering er niet is. In Issoire arriveren we al om 11 uur. Er zijn net wat campers vertrokken dus er is volop plek om onze camper neer te zetten. Nadat deze goed staat pakken we de fietsen en de beide waszakken en gaan wassen.
De laverie in het stadje is net wat beter dan die bij de supermarket dus liever rijden we die 1,5 km en al snel wachten we bij de draaiende machines tot onze kleding schoon en droog is. Ditmaal wassen we ons beddengoed niet meer. Dat gaat vuil mee terug naar huis want we hebben nog een extra set in de kast. Dat betekent een grote machine minder in bedrijf en om 3 uur wandelen we gezellig het stadje in. We hebben nu voldoende schone kleding om weer thuis te komen.
Het is opnieuw schitterend weer, 25 graden, en dus heerlijk om in dit gezellige stadje rond te lopen. Wel is er veel gesloten maar dat kan zijn omdat het vandaag maandag is. ‘s Avonds eten we lekker weer eens een burger met een salade.
Dinsdag 31 mei ziet het weer er wel wat anders uit. De lucht is volledig bewolkt en de temperatuur komt niet boven de 14 graden. Na het ontbijt face-timen we eerst met Hannah en Henk die inmiddels in Zanzibar in Afrika zitten. Natuurlijk willen we weten hoe ze het hebben en dus vertrekken we niet eerder dan 10 uur uit Issoire.
Opnieuw voert de weg ons over smalle wegen en door kleine stadjes en even is het de vraag of we wel door kunnen rijden als we een lage smalle poort tegenkomen maar met de behendigheid van Dick lukt het ons onder de wachttoren van Ainay le Chateau te rijden. In Bourges klaart het gelukkig op en kunnen we een mooi plekje kiezen om de camper neer te zetten en dan wandelen we naar de grote supermarket van Leclerc. Onze fluitketel is kapotgegaan en moet vervangen worden. Maar hoe we ook zoeken zo’n ketel wordt in Frankrijk kennelijk niet gebruikt dus als we terug zijn in de camper brengt Dick met Duct tape de fluitketel weer zodanig in orde dat we deze nog even kunnen gebruiken. ‘s Avonds halen we natuurlijk een heerlijke burger met fritekes bij het Quick restaurant. Het smaakt goed maar is toch van iets mindere kwaliteit dan de vorige exemplaren die we hier gehaald hebben. Waarschijnlijk wordt dat veroorzaakt door de enorme drukte. Om 8 uur begint de finalewedstrijd van een balsport in het stadion aan de overkant en de honderden bezoekers zetten niet alleen ieder parkeerplekje vol met hun auto’s , ook hebben zij allemaal een dringende behoefte aan een burger. En deze drukte kan het Quick restaurant vlgs mij niet echt aan. Maar we eten lekker en hebben een gevuld buikje. En kijken onze ogen uit naar de enorme drukte op het parkeerterrein. Ik maak niet meer mee dat iedereen weer vertrekt want dan lig ik al diep in slaap. Voor Dick is dat onbegrijpelijk want het is een lawaai van jewelste.
Woensdag 1 juni wandel ik in de ochtend naar de Lidl aan de andere kant van de parking. Heerlijk om zo dicht bij een winkel te staan en dan ook nog eentje die op een vroeg tijdstip open is. Het is weer eens tijd voor een lekker croissantje als ontbijt. Met een goed gevulde maag vertrekken we uit deze altijd fijne plek. Door het heuvelachtige landschap rijden we naar Auxerre. Daar aangekomen lijkt het niet direct of er een plekje is en terwijl ik Dick vraag achteruit te rijden wandel ik weg om te kijken of we ons ergens nog tussen kunnen persen. Een foute beslissing want ik hoor even later een geluid van een wagen die in aanraking komt met steen. En ja hoor, Dick, die nooit de lage betonrand heeft kunnen zien, komt er mee in aanraking. Helaas schade. Gelukkig niet heel veel maar toch voldoende om de rechter bumper te moeten repareren. En dat is mijn schuld want ik heb echt niet opgelet. En dat terwijl ik wel de betonnen rand zag liggen en ook dat die in de rijrichting van de camper lag. Direct komen de eigenaren van de twee geparkeerde campers tevoorschijn. Een van hen zal zo wegrijden. Dus we hebben naast schade ook een plek. Na enkele diepe zuchten (het is niet anders) drinken we koffie en wandelen dan het oude stadje Auxerre in.
Het wordt gedomineerd door drie grote kerken en erom heen bevinden zich kleine, smalle, middeleeuwse straatjes. Een plezier om doorheen te lopen. Zeker ook omdat het inmiddels twee uur is en alle winkeltjes ook weer geopend worden. We lopen een tijdje rond en bemerken dat we te laat zijn om nog op een terrasje te gaan zitten om wat te eten. Inmiddels is het half 3 en de keukens zijn gesloten.
Toch komen we rond 4 uur langs een kebab restaurantje wat wel nog bereid is om eten te klaar te maken en dus zitten we snel aan een lekkere maaltijd, aangekeken door iedere passerende Fransman. Eten op deze tijd van de dag is niet iets wat je hier doet. Maar wij vinden het prima. We hoeven nu niet meer te koken en hebben heerlijk gegeten. Toch moet ik eind van de middag toch nog even naar de supermarkt, 500 meter verderop, want onze orange- en mandarijnen jus is op en de voorraad moet aangevuld worden. De parking loopt, naarmate de avond vordert, leeg. Slechts drie campers blijven overnachten en het is derhalve zeer rustig.
Nu we weer midden in de stad staan, met winkels om de hoek, kan ik de verleiding donderdagochtend niet weerstaan om heerlijk vers brood te halen bij de supermarket en dus rijden we pas om half 10 weg uit Auxerre. Het is slechts 130 km rijden naar Mailly le Camp maar omdat we eerst in Troyes stoppen om bij een Decathlon nog wat te halen voor mijn pelgrimage, arriveren we daar pas drie uur later. De parking ligt midden in het kleine doodse dorpje en nadat we ons grey en black water hier gedumpt hebben besluiten we toch door te rijden.
Hier is niets te beleven en drie kwartier later komen we in het dorpje L’Epine. Ook heel klein maar wel met een enorme kathedraal, die we natuurlijk willen bekijken. Het blijkt een bijzondere plek te zijn want binnen in de kathedraal bevindt zich een waterput, waar pelgrims al eeuwenlang hun dorst lessen. Natuurlijk drinken wij (ik bedoel ik, want Dick is niet zo van het water) uit deze eeuwenoude, 26 meter diepe, put. Het water smaakt koel en is lekker. Helaas is mijn fles nog helemaal vol dus kan ik deze niet vullen. Nu maar hopen dat ik dergelijke bronnen vaker zal tegenkomen als ik naar Santiago loop.
We dwalen ook nog wat rond in het stadje en zoeken een geocache die ons langs een kruiswegstatie voert. Pas eind van de middag zijn we terug bij onze camper waar we nog gezellig met onze mede camperaars kletsen. We hebben medelijden met de Engelsen die op weg naar huis zijn. Ze moeten wel want hebben er bijna hun 90 dagen verblijf in de Europese Unie op zitten. Sinds de Brexit is dat hun maximale verblijfsduur in 180 dagen. De volgende 90 dagen zullen ze in hun eigen land moeten rondtoeren want daarna zijn ze pas weer welkom in de Europese Unie. Het weer blijft trouwens onveranderd goed ook al zijn er, rond het middaguur, wel wat sluierwolken. Tegen de avond klaart de lucht altijd weer op en staat de zon aan een stralende hemel en mogen we genieten van een temperatuur van 25 graden.
Natuurlijk ontbijten we vrijdag 3 juni weer met vers stokbrood, de bakker is immers al vanaf 6 uur open. Bij het afwassen gaat eindelijk het piepje af om ons te waarschuwen dat de Franse propaanfles, die we aan de grens met Portugal hebben kunnen vullen, nu echt leeg is. Wel fijn want nu kunnen we deze fles nog omruilen voor ons vertrek uit France. In Reims lukt dat niet want de Hyper U verkoopt geen Antargas maar net voor Laon vinden we wel een supermarkt waar we deze fles kunnen omruilen. Het komt goed uit want in de supermarket in Reims dacht ik alle boodschappen te hebben gedaan maar ik blijk het vlees voor op de BBQ bij Cor en Esme straal vergeten te zijn. Terwijl Dick bezig is de propaanfles te ruilen kan ik vlees halen. Als de nieuwe fles bevestigd is en het vlees in de koelkast ligt, kunnen we doorrijden naar Laon.
Het blijft een leuk stadje en ons favoriete restaurantje Agora bevindt zich hier. Vanavond gaan we daar natuurlijk eten. Helaas krijgt de sluierbewolking de overhand en verdwijnt de eerst zo lekker schijnende zon achter een wolkendek maar het is droog en warm, 23 graden, dus kunnen we in de middag toch nog lekker ronddwalen door het stadje. Het is er druk, voornamelijk met Engelsen. Mogelijk het gevolg van de autorally voor oude wagens die hier met de pinksterdagen zal worden verreden. Na een kleine 5 km ronddwalen door de smalle straatjes van dit hoog op de berg gelegen stadje brengen we natuurlijk alsnog een bezoek aan de altijd imposante kathedraal (wat is deze toch groot) en wandelen dan terug naar onze camper die inmiddels niet meer alleen staat maar een buurman heeft gekregen.
Na een alcoholvrij bier gedronken te hebben is het tijd om naar het centrum te lopen en om 7 uur zitten we op onze gereserveerde plaats in het restaurant en genieten we, zoals altijd, van een voortreffelijke maaltijd.
Zaterdagochtend schijnt de zon weer aan een blauwe hemel. Het is heerlijk om een ochtendwandeling te maken naar de bakker door de uitgestorven middeleeuwse straatjes. Na een lekker ontbijt rijden we naar Liart waar Esmé en Cor hun huis hebben. Wel stoppen we onderweg nog in Rozoy om te dumpen want dat kan noch in Liarrt noch in Laon maar we hoeven er niet voor om te rijden.
Omdat we gisteren al inkopen voor het eten hebben gedaan arriveren we al om 11 uur in Liart waar we hartelijk begroet worden door Esmé en Cor en niet veel later zitten we heerlijk op het terras te genieten van koffie en wisselen we verhalen uit. De tijd vliegt en voor we er erg in hebben is het twee uur en lunchtijd.
Daarna gaan Cor en Dick nog klussen, Esmé haar kast inruimen en de voorraad opnemen en ik ga achter de laptop zitten om mijn verhaal neer te schrijven. Daar loop ik echt achter. Ik ben in een schrijfstemming dus het vlot snel. Ook het werk van Cor en Dick gaat voorspoedig maar het moet natuurlijk wel afgemaakt worden dus stoppen ze pas tegen 6 uur en dus heb ik veel tijd. Nadat de mannen gedoucht hebben, ze zijn echt opgeschoten met het plaatsen van een extra wand in een bovenkamer, drinken we met elkaar een glaasje. De Elzas wijn die we in l’ Epine hebben gekocht is echt lekker dus we zullen daarnaar terug moeten.
Daar Cor een meester is in het barbecueën hoef ik niet te zeggen dat het gebarbecuede vlees samen met de door Esme bereide groenteschotel en meloen zeer goed smaakt. Om 11 uur duiken we ons bed in, aangestaard door de koeien die zich naast onze camper verzameld hebben. Gelukkig wel achter een hek.
Dat dat niet een garantie is dat koeien daar ook blijven, blijkt wel als ik de volgende ochtend 4 koeien op hun gemakje langs de weg zie slenteren. En dat zonder dat er een menselijk persoon bij is. Later blijkt dat ze ontsnapt zijn.
Zondagochtend 5 juni zijn we al vroeg wakker want ik wil vers brood in Liart halen. Ondanks het feit dat het vandaag 1e pinksterdag is de supermarket in de ochtend open (het is ook de enige winkel in het dorp. Liart ligt bijna 8 km van het landgoed van Cor en Esmé dus ik had het goed kunnen lopen maar dan moet iedereen zo lang wachten dus haalt Dick mijn fiets uit de garage en rij ik al snel door het glooiende landschap van de Franse Ardennen. De croissants en het stokbrood smaken goed. Het is altijd gezellig om samen te ontbijten.
Daarna is het tijd om over de tocht te praten die Cor wil maken. Fietsen vanuit zijn huis in Nederland naar dit huis in Frankrijk. Dick gaat mee op die tocht, hoopt onderweg ook stukken te fietsen maar zal voornamelijk de camper van overnachtingsplek naar overnachtingsplek rijden. Cor heeft inmiddels een route gepland langs de Maas van zo’n 500 kilometer die we bekijken en becommentariëren en waar ik verder mee aan de slag kan gaan om naar overnachtingsplekken voor de camper te gaan zoeken. We drinken nog een koffie en spreken door over de tocht van de mannen en natuurlijk komt ook mijn wandeltocht naar Santiago ter sprake. Maar dan wordt het echt tijd voor de mannen om nog wat te werken. Dit huis in Frankrijk heeft een lijst van werkzaamheden die uitgevoerd moeten worden, dus voorlopig zijn de mannen nog wel enige tijd bezig.
Daar er vandaag een betonnen vloer gestort moet worden zijn de mannen wel enige tijd bezig. Helaas stortregent het, een groot contrast met de zon gisteren, dus is buiten vertoeven niet echt aangenaam en ga ik maar weer eens achter de computer zitten. Esmé gaat lekker lezen. De gehele dag blijft het regenen. Alleen tegen de avond klaart het gelukkig op en wordt het droog. Dat er veel water gevallen is merken we duidelijk aan het sompige gras. Nadat de mannen gedoucht zijn en wij hun mooi gestorte betonnen vloer bewonderd hebben worden Esmé, Dick en ik proefkonijn voor Cor.
Binnenkort heeft hij bij het Bier- en Wijn gilde een proefavond voor Elzasser wijnen, waar Flammkuchen bij geserveerd worden. En laten wij nu moeten voorproeven. We hebben er geen enkel bezwaar tegen en de zelf bereide flammkuchen smaken prima. Laat in de avond maak ik nog wat spaghetti met carbonara saus. Ondanks de eerdere proeverij smaakt ook dat best goed want er blijft slechts een mini restje over. Natuurlijk kletsen we weer lang met elkaar en het is gezellig. Pas echt laat in de avond tegen half 12 vertrekken we naar onze camper. Het is buiten, aan deze smalle binnenweg, doodstil en alleen de koeien laten soms even van zich horen.
Maandag 6 juni is brood halen er niet bij want de winkel is vandaag dicht maar er is nog wat brood over en we hebben ook nog Frans overlevingsbrood dus we komen geen eten te kort.
Na een lekker ontbijt met elkaar vertrekken wij, uitgezwaaid door Cor en Esmé, die nog een dagje blijven. We hebben weer gezellige dagen samen gehad. In Givet dumpen we ons grey en black water en rijden dan, omdat we een afslag missen, verder langs de Maas. Dit is een deel van de route die Cor en Dick eind augustus zullen rijden. Een schitterend traject en als we door het levendige stadje Dinant rijden, wil ik daar zeker eens terugkeren. Na Dinant klimmen we omhoog het binnenland in en komen dan al snel op de grote weg die naar het noorden voert.
Als we in Bergen op Zoom aankomen, blijkt er plek te zijn om de camper te parkeren. Debet daaraan is waarschijnlijk dat het weer niet bijzonder goed is. Er waait een harde wind en zo nu en dan miezert het wat.
De strandtenten aan weerszijden van ons op de boulevard hebben niet echt klandizie. Omdat het zo hard waait heb ik niet echt zin om vanavond nog chinees eten te halen dus wandel ik naar de dichterbij gelegen supermarket en haal eten voor vanavond. Weer eens stamppot want met dit gure weer past dat goed. In de avond kunnen we toch TV kijken. Dankzij het heen en weer manoeuvreren van de camper lukt het de bomen zodanig te ontwijken dat we toch signaal hebben. Alhoewel het regenen gelukkig gestopt is blijft de lucht grijs en grauw en waait er nog steeds een straffe wind.
Dinsdag 7 juni rijden we na het ontbijt met heerlijke verse croissants weg. Gelukkig klaart de lucht steeds verder op naarmate we noordelijker komen en als we om 10 uur thuiskomen schijnt zelfs de zon. Dick parkeert de camper achter ons huis en we beginnen de camper leeg te halen. Het is altijd net een volksverhuizing en zeker als we zo lang weggeweest zijn. Nadat alles leeg is gaan we de binnen en buitenkant poetsen.
Niet echt een overbodige luxe en zeker als Dick ook het tapijt met wasmiddel onderhanden neemt komt er heel veel vuil af. Uiteindelijk is eind van de middag alles schoon en kan Dick de camper naar onze stalling brengen. Ondertussen breng ik alle spullen daar waar ze thuishoren en gaat de wasmachine overuren draaien.
We hebben een heerlijk tijd gehad maar het is ook weer fijn om thuis te zijn.
Totaal hebben we 7850 km met onze camper gereden,
hebben we 82 km gefietst en
hebben we 333 km gelopen.
Dat laatste was bittere noodzaak omdat ik moest trainen.