Toch erop uit maar …in Nederland – oktober 2020
Begin oktober 2020 kunnen we onze camper weer ophalen bij de Frankia dealer dus vroeg in de morgen gaan we op weg naar Nederweert waar we rond 11 uur arriveren. Na een lekker kopje koffie komt de monteur om ons te laten zien hoe onze nieuwe aankoop functioneert.
Eindelijk, na 10 jaar, heeft Dick zijn lang begeerde hydraulische steunen onder de camper gekregen. Al direct is te zien dat deze levelers hun werk goed doen. Weg met alle planken en andere oprithulpjes, in het vervolg zal Dick met één druk op de knop onze Frankia waterpas kunnen zetten. Nadat we ook onze nieuwe matrassen bewonderd hebben rijden we door naar Utrecht waar de camper een APK zal krijgen.
Na een dag worden we door de Fiat garage gebeld. Reflecterende lampjes langs de zijkant van de camper, die echt moeten branden, doen dat niet en dus kan er geen APK-goedkeuring volgen en zodoende rijden we maandag 5 oktober opnieuw met de camper naar Nederweert. Nu maar hopen dat de dealer snel het manco kan vinden. Gelukkig is het weer bar en boos dus echt rouwig zijn we er niet om dat we nog niet op weg kunnen voor onze najaarsvakantie
De bedoeling is om door Frankrijk te zwerven en heerlijk uit te waaien in Normandië en Bretagne.
Twee weken geleden lukte het me nog goed een route te maken tussen de rode gebieden doorslingerend. Afgelopen week werd die route beperkt tot een rondje alleen in Noord-Frankrijk en Luxembourg. Maar helaas deze week zijn, door de grote toename van Corona besmettingen, zowel Frankrijk als België volledig roodgekleurd en dus alleen nog toegankelijk voor strikt noodzakelijke reizen; een vakantiereis is niet meer mogelijk. Eigenlijk zou rondreizen ook in ons eigen land niet kunnen want ook Nederland is door de hoge aantallen Corona besmettingen rood gekleurd, maar omdat reizen in Nederland nog niet verboden is hebben we toch besloten om in onze eigen “Frankia-bubble” rond te trekken. De dealer vervangt een printplaat in de zekeringen kast waardoor de zijreflectoren weer gaan branden, de Fiat garage verzorgt alsnog ons APK-papiertje en de weersvooruitzichten laten eindelijk geen onophoudelijke regenval meer zien.
Dat maakt dat we uiteindelijk donderdag 15 oktober de camper voor ons huis inladen en begin van de middag naar Zeeland rijden. Aangekomen in Hansweert blijken alle beschikbare parkeerplekken bezet te zijn. Maar zelfs als er wel een plaatsje was hadden we hier niet kunnen gaan staan. Deze plekken zijn echt gebouwd op kleine campers en onze 8 meter lange Frankia valt daar niet onder. Dus rijden we terug naar Brabant en vinden vlakbij het centrum van Hoogerheide een plekje
Het is niet ver lopen naar een minibieb, een boekenstalletje midden in het centrum, waar we wat boeken ruilen. Door de hoog oplopende corona besmettingen in ons land heeft de regering gisteren extra beperkende maatregelen afgekondigd waardoor alle terrasjes, restaurants en cafés ’s met ingang van vandaag gesloten zijn, wat aan het stadje Hoogerheide, waar men heel veel van deze horecagelegenheden heeft, een doodse aanblik geeft. Het is buiten koud en zelfs een dons jack onder mijn gewone jack biedt onvoldoende warmte dus, nadat we wat inkopen hebben gedaan om vanavond zelf te kunnen koken, lopen we terug naar de camper, warmen ons aan een heerlijke warme chocolademelk en genieten van opnieuw spannende boeken.
De dealer heeft ons gasstel ook onderhanden genomen wat goed te merken is als we gaan koken want direct al verschijnen er vlammetjes. Wat is dit heerlijk.
Vrijdag 16 oktober komt de temperatuur niet boven de 12 graden maar naast wolken verschijnt er ook zo nu en dan een straaltje zon en er is practisch geen wind dus een goede dag om erop uit te trekken.
Omdat de supermarket op loopafstand is beginnen we de dag met verse croissants waarmee we een goede bodem leggen voor ons fietsrondje. Het is leuk fietsen op het grensgebied tussen België en Nederland en we fietsen door bossen, heide en ook duingebieden. Als we 5 uur later weer terug bij de camper zijn is het druk geworden. Vanavond staan hier 7 campers.
Zaterdag 17 oktober rijden we verder. Het is alweer een jaar geleden dat we onze nieuwe Frankia konden halen en inmiddels hebben we 11.656 km gereden, niet echt veel, mede veroorzaakt door de vele reisrestricties en sluitingen van grenzen vanwege Corona. Op de boulevard van Bergen op Zoom, slechts 12 km verder, is voldoende plek en nadat we uitgezocht hebben waar een dumpmogelijkheid is, gaan we op een schitterend plekje staan met uitzicht op het water. Natuurlijk pakken we weer de fietsen want in de omgeving liggen veel caches met een hoge moeilijkheidsgraad verborgen die we natuurlijk willen vinden.
Het zijn allemaal caches hoog in de bomen hangend en omdat de betreffende bomen zich aan een wandelpad bevinden waar bewoners hun honden uitlaten
, heeft Dick veel belangstelling als hij in de bomen naar de caches hengelt.
‘s Middags maakt de grijze lucht na enkele druppels regen plaats voor blauw en kunnen we genieten van een heerlijk zonnetje. Wel leuk want inmiddels fietsen we langs de Oosterschelde en genieten van de zilte zeelucht. Pas laat in de middag, net voordat de schemer intreedt en na 30 km gefietst te hebben, zijn we weer terug bij de camper.
Helaas kunnen we slechts even de ondergaande zon over het water bewonderen voor het wolkendek zich helemaal dichttrekt.
Omdat op de boulevard een Turks restaurantje is, halen we daar ons avondeten, een goede keus want het smaakt voortreffelijk.
Zondag 18 oktober staan we pas om half negen op. Wat zijn we toch langslapers als we in onze camper rondtrekken. Helaas zijn de wolken gebleven en is het buiten grijs maar het is windstil waardoor het, ondanks het feit dat het slechts 11 graden is, niet echt koud aanvoelt. Na een ontbijt met oud brood (op zondag ochtend is er in Nederland geen winkel open) rijden we naar de dumpplek verderop aan de boulevard waar we ons grey- en black water dumpen. Er is ook een waterkraan met aanduiding “geen drinkwater” maar omdat we al redelijk wat water gebruikt hebben besluiten we toch ook water te tanken. Eigenlijk wassen we ons er alleen mee en dat beetje water wat we binnenkrijgen met het tandenpoetsen is goed voor onze bacterie resistentie. Om half 11 rijden we verder en zijn na 115 km al op onze bestemming, een parkeerplek in het centrum van Helmond.
De plek is redelijk schuin en voor het eerst zien we hoe onze levelers de camper hoog boven het straatniveau optilt. Wat werkt dit fantastisch, Dick straalt wanneer hij met één druk op de knop de camper rechtzet. Zelfs ik moet toegeven dat het wel heel makkelijk is en eigenlijk ben ik wel blij dat het geknoei met planken en oprijhulpen afgelopen is. Ondanks dat de voorwielen vrij in de lucht hangen staat de camper wel stevig en waterpas. Wel is het in en uitstappen wat lastiger omdat ons trapje toch niet berekend is op een camper die zich zo hoog boven de grond bevindt.
Omdat het nog vroeg in de middag is pakken we zoals altijd de fietsen en verkennen de omgeving die een hoog bosgehalte heeft. We zijn niet de enigen die van de natuur genieten want overal in de bossen is het druk met wandelaars. De bossen hier zijn echter zeer uitgestrekt dus al snel laten we de drukte achter ons en crossen bijna alleen over smalle mountainbike paadjes rond. Op deze momenten ben ik heel blij met de dikke hybride banden om onze e-bikes.
Natuurlijk wordt onze route
, zoals altijd, bepaald door geocaches zodat we goed de weg door dit uitgestrekte bos kunnen vinden.
Regelmatig moeten we ons hoofd breken op het openmaken van soms zeer ingewikkelde cache behuizingen.
Net voordat de schemer invalt zijn we weer terug bij de camper na 4 ½ uur rondcrossen.
We eten simpel met een vegetarische schnitzel, rösti en komkommer, maar na onze portie buitenlucht smaakt dat prima.
Buiten is het stil en we verblijven vannacht alleen op deze parkeerplek.
Ook maandag blijven we nog in Helmond om rond te fietsen. Het is herfst en dat is duidelijk merkbaar in de dichte bossen.
Overal zien we schitterende paddenstoelen (die echte rode) en ook zijn veel bomen in kleurenpracht gehuld.
Het is maandag 19 oktober en beduidend stiller alhoewel we ook nu, terwijl we over de smalle, soms zanderige, paadjes fietsen, regelmatig een ander twee benig levend wezen tegenkomen. In de middag worden we zelfs beloond met een zonnetje en is het nog aangenamer om rond te fietsen. Toch vinden we het na 6 ½ uur welletjes en fietsen we terug naar de camper waar we wel nog even in de omgeving rondkijken om naar een bakker en eettentje te zoeken. Dat eerste om morgenochtend vers brood te kunnen halen en het laatste om vanavond eten te halen. We hebben na al die buitenlucht vandaag geen zin om nog te koken.
Dinsdag, na een heerlijk ontbijt met vers brood van de bakker vlakbij, rijden we naar Sittard. Het is nog steeds windstil maar de lucht is helemaal dicht getrokken en zo nu en dan regent het wat. In Sittard is voldoende parkeerruimte. Ik herken de plek niet maar dat komt omdat 10 jaar geleden (toen we hier ook stonden) het zwembad afgebrand was en het nieuwe zwembad nog niet gebouwd was. Gelukkig stopt de regen snel na onze aankomst zodat we in de middag toch nog de fiets pakken om door het Limburgse heuvellandschap te rijden.
Het is er schitterend, bossen wisselen af met weiland en akkerland en de grens met Duitsland is niet veraf want regelmatig zien we op zijwegen, verkeersborden met Duitse teksten.
Wel is de grondsoort hier duidelijk anders dan in Brabant want bij sommige steile afdalingen zijn de smalle paden best wel glibberig en soms moeten we erg op onze tellen passen om niet onderuit te gaan.
Hellingen betekenen ook hoogvlaktes en dus wind wat maakt dat, als we eind van de middag weer terugkeren bij de camper, we helemaal rozig zijn. Alle campers die op de parking stonden, het waren er 8, zijn inmiddels vertrokken. Waarschijnlijk heeft dat te maken met bewegingen op dit enorme parkeerterrein. Auto’s rijden af en aan, maken met lichtflitsen aan elkaar kenbaar waar ze wachten en na even een contactmoment vertrekt men weer. Er wordt duidelijk gedeald op dit parkeerterrein. Ons storen ze echter niet en we slapen als marmotjes.
Omdat het woensdag 21 oktober nog steeds regent besluiten we Sittard vandaag te verlaten. Gisteren waren de fietspaden al glibberig en dat zal met de al uren neerstromende regen er niet veel beter op zijn geworden. Dus zetten we koers naar het noorden. Wel met een omweg via Nuenen.
In de hier gevestigde geocache winkel kopen we een aantal sterke magneten. Regelmatig heb je die nodig om een geocache ergens uit te vissen.
Helaas is de winkel eigenlijk alleen open voor het afhalen van bestellingen en is Corona tijd niet echt het moment om gezellig rond te neuzen dus loopt Dick alleen de winkel binnen en zijn we snel weer op weg en arriveren om half drie in Westervoort waar we net nog het laatste plekje kunnen bemachtigen.
Opnieuw tillen de levelers onze voorwielen de lucht in en de grijns op Dicks gezicht verdwijnt niet meer. We hebben nog even de tijd om de omgeving te verkennen voor het donker wordt en fietsen een 12 km groot rondje. Op een gegeven moment zijn de paadjes in de bossen zo modderig dat we er genoeg van hebben en koers naar onze Frankia zetten.
Onder toeziend oog van de bewoners van de andere campers rijden we enkele rondjes door de her en der aanwezige plassen om de vieze modderzooi van onze banden te krijgen. Nadat de fietsen weer enigszins acceptabel en door Dick in de garage zijn opgeborgen, kan ik ook de onderzijde van onze schoenen ter hand nemen, evenmin een overbodige handeling gelet op de modderklonten. Vlakbij is een Chinees restaurant en daar we in geen eeuwen Chinees hebben gegeten haal ik daar ’s avonds eten. Geen slechte keuze want het smaakt lekker en we hebben voor twee dagen eten.
Donderdag 22 oktober zijn veel wolken weggetrokken en heeft de zon kans om ons zo nu en dan te beschijnen. Op weg naar Varsseveld stoppen we natuurlijk even bij de outdoor shop Obelink.
Eindelijk zijn de filters aanwezig die de luchtjes van ons toilet absorberen en na nog even wat rondkijken zetten we onze tocht voort. Omdat we al begin van de middag de camper parkeren naast de sporthal heb ik mooi de gelegenheid om even bij de kapper langs te gaan. Daar de kapsalon uitgestorven is kan ik meteen geknipt worden. Wel met mondkapje op want ook in dit oostelijk deel van het land stijgt het aantal corona besmettingen.
Gelukkig maakt Dick onze mondkapjes zo goed dat het geen enkel probleem is mijn mondkapje op te houden. Het elastiek kan helemaal tot in mijn nek worden weggeschoven en blijft dan toch nog zitten. Dick kijkt afkeurend als ik thuiskom en niet zonder reden want alhoewel kort, is mijn kapsel niet echt mooi geknipt. Ondanks het feit dat Dick kort haar verafschuwt wil hij toch nog gezellig met me rondwandelen in Varsseveld. Maar het kan ook zijn dat hij meegaat omdat hij lijm en bakjes nodig heeft.
Vrijdag 23 oktober is het mistig buiten maar windstil en zeker 15 graden dus absoluut niet koud. We pakken derhalve de fietsen om weer een stuk van de omgeving van Varsseveld te verkennen. Onze tocht voert ons door bossen en langs zanderige paadjes en soms voert Dicks navigatie ons over hobbelige akkers om uiteindelijk weer bij een bospad te kunnen komen. De omgeving is mooi maar als ik eerlijk ben vind ik de bossen in het zuiden van Nederland met hun schitterend rode paddenstoelen toch mooier. Uiteindelijk arriveren we in Aalten waar het nationaal onderduik museum is gevestigd. Helaas is het gesloten. Wel jammer want hier hadden we graag willen rondkijken. Na 6 uur rondfietsen en 41 km verder zijn we weer terug bij de camper. De zon schijnt in middels en het is heerlijk weer.
Terug gekomen wandelen we nog even door Varsseveld en kijken even bij ons geliefde restaurant naar de openingstijden / afhaaltijden. Deze zijn anders dan eerder en dus bestellen we de vooraf de gewenste maaltijden.
‘s Avonds halen we het heerlijke eten op bij restaurant Enzovoort.
De eigenaren zijn duidelijk teleurgesteld dat hun restaurant weer dicht moet maar in het weekend koken ze voor de afhalers en opnieuw worden we niet teleurgesteld. De kwaliteit van het eten hier blijft onverminderd goed.
Zaterdag 24 oktober rijden we na het ontbijt naar Aalten. Gisteren hebben we daar bij een geocache een dumpplek ontdekt waar we voordat we verder rijden eerst ons grey- en black water willen dumpen. Daar er ook een mogelijkheid is om water te tanken doen we dat ook en dan pas rijden we verder naar het noorden. De kortste weg voert ons door Duitsland wat prima uitkomt want nu kan ik in Nordhorn niet alleen lekker Duits brood halen, maar ook yoghurt en lekkere Pfaltz wein. Tanken zou ook gunstig zijn, de dieselprijs ligt 12 cent per liter lager dan in Nederland, maar onze tank is nog meer dan driekwart vol.
Er is nergens controle dus klaarblijkelijk is het toegestaan om de grens over te steken voor de dagelijkse boodschappen. Echt verblijven in Duitsland kan niet, dan dien je als Nederlander, vanwege het hoge aantal besmettingen in ons land, over een recente negatieve Corona test te beschikken. En beiden hebben we geen zin om 125 euro per persoon voor zo’n test te betalen. In Emmen is het druk met geparkeerde campers maar desondanks kunnen we een plekje bemachtigen. De zon komt inmiddels regelmatig door de wolken en dus pakken we de fietsen. De omgeving is verrassend mooi.
Vlakbij de camperplek begint de Hondsrug, een 70 km lange heuvelrug ontstaan tijdens de laatste ijstijd en gemiddeld 20 meter boven NAP.
We beklimmen het duin van een zandverstuiving en genieten van het uitzicht op de gekleurde bossen wat dit duin omgeeft.
Helaas zien we geen hunebed.
Echt tijd om daarnaar te zoeken hebben we niet want ik wil per se naar het hier aanwezige “Land Art” project. In de jaren 60 ontstond er een stroming in de beeldende kunst waarbij kunstenaars ingrijpende, kunstzinnige ingrepen aanbrachten in een landschap.
Landschap en kunst werden onontwarbaar met elkaar verbonden door het graven van grachten, het ge-ordend storten van keien of aanleggen van grondophopingen. Men wilde daarbij laten zien dat de hele natuur in de kunst wordt opgenomen. In juni 1971 realiseerde de Amerikaanse kunstenaar Smithson (maker van de “Spiral Jetty” in het Great Salt Lake, Utah) een Land Art in een zandgroeve in Emmen en dat is onze bestemming. Groot is mijn teleurstelling als de toegang tot deze “Land Art” gesloten is en de plek waar beide kunstobjecten: The Broken Circle en Spiral Hill, zich bevinden afgegrendeld is door een groot stevig hek en rijen prikkeldraad.
Dick vindt het niet zo’n probleem omdat hij op internet de beeltenis van beide kunstobjecten heeft gezien maar ik wil het ook in het echt zien.
Uiteindelijk weet ik over een deel waar de prikkeldraad barrières op de grond liggen, erover te klimmen, mijn weg te banen door dicht struikgewas en overal liggende bomen en kan ik een blik op Spiral Hill werpen.
Echt dichtbij komen lukt moeilijk vanaf deze plek maar verderop zie ik nog een stuk prikkeldraad platliggen en begeef ik mij opnieuw op (volgens Dick) verboden gebied.
Ditmaal, na bijna een doodssmak over opnieuw een verborgen streng tweede prikkeldraad en dus bedekt met schrammen en bloedvlekken, weet ik voet op het strand te zetten en loop naar het kunstwerk toe.
De Broken Circle ligt onder mij, na al die jaren is dit kunstwerk nog steeds intact en schitterend om te zien. Na enige tijd van dit kunstwerk te hebben genoten worstel ik mij opnieuw door het struikgewas en over de verschillende prikkeldraad strengen terug naar de weg waar Dick inmiddels de hier verborgen geocache heeft gevonden en (geduldig) op mij wacht. Het is inmiddels eind van de middag en langzaam rijden we terug naar de camper waar we net voor het invallen van de duisternis arriveren.
Zodra de fietsen zijn opgeborgen schenken we ons een heerlijk glas Pfalz wijn in, eten toastjes met Franse kaas en later op de avond een schnitzel. Wat wil een mens nog meer.
’s Nachts gaat de wintertijd in zodat we “slechts” 11 uur geslapen hebben als we zondag 25 oktober om 8 uur opstaan. Het regent al de hele nacht en ook nu nog horen we de druppels op het dak uiteenslaan maar als we ontbeten hebben stopt de regen. Wel is het buiten grijs en grauw en ziet het er niet echt aanlokkelijk uit. We snakken inmiddels naar zon. Toch pakken we opnieuw de fietsen om een ander deel van Emmen te verkennen. Als we langs Wildlands fietsen is het al erg druk. Wat gaan er, zelfs met dit mindere weer, veel mensen naar dit dierenpark. Wij zoeken de rust op die we vinden op zanderige weggetjes aan de rand van Emmen, waar de enige levende wezens de Herdwick schapen uit het Lake district zijn.
Uiteindelijk arriveren we weer bij de bossen waar zich een Megalith bevindt, een 40.000 kg zware steen.
Niet voor niets wordt dit de “Dik(ste) stien” van Drenthe genoemd. Hij is niet zo groot als de megalith “Ayers Rock” in Central Australia, met een zichtbare omtrek van ca. 14 meter terwijl de Australische tegenhanger vele kilometers in omtrek is.
Deze megalith is zo’n 128.000 tot 238.000 jaar geleden door gletschers hier achtergelaten. Natuurlijk moet ik deze rots “beklimmen”, een hachelijke zaak want de steen is spekglad.
Ook al hebben we onze regenpakken aan, toch is de regen die inmiddels is gaan vallen niet zo aangenaam om verder buiten te zijn dus fietsen we terug naar de camper. Als het droog wordt ’s middags loop ik nog even de binnenstad in maar echt zin om te winkelen op deze koopzondag heb ik niet dus snel ben ik weer terug om de rest van de dag verder te genieten van mijn spannende boek: het Koningsgraf van Wilbur Smith.
‘s Avonds, het is al om 5 uur donker, loop ik nog even terug om een heerlijke Turkse Döner schotel te halen die echt voortreffelijk smaakt.
Maandagochtend is de regen gestopt maar het is wel erg grijs buiten en we besluiten terug te rijden naar huis. Het is genoeg geweest. Eind van de ochtend zijn we weer thuis waar we de camper leeghalen en binnen en buiten schoonmaken. Inmiddels is het prachtig weer. Heel fijn want je wil geen camper uitladen in de regen. Eind van de middag rijden we naar de stalling waar we de camper neerzetten, waarna ons thuis een enorme was wacht.
2 Responses to Toch erop uit maar .. in Nederland – oktober 2020