Van Missoula, Montana naar Jasper, Alberta

Na de enorme regen en hagelbuien van gisteren is het weer van slag want als we zaterdag 14 juni wakker worden is het zwaar bewolkt en alleen omdat er weinig wind is loopt de temperatuur nog op naar 13 graden. Vanaf nu rijden we bijna alleen nog naar het Noorden totdat we bij “The Last Frontier” arriveren. In Polson regent het behoorlijk en daar we nog even wat vleeswaar bij de Safeway willen halen stoppen we daar. In de winkel is ook een Starbucks waar we al snel een cappucino bestellen met heerlijke, niet zoete, Berry Croissants en we onze Apps kunnen controleren. In bijna alle gevallen is er namelijk Wifi bij Starbucks. Het is leuk even contact te zoeken want we willen natuurlijk even weten hoe Sandra, Rene, Thecla en Thomas het hebben bij het Zeelandweekend van onze duikclub. Al snel kunnen we mee genieten van de heerlijke barbecue die zij voorgeschoteld krijgen en hebben we een foto van de gezelligheid en het mooie weer. In Nederland is het beduidend mooier weer dan bij ons.

Three Dog Down eigenaar Bronco Bob

Nadat we genoten hebben van onze warme drank rijden we nog een klein stukje verder Polson in naar Three Dogs Down, een prachtige donswinkel die we drie jaar geleden per ongeluk vonden. We willen er graag allebei zo’n dun, zacht en “oh zo” warm donsjack kopen. Helaas, de sortering in donsjacks is dit jaargetijde wat beperkt en we vinden er geen mooi en passend model, we zullen hier dus later nog eens voorbij moeten. Wel vinden we een heerlijk donskussen. Het is wat prijzig maar als even later eigenaar Bob binnenkomt en ons 20% korting geeft, alsmede een gratis ondersloop, kan ik de verleiding niet weerstaan dit “slaap-donsballetje” (en ook een flesje donswasmiddel) te kopen. Voordat we de winkel kunnen verlaten moeten we eerst nog plaatsnemen in het kleinste theater op aarde, een afgeschermd hoekje in de winkel waar Bob, een vroegere rodeo rijder, een schitterend cowboylied uit Montana ten gehore brengt. We genieten ervan en na afloop praten we nog even gezellig met elkaar na, alvorens onze weg verder Noordwaarts te vervolgen. Het weer blijft regenachtig. Wel jammer want we rijden door een prachtige bergwereld langs een groot meer.

Laarzen aan en dan zoeken

Onderweg zoeken we nog naar een paar caches in dat valt niet altijd mee omdat door de regen er een soort van beekjes zijn ontstaan tussen de weg en het hek waar de cache zich moet bevinden. Na de kaplaarzen aangetrokken te hebben kan de “beek” overgestoken worden en gelukkig de cache wordt gevonden.  In Kalispell zoeken we een campground uit de Good Sam gids. De eigenaar vindt het maar wat vreemd dat wij geen Amerikaans adres hebben terwijl we toch zo lang in haar land rondrijden. Dus krijgen we een fake factuur waarop vermeld staat dat we waarschijnlijk op haar terrein langere tijd zullen verblijven. Met deze factuur kunnen we naar het postkantoor in Kalispell, een postbus huren en daarmee een Amerikaans adres verkrijgen. Terwijl ik bezig ben met de camping eigenaar, het regelen van een plaatsje is hier lange adem werk, zeker als zo’n adres kwestie erbij komt, zet Dick ondertussen de camper op het door ons uitgekozen plekje. Lekker vrij en zonder bomen maar wel het verst mogelijk van de laundry die ik straks wel wil gebruiken. Daar het hoognodig tijd is om weer eens wat te publiceren ga ik echter eerst achter de computer zitten terwijl Dick alle caches die we de afgelopen dagen gevonden hebben op de computer logt. Uiteindelijk kan ik tegen half zeven, beladen met twee waszakken, richting laundry lopen onderwijl Dick de ondankbare taak gevend bijpassende foto’s te zoeken uit de vele honderden foto’s die ik de afgelopen week heb geschoten. Als we beiden rond half negen gereed zijn, de was is opgeborgen, het bedje schoon gedekt en het stuk gepubliceerd op onze website, hebben we eigenlijk geen zin meer om te koken en onze avondmaaltijd bestaat dan ook uit echte Old Amsterdam kaas, meegenomen vanuit Holland, met toast en als dessert een bak Griekse yoghurt met bosbesjes. Het smaakt goed en is meer dan genoeg voor dit tijdstip van de dag. Dat de regen opnieuw op het dak klettert maakt ons niets meer uit. Zondag vertrekken we pas tegen elven van de camping omdat en het skypen en het uitzoeken van vluchten wat meer tijd kost dan verwacht. Maar na gezellig babbelen met tante Ank en wat zoeken op de site van Cheaptickets zijn we de gelukkige bezitters van een vliegticket wat ons 5 januari 2015 naar Phoenix brengt en ons 22 april 2015 weer terugvliegt naar Amsterdam vanuit Baltimore. Nu staan al onze reizen heen en weer naar Nederland vast. Opnieuw hangen de wolken erg laag en op weg naar de Canadese grens houden we het niet droog. Het is alleen niet zo erg als gisteren toen de regen regelmatig naar beneden kletterde, nu blijft het bij wat miezer en regelmatig zien we een mini stukje blauwe lucht.

Even een wandeling maken naar het meer bij Rexford

In Eureka, net voor de grens met Canada hebben we eigenlijk niet zoveel zin om al door te rijden. Daarom buigen we nog even af om parallel aan de grens, bij Rexford, een campground te zoeken in het National Forest. Omdat het inmiddels zondagmiddag is hebben we keuze te over aan plekjes en op een iets minder door bomen begroeid stukje zetten we de camper neer. En nu maar hopen dat het straks lang genoeg droog is om nog even een houtvuurtje te stoken. De rest van de middag gebruiken we om lekker de mail te lezen, verder te schrijven aan de website, ja dat houdt nooit op en ons heerlijk in een boek te begraven. Tegen vijven stopt het met regenen en lijkt het of het uit heldert. We benutten deze tussenpauze om even een stukje rond te lopen in de omgeving en een cache te zoeken die vlakbij het water verborgen ligt.

White Tailed Deer tijdens de wandeling

We boffen want we zijn niet de enigen die in het bos ronddwalen. Ook twee White Tailed Deer gebruiken deze tijd van de dag om het laatste eten bij elkaar te scharrelen en lang genieten we van hun aanwezigheid. Maandag 16 juni is het gelukkig droog als we wegrijden maar als we even later bij de grens met Canada arriveren regent het alweer. De douaneformaliteiten zijn gelukkig erg kort en niemand vraagt ons of we drank bij ons hebben want die hebben we wel en omdat onze wijn in 4 stuks 3 liter verpakkingen zit, ietwat meer dan de toegestane hoeveelheid van 2 liter totaal. Na een stempeltje, bewijs dat we echt Canada inrijden, vervolgen we onze weg. Gelukkig klaart het wat op en kunnen we in Sparwood genieten van de machtige bergwereld om ons heen en ook even een foto maken bij de grootste truck die er bestaat, de Titan 33, een mijnbouwwagen.

Tita en de Titan

Je voelt je erg nietig bij zulke enorme wielen. Daar ernaast een supermarket is lopen we die ook nog even in en we worden meteen met onze neus op het feit gedrukt dat de levensmiddelen in Canada toch echt aanzienlijk duurder zijn dan in Amerika. Jus d’orange bijv. is meer dan de helft duurder. Morgen zullen we bij een Walmart vestiging stoppen om daar te kijken hoe het prijspeil ligt. Omdat we wat langer rondlopen in dit stadje en bij de Crowsnest Pass  dan de bedoeling was zullen we vandaag Calgary niet meer halen dus besluiten we bij Chain Lakes in het een Provincial Park te overnachten. Naast ons staan er slechts 2 andere campers dus er is plaats genoeg. Helaas stopt de regen niet meer zodat we de rest van de avond binnen blijven en alleen even naar buiten lopen voor een toiletbezoek. De gehele nacht blijft het afwisselend hard en zacht regenen en als we ’s ochtends ontwaken blijkt het hoofdeinde van ons bed drijfnat. Klaarblijkelijk heeft de al bejaarde kit boven de ramen dergelijke regenval niet kunnen weerstaan. Dick maakt zich hier niet druk over, ik des te meer. Helaas stopt de regen ook niet als we rijden en alleen om even een cache te zoeken, waarbij ik wel door bijna kniehoog water moet waden, verlaten we de camper. Rond het middaguur arriveren we op een kruispunt waar grote winkelketens gevestigd zijn waaronder een Walmart. Wel fijn want naast het feit dat we onze voorraden willen aanvullen blijkt ook de propaan tank leeg die we hier kunnen omruilen. Tot mijn vreugde blijken de prijzen bij Walmart wel duurder dan in de USA  maar aanzienlijk goedkoper dan de winkel die we bezocht hebben in Sparwood. En… er is echt Frans stokbrood. Dat laten we natuurlijk niet liggen en nadat we de boodschappen in de koelkast hebben geplaatst genieten we van een stuk baquette met smoked forest ham. Wat smaakt dat heerlijk. Gelukkig is na twee dagen uiteindelijk de regen opgehouden en kunnen we,  door een zwaar bewolkt landschap, verder rijden naar West Calgary waar we naast het Olympic Park een campground vinden. Het is er erg druk en de plekjes zijn duur en niet erg attractief maar als we morgen naar Down Town Calgary willen is er geen andere mogelijkheid dan hier te blijven.

Reparatie lekkend raam

Terwijl Dick de kit bij het achterraam wegsnijdt en vervangt ga ik een paar wassen draaien. Het beddengoed is toch al nat dus kan net zo goed gewassen worden. Om half zes als het opnieuw begint te regenen zijn we allebei klaar met onze klusjes, is Dick (nu ja, zijn haar) gekortwiekt en zitten we in de warme camper met een glaasje wijn en onze laptops. Mike en Susan zijn inmiddels in Whitefish, Montana aangeland en we Appen ze dat we uiterlijk donderdag in Banff zullen arriveren. Woensdag 18 juni is het nog steeds zwaar bewolkt, niet echt weer om gezellig door Down Town te lopen en al zeker niet om de Tower van Calgary op te gaan om van het uitzicht te genieten. Dat is er momenteel niet echt. Dus besluiten we om door te rijden naar Banff. De afstand is niet erg groot zodat we rond één uur al een plekje kunnen zoeken op Tunnel Mountain Village II campground. De “alleen electric” plekjes blijken minder druk dan verwacht en nadat we het mooiste en zonnigste plekje op de campground hebben gevonden pakken we de bus naar het stadje Banff. Er zijn redelijk wat wolken maar er is ook blauwe lucht en regelmatig zien we de zon. Prima weer om lekker rond te lopen. De ijssalon met zijn heerlijke ijs kunnen we niet weerstaan en al snel genieten we van een caloriebom. Natuurlijk nemen we een kijkje op de farmersmarkt en lopen door de gezellige winkelstraat omgeven door hoge bergen. We maken een gezellig praatje met twee Nederlandse meisjes die hier op rondreis zijn na een half jaar in San Francisco te hebben gestudeerd, Appen Mike en Susan op welk plekje wij staan en op welke campground want er zijn er hier drie en wandelen uiteindelijk 3 km de berg weer op om bij onze hoog liggende campground te komen. Een beetje lichaamsbeweging kan immers geen kwaad na dat heerlijke ijs en voortreffelijke milkshake. We kunnen nog lekker buiten zitten alhoewel er wel een kil windje waait en genieten van de Prairie Dogs die naast de camper een paar nesten hebben. Tegen achten zien we een bekende auto verschijnen, die van Mike en Susan die op het andere deel van de camping staan en nu polshoogte komen nemen of wij  hier ook aanwezig zijn. Daar ons eten nog in de oven staat spreken we af elkaar na het eten te spreken en zo gebeurt het dat we tegen negenen gezellig met elkaar babbelen en aan de koffie zitten. Alsof het geen drie jaar geleden is dat we elkaar voor het laatst in levende lijve tegen kwamen. Het is heerlijk elkaar hier te treffen. Helaas eist slaap ook zijn plekje zodat we na elven echt afscheid van elkaar nemen. Donderdagochtend rijden we na ontbijt naar Susan en Mike toe om even te praten en af te spreken elkaar vanavond weer verder te zien. Beiden hebben vandaag een poetsdag, Mike neemt de camper onderhanden en Susan het beddengoed.

Cave and Basin, het eerste Nationale Park van Canada

Wij fietsen naar het dorp Banff om een kijkje te nemen in de grot die leidde tot de oprichting van het eerste Nationale Park van Canada. De beide vorige keren dat we in Banff waren was deze plek nog in renovatie zodat we er niet konden kijken maar nu kunnen we dan toch echt genieten van de sulphur geuren die rond het water in de grot hangen. Ook bekijken we in de pool, die in de 19^e eeuw als badgelegenheid diende, er was immers heerlijk warm bronwater en de zeldzame Banff slakken (verder nergens ter wereld) die als kleine knobbeltjes op de stenen te bewonderen zijn. Er is nog steeds gelegenheid om verderop in de bergen in de Upper Hot Springs te baden maar dat is meer in een zwembad en dat is toch anders dan in een rots-poel midden in de bergen. Na afloop fietsen we wat verder rond in de omgeving van het dorp.

De Hoodoos in Banff

Tegen drieën komen we er achter dat Parks Canada een serie caches heeft neergelegd die als je ze vindt een leuke Geocachemunt opleveren. Dat is natuurlijk leuk dus, nadat we al alle hoeken van Banff al hebben befietst rijden we opnieuw naar de vier uiteinden van het dorp om de zo gewenste antwoorden van het vragenformulier te verkrijgen en Geocachemunt te bemachtigen. Het kost wat zweetdruppeltjes en klimmen want laat nu net iedere cache op een andere berghelling liggen en één zelfs midden op een steile bergtrail. Willen we niet dubbel moeten klimmen rest ons niets anders dan de fietsen mee omhoog te sjouwen wat op een steil rotsig én met boomstronken bedekt pad, geen sinecure is. Uiteindelijk vinden we 4 van de 5 caches, genieten we bij prachtige uitzichtpunten en zien we ook Hoodoos, rare kale rotspunten die we alleen nog in Bryce Canyon heb mogen bewonderen. Tegen zevenen arriveren we redelijk uitgeput bij de camper.

Op bezoek in de woning op wielen van Susan en Mike

We douchen ons snel, eten wat makkelijks, toast met koud vlees en Old Amsterdam kaas en fietsen dan naar Susan en Mike waar we de rest van de avond doorbrengen met gezellig praten. Morgen gaan we ieder weer ons weegs. Mike en Susan naar Hinton, Alberta, zo’n 300 mile noordelijker terwijl wij naar Lake Louise zullen rijden. Vrijdag rijden we tegelijkertijd weg bij de campground maar wel ieder een andere richting uit omdat wij eerst naar het Visitor Center in Banff moeten om onze zo verdiende Geocachemunt op te halen. Omdat er een enorme rij toeristen staat en we ook nog even wat “besbosjes” willen halen voor vanavond op de yoghurt rijden we pas tegen half 11 weg uit Banff. Lake Louise blijkt nog geen uur rijden te zijn. Dat is wel erg vroeg om te stoppen dus besluiten we door te rijden over de Icefield Parkway tot Jasper.

Black Bear langs de Icefield Parkway

Onderweg komen we tot drie maal toe Black Bears tegen vlak langs de weg. Ze hebben alleen maar oog voor de overal nog aanwezige paardenbloemen en wortels die ze met hun scherpe klauwen uit de grond graven. Een van de beren heeft nog een jonge cub en het is grappig te zien hoe deze tussen het eten door zo nu en dan opkijkt naar de vele starende toeristen. Wat een enorme belevenis om binnen een afstand van 15 meter dergelijke schitterende beesten te mogen bekijken in het wild.

Bighorn Mountain Sheep

Naast Beren komen we ook twee grazende mannetjes Elks tegen en een kudde Bighorn Sheep die weigeren de middenstreep van de weg te verlaten en daardoor niet alleen voor een verkeersopstopping zorgen maar ook iedereen de gelegenheid geven om een paar mooie foto’s te schieten. Natuurlijk stoppen we ook bij de beroemde Athabasca Glacier ook bekend als het Columbia Icefield. Ik vind dat hij er wat verpieterd uitziet nu alle verse sneeuw weg is maar op de gletscher krioelt het van de toeristen die met een bus erover heen crossen.

Athabasca Falls

De verderop liggende Athabasca falls zijn veel indrukwekkender. Door de vele sneeuw is het waterpeil hoger dan normaal en met bulderend geweld stort water de diepe kloof in. Uiteindelijk arriveren we tegen half vier bij de campground in Jasper. Alle plaatsen met electra zijn al bezet maar we krijgen een schitterend plekje zonder electra toegewezen waar we wel 2 maal per dag gedurende anderhalf uur onze generator aan mogen zetten om de laptops van stroom te kunnen voorzien. Ondanks het feit dat veel plaatsen tussen de bomen liggen kijken wij op een groot grasveld en hebben de bomen om ons plekje nog niet zo’n hoogte bereikt dat de zon ons niet meer kan beschijnen. Helaas is er momenteel weinig zon want het wolkendek is gaande de dag steeds dikker geworden. Het weerhoudt ons niet om nog even de fiets te pakken en naar Jasper te fietsen, zo’n 4 km verderop. We lopen er even rond, kijken winkeltjes en eten heerlijk in een van de vele restaurants in dit bergdorpje dat mijn favoriete bestemming is. Op de terugweg naar de camping is het goed dat we onze windjacks bij ons hebben want anders waren we toch wel erg verkleumd bij de camper gearriveerd. Door de koude buitenlucht houd ik in de warme camper mijn ogen niet echt lang open. Dick krijgt me zelfs niet wakker als om half tien twee vrouwtjes Elks rond de camper komen grazen. Gelukkig doen ze dat ook zaterdag ochtend om 5 uur zodat ik dan wel de gelegenheid heb deze schitterende beesten vanuit het “slaapkamer raam” te bewonderen terwijl ze op nog geen meter naast de camper staan te grazen. Uiteindelijk trekken onze, volgens Dick perfecte, grasmaaiers verder en daar 5 uur geen tijd is om al op te staan duiken we na dit prettige intermezzo toch nog even onder de wol met als gevolg dat we op de langste dag van het jaar pas om 8 uur wakker worden. We ontbijten op ons gemakje en pakken dan weer de fietsen om naar Jasper te rijden. De omgeving van dit leuke bergdorp hebben we al een paar maal mogen bewonderen en vandaag willen we kijken wat er te doen is in het stadje waar op deze speciale dag Aboriginal Day gevierd wordt.

First Nation Chiefs

Voor het Visitor Center staan stoelen waar we plaatsnemen en na enig wachten worden we beloond met een feestelijke intocht van mensen van de “First Nation”, oftewel de oorspronkelijke bewoners die wij ook wel indianen noemen. Het is een bijzondere gebeurtenis. De First Nations laten ons met hun toespraken, hun dansen en muziek een kijkje nemen in hun cultuur. Het is mogelijk om met diverse mensen te praten en van hen te vernemen welke waarden ze belangrijk vinden, hoe hun leven is en zelfs een vraag over hoe het is om een “indiaan” te zijn gaan ze niet uit de weg. De meesten zijn er trots op te laten zien dat ze tot de First Nation behoren maar je hoort ook kritische geluiden en je merkt dat het afpakken van het land en “opsluiten” in reservaten toch ook wel wat minder prettige gevoelens achterlaat. Een van hen zegt dat ze gewoon in een getto zijn opgesloten. Overigens kunnen ze gewoon reizen en hebben tevens de standaard zorg die voor elke Canadees ook geldt. Daar het weer zich deze dag van een uiterst zonnige kant laat zien blijven we redelijke lange tijd bij diverse optredens en leren we hoe we een tipi moeten opzetten, beginnend in het oosten omdat daar alles begint. We onderbreken de dag op het festiviteiten terrein slechts korte tijd om bij de bakery een heerlijke sandwich te eten en ook nog wat winkeltjes in te lopen waar de shopaholic van de familie het niet kan laten om toch die broek te kopen die en heel licht is en zit alsof het op het lichaam is gegoten.

Traditionele dans op de campground

Pas tegen half vijf verlaten we het feestterrein om naar de camping terug te fietsen. Dat is wel met een omweggetje want de Rangers van Parks Canada hebben een stuk fietspad afgezet omdat een lichtbruine Black Bear met haar twee cubs in een boom is geklommen langs het pad. Vanuit de verte kunnen we dit prachtige exemplaar bewonderen. Het ziet er naar uit dat ze niet direct aanstalten maakt om naar benden te komen zodat het voor de Rangers wel eens een lange wacht kan worden. Bij de camper is het nog zo lekker dat we heerlijk buiten kunnen zitten in het zonnetje. Wel fijn want dat geeft me tenminste nog even de gelegenheid verder te schrijven aan ons stukje voor de website. Publicatie zal wel moeten wachten tot we weer ergens een campground met snel internet hebben. In tegenstelling tot in de USA is er in Canada namelijk geen mobile Wifi en de verbindingen in de Visitor Centers zijn leuk om even een Appje te versturen maar vaak te traag om iets te publiceren laat staan als er ook nog foto’s bijgevoegd moeten worden. Terwijl ik buiten in het zonnetje zit zie ik een van de vrouwen die vanmiddag ook bij de festiviteiten was, langslopen. Als ik haar vertel hoe leuk we het vandaag hebben gevonden bij de festiviteiten in Jasper antwoordt ze dat er later op de avond nog een voorstelling is in het Amphitheater van de campground. Deze mededeling maakt dat we rond half acht naar dat theater lopen. We hoeven niet ver want het ligt precies achter onze campplek. We genieten van de voorstelling van de Miettes (uitspraak: Meeties), zoals de halfbloed indianen uit deze streek genoemd werden. Hun dans en muziek lijkt als twee druppels water op de dansen in de Schotse hooglanden. Ondanks het feit dat we het vanmiddag ook al hebben meegekregen blijft het tromgeroffel en daarmee gepaard gaande zang en dans van de indianen fascinerend.

Kijk… daar staat ons publiek !!!

Als de voorstelling afgelopen is blijkt er een kudde Elks bestaande uit 7 vrouwtjes en 5 baby Elks  vanaf onze camper naar het Amphitheater te lopen. Lang blijven we napraten, kijken en foto’s maken. Wat een fascinerende dag. Doodmoe vallen we tegen half 12 in slaap.