NEVADA en UTAH deel 2

Nevada en Utah, dinsdag 14 november tot 25 november 2017

Het wordt duidelijk kouder ’s nachts zodat we onze isolatiemat ’s avonds voor het voorraam spannen. Het is niet echt veel werk en het maakt dat de kou, die anders door ons grote voorraam binnendringt, wordt tegengehouden. Doordat we alleen thuis even geprobeerd hebben hoe we deze mat moeten bevestigen kost het de eerste dagen redelijk wat tijd om de mat vast te maken en weg te halen. Het betekent dat we dinsdag 14 november niet voor 10 uur wegrijden. Hebben dan ook wel water getankt, uit dit mooie, maar verlaten Bruneau State Park. Het is slechts 5 graden en de weilanden zijn wit dus we hebben er goed aan gedaan gisteren de isolatiemat te bevestigen. Na vandaag zal dat iedere avond nodig zijn, gelet op de plek waar we ons bevinden. In de camper hebben we het eigenlijk nooit koud want naast onze gewone kachel op propaan, die de camper verwarmd als een soort centrale verwarming, wat wel erg comfortabel is maar ook heel veel gas gebruikt, hebben we een stand kachel die op diesel uit onze tank werkt en direct voor een explosie aan warmte zorgt. Zeer aangenaam als je terugkomt in dit koelere jaargetijde van een lange wandeling. Uiteindelijk rijden we richting zuiden, naar de staat Nevada waar we over zeer eenzame wegen door het grote niets rijden. De hoogvlakte waar we ons bevinden is kaal en er is geen bewoning, slechts zo nu en dan komen we langs een boerenbedrijf en zien we wat koeien rondlopen.

 

Gelukkig gaat de hoogvlakte over in een smalle kloof waardoor het landschap direct aantrekkelijker wordt en om 12 uur hebben we weer eens een tijdsgrens overschreden en arriveren we in Western Pacific Time, de tijd die Nevada hanteert, waardoor we een uur tijd winnen. Langzaam verlaten we de hoogvlakte en de bergen en dalen af naar Elco in Nevada waar we bij Walmart kunnen overnachten. Alhoewel we onzes inziens al over doodstille wegen rijden arriveren we de volgende dag op Highway 50, ook wel de “Loneliest Road in America” genoemd wordt. Dat kwam omdat Life magazine in 1986 vertelde dat er geen attracties noch interessante zaken langs deze weg te vinden waren en dat, wilde je deze weg toch rijden, je wel over survival skills moest beschikken. Maar wij vinden het een leuke weg, rustig en afwisselend. Dan weer rijden we over grote vlaktes en dan weer door een kloof tussen hoge bergen door. Een schitterende weg om zo nu en dan even te stoppen en caches te zoeken. Zelfs een Coyote laat zich even zien maar door de hoge Sage brush (struikjes) kunnen we helaas geen goede foto van hem maken. Bij een van onze stops om een cache te zoeken zien we boven op een pas van bijna 2300 meter hoogte een Chevrolet Silverado Pick-up staan. Als we er langsrijden, lijkt het erop dat de berijder slaapt dus zachtjes loop ik langs de wagen op weg naar de cache. Als er na het vinden van de cache nog steeds geen beweging in de wagen te zien is werp ik toch een blik door de voorruit, waarop ik direct een flash-back krijg vanuit de tijd dat ik stage liep bij de moordbrigade van de politie in Den Haag. Daar moesten we voortdurend dode mensen bergen en deze man lijkt erop. Hij is duidelijk al enige dagen niet meer in leven wat blijkt als je naar hem kijkt. Toch roep ik Dick erbij die ook moet komen kijken. Terwijl ik me focus op het dode opgezwollen gezicht van de man ziet Dick dat de voorzijde van de man volledig bebloed is, is hij beschoten? Direct stappen we onze auto in en rijden de pas af naar Ely, Nevada, het dichtstbijzijnde stadje om de sheriff te waarschuwen. Onze telefoons hebben namelijk in dit afgelegen berggebied geen ontvangst. Gelukkig komen we na 16 km een auto tegen die wegrijdt van een ranch en als we de mensen aanhouden blijken zij een telefoon te hebben waar je wel mee kunt bellen en zijn we in staat de sheriff te informeren over onze vondst. Natuurlijk geven we ook de coördinaten maar de sheriff vraagt ons te wachten waar we zijn.

 

De afstanden zijn groot hier en Ely ligt zeker 40 mile van de plek waar we ons bevinden zodat pas 45 minuten later de sheriff arriveert. We praten even en volgen de sheriff daarna naar de plek waar we de dode man hebben gevonden. Deze blijkt al sinds vrijdag, dus vijf dagen, vermist te zijn en inmiddels is duidelijk dat de man zichzelf heeft neergeschoten. Van een vriend had hij een pistool geleend. Nadat we ons relaas op papier hebben gezet en de sheriff gedag gezegd, we mogen natuurlijk geen kijkje meer nemen bij de wagen, rijden we verder. Achter het casino in Ely vinden we een mooi plekje op het parkeerterrein om te overnachten. Nog lang praten we samen over deze vreemde vondst. Het is echt de “Loneliest Road” als iemand 5 dagen lang dood achter het stuur van een auto kan zitten op een parkeerterrein langs de weg.

 

We lopen nog wat door dit oude mijnstadje, natuurlijk nemen we ook een kijkje in het casino en eten wat bij Dennys (niet echt smakelijk) voor we naar bed gaan. Erg rustig slaap ik in ieder geval niet. Het gezicht van de man die we in de auto aantroffen keert toch regelmatig op mijn netvlies terug. Donderdag 16 november zijn we al vroeg wakker. In Ely zelf, in de beschutting van het stadje, was het best aangenaam maar zodra we de stad achter ons laten en op de grote vlakte rijden blijkt het koud en waait er een harde wind, we rijden dan ook op 2000 meter hoogte. Toch klimmen we hoger en hoger en dalen ook weer af. Na enkele passen gepasseerd te hebben arriveren we bij Great Bassin National Park. We willen de Lehman Caves bezoeken wat om 1 uur vanmiddag mogelijk is. Dus gaan we eerst een plekje zoeken op een volledig lege campground van het National Park en zoeken wat caches. Bij een van de caches zit een pop waar ik best van schrik. Dan blijkt dat de vondst gisteren van de dode man toch nog impact heeft. Op tijd zijn we weer terug bij het Visitor Center.

 

Als je denkt dat op zo’n koude bewolkte doordeweekse dag weinig bezoekers de caves bekijken heb je het mis want er blijken toch nog 15 mensen mee te gaan met de bijna twee uur durende rondleiding. Ranger Becca vertelt veel en goed en het is plezierig om met haar door deze grotten rond te lopen. Hoewel de grot best mooi is en bijzondere formaties heeft zoals “shields”, een soort ronde platen, waaronder draperies en stalactieten hangen, komt deze bij ons niet in de top tien. Rond drie uur rijden we terug naar de op 2230 meter hoogte liggende campground. De lucht is zwaar bewolkt, er waait een ijzige wind en zwarte wolken hangen om de bergtop dus snel doen we onze isolatiemat voor de voorruit. Hoewel ik altijd graag een houtvuur maak en er hout voldoende ligt laat ik dat toch maar achterwege vanwege de temperatuur die steeds verder zakt. Binnen is het nu echt aangenamer. Vrijdagochtend 17 november is het raar weer want blauwe lucht en zon wisselen elkaar af met sneeuwbuien. Snel na het ontbijt rijden we weg uit Great Bassin National Park en binnen 20 minuten zijn we bij de grens met Utah en natuurlijk daardoor in Mountain time zodat we weer een uur verliezen. We hebben deze reis wel heel vaak te maken met een tijdsverschil.

 

Doordat we over enorme vlaktes rijdend ook snel afdalen, laten we de koude achter ons en als ook de zon doorbreekt is het buitengewoon aangenaam, korte broeken weer. Zelfs de harde wind die over de enorme vlaktes blaast voelt warm aan. Lang mogen we van deze warmte echter niet genieten want net na het middaguur als we in Hinckley arriveren, gaat het regenen en later zelfs sneeuwen. Toch willen we nog even door want we hebben inmiddels besloten dat we de route die we naar Page, Arizona gaan volgen laten bepalen door de caches van Utah Geo Tour. Ieder county van Utah heeft namelijk een 5-tal caches verborgen die, als je er drie vindt, een patch opleveren. En als je 10 county’s vindt kun je zelfs in aanmerking komen voor een speciale munt. Wat is dan leuker om te kijken of we toch niet deze caches kunnen vinden. Onze vrienden Riley en Karen waar we op weg naar toe zijn zitten momenteel toch nog in Afrika en zijn niet voor 26 november terug in Page. Het betekent wel dat we eindeloze einden over onverharde wegen rijden in sneeuwstormen en eindeloze heuvels moeten beklimmen en kilometers en kilometers omrijden. Maar we hebben plezier en zien plekken waar we anders nooit gekomen zouden zijn. Helaas werkt het weer niet echt mee en de rest van de middag wisselen sneeuw en harde regen elkaar af. Maar we zien een kale vlakte waar gedurende de tweede wereldoorlog de Amerikaanse inwoners, geboren in Japan, gedurende enkele jaren geïnterneerd werden. In tegenstelling tot Manzanar in de Eastern Sierra Nevada, ook zo’n interneringskamp, waar barakken en een museum deze periode belichten is hier niets te zien behalve een gedenkteken en natuurlijk onze Utah geo tour cache.

 

We rijden langs eindeloos lange treinen over kale vlaktes waar wind en sneeuw vrij spel hebben en arriveren uiteindelijk in Frisco, Utah, een Ghost town in de bergen waar niemand en niets meer is behalve enkele steenovens en een deels ingestorte ruïne. Helaas is de plek te koud en te onherbergzaam om te overnachten dus rijden we terug naar Milford een stadje wat slechts op 1520 meter hoogte ligt waar we een city park hebben gezien waar we kunnen overnachten. Net voordat het pikdonker is arriveren we daar. En nadat we onze isolatiemat hebben aangebracht, inmiddels is het slechts 2 graden, kunnen we bijkomen in onze aangenaam warme camper van een tocht van 366 km. En dan te bedenken dat, als we rechtstreeks vanaf Great Bassin National Park hierheen waren gereden, we minder dan een derde van deze afstand hadden moeten rijden. Maar dan hadden we niet zoveel aparte dingen mogen bewonderen.

 

‘s Nachts vriest het behoorlijk en zaterdagochtend kunnen we de ijspegels van de camper plukken maar de zon schijnt weer volop en er is geen wolkje aan de staalblauwe lucht te zien. Wat een heerlijke winterse dag. Al snel stijgt de temperatuur van 8 naar 15 graden en kunnen we in ons T-shirt rondlopen. Nadat we getankt hebben zoeken we een laundromat op en gaan we eerst eens onze kleding en beddengoed wassen. Als om half een alles schoon en droog is besluiten we terug te rijden naar het citypark en daar nog een nacht te blijven. Niet alleen is het een heerlijke (gratis) plek aan de rand van het stadje maar ook kunnen we dan weer eens werken aan onze website en mogelijk kan Dick ook publiceren. Geen slecht idee want we zijn al weer twee weken aan het rondtrekken en hebben nog steeds niets van ons laten horen. Terwijl Dick foto’s uitzoekt kijk ik nog wat rond in het stadje, doe wat inkopen voor het eten en geniet van de warmte van de zon. De dag vliegt om en voor we er erg in hebben is het donker. Wel jammer dat het in dit jaargetijde al om half zes nacht is. Het beloofd een koude nacht te worden want er is geen wolk aan de hemel te zien en de wind waait redelijk hard. En dat het koud wordt ’s nachts klopt want als we zondagochtend 19 november wakker worden hebben we geen warm water. De lage temperatuur (het heeft tenminste 10 graden gevroren) en ijzige wind hebben ervoor gezorgd dat onze warm water leiding bevroren is. Douchen is er dus niet bij en we moeten ons behelpen met een washandje en ijzig koud water. Dan ga je echt niet uitgebreid poedelen. Gelukkig schijnt de zon hoewel er al snel wat wolken verschijnen en na enkele uren rijden merken we dat de leidingen ontdooien en we weer warm water kunnen tappen. We rijden opnieuw langs eenzame wegen waar bijna geen verkeer is, kijken bij Minersville Reservoir waar een prachtige campground is (goed om te weten voor een volgende keer) en arriveren dan in het uitgestorven stadje Beaver.

De cache die naast de Sheriff office is verborgen is gestolen, helaas kan ik er geen aangifte van doen omdat het kantoor gesloten is) zodat we een derde cache zoeken die we hoog in de bergen zien liggen aan de Utah-153. De weg blijkt nog open en we hopen dat we aan de andere zijde kunnen afdalen. Naarmate we hoger komen komt er ook meer sneeuw maar alleen op de schaduwzijde van de weg liggen wat ijzige plekken. Volgens Dick is de weg nog goed berijdbaar. Dat kunnen we niet zeggen van de laatste 1,5 km bergop naar de cache als we op pashoogte (3000 meter) arriveren. Na enkele meters begint de camper op de sneeuw te schuiven dus besluit Dick langzaam achteruit naar beneden te rijden en ik loop de piste op, nu ja, het is meer klimmen want wat gaat deze helling steil omhoog. Gelukkig ligt er nog niet heel veel sneeuw op de piste zodat ik niet diep wegzak.

 

Uiteindelijk ben ik bovenaan de piste bij de stoeltjes lift op bijna 3300 meter hoogte en kan ik de cache loggen. Ik vind een stuk hardboard waarop ik wil afdalen maar dan blijkt dat er echt te weinig sneeuw ligt en te veel rotsen omhoog steken dus huppelend ren ik naar beneden om na 35 minuten weer terug bij de camper te zijn. We rijden de weg door totdat we bij bergen sneeuw komen waar we echt niet door kunnen rijden en dalen daarom de weg die we gekomen zijn, weer af. Dan maar omrijden, het is niet anders. Uiteindelijk arriveren we op de Utah-89 en volgen deze weg door bergkloven naar het noorden. Alle campgrounds zijn dicht en de racebaan in Marysville, Utah is niet echt aantrekkelijk om te verblijven.

 

Bij Candy Mountain Rock, waar geel en bruin gekleurde heuvels het landschap domineren, stoppen we. Naast het gesloten resort mogen we onze camper laten staan van de eigenaars die net terug zijn van een vacantie en zelfs krijgen we stroom. Natuurlijk maken we een wandeling langs deze gekleurde rotswanden. Het is een bijzonder landschap, haast onwerelds, maar wel koud want overal ligt sneeuw. We bevinden ons dan ook op 1900 meter. Net voor donker zijn we terug bij de camper, volledig verkleumd want het vriest al. Opnieuw doet onze isolatiemat goede dienst en we hebben het in de camper absoluut niet koud. Doordat het hier op deze afgelegen plek doodstil is (alles in de omgeving is immers dicht) slapen we als rozen. Maandagochtend 20 november bedanken we de eigenaren van het resort voor het feit dat we hier mochten verblijven en rijden verder door de bergkloof naar de I-70 waar we stoppen bij Fremont Indian State park.

 

Gelukkig zijn we senior dus hoeven slechts $ 4,- entree te betalen en we mogen de Wifi van het State park gebruiken. Dit hebben we nodig om de puzzel op te lossen willen we de hier verborgen cache vinden. Helaas is de wifi erg zwak en lukt het niet het programma om de puzzel op te lossen te downloaden dus krijgen we wat aanwijzingen van de Ranger en even later lopen we door het State park om en de vele petroglyphen op de steil oprijzende rotswanden te bewonderen. Ze zijn ontdekt toen de I-70 werd aangelegd en we genieten van enkele trails. Natuurlijk vinden we ook onze zo gewenste cache. Uiteindelijk verlaten pas na 11 uur dit mooie park en rijden naar Monroe waar in een canyon een andere cache verborgen is.

 

Langzaam klimmen we omhoog door een zeer smal dal en na opnieuw wat puzzelen en een prachtige wandeling langs een bergbeekje door de sneeuw vinden we weer een cache. Het is inmiddels bijna twee uur als we in Richfield arriveren waar we eindelijk propaan en diesel kunnen tanken en we besluiten nog wat door te rijden naar Salina waar we enkele weken geleden zo heerlijk Mexicaans gegeten hebben. Er is overal voldoende plek om te overnachten dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken en nadat we natuurlijk onze isolatiemat bevestigd hebben (het kost inmiddels niet meer dan 5 minuten) en de nacht is ingevallen lopen we naar de Mexicaan 50 meter verder om weer heerlijk te smullen. Dinsdagochtend 21 november schijnt de zon als we om zeven uur wakker worden. Het is slechts 6 graden en er zijn nog wat sluier wolken maar het belooft weer een prachtige dag te worden. Helaas lukt het niet met tante Ank te skypen dus uiteindelijk rijden we de Utah-24 op om al snel in een slakkengang achter een enorme kudden schapen te belanden.

 

Deze kudde neemt de gehele weg in beslag en enkele kilometers rijden we erachter aan. We vinden het niet erg want het is een leuk gezicht deze witte wolbalen voor ons te zien lopen opgejaagd door een man te paard en zeker 10 honden. Toch, als we drie kilometer verder zijn en een inwoner van deze streek zich gewoon door de kudde heen perst met zijn grote pick-up truck volgen we hem op de voet want het is ook wel erg slaapverwekkend om stapvoets achter een dergelijk massa schapen aan te rijden. De Utah-24 kronkelt zich door de bergen en bij de afslag naar Fish lake rijden we echt de hoogte in.

 

Fish lake is een alpine meer en er zijn bijzondere boomsoorten, de Pando Grove die we natuurlijk willen bewonderen. En laat daar nu ook een cache liggen. Op 2727 meter hoogte lossen we een puzzel op. Dat kost even wat moeite omdat we niet goed lezen maar dan lopen we even later tussen de Pando bomen. Ze lijken op berkenbomen maar de stammen en takken zijn anders. Het zijn wel monumentale bomen om te zien. Uiteindelijk scheuren we ons los van deze prachtige alpine omgeving, het is er rond de 8 graden, en dalen af via het stadje Loa naar Torrey en arriveren dan in Capitol Reef National park. De enorme rode rotswanden hier blijven je verbazen. Het is nog geen half een dus we willen hier niet blijven en rijden verder, over een onverhard zandpad naar Cathedral rock. Gelukkig voordat de weg echt te ruw wordt en slecht begaanbaar voor onze camper, vinden we de cache. We genieten van de woestheid om ons heen en de temperatuur want zonder enige wind is het hier in het zonnetje zeker 19 graden. Als we weer terug zijn op de gewone weg wijst onze GPS opnieuw een onverhard pad aan, de weg naar Factory Butte. Dick keurt de weg en besluit dat het verantwoord is om deze weg in te slaan en al snel rijden we door het grote niets.

 

Nu zijn we echt in de middle of nowhere, geen mens te zien, de weg is onverhard en om ons heen zijn alleen vreemde zandformaties te zien. Nadat we eindeloos lang deze weg vervolgen komen we eindelijk een paar grote rotsformaties tegen waar we onze cache vinden. Voordat we omdraaien (Dick weet de camper altijd feilloos te keren) maken we foto’s van de omgeving en genieten van de warmte van de zon. Wat hebben we geluk met het weer zo eind november. Als we weer terug zijn op de verharde weg en het plaatsje Hanksville gepasseerd zijn draaien we niet veel later de weg naar Goblin valley in. Er is voldoende plek op de campground van het State park en snel staan we op de invalidenplek.

 

Net nog even in het zonnetje. Maar als deze achter de rotswanden verdwijnt, maken we een houtvuur waar we heerlijk ons aan verwarmen. Tot al ons hout opgestookt is zitten we buiten en genieten na van deze leuke dag. In het donker bereid Dick onze steaks op de gril en ’s avonds smullen we heerlijk van ons avondeten. Het is niet alleen donker met een prachtige sterrenhemel maar ook doodstil zo midden in de woestijn. Woensdag 22 november zijn we om 7 uur wakker en zien al snel de zon over de bergen tevoorschijn komen. Inmiddels hebben we gezien dat de weersverwachting voor de komende dagen goed is dus we kunnen met een gerust hart onze weg door dit bergachtige gebied van Utah vervolgen.

 

Nog in Goblin Valley zien we  Pronghorns voorbij rennen en na een klein stukje I-70 buigen we af de woestijn in. Onze hakuna denkt dat het een onverharde weg is maar wij zien toch echt een asfaltlint door het landschap slingeren. Deze Moore Cutoff road is prachtig, wat is het woest en verlaten. Hier wordt je echt op jezelf teruggeworpen. Na even gestopt te hebben in Ferron, waar we gezellig praten met de mensen van het plaatselijke museum en de grote ovens bewonderen die momenteel in gebruik zijn om de enorme kalkoenen en hammen voor Thanks Giving in te bereiden eten we een heerlijke subway in Castle Dale alvorens noch enkele caches te zoeken. Helaas vinden we de laatste cache bij een enorme rotspartij in een stille kloof niet. Meer dan een half uur klimmen en klauteren we langs de enorme rotsblokken maar dan, het loopt al tegen de avond, rijden we onverrichterzake naar Price waar we op het terrein van Walmart overnachten. De zon gaat net onder en weerspiegelt zich schitterend in de camper. Natuurlijk lopen we even rond. De Walmart staat vol want morgenavond begint Black Friday, een uitverkoop van heel wat artikelen en daarom wordt nu alles klaargezet voor de grote storm van mensen die verwacht wordt. Na enkele nachten bijzonder rustig geslapen te hebben worden we deze nacht regelmatig opgeschrikt. Eerst zijn het hard toeterende treinen die niet stoppen met te waarschuwen dat ze eraan komen en daarna is er een geluid wat ik niet helemaal thuis kan brengen maar wel erg hinderlijk is. Het blijkt een veegmachine die het enorme parkeerterrein van Wal-Mart aan het vegen is. Niet echt aangenaam. We slapen pas weer in als deze nare lawaaimaker verdwenen is. Nadat we op Thanks Giving ruw worden wakker geschud door de wekker, ik wil graag skypen maar krijg tante Ank niet te pakken, en we nog wat laatste inkopen bij Walmart hebben gedaan rijden we nog voor negen uur weg uit Price. Het is doodstil op de weg dus we hebben alle tijd om rond te kijken.

 

We zijn op weg naar coke ovens die zich ergens in het landschap moeten bevinden en voor die tijd zoeken we ook een cache bij een oude vervallen Coral. Dick heeft gisteren zijn knie wat verdraaid en ik ben uitgegleden in de berm rand dus beiden lopen we niet echt florissant maar uiteindelijk arriveren we toch bij de Coke ovens. Een prachtig gezicht al die ronde ovens op een rijtje in het landschap, het zijn er echt zeer veel allemaal op een rijtje en deden dienst in het verleden om de hier gedolven kolenerts te branden. Het is werkelijk stralend weer en de zon schijnt volop. Gelukkig is er ook nauwelijks wind zodat de temperatuur al snel naar de 21 graden stijgt. Na veel foto’s rijden we over de smalle bergweg terug naar de Utah-191 en uiteindelijk arriveren we rond twee uur vlak voor Moab bij de Courthouse Rock.

 

Een enorme rotsformatie midden in het landschap waar ook een BLM campground is. De zon schijnt zeer aanlokkelijk dus we hoeven alleen elkaar maar aan te kijken om te weten dat we hier vannacht willen blijven staan. De rest van de middag, nadat we natuurlijk de cache hier gevonden hebben, zit ik achter de computer om weer eens wat te schrijven terwijl Dick allerlei reparaties verricht zoals de sluiting van het keukenkastje wat kapot is gegaan. Pas als de zon achter de bergen verdwijnt, het is nu half 5 wordt het zodanig koud dat binnen in de camper zitten toch aangenamer is. De ATV’s die hier rondcrossen, komen ook langzaam terug naar hun basis. We slapen onder een schitterende sterrenhemel, alleen in de verte is een lichtschijn te zien, waar Moab zich bevindt. Nadat ik vrijdagochtend eerst met tante Ank heb geskypt, onze Mifi doet het hier gewoon, rijden we rond 9 uur weg. Het is al druk op de onverharde weg want op deze voor vele mensen vrije “Black Friday” met kalm en zonnig herfstweer, trekt iedereen erop uit.

 

Daar we nu vlakbij het noordelijk deel van Canyonlands National park zijn besluiten we erin te rijden. We moeten toch een deel van deze weg rijden om twee Utah Geo-tour caches te vinden. Bij de ingang van Canyonlands staat al een rij auto’s. Dat beloofd niet veel goeds voor parkeerplekjes. Nadat we een stempeltje gehaald hebben bij het Visitor Center en de film bekeken hebben rijden we het park in. Ondanks het feit dat het niet overal lukt om een plaatsje te vinden voor onze camper kunnen we toch op veel plekken een wandeling maken naar de rand van het plateau waar we op rijden. We rijden op 1900 meter hoogte en diep beneden ons zien we een landschap, doorsneden door canyons. Geen wonder dat dit deel van Canyonlands  “Island in the Sky “heet. We boffen opnieuw met het weer want de lucht is blauw, de zon schijnt, er is geen wind en 21 graden zodat we in ons t shirt kunnen lopen.

 

De mooiste wandeling is naar Mesa Arch vanwaar je, onder de Arch door, een prachtig zicht hebt op én canyons én rotsformaties. We blijven foto’s maken. Uiteindelijk scheuren we ons los van dit indrukwekkende landschap waar je zo goed kunt zien hoe de Green river en de Colorado river zich gedurende miljoenen jaren door het landschap hebben gesneden. Nadat we in Moab getankt hebben, we hebben, omdat het al drie uur is, helaas geen tijd om de koopjes van Black Friday te bekijken, rijden we verder naar het zuidelijk deel van Canyonlands National park. 5 Mile voor de ingang zijn grote stukken BLM-land met campgrounds. Net voor dat de zon achter de bergen verdwijnt arriveren we op de onverharde weg naar Hamburger Rock. Overal in het landschap staan tentjes van de vele klimmers hier en uiteindelijk vinden ook wij een redelijk recht plekje temidden van de Sage Brush. We kunnen nog net de isolatie voor de voorruit spannen en een foto maken voordat het donker wordt. Het enige geluid om ons heen zijn de auto’s op weg naar hun tentje. Ik had er geen idee van dat te midden van zo’n wild en onontgonnen gebied wel een paar honderd mensen zouden overnachten. Het is dan ook gratis.

 

Ook zaterdag 25 november worden we weer wakker als de eerste zonnestralen over de bergen onze camper bereiken. Wat was dit een bijzonder aangenaam plekje om te verblijven. Natuurlijk ontbijten we uitgebreid voor we op weg gaan en bij Newspaper Rock (de Navajo indianen noemen het: “de rots die een verhaal vertelt” onze Utah Geo tour cache gaan zoeken. Ja, we waren hier ook al in september maar toen wisten we noch niets van deze Utah Geo tour. Ach het blijft leuk om rotswanden vol met Petroglyphen te zien die 2000 jaar geleden zijn aangebracht. Al snel hebben we de cache en rijden we verder, via Monticello en Bluff, waar we onze watertank vullen en arriveren dan in Goosenecks State Park.

 

Het is inmiddels kwart over twee, heerlijk weer en we besluiten er te blijven. Aan de rand van de kloof waar diep onder ons de San Juan River door meandert vinden we een schitterend plekje. Natuurlijk zoeken we eerst onze geocache, lopen langs de rand van de kloof en kijken naar de rivier die diep onder ons slingert, voor we lekker bij de camper in het zonnetje gaan zitten om te schrijven, te lezen en wat echt nodig is, ramen poetsen. Dat laatste doet Dick want als ik de ramen poets zitten er meer strepen op dan toen ik begon. Aan de horizon zien we de rotsformatie van Monument Valley. Wat is dit opnieuw een schitterend en stil plekje.