Opnieuw een jaar reizen door de USA en CANADA

Voorbereiding nieuwe route

Voorbereiding nieuwe route

Ondanks het feit dat het nieuwe jaar 2014 slechts enkele maanden geleden begonnen is zijn de voorbereidingen voor onze nieuwe Noord – Amerika reis toch al van start gegaan. Alhoewel we inmiddels ervaren hebben hoe het is om een jaar (nu ja een jaar met wat onderbrekingen) op stap te gaan betekent dat niet dat we op onze lauweren kunnen rusten. Er zijn toch wel wat dingen die, voordat we opnieuw voor een half jaar op stap kunnen gaan, gedaan moeten worden. Natuurlijk moet de camper weer helemaal nagekeken worden en omdat het toch een wat ouder beestje wordt moeten niet alleen de remmen, remschijven en mogelijk de remcilinders vervangen worden maar ook blijkt het aanbrengen van andere koppelingsplaten uiteindelijk geen overbodige luxe te zijn en dankzij het advies van Rien komen er nieuwe ruitenwissers en filters voor de verschillende motoronderdelen, die bij een laatste onderhoudsbeurt, vlak voor ons vertrek nog de oude zullen vervangen. Tevens gaat er een set als reserve onderdelen mee. Onze  verzekeringen worden nogmaals doorgespit waarbij aan het licht komt dat de doorlopende reisverzekering slechts een maximale periode van 2 maanden aaneengesloten verblijf dekt zodat deze omgezet moet worden naar een andere verzekering. De bank- en creditcards blijken of nog geen Iban nummer te hebben of dit jaar te verlopen dus een aanvraag wordt ingediend om ze te vervangen. En de route moet bekeken worden. 3 Jaar geleden was er natuurlijk ook een route maar nergens stond iets vermeld van bezienswaardigheden met als gevolg dat we vele dingen gewoon voorbij gereden zijn. Met behulp van het prachtige boek van Sandra en Rene ”1000 plekken in Canada en Amerika die je echt gezien moet hebben” en de Lonely Planet stellen we uiteindelijk onze nieuwe route samen. De nieuwe route lijkt in een aantal opzichten op de vorige route en dat is op een aantal plaatsen ook zo omdat er gewoon geen andere wegen zijn. Maar in Canada, met nu Vancouver Island in de planning, door de pech tijdens de vorige reis niet bezocht en ook in het 2-de halfjaar in het zuiden van de US zijn er vele nieuwe wegen gepland. Natuurlijk is het onvermijdelijk dat we dan ook dingen bekijken die we al eerder gezien hebben. Voor mij is dat geen enkele probleem want ik ga, zoals Dick vaak zegt, pas echt iets zien en waarderen als ik ergens voor een derde of vierde maal kom. De nieuwe geplande route zullen we binnenkort op deze site publiceren.
We proberen ook het lidmaatschap bij “Good Sam” te regelen. Erg gemakkelijk gaat dat niet. Amerikaanse organisaties zijn niet ingesteld op leden buiten hun eigen land. Wordt Canada nog als uitzondering beschouwd, iets naar Europa sturen kan echt niet. Enkele telefoontjes via Skype zorgen ervoor dat het uiteindelijk toch mogelijk wordt de lidmaatschapsgelden te betalen en met hulp van Mike en Susan uit Tucson, Arizona lukt het ook nog de lidmaatschap pasjes in Nederland te krijgen. Als uiteindelijk ook het felbegeerde bord “De Reiskranen, Holland “ arriveert, wat in het “Sign Post Forest” in Watson Lake in de staat Yukon zal worden opgehangen, is de voorbereiding echt op gang gekomen en verheugen we ons steeds meer op het komende verblijf in de USA.

Zekeringencheck bij Cosmo

Zekeringencheck bij Cosmo

Het blijft echter niet bij thuis voorbereiden. We willen er toch ook nog even daadwerkelijk op uit met de camper, een ultieme test. Dus halen we 24 februari de camper op uit de stalling. Het is lekker weer. In geen enkel opzicht lijkt het op eind februari. We kunnen zelfs met alleen een trui aan de camper beladen. Als alles zijn plekje heeft gekregen gaan we op weg. Bij de rijksweg aangekomen blijkt de brandstofmeter niet meer aan te geven en ook de toerenteller heeft er de brui aan gegeven. Waarschijnlijk een kapotte zekering maar omdat deze, na vervanging, blauwe vlammetjes blijft geven (en er dus telkens uitspringt) besluiten we toch maar even langs Cosmo in Utrecht te rijden. Ondanks het feit dat het er erg druk is wordt er toch ruimte gemaakt voor ons en even later hangen onze voor- en knipperlichten aan draadjes te bungelen terwijl twee zorgelijk kijkende monteurs zoeken of zij het probleem van de blauw opvlammende zekeringen kunnen oplossen. Ik weet nog steeds niet wat ze gedaan hebben maar als de lampen weer gemonteerd zijn in hun huizen blijkt het euvel verholpen en kunnen we onze reis vervolgen. Gelet op het inmiddels vergevorderde  middaguur rijden we niet verder dan Bakel, een Brabants plaatsje aan de grens met Limburg. Er is namelijk ook net een verzoek van Seabridge gekomen of we de papieren voor de noodzakelijke Amerikaanse autoverzekering kunnen tekenen. Dat maakt dat we ons reisschema omgooien en besluiten de weg naar Noord Frankrijk via Duitsland te laten verlopen waarmee we de benodigde handtekeningen in Düsseldorf kunnen zetten. Het is geen straf om via Duitsland te reizen. Duitsland heeft heerlijk brood en de “Bratwurst en Dönertentjes” bevallen ons ook goed. Daar er geen vorst of sneeuw verwacht wordt  zijn alle bergweggetjes begaanbaar dus we hebben voor de te rijden route keuze te over.

Op kantoor bij Seabridge

Op kantoor bij Seabridge

De rit naar Düsseldorf verloopt voorspoedig. Niet helemaal duidelijk is hoe het nu zit met de Umweltzone, maar zonder aangehouden te worden arriveren we bij Seabridge waar we de verzekeringspapieren ondertekenen. Nadat we ook nog even bij Fritz Berger hebben geshopped (ik ben gek op kampeerwinkels en de daar aanwezige snuisterijen) rijden we de Eiffel in. Helaas zijn de wolken samengetrokken en is het heerlijke warme voorjaarsweer omgeslagen naar ijzige koude dus na een korte rondwandeling door het verlaten Blankenheim met zijn prachtige vakwerkhuisjes  zoeken we de warmte van de camper op en gaan daar lekker lezen.

Vakwerkhuizen in Blankenheim

Vakwerkhuizen in Blankenheim

Ondanks het feit dat we al om half 10 onder de wol liggen staan we woensdag 26 februari pas om half negen op. Klaarblijkelijk heeft winterslaap, als je in een camper rondtrekt, meer vat op je. Het is grauw en miezerig maar desondanks is het landschap waar we doorheen rijden schitterend. Rond drie uur arriveren we in Arlon (België) waar zowaar het zonnetje doorbreekt en we bij de brandweer kazerne de laatste vrije parkeerplaats kunnen benutten. Het is een heerlijke camperplek omdat er voor elke camper water en ook elektriciteit beschikbaar is. Niet dat we die echt nodig hebben maar als het er is dan maken we er wel gebruik van om de tanks weer aan te vullen en kunnen we ook de laptops weer eens opladen. Gelukkig schijnt de zon nog steeds als we de volgende dag opstaan en onze rit, nu door de Belgische Ardennen, vervolgen. Langzaam komen we terug op de oorspronkelijk bedachte route.

Bij de abdij van Orval, ja van dat bekende biermerk, stoppen we. De winkel waar het zelf gebrouwde bier en gelijknamige kaas verkocht wordt is helaas gesloten maar wel is het mogelijk de ruïnes van deze oude abdij te bekijken. Het toeristenseizoen is natuurlijk nog lang niet begonnen dus dwalen we helemaal alleen tussen de schitterende ruïnes en kijken in een werkelijk ijskoude kelderruimte naar de film over deze abdij en de geloofsovertuiging van de aanwezige monniken. Natuurlijk maakt Dick een foto van mij zittend op de rand van de Mathilde bron. Door en door verkleumd (het is niet warmer dan 7 graden en er staat een ijzige wind) nemen we na 2 uur afscheid van Orval. Helaas is het, tenzij je in retraite gaat, niet mogelijk ook een kijkje in de huidige abdijgebouwen te nemen die in 1928 herrezen zijn op de keldergewelven van de middeleeuwse abdij.

De Ruines van de oude Abdij van ORVAL

De Ruines van de oude Abdij van ORVAL

Naast een gure wind is het inmiddels ook gaan miezeren. Desondanks stoppen we op weg naar Frankrijk toch enkele malen om een cache te zoeken. Eén van de bermen blijkt wat minder geschikt te zijn voor onze camper. Door de vele regen die is gevallen is de grond extra drassig waardoor we zodra we willen wegrijden diep in de modder wegzakken. Ach een geschikt moment om onze nieuwe wegrijmatjes eens te proberen. En ja hoor als ik deze “geschubte, gekringelde, niets wegende, matjes” onder de banden leg kan Dick meteen wegrijden. Wel moet ik daarna de matjes uit decimeters dikke blubber opgraven maar dat is de minste zorg. Ze zijn effectief en hebben voorkomen dat we sneeuwkettingen moeten omleggen. In stromende regen arriveren we in Charlesville-Mezieres. Campings zijn in dit jaargetijde niet geopend maar gelukkig zijn er wel camperplekken waar altijd wel enkele campers staan maar overal nog voldoende sta ruimte is. Ondanks het feit dat het centrum niet echt ver is besluiten we toch maar in de camper te blijven in plaats van de regen te trotseren.

 

Op de oprit in Grand Cornaux
Op de oprit in Grand Cornaux

De  volgende dag regent het nog steeds maar in Noord Frankrijk, bij Cor en Esmee waar we rond het middaguur arriveren, hebben we daar geen last van. Nadat het even moeite kost de camper een goed plekje te geven op hun weliswaar verharde maar toch ietwat modderige oprit brengen we de rest van de middag en avond door bij de heerlijk warme houtkachel.

Bij Esme en Cor in Frankrijk

Bij Esme en Cor in Frankrijk

Gezelligheid kent geen tijd blijkt wel een juist spreekwoord want voor we er erg in hebben is het 12 uur ’s nachts en duiken we, na een zeer geslaagde middag en avond, alsmede voortreffelijk eten en drinken, ons bedje in.

 

Omdat we ontdekt hebben dat onze nieuwe extra luchtvering dagelijks iets bij-geblazen moet worden (wat volgens ons toch niet de bedoeling is) hebben we contact opgenomen met de garage in Speyer. We kunnen er ondanks de drukte op maandagmiddag terecht zodat we zaterdagochtend na een lekker en gezellig ontbijt bij Cor en Esmee opnieuw richting Duitsland rijden.
We houden ervan kleine landweggetjes te rijden zodat we echt twee rij-dagen nodig hebben om in Speyer te komen. En landweggetjes vinden we in overvloed. De Hakuna heeft bedacht dat, als we snelwegen willen vermijden, er ook echt alleen maar smalle wegen worden aangegeven waarop we ons dwars door het heuvelachtige landschap van de Franse en Belgische Ardennen wringen en de ene na de andere onoverzichtelijke bocht bedwingen. Ach het regent niet meer en de zon komt zelfs zo nu en dan door dus erg is dat niet. Daarnaast is het carnaval losgebarsten en zitten mensen meer in de kroeg dan dat ze in een auto onderweg zijn. We hebben regelmatig het gevoel alleen op de wereld te zijn. Slingerend begeven we ons van Frankrijk naar Belgie, door Luxemburg en Duitsland om zaterdagavond 1 Maart aan de Moezel in Frankrijk een slaapplekje te vinden en zondag  2 Maart in Neustadt an der Weinstrasse in Duitsland.

De oude straatjes in Neustadt aan de Moezel

De oude straatjes in Neustadt aan de Moezel

De grensstreken zijn schitterend en doordat regelmatig een, weliswaar waterig, zonnetje ons beschijnt is het ook absoluut geen vervelende rit. In Neustadt ligt de temperatuur gelukkig wat hoger dan die de afgelopen dagen lag. Het is 12 graden, zodat we een heerlijke wandeling kunnen maken in het stadscentrum. Het is duidelijk dat niet alleen Nederland geen winter gekend heeft. Ook hier staan veel bomen al in knop en bloeien sommige struiken al.
Maandag 3 maart is het slechts een klein stukje rijden naar Speyer. We arriveren ruim op tijd (veel te vroeg dus) bij de garage waar alles vol staat met campers. De wachttijd van bijna 3 uur benutten we om lekker wat op te ruimen (Tita) en onderhoudswerkzaamheden te verrichten (Dick). In de middag breekt de zon door en zien we alleen nog aan de horizon donkere wolken. Als we de garage van Carsten Staebler binnen rijden blijkt al na 5 minuten dat er sprake is van een lek ventiel wat snel vervangen is en ons de mogelijkheid biedt om met op druk blijvende luchtvering onze weg te vervolgen. In Sprendlingen stoppen we en gaan het dorpje verkennen waarbij we het niet kunnen laten een heerlijke maaltijd te nuttigen in het plaatselijke Dönercafé. Eenzaam zitten we er niet want een groot deel van de (in carnavalskleding gestoken) dorpsbevolking blijkt dit café als zijn stamkroeg te beschouwen. We kijken onze ogen uit.

vondlucht in Brueggen

Avondlucht in Brueggen

De volgende morgen rijden we verder maar niet na nog even het plaatselijke filiaal van Fritz Berger te hebben bezocht. Brüggen, vlakbij de grens van Nederland, wordt onze volgende overnachtingsplek. Normaliter is deze camperplek achter de supermarkt enorm druk maar nu is er plek te over. Alhoewel het zonnetje volop schijnt blijkt het toch te kil om al buiten te zitten dus lopen we een stukje dit altijd gezellige stadje in en duiken het resterende deel van de avond in onze spannende boeken. Woensdag 5 maart eerder dan gepland, zijn we weer thuis, met een uitpuilende waszak. Het overgrote deel van de camper laden we uit zodat bekeken kan worden wat mee gaat naar Amerika en wat kan thuisblijven. Over een maand brengen we de camper naar de haven van Antwerpen dus we hebben nog even de tijd om alles uit te zoeken en in orde te brengen, zoals het opnieuw schuren en lakken van onze tafel, een kleine reparatie aan de achterbumper en het vervangen van wat ladegeleiders in het keukendeel. Ook hebben we besloten nog twee banden te vervangen, deze zijn inmiddels besteld en zullen nog voorafgaand aan de onderhoudsbeurt worden gemonteerd.
In huis staan al op diverse plaatsen ingepakte dozen die straks in de verschillende bergplaatsen in de camper een plaatsje zullen vinden voor de reis. De fietsen hebben een onderhoudsbeurt gehad en zijn eveneens voorzien van nieuwe remblokken en banden, tevens is het fietsenrek onderhanden genomen en kan straks naast de fietsen een plekje krijgen in de camper gedurende de overtocht en na aankomst weer achterop worden gemonteerd. Alle snoertjes, aansluitingen en houders voor navigatie- en geocaching apparatuur zijn voorhanden. Zouden we nu echt aan alles gedacht hebben? De tijd zal het ons leren. Nu is het nog even wachten tot de camper op 7 april in Antwerpen in de haven afgeleverd wordt en wij hem op 28 april opnieuw in Baltimore kunnen ophalen. Dan gaat de reis pas echt beginnen.
We houden u op de hoogte.

Dit bericht is geplaatst in USA en CANADA 2014-2015. Bookmark de permalink.

2 Responses to Opnieuw een jaar reizen door de USA en CANADA