Thailand 3, Chiang Mai – Chiang Rai

Laatste uren in de trein van Bangkok naar Chiang Mai

Verkwikt word ik woensdag 13 februari wakker.
Op mij heeft de cadans van de trein, ook al die die nog zo hobbelig en schokkend, altijd een weldadige werking waardoor ik (als enige) als een marmotje slaap. We poedelen ons aan het kleine wastafeltje in onze cabine en laten dan de bedden afhalen en deze weer tot bank maken. Rond half acht arriveert het door ons bestelde ontbijt wat na zo’n nacht heerlijk smaakt. Kort na ons ontbijt zouden we in Chiang Mai moeten arriveren maar omdat de trein al geruime tijd het tempo van een slakje heeft komen we pas rond half 10 aan. Doordat we in de laatste wagon zaten moeten we een heel stuk lopen voor we in de stationshal zijn waar we al snel een songthaew vinden die ons naar Top North Guesthouse wil brengen. Nu ja vervoer vinden gaat snel maar voordat we vertrekken duurt het even want de songthaew moest eerst nog volgeladen worden met andere toeristen die nog uit de mensenmassa geplukt dienen te worden. Uiteindelijk worden we om onverklaarbare redenen van de songthaew in een taxi overgeladen en gaan we (voor dezelfde afgedongen prijs) op weg. Heel ver is het niet naar de ommuurde binnenstad en de verkeersdrukte valt ook mee zodat we zo’n 15 minuten later bij het guesthouse staan. Hoewel we enkele dagen geleden een mailtje hebben gestuurd om twee kamers te reserveren blijkt dat niet in het systeem opgenomen. Gelukkig zijn er nog net twee kamers met airco beschikbaar, we pikken ze in voor de neus van andere backpackers die komen aanlopen door, zodra de songthaew stopt, eruit te springen en naar de receptie te rennen. De kamers bevallen en zien er netjes uit dus we zetten de bagage op de kamer en lopen het stadje in. Top North Guesthouse ligt binnen het ommuurde centrum van Chiang Mai en alles is op loopafstand. Al snel vinden we een leuk restaurantje op een hoekje waar we genieten van een lekkere verse fruitjuice en fruitshake. Intussen bespreken we het vervolg van onze reis. Omdat het reizen op zich niet door ons vieren allemaal op dezelfde wijze wordt beleefd en reizen in Azië nu eenmaal veel tijd en soms ongemakken met zich meebrengt, nemen we het besluit om Koh Lanta als bestemming te laten vervallen en de laatste week dat we met zijn vieren in Thailand zijn op het eiland van Phuket te vertoeven en te genieten van zon, zee en strand. Dat betekent wel dat we moeten kijken hoe we naar Phuket gaan, met vliegtuig, trein of bus. De prijsverschillen zijn wel erg groot tussen vliegtuig en de overige vervoermiddelen en na afweging van voor en nadelen van ieder vervoermiddel gaan we er uiteindelijk voor om de rechtstreekse bus naar Phuket te nemen. Het wordt wel een VIP bus met maar 24 zitplaatsen dus hopelijk geeft dat enig comfort. Om er zeker van te zijn dat we ook daadwerkelijk deze bus krijgen gaan we met de tuktuk naar het busstation om kaartjes te kopen. Er staat geen lange rij dus al snel zijn we aan de beurt en kunnen we de door ons gewenste zitplaatsen op de computer uitzoeken en even later de kaartjes in ontvangst nemen.

Wat Chedi Luang in Chiang Mai

Nu de reisbeslommeringen achter de rug zijn laten we ons met de tuktuk naar de Chedi Luang tempel brengen. Een belangrijke tempel midden in de ommuurde stad. Niet alleen heeft de tempel een grote liggende Bhudha, ook is er een soort piramide achtige berg op het terrein die inmiddels schitterend gerestaureerd is met Bhudha beelden in nissen en olifanten als bewakers op de eerste ring. Het is een belangrijke tempel waar ook in hoog aanzien staande  monniken geleefd hebben. Deze zie je dan ook gebalsemd in glazen kooien zitten in aparte kleine tempels. Het blijft een raar gezicht naar deze eens levende mensen te kijken. Hugo vindt dat het net lijkt alsof je op een begrafenis bent. Na de bezichtiging van dit tempelgebied is het tempelgehalte van Rieta en Hugo wel verzadigd en lopen we op ons gemakje, nadat we eerst wat te drinken hebben gehaald bij de 7-Eleven, langs gezellige winkeltjes en marktjes, waar we natuurlijk wat snuisterijen kopen, terug naar ons guesthouse. Het is nu drie uur en erg warm dus de beste plek om te vertoeven is bij het zwembad. Het water is heerlijk verkoelend maar er is ook werk aan de winkel want er moet geschreven worden, de administratie moet worden gedaan en natuurlijk is het gezellig om met elkaar te kletsen. Als de mannen weggaan om zich te laten masseren nemen Rieta en ik op het terras voor het zwembad een lekker biertje en praten volop. Tegen de tijd dat de schemering invalt, komen Dick en Hugo weer terug en na even op de kamer gedouched te hebben lopen we weer de stad in om ergens te eten. We weten een goed restaurant met een buitentuin vlakbij de Thapae Gate, de poort in de stadsmuur, waar we lekker eten. Na afloop nog even een lekkere koffie bij de lokale Starbucks  en dan terug naar Top North GH waar we al snel ons bed in duiken.
Donderdag 14 februari loopt de wekker om 7 uur af. We ontbijten en lopen dan de poort van ons guesthouse uit. Daar staat onze songthaew driver Mathew al te wachten. Gisteren hebben we met hem afgesproken dat hij ons naar Tiger Kingdom en de Long Neck Karen zou rijden. Beide bestemmingen zijn in Mae Rim, een afstand van ongeveer 10 kilometer buiten Chiang Mai. We wilden niet te laat vertrekken om voor de grote massa van georganiseerde tours bij de tijgers te kunnen zijn.

Rieta heeft plezier met de tijgers

Nadat we gekozen hebben bij welke tijgers we in de kooi willen (Rieta en Hugo nemen alle tijgers en wij alleen de small- en big tijgers) lopen we het terrein op voor een “close encounter” met tijgers. Ook al zijn Dick en ik hier eerder geweest, het blijft een enorme belevenis lijfelijk aanwezig te zijn bij echte tijgers en deze imposante beesten te kunnen aaien en strelen. De eerste kooi die we tegenkomen is die van de baby tijgers. Rieta en Hugo moeten hun schoenen uit en handen wassen en kunnen dan de wel meestal slapende tijgertjes aaien. Enkele kleintjes worden wakker en kijken je met hun felle oogjes aan. Ze zijn niet alleen schattig om te zien maar hebben ook een hoog knuffelgehalte. We lopen van kooi tot kooi waarbij de te bezoeken tijgers steeds groter worden. Ik raak niet uitgekeken op de medium tijgers en als blijkt dat we het bezoek aan de smal tijgers kunnen verwisselen voor een bezoek aan de medium grootte, van 15 maanden, doen we dat zodat uiteindelijk ook Dick en ik de kooi in kunnen. Nu ja kooi, het is meer een groot stuk grond met waterbakken waar de tijgers kunnen rondlopen. Een voor een krijgen we de gelegenheid om bij de achterzijde van de tijger te gaan zitten of liggen en de enorme tijgers (deze 15 maanden oude tijgers zijn echt al giga groot) te aaien, zolang je maar achter de voorpoten blijft en de kop niet aanraakt is het veilig.

Wie heeft de grootste mond ?

Je hebt echt alle tijd om van deze machtige beesten te genieten en het blijft niet bij één tijger maar ook de andere hier aanwezige tijger kun je aaien en strelen. Voor de veiligheid heeft alle personeel stokjes waarmee ze soms op de grond tikken en waar de tijgers naar luisteren. Het voelt in ieder geval niet onveilig aan om zo vlakbij deze toch wilde dieren vertoeven. Alle tijgers hier zijn in gevangenschap geboren en kunnen 24-30 maanden in dit park vertoeven. Daarna kunnen ze te gevaarlijk worden. Ze verhuizen naar dierentuinen elders waar ze de rest van hun leven verblijven tot ze rond hun 20^e levensjaar overlijden. Tijgers in het wild leven ongeveer 14 jaar. Als laatste stappen we het grondstuk van de big tijgers binnen, 20-24 maanden oud, groot met enorme en klauwen, lui liggend en zo nu en dan een oog openend om alles in ogenschouw te nemen. Ook hier weer nemen we plaats aan de achterkant, voelen hun achter klauwen en zelfs mag ik met mijn volle lengte op een van de tijgers liggen.

Samen met de tijger, Ja gezellig !

Het lijf voelt zacht aan en ligt lekker en ik kan er geen genoeg van krijgen. Zelfs Dick die nooit met zijn handen aan een beest zit zie ik met zijn hoofd op de tijger liggen en de buik en rug strelen. Rieta en Hugo hebben van hun belevenissen een CD laten maken en voor we Tiger Kingdom verlaten bekijken we even snel de hierop gezette foto’s. Unaniem zijn we het erover eens dat dit een unieke en fantastische ervaring was, voor herhaling vatbaar.
Van de tijgers is het maar een kort stukje rijden naar de Long Nek Karen oftewel de giraffenvrouwen. In het noorden van Thailand leven verschillende bergstammen waarvan de Long Necks een bijzondere stam is om te aanschouwen. Al vanaf de leeftijd van 4 jaar krijgen de meisjes koperen ringen om hun nek. Regelmatig komen er ringen bij tot het gewicht van 5 kilo bereikt is waardoor het lijkt of de vrouwen giga lange nekken hebben. Om het dorp te kunnen betreden moet er (een te hoge ) toegangsprijs betaald worden maar dan loop je ook langs ontelbare kraampjes bevolkt met bergvolkeren.

Karen, Long Neck moeder en dochter

We komen de Akha, Jiao, Padang, Lisa, Lahu en natuurlijk de Long Neck Karen tegen. Zelfs zien we een vrouw van de Big Ear stam, uiteraard herkenbaar aan de opgerekte oorlellen met grote gaten. Ik neem vele foto’s van de verschillende vrouwen en uiteraard bekijken we ook de uitgestalde souvenirs in de kraampjes. Zo nu en dan zijn er wat andere artikelen maar over het algemeen ligt en hangt in ieder kraampje hetzelfde. Alleen het afdingen gaat bij de een wat beter dan bij de ander zodat ik heel wat kraampjes af moet voor ik mijn van hoorn gemaakte minidoosje kan bemachtigen. Hoewel Dick het een gruwel vindt is het uitermate geschikt om gedurende de nachtelijke uren mijn oorbellen in op te bergen. Ondanks aandringen van onze driver om nog factories of juwelersshops te bezoeken vinden we het welletjes voor vandaag en laten ons terugrijden naar Top North GH.  Daar wacht, nadat we enkele sandwiches en fruitjuices hebben genuttigd, de koelte van ons zwembad. De temperatuur bedraagt immers iedere dag zo’n 35 graden. Ga ook weer wat schrijven voor de website en Dick gaat foto’s uitladen. Als Hugo zich eind van de middag laat masseren blijven Rieta, Dick en ik bij het zwembad zitten om gezellig te praten.

Pom Pui, de Italiaan in Chiang Mai

Om 8 uur gaan we eten bij Pom Pui, een Italiaan naast ons guesthouse, die bekend staat om zijn constante kwaliteit in eten. Ik moet zeggen dat de Carpaccio ditmaal toch enigszins taai is (waarschijnlijk net iets te dik gesneden) en de Spaghetti Carbonara mij wat erg zwaar op de maag valt maar de roos die Rieta en ik beiden krijgen als we betaald hebben (Happy Valentine) maakt veel goed. Dick laat zich de Pizza Quattro Fromagio  met o.a. de heerlijke blauw geaderde schimmelkaas erop heerlijk smaken. Hugo heeft echter een andere mening over met name deze soort kaas en hij en Rieta nemen dan ook een ander soort.
We hebben met onze driver Mathew afgesproken dat hij ons vrijdagochtend 15 februari naar de Zoo rijdt en we ’s middags ook nog de Umbrella factory bezoeken. Opnieuw staan we dus bijtijds op en na een bezoek aan het ontbijtbuffet van Top North GH  en het betalen van de kamer (betalen doe je in Thailand meestal per dag) lopen we naar de al gereed staande songthaew. De Zoo van Chiang Mai beslaat een enorm heuvelachtig terrein en het is er behoorlijk klimmen. We kopen ook een kaartje om de Panda’s te bezoeken en zetten als eerste koers naar hun verblijven.

De Hippo’s aan de maaltijd

We ontkomen er echter niet aan eerst een bezoek te brengen aan de drie grote Rhino’s die op het droge staan te eten. We hebben bewondering voor de man en vrouw die zonder door een hek te zijn gescheiden op hetzelfde stukje bezig zijn om de waterpoel schoon te maken. En ik maar denken dat je nooit tussen een Rhino en het water moet komen. Na de struisvogels aangestaard te hebben en een olifant eten te hebben gegeven komen we bij het verblijf van de panda’s. We hebben geluk, weliswaar liggen twee van de drie als een soort haardkleedje over de rotsen gedrapeerd, de derde Panda is wakker en eet, eerst bamboe bladeren maar als afwisseling knauwt hij ook aan stokjes, splijt ze en spuugt uit wat klaarblijkelijk niet lekker is. In ieder geval hij is actief bezig, zit net naast de omheining en gunt ons daardoor een goede blik op hem. Lang blijven we kijken en pas als hij wegloopt om zich achter een rotsblok neer te vleien lopen we verder.

Bamboe is het Panda menu

Na ons vochtgehalte met enkele flesjes drinken op peil te hebben gebracht, wat geen overbodige luxe is met een temperatuur van tegen de 37 graden en de vele hellingen in deze Zoo klimmen we verder over de vaak steile heuvels, Hugo voert olifanten, Dick koopt vlees om een jaguar te voeren die bij het zien van het vlees hoog tegen het hek opspringt. We maken veel kilometers maar dankzij het goede kaartlezen van Rieta zien we alles wat we willen zien, zelfs de Koala’s en krokodillen weet ze te vinden. Om twee uur zijn we weer terug bij de ingang waar onze driver al staat te wachten. We klimmen in de achterbak van de songthaew en rijden toch wel een enorm lang eind alvorens we bij de factory van Umbrella’s arriveren. Nadat we het proces hebben bekeken hoe umbrella’s gemaakt worden lopen we naar de hoek waar deze uiteindelijk beschilderd worden. Het is ongelooflijk om te zien hoe de mensen hier in zeer korte tijd de meest prachtige tekeningen weten te produceren. Iedereen wil ons beschilderen. Vooral mijn zwarte fototas blijkt een begeerlijk object om te beschilderen. Hoewel ik er later spijt van heb wil ik er op dat moment niets van weten. Dick pakt echter wel de hoes van zijn Smartphone en even later wordt deze getooid met een prachtig beschilderde Eagle.

Beschilderde Smartphone hoes

 Ook Rieta en Hugo laten wat beschilderingen uitvoeren en ademloos bekijken we hoe de schitterende resultaten tot stand komen. Gevolg is wel dat we veel meer tijd doorbrengen in deze factory dan de bedoeling was. Ondanks protest van onze driver die het onzin vindt om nu al een kaartje te kopen voor de bus morgenochtend laten we hem toch even omrijden langs het busstation. De volgende ochtend blijkt dit een goede stap te zijn geweest als blijkt dat er zeker 25 mensen in de rij staan om een buskaartje te kopen.
Als we terug zijn bij ons guesthouse genieten we na onder het drinken van een biertje na van een leuke en gezellige dag. Helaas komt er wel een donkere rand om deze dag als Dick de laptop aanzet en er een mailtje van zijn broer is dat het slecht gaat met de gezondheid van hun moeder. Nu zit je toch wel erg ver weg. Daar we na het ontbijt niet meer gegeten hebben eten we bijtijds waarna Dick nog in de gelegenheid is om een nieuw stukje te publiceren op de website. Het gaat met wat horten en stoten want de internetverbinding is hier erg zwak. Zaterdag 16 februari loopt de wekker om kwart over zes af. We boffen dat we al vroeg kunnen ontbijten zodat we met een volle maag naar het busstation kunnen vertrekken waar we uitgebreid afscheid nemen van onze driver Mathew. We hoeven niet lang te wachten voor onze bus arriveert en nadat de bagage is ingecheckt en onder in de bus is geborgen kunnen we aan onze reis naar Chiang Rai beginnen. De bus doet er zo’n 3 ½ uur over om op het busstation in het centrum van Chiang Rai te arriveren. Vandaar is het nog geen 10 minuten lopen naar het guesthouse. Gisteravond, veel te laat dus, hebben we nog een mail naar Orchids guesthouse gestuurd maar nog geen antwoord gehad dus gaan we daar als eerste informeren. Het blijkt helaas vol en ook het er achter liggende Baan Bua Guesthouse heeft “no vacancy”. Dick ziet aan de andere kant van de straat ook een bord wat naar een guesthouse verwijst dus lopen Rieta en ik daar naar toe. We worden inmiddels begeleid door een Thai met een Japans uiterlijk en onverzorgde lange haren. Die zegt een mooi guesthouse te weten. Het ligt nog wat verderop en blijkt donkere sombere kamers te hebben dus toch maar terug naar het door Dick aangeduide guesthouse, met de Japanse Thai jengelend achter ons aan. Dit Boon Bungan Guesthouse heeft wel lichte en ruime kamers en er is ook nog een overdekte zitgelegenheid in een tuin. Ook blijken er “de luxe airco rooms” te zijn waar Rieta en Hugo de voorkeur aangeven. We zetten onze bagage in onze kamer, lunchen en drinken wat en nadat we ontvangst hebben op de laptop ontvangen we de mail van Dick’s broer Rien dat hun bijna 92-jarige moeder is overleden. Het betekent dat we nu moeten regelen om terug naar Nederland te komen. Je merkt dat dit nieuws niet in je koude kleren gaat zitten want het is even denken wie je nu moet bellen, de reisverzekering? De annuleringsverzekering?

Kontakt met de SOS alarmcentrale

Ik begin bij de laatste en wordt keurig door de ANWB doorgezet naar de SOS alarmlijn van de Europeese waar we al meer dan 35  jaar onze doorlopende reisverzekering hebben. Hoewel de Skype verbinding niet al te best is en er regelmatig antwoorden of vragen herhaald moeten worden lukt het toch alle gegevens door te geven. Ongeveer twee uur later worden we door de SOS reishulplijn teruggebeld met al onze vluchtgegevens. Morgenavond vliegen we al vanuit Chiang Rai en maandagmorgen kunnen we de KLM vlucht naar Amsterdam nemen. Nadere vluchtgegevens zullen nog per mail worden doorgezonden. Deze service van onze reisverzekering, waar we gelukkig nog nooit gebruik van hebben hoeven te maken, is werkelijk fantastisch. Dick kan nu in ieder geval Rien laten weten dat we op tijd aanwezig zullen zijn voor de begrafenis van hun moeder. Inmiddels zijn we uitgedroogd, zijn Rieta en Hugo weer terug van hun jacht in het stadje naar Nederlandse kranten (die daar trouwens niet te koop blijken te zijn ) zodat we met zijn allen Chiang Rai inlopen om wat te drinken en de vervolgstappen te bespreken. Er zijn namelijk al tickets gekocht voor de bus van Chiang Mai naar Phuket waar Rieta en Hugo nu alleen gebruik van moeten maken. Ook de kaartjes voor de bus van Chiang Rai naar Chiang Mai zijn nu aanwezig. Maar als alles goed loopt zullen we hen nog even in Thailand ontmoeten want vrijdag vliegen we al weer terug naar Bangkok.

Onderhandelen over de prijs

 Het biertje op de night market smaakt goed en bij een van de kraampjes wordt stevig onderhandeld over de prijs van een mooie tas voor Rieta. Nadat de koop is bezegeld lopen we verder naar een restaurantje waar prima eten is. We bestellen eerst snel een biertje maar wat wel vreemd is, dat terwijl we op het eten wachten een magere Thaise naast Rieta komt zitten en haar omhelst. Nog nooit heb ik dergelijk gedrag ontmoet in een restaurant. Nadat ze al onze glazen heeft volgeschonken trekt ze zich gelukkig terug, mogelijk om een ander slachtoffer te zoeken? Vlakbij het restaurant bevindt zich de gouden klokkentoren die ’s avonds op het hele uur verschillende kleuren aanneemt en liedjes ten gehore brengt, natuurlijk bewonderen we dit schouwspel en daarna gaan we ons naar de “Walking street” waar iedere zaterdagavond kraampjes staan met een grote diversiteit aan goederen en eten. In tegenstelling tot de zondag “Night market” in Chiang Mai is hier een grotere verscheidenheid aan goederen en lopen er praktisch geen toeristen rond maar alleen maar de lokale bevolking. Bij het afdingen merk je dat niet iedereen begrijpt wat je zegt.

Ik begrijp er niets van !

Een stamjongen (met groot gat in zijn oor) staat hulpeloos naar Hugo te kijken wanneer deze wil afdingen op enkele souvenirs. Doordat het onbeleefd is in Azië om nee te schudden zegt hij telkens ja totdat de geldbriefjes uit de portemonnee komen en hij ziet dat er te weinig wordt geboden. De deal gaat pas door als er meer pecunia wordt neergeteld. Na over het grootste gedeelte van de market te hebben rondgeslenterd, wat goederen te hebben gekocht en het afbreken gaat beginnen (het is inmiddels 10 uur) lopen we terug naar ons guesthouse en duiken ons bed in.
We slapen ’s nachts niet zo veel. Het zo onverwachte overlijden en het vele regelen (nu ja, alles wordt eigenlijk door SOS alarmcentrale gedaan) hebben wel hun effect dus staan we al vroeg naast ons bed. Na het ontbijt met natuurlijk gebakken eieren, toast, jam, koffie en iets dat op jus d’orange moet lijken, het standaard ontbijt, in Azië, ga ik de tassen halen om die in de tuin te pakken. We nemen alvast wat souvenirs van Rieta en Hugo mee wat makkelijk kan omdat wij slechts 11 kilo bagage hebben in onze tassen, dus ruimte voldoende. Intussen is Hugo naar de kapper om zich te laten scheren. Hij blijft wel lang weg maar dat komt, naar later blijkt, omdat de kapper en passant ook nog een gezichtsmassage geeft. Uiteindelijk zit alles in de roltassen en zijn deze ook nog te dragen. We zetten ze bij Rieta en Hugo op de kamer en lopen dan de stad in. We willen in ieder geval nog een mooie polo voor Dick kopen en voor morgen een Olifanten tour bespreken.

Bespreken van de Olifanten tour

Hoewel wij nu niet in de gelegenheid zijn op deze machtige beesten door de jungle te trekken willen we Rieta en Hugo deze ervaring voor geen goud onthouden. In een stad waar op bijna iedere straathoek een reisbureau zit, is dat laatste niet echt een probleem en al snel geregeld. Op de goede afloop hebben we wel een heerlijk ijsje bij Swensen’s verdiend. Het warenhuis ligt redelijk centraal en heeft uiteindelijk voor ieder van ons wat in petto. Rieta vindt een topje en blouse fantastisch passend bij haar rokje, Hugo twee tropen korte broeken, Dick zijn mooie witte polo en ik een veelkleurige blouse met lange mouwen dus ook goed in Nederland te dragen. Beladen met onze aankopen verlaten we de winkel en lopen verder het stadje door. Wel in de schaduw want de temperatuur loopt alweer tegen de 38 graden. De warmte is weliswaar droog en goed te verduren maar om er echt in rond te lopen is het eigenlijk te warm. Nadat we een stuk door de straten van dit gezellige kleine stadje hebben geslenterd en ook nog over een marktje zijn gekomen gaan we opnieuw op zoek naar een Nederlandse krant. Ook in dit deel van de stad blijkt die niet te vinden dus uiteindelijk ploffen we op een terrasje neer om het zo hoognodige vocht tot ons te nemen en een verlate lunch te nuttigen. We lopen nog even langs de nu in daglicht te bewonderende “Gouden klokketoren” die aan beide zijden van de straat vooraf gegaan wordt door middenbermen die eveneens van gouden afzettingen zijn voorzien. Van een afstand een prachtig gezicht.

De Gouden klokkentoren in het straatbeeld.

Met een vol buikje arriveren we weer bij Boon Bungan guesthouse waar, ruim van te voren, een taxi voorrijdt. Daar we toch moeten vertrekken doen we dat nu maar meteen en ik kan jullie verzekeren dat het niet meevalt om, na twee zo gezellige weken met elkaar, op deze plek afscheid van elkaar te moeten nemen.
Het vliegveld ligt buiten Chiang Rai maar omdat het niet druk is op de weg zijn we snel op het vliegveld. Het geeft ons de tijd bij Thai Airways te informeren naar reispapieren. Wij hebben immers alleen maar een reserveringsnummer. Al snel ratelen vellen papier uit de computer met gegevens die meer te vergelijken zijn met een militaire operatie dan met vlucht gegevens maar als even later de incheck balie opengaat, blijkt het voor de medewerker daar toch begrijpelijke taal want we worden voorzien van boardingpassen. Dat we bijtijds zijn blijkt wel uit het feit dat we enige tijd in een compleet verlaten vertrekhal zitten.

Drukte in de vertrekhal

Waarschijnlijk weet iedereen dat het vliegtuig vertraging heeft want pas tegen half negen stroomt deze hal vol. Bijna een uur te laat gaan we vliegen. We hebben ruime plekken aan het raam. Het is wel een wonder dat de SOS alarmcentrale in een zo vol vliegtuig toch nog twee plekken voor ons heeft weten te bemachtigen. Doordat we pas later vliegen en in Bangkok enige tijd op de bus moeten wachten die ons naar de aankomsthal kan brengen lopen we pas tegen half twaalf de aankomsthal in. Het heeft geen zin  meer om nu nog moeite te doen om de Rail-link naar het centrum van Bangkok te nemen, die stopt om 12 uur en zo ook de BTS lijnen in de stad. Als we dan ook een mannetje tegen het lijf lopen die ons een hotel vlakbij het vliegveld aanbiedt met gratis transport besluiten we daar op in te gaan. Echter niet voordat we (ik bedoel Tita) enige tijd afdingen en uiteindelijk de kamer van 2500 naar 1500 baht per nacht (37,50) kunnen terugbrengen. Dat we daardoor een kamer op de 5^e verdieping krijgen (geen liften) is waarschijnlijk wel het gevolg daarvan maar na al dat zitten is een paar trappen lopen nu ook weer niet zo slecht. Internet is er wel maar uitsluitend tegen betaling (300 Baht=€ 7,50 per uur) dus we kunnen geen contact zoeken met het thuisfront maar het biertje wat we in een aangrenzend winkeltje kopen smaakt heerlijk. Na een redelijk korte nacht zijn we maandag 18 februari al voor zevenen wakker zodat we veel te vroeg aan ons ontbijt zitten (ook inbegrepen in de afgedongen prijs). Om negen uur worden we weer teruggereden naar het vliegveld, wat niet meer dan 10 minuten kost, dit keer met een commuter (busje) dat erg luxe stoelen heeft. Op Suvarnabhumi kunnen we direct met ons paspoort inchecken en de tassen, nu beiden 15 kilo wegend, afgeven. Alhoewel er 60 minuten gratis internet is op het vliegveld lukt het ons niet dat ook daadwerkelijk te activeren, we zitten waarschijnlijk op de verkeerde plek, dus doden we de wachttijd met onze administratie bijwerken, schrijven en lezen. Na een wat rommelige boarding procedure stappen we aan boord van KLM vlucht 876, opnieuw een overvol vliegtuig. De stoelen zijn erg smal en de beenruimte is zelfs voor mij erg krap. De naam van deze AF-KLM combinatie mag best veranderd worden in KLeM. Hugo had er, met zijn postuur, niet kunnen zitten. Desondanks hebben we een goede vlucht met leuke films en ik heb een praatzieke Noorse buurman die niet ophoudt mijn aandacht te trekken en alleen even stil is als hij de film “Marathon” bekijkt. We landen half zeven ’s avonds op Schiphol. Helaas gaat er iets mis met het verwerken van de bagage zodat we ruim een uur moeten wachten voordat we de beschikking hebben over onze tassen, maar daarna gaat de reis ook zeer voorspoedig. Binnen vijf minuten hebben we de trein naar Duivendrecht en na drie minuten wachttijd arriveert al onze volgende trein zodat we net voor negenen ons huis binnenstappen.

Even laten weten dat we bijna thuis zijn

Hoewel het slechts 3 graden is, waait het niet zodat het met onze T-shirts met korte mouw en hoodie goed uit te houden is. De treinreis duurt slechts een uurtje, daarna moet er natuurlijk gelijk een wasmachine gevuld worden en drinken we nog een glaasje op de goede, weliswaar wat vreemd aandoende en vroeger dan geplande thuiskomst. Inmiddels hebben Hugo en Rieta de tour op de olifanten heelhuids overleefd en kregen we per mail daar een leuke reactie op. Ik hoop dat ze leuke foto’s hebben gemaakt die we in een volgend artikel zeker nog zullen laten zien. Vrijdag vliegen we weer terug naar Thailand en gaan dan door naar Phuket waar we de laatste paar dagen van hun vakantie nog kunnen meemaken en mogelijk nog wat kunnen duiken.