The Upper Peninsula of Michigan

THE UP-PER
De tweede dag (donderdag 14 april) in het National Park Sleeping Bear Dunes bij Empire (Michigan) begint grauw, geen zonnestaal te zien en via ons dakluik zien we dat de ons omringende bomen heen en weer zwiepen. De temperaturen liggen tegen het vriespunt. We besteden een deel van de ochtend aan onze administratie, het schrijven van een stukje voor de website en het uitladen van foto’s.
Het gebulder wat we voortdurend op de achtergrond horen trekt ons tegen de middag naar buiten en zodra we de eerste duinen over zijn kunnen we de oorsprong van dat geluid bekijken, de aanstormende golven die met groot geweld tegen de kust slaan. Hoezo Lake Michigan, het lijkt wel een zee. De enige oriëntatie op land is een eiland wat ver weg ligt in die onmetelijke zee (pardon, dat onmetelijke meer).
Onze strandwandeling is heerlijk maar ook ijzig koud dus na een uur houden we het wel voor gezien en keren terug naar onze camper waar de warme chocolademelk en slagroom wacht. Begin van de middag klaart het op en gaat de zon steeds uitbundiger schijnen, voor ons het teken om opnieuw het strand op te zoeken. De kleuren zijn veranderd maar de temperaturen niet, dus langer dan een uur is het, ondanks de drie lagen kleding, petje en handschoenen niet vol te houden.
Alles verandert als we het strand verlaten en weer de beschutting van de bossen opzoeken. Hier is het gewoon behaaglijk dus besluiten we bij de camper, met bij elkaar gesprokkeld hout wat er in overvloed te vinden is, een kampvuurtje te stoken. De warmte van dat vuur en de zonnestralen die door de nog kale bossen kunnen doordringen, maakt dat we zeker tot 19:00 uur bij ons kampvuurtje kunnen zitten en praten. Ons nieuw verkregen mobile internet werkt ook hier dus ’s avonds kan Dick ons verhaaltje op het web plaatsen.
De volgende morgen schijnt de zon uitbundig en na het halen van stempeltjes in ons Nationale Park Paspoort (vroeger verzamelde ik stempels in mijn “M”elk paspoort en nu verzamelt Dick stempels van Nationale Parken) en vervolgen we onze weg langs Lake Michigan. Alhoewel de zon lekker schijnt liggen de temperaturen nog tegen het vriespunt, wat te zien is aan de grote hoeveelheden ijs die aan de randen van het water van dit onmetelijke meer drijven .

Al snel passeren we de 45^e breedtegraad, we bevinden ons nu halverwege de evenaar en de Noordpool. De wind blijft enorm sterk zodat als we even later de hoge en lange brug, die hier de overgang van Lake Michigan naar Lake Huron overspant, deze met slechts 20 mile per uur mogen overrijden. Aangekomen in de Upper (Upper Peninsula van de staat Michigan) betreden we de 5 Star Wilderness van Amerika. Dat is te zien ook, want de bewoonde wereld laten we ver achter ons en behalve een enkele auto, bestaat ons uitzicht uit bossen, bergen en meren.
De omgeving is werkelijk prachtig maar heeft ook als nadeel dat er geen overnachtingsplekken zijn. Voor een Wal-Mart is dit gebied te dun bevolkt , die zijn er dus niet en de prachtige National Forests die ons omringen zijn dicht tot Spring. Op mijn vraag aan iemand van een aan de weg liggend toeristenbureau, wanneer dan Spring begint (het is tenslotte al 15 april), krijg ik te horen dat er in de Upper slechts 2 seizoenen zijn, winter en zomer. De Zomer begint 4 juli en de 2 uren voorafgaand aan deze dag worden Spring genoemd. Dit antwoord is voor ons natuurlijk erg geruststellend, want het betekent dat het nog enige weken zal duren voordat State Parks en National Forests open zullen gaan. Gelukkig vermeld ons dikke Good Sam Camping Boek dat er wel wat Parks open zullen gaan op Memorial Day, wat na enig navragen het eerste weekend van Mei is. Deze datum valt gelukkig wat eerder, zodat we binnen afzienbare tijd wat meer overnachtingsmogelijkheden zullen hebben dan alleen Wal-Mart parkeerterreinen.

Door langer door te rijden (494 km om precies te zijn) vinden we uiteindelijk een plekje bij een Wal-Mart waar we heerlijk overnachten samen met enkele grote trucks die deze overnachtingsplek ook hebben ontdekt .
“s Avonds plannen we de reis voor morgen. Volgens “Good Sam” is slechts op 100 mile afstand een mooie campground waar ook een laundry is zodat we (ik) eindelijk weer eens onze kleding kan wassen. Zatermorgen slapen we lekker uit want de afstand tot de volgende campground is te verwaarlozen. Doen ook nog even op ons gemakje wat boodschappen en rijden rustig aan doent pas iets over half 10 weg. De afstand is goed te doen en rond het middaguur arriveren we in Iron Mountain. Na enig zoeken vinden we de camping. Hij is prachtig gelegen rondom een meertje in de besneeuwde bossen doch er is een klein probleempje en dat is dat hij toch gesloten is.

Onze “Good Sam” had het dus niet bij het rechte eind. We rijden onverrichter zake door. Ook de campground , een uurtje verder weg is nog dicht en we besluiten naar Lake Superior door te rijden waar een State Park campground net een dag open is. We rijden pal noord en arriveren na enkele uren door lichte sneeuwval gereden te hebben met temperaturen van 2 tot 3 graden onder nul bij Lake Superior en het bewuste State Park.
We hadden beter kunnen weten. Waarom zou dit State park (in the middle of the Wilderness), als alles dicht is, wel open zijn? Grote hekken dwars over de weg zijn hermetisch gesloten en we keren om . Wel is er een campground, een mile verder open. Deze ziet er niet aantrekkelijk uit, veroorzaakt door de ligging pal aan het Lake Superior, wat er nog woester uitziet dan de andere drie meren en waarvan de roestbruine golven tegen de rotsen op de kust beuken. Daar “in the middle of no-where” je camper neerzetten is absoluut onaantrekkelijk. Dus maar weer verder rijden, nu in de richting van Iron Wood, waar ik een campground (all year open) heb gevonden . Deze campground, Alpine geheten, blijkt echt open te zijn en in de inmiddels dichter neervallende sneeuw vinden we een plaatsje achter de office. We hebben elektra, kunnen wassen en morgen kunnen we schoon water innemen, wat willen we nog meer. De eigenaresse die vanwege de verschrikkingen van de 2^e wereldoorlog in 1957 uit Duitsland naar Amerika is gekomen, is bijzonder vriendelijk en erg praatgraag (we horen haar hele levensverhaal) en ze komt ons ’s avonds een heerlijk stuk vers gebakken Kuchen brengen.
Tevreden, want uiteindelijk hebben we een goede overnachtingsmogelijkheid gevonden en ik heb drie wassen kunnen draaien, gaan we rond 10 uur naar bed. Eigenlijk is het al 11 uur want ondertussen zijn we een tijdsgrens gepasseerd en leven we nu in Central Time. Het tijdsverschil met Nederland is inmiddels 7 uur geworden.
De gehele nacht blijft het sneeuwen en hard waaien en als we zondag 17 april opstaan is alles om ons heen onder een sneeuwlaag van tenminste 20 cm verdwenen. We graven de elektrakabel op en vullen de camper met schoon water. Met een, achter de office staande, sneeuwschep zoek ik het putje op waar het vuil water gedumpt kan worden. Zover komen we echter niet.
Na enig manoeuvreren loopt de camper vast op de ijzige ondergrond en is niet meer voor of achteruit te bewegen. De Camping eigenaar komt eraan te pas om ons een stukje weg te slepen maar in de tijd die dat in beslag neemt valt er opnieuw zeker 10 cm sneeuw. De weg om onze reis te vervolgen is niet meer zichtbaar en ook onder een dikke laag sneeuw verdwenen. Het besluit om dan nog maar een dag hier te blijven is snel genomen en op de oprit, voor de office, laten we de camper staan. We krijgen stroom uit het kantoortje en nestelen ons even later rozig van de koude, in de behaaglijk warme camper. De standkachel maakt overuren maar slaagt erin om, naast de gewone kachel, de camper lekker op temperatuur te houden.

Weer een dagje om de opgelopen achterstanden in administratie, verhaaltjes schrijven en foto’s uitladen in te halen.
Tijd om even de familiebanden aan te halen en na een kort Skype telefoongesprek (bellen via Skype naar een vast- of mobiel nummer gaat ook prima en kost aanzienlijk veel minder dan gewoon bellen) hebben we achtereenvolgens een Videogesprek met Hannah en Thecla en Thomas. Erg leuk om elkaar ook op deze manier op de hoogte te houden. We proberen nog een paar andere Skype gesprekken op te bouwen maar er was niemand meer online.
Tegen de middag breekt even de zon door en gaat Dick met emmertjes de vuilwatertank legen in het putje wat ik voor de tweede maal deze dag met de sneeuwschuiver heb weten bloot te leggen. Ik betreur het dat we onze langlaufski’s niet hebben meegenomen. De schoenen waren echter al heel lang niet gebruikt en kwamen verpulvert en dus onbruikbaar uit de kast tevoorschijn vlak voor onze vakantie, wat aangeeft dat de ski’s waarschijnlijk ook hun beste tijd gehad hebben.
De vooruitzichten voor de volgende dagen zijn redelijk goed te noemen, geen sneeuwval van betekenis meer de eerstvolgende dagen dus gaan we morgen, maandag 18 april, verder op weg naar het wat zuidelijker gelegen gebied rond Mineapolis.