Volop winter in de USA

Volop in de winter

Van lang slapen komt het zaterdag 15 november niet want al vanaf 2 uur in de ochtend spookt Dick rond. Probeert een goede houding te vinden maar dat lukt niet, hij heeft enorme pijn onder zijn middenrif en later komt daar ook overgeven bij. De pijn wordt zo erg dat we besluiten ermee naar het ziekenhuis te gaan. Voordat we vertrekken zoek ik voor de zekerheid eerst even contact met de reisverzekering die me via de SOS alarmcentrale aan een adres van een ziekenhuis helpt. Dat blijkt slechts 1,6 mile van de Walmart verwijderd te zijn dus even na vijf uur in de ochtend lopen we het ziekenhuis binnen.

Geveld in het ziekenhuis bed

Terwijl we naar de onderzoekskamer lopen moet Dick weer overgeven dus niet snel erna ligt hij aan een infuus, wordt bloed afgetapt en nagegaan wat er aan de hand kan zijn. De eerste gedachten gaan naar de galblaas, maar ook nierstenen zijn mogelijk en om dingen uit te sluiten wordt  ook de urine gecontroleerd en een Catscan gemaakt. 4 Uur later zijn alle resultaten bekend en kan de arts ons vertellen dat het of een (zware) voedselvergiftiging is of toch iets met de galblaas maar dat is gelet op het bloedbeeld onwaarschijnlijk en afgewacht moet worden hoe het ziektebeeld zich gaat ontwikkelen. We krijgen een aantal recepten mee om medicatie te halen bij de pharmacy en gaan de rekening betalen. Alhoewel de administratie zegt dat we niet moeten schrikken van het bedrag doen we dat toch als ik zie dat het bedrag $ 3770,- is. Lijkt me erg veel ook al heeft Dick 4 uur in het ziekenhuis gelegen en onderzoeken ondergaan. Ik snap nu dat Amerikanen niet meteen een ziekenhuis bezoeken als ze wat hebben. Na nog met de alarmcentrale te hebben gebeld en doorgegeven te hebben wat de onderzoeksresultaten zijn verlaten we het ziekenhuis en rijden naar Walmart waar ik én verse groente haal én medicijnen. Dat laatste kost redelijk wat tijd maar na lang wachten zijn we uiteindelijk in het bezit van de voorgeschreven medicatie en op weg naar de campground midden in het dorp. Het is nu toch wel fijner daar te staan dan op de parking van Walmart. Nadat Dick zich lekker gedouched heeft en vervolgens onder een schoon donsbed kruipt ga ik me aan de was wijden wat bijna de rest van de middag in beslag neemt. Pas tegen vieren wordt Dick weer wakker, drinkt een klein beetje gatorade (aangeraden door de arts), eet een klein beetje groente en pasta en duikt dan onder invloed van antibiotica en pijnstillers weer het bed in, samen met mij want ik val inmiddels ook bijna om. Ik heb vannacht immers ook bijna niet geslapen. Zondag 16 November gaat het gelukkig al een heel stuk beter met Dick. De duizeligheid en misselijkheid is over en de medicatie slaat aan.  We besluiten derhalve maar verder te rijden.

Besneeuwde bergen en ijzige kou

Het is namelijk erg koud in Cortez en het vriest dat het kraakt. Wel is het schitterend weer en de met sneeuw bedekte bergen steken fel af tegen de staalblauwe lucht. Het vriest zo hard dat mijn vaatdoekje wat ik gebruik om de blackwater tank droog te vegen direct bevriest als ik het even op de grond neerleg. Voordat we Cortez verlaten rijden we nog wel even langs Walmart om de eergisteren gekochte aardappelsalade terug te brengen. Mogelijk is het restje van het voorgaande bakje één van de boosdoeners. We hoeven voorlopig geen aardappelsalade meer en waarom  weggooien als je het ook ongeopend terug kunt brengen. Na ook nog wat extra fruit te hebben gehaald (de eerstkomende dagen mag Dick alleen groente, fruit, pasta aardappelen en rijst) rijden we over een zeer drukke weg naar het zuiden waarbij we al snel de staat New Mexico inrijden. In mijn belevenis is dat het land van de warmte maar niets is minder waar want ook hier is het overal ijzig koud, ligt er sneeuw op de velden, waait een venijnige wind en vriest het. We rijden Apache land binnen en natuurlijk is er dan ook een casino. Het is er echter uitgestorven zo midden in de desert.

De office van Mom en Pop’s RV-park wordt streng bewaakt

Al na 120 km stoppen we in Farmington waar we midden in het stadje een campground vinden, lekker in het zonnetje. Nadat we een soepje hebben gegeten, iets hartigs smaakt eigenlijk best goed, blijkt het zo goed met Dick te gaan dat we ook nog even gaan rondwandelen (en tegelijk caches zoeken). Ondanks de ijzig koude wind lopen we toch twee uur rond voor we weer terug zijn bij de camper waar een kop warme koffie zeer goed valt. Opnieuw eten we geen vlees maar de rijst met bloemkool en alcoholvrije cider smaakt best lekker. We hebben inmiddels de camper weer ingepakt in zijn isolatiedeken en na nog wat lezen in de behaaglijke warmte van de camper duiken we ons bed in. Wat ben ik blij dat ik een extra zachte pluche deken heb gekocht als ik ’s nachts wakker wordt van de kou. Dat zachte dekentje maakt het verschil tussen “bevriezen in bed” of niet. Onze beide propane tanks blijken leeg te zijn zodat de kachel niet is aangeslagen waardoor binnen nu bijna ook vriestemperaturen heersen. Gelukkig zit er nog wel propane in de tank onder de camper en na wat sleutelen in het pikkedonker weet Dick daarvandaan opnieuw gas naar de kachel te krijgen zodat de temperatuur binnen weer wat kan oplopen. Het blijkt ’s nachts meer dan 10 graden  gevroren te hebben zodat zelfs het verklikkerlichtje van de gloeispiraal van de auto, maandagmorgen als we weg willen rijden, niet wil gaan branden. Dick blijft echter proberen te starten en zet zelfs de acculader aan de auto en uiteindelijk na een paar pogingen lukt het de motor aan de praat te krijgen. Daar we graag het Wildlife museum van Tom Bolack willen bezoeken en ook rondkijken bij de Aztec ruines vlakbij besluiten we hier nog een dagje te blijven. Het is de moeite waard. Het weer is mooi. De zon schijnt aan een staalblauwe hemel en de wind gaat gaande de dag minder hard waaien. Voordat we naar de Aztec ruines rijden gaan we eerst onze propaan tanks vullen want met deze koude is dat geen overbodige luxe.

De Aztec Ruines zijn in een goede staat

De ruines zijn goed bewaard gebleven en de film in het Visitor Center geeft een goed beeld van de indianen die hier geleefd hebben. Doordat het buiten het seizoen is zijn er praktisch geen toeristen dus kunnen we helemaal alleen ronddolen door de ruines en na afloop hebben we tijd genoeg om bij het Wildlife museum van Tom Bolack te komen. Tom Bolack kwam als tiener naar New Mexico, kocht een claim waar zich olie bleek te bevinden, verkocht de concessierechten en van het geld wat hij verdiende kocht hij meer land waar meer olie werd gevonden. Hij genoot van dat geld door overal in de wereld te gaan jagen. Het museum wat hij op het terrein van zijn ranch heeft laten bouwen en waar je gratis naar toe kunt, biedt onderdak aan 2500 opgezette dieren en we kijken onze ogen uit.

Even een goed gesprek voeren

Wat is het schitterend om deze zo levensechte dieren te zien, ze zijn schitterend geprepareerd en we lopen er meer dan 1 ½ uur rond. Als we buiten komen is de middag al bijna voorbij en na nog wat cider gehaald te hebben rijden we terug naar de campground waar de zon inmiddels achter de bergen verdwenen is en waar we de rest van de avond lekker bij de kachel zitten. Het lukt Dick ondanks wat problemen met het plaatsen van de foto’s  om weer eens een stukje op de website te publiceren. Dinsdag 18 november is het opnieuw schitterend weer. Er staat nu beduidend minder wind zodat het minder koud aanvoelt. Wel heeft het vannacht nog steeds een aantal graden gevroren. We rijden verder naar het zuiden want willen naar de warmte. Helaas wil ik op weg naar het zuiden ook nog wat dingen zien zodat we maar langzaam vorderen.

Volop Ja-Knikkers onderweg te zien

Net na Farmington rijden we over een hoogvlakte waar zich elke paar honderd meter wel een jaknikker bevindt. Om ons heen zijn erg veel olie-en gas boringen. Het is duidelijk een olie- en gasrijk gebied. Geen wonder dat Tom Bolack hier multi-miljonair kon worden. Vlak voor Cuba slaan we af naar een smallere weg die de bergen in kronkelt naar het oosten. Ik wil namelijk heel graag via Santa Fe naar het zuiden om daar ook nog even rond te kijken. De weg klimt hoger en hoger en op 2600 meter staan we zelfs in de sneeuw. Wat is het schitterend met die staalblauwe hemel en zon en sneeuw en met bomen onder een dikke laag sneeuw bedolven.

Speciaal verkeersbord

Nu en dan passeren we een heuvel waar het zicht op de weg erachter niet goed zichtbaar is. De lokale rijkswaterstaat heeft daar leuke borden voor verzonnen. Helaas komt aan alle sneeuw een einde als we de pas over zijn en bij het plaatsje Coyote aan de afdaling beginnen. Het landschap blijft onveranderd mooi en regelmatig stoppen we om de rotsformaties om ons heen of een stuwmeer te bekijken waar we een Bald Eagle in een glijvlucht langs zien komen. Op internet hebben we een tweetal campgrounds opgezocht in Espanola. Helaas blijken beiden niet meer te bestaan en ze zien er zo verwaarloosd en gesloten uit dat we er ook niet stiekem gaan staan. Geen wonder dat ons Good Sam boek ook geen melding van een campground maakte. We hebben echter geen zin om nog verder te rijden, het is inmiddels 2 uur, dus vragen we of we op de parking van de hier aanwezige Walmart mogen overnachten. Dat kan, dus zoeken we een plekje en omdat we nu toch ook naast Lowe staan kunnen we daar meteen op zoek gaan naar wat gereedschap en schroeven die Dick nodig heeft en die we uiteindelijk daar ook vinden. Ook nu weer daalt de zon snel en al om half 5 staan we in de schaduw en wordt het direct koeler. Tijd om ons voorraam weer in de isolatiedeken te verpakken. Woensdag 19 november is het voor het eerst in dagen weer bewolkt. Er schijnt slechts een waterig zonnetje maar desondanks heeft het wel weer gevroren en komt de temperatuur in de ochtend niet hoger dan 2 graden.

Kasha-Katuwe Tent Rocks

We rijden naar  Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument. Nergens op de kaart, noch in de boeken die we bij ons hebben, kan ik dit park vinden maar nadat we op Google hebben gezocht vinden we een plaatsje dichtbij wat wel op de kaart staat. Uiteindelijk arriveren we bij het park en mijn verwachtingen zijn hooggespannen. Er zou zich immers een vallei bevinden vol met rotsen in de vorm van wigwams. Helaas het beeld wat ik in mijn gedachten heb (ergens een keer een plaatje gezien) komt niet overeen met de werkelijkheid. Ja, we maken een mooie wandeling in dit park en ja, we zien rotsen in de vorm van tenten maar het zijn er niet zo veel als ik verwachtte. Desondanks toch de moeite waard om daar te gaan kijken. Ach, we zijn buiten en genieten van de natuur dus wat wil je nog meer. Nadat we weer terug zijn bij de camper rijden we naar het dorpje Cochiti waar zich ook een stuwdam bevindt. Als we op het uitzichtpunt staan om over het stuwmeer te kijken zien we onder ons een campground liggen. Ook al is het pas half twee het ziet er zo verleidelijk uit dat we er naar toe rijden en we vinden er een schitterend plekje om te overnachten. Lang aarzelen we niet en we zetten onze camper neer.

Aan het werk in het zonnetje

De rest van de middag zitten we lekker buiten. Ik achter de computer om weer eens wat voor de website te schrijven en Dick maakt de koplampen verder in orde. Dankzij de schroeven, moeren en metalen plaatjes van Lowe kan hij ze nu beter vastmaken en afstellen. Pas om 4 uur, als de bewolking toeneemt, wordt het te koud om buiten te zitten en verhuizen we naar binnen. ‘s Nachts vriest het niet zoals alle voorgaande dagen en kunnen we genieten van een schitterende sterrenhemel. Alle bewolking is weggetrokken. Donderdag worden we pas om 7.30 uur wakker. We douchen ons op de campground. Er blijkt een prachtig toilet gebouw te zijn met heerlijke warme douches. Na het ontbijt skype ik even met tante Ank en daarna vertrekken we van deze heerlijke plek.

Huizen in Mexicaanse stijl

Op weg naar Los Cerrillos zien we regelmatig huizen gebouwd in Mexicaanse stijl, platte daken en ronde vormen. Het heet hier niet voor niets New Mexico. Helaas blijkt het plaatsje Los Cerrillos niet de “Photographers Dream” te zijn die in een van de reisgidsen beschreven werd. Misschien is het dat ooit geweest maar nu is de helft van de gebouwen gesloten en dichtgetimmerd en andere zo vervallen dat het niet eens meer mooi is om hier rond te kijken. We zetten onze tocht dus voort om rond twee uur (verder Zuid-Oostelijker) in Santa Rosa te arriveren. Ik had me heel wat voorgesteld van dit plaatsje met zijn “Blue hole” waar je kunt duiken. We vinden dat water gat niet eens en ook deze plaats aan route 66 is erg vervallen. Omdat we geen zin hebben op de campgrounds in dit half verlaten stadje te gaan staan proberen we of het State Park 10 km verderop misschien open is. Dat is inderdaad het geval zodat we even later een heerlijk plekje hebben met uitzicht op opnieuw een stuwmeer. Het is hier ondanks het feit dat het bijna 300 meter lager ligt wel kouder door de wind zodat het buiten zitten niet echt lang duurt. Binnen vermaken we ons ook wel. “s Avonds trekt de bewolking helemaal weg en schijnen de vele heldere sterren (met melkweg) aan een zwarte hemel. Vrijdag 21 november kunnen we zowaar in ons T-shirt naar de badgelegenheid lopen. De temperatuur komt weer boven de 10 graden uit. Heerlijk, toch wel fijn om wat zuidelijker te zitten. Na een leuk wandelingetje langs een canyon rijden we opnieuw Santa Rosa in.

De Blue Hole in Santa Rosa

Ik heb inmiddels het adres waar zich de “Blue Hole” bevindt. En ja hoor, de Hakuna brengt ons feilloos naar de juiste plek. Direct zou ik het 60 graden (fahrenheit) warme water van deze bron in willen duiken maar Dick heeft nog antibiotica en onze duikflessen zijn nog niet gevuld dus mogelijk kunnen we hier een duikje maken als we hier met Thecla en Thomas in januari komen? We zouden dan in ieder geval een onderwater cache kunnen pakken want die ligt hier. Na even met de politieduikers gesproken te hebben die hier getraind hebben (nee, ze zochten geen lijken) en geinformeerd te hebben of het mogelijk is ook een duikuitrusting te huren (dat kan) rijden we verder over eindeloos lege vlaktes waar enorm uitgestrekte ranches liggen en zich zo nu en dan wat koeien laten zien. We komen langs het museum van Billy the Kid maar hebben geen zin daar binnen te kijken en rijden verder naar Roswell. Daar blijken een paar campings niet echt bijzonder dus rijden we 18 mile door om bij Bottomless Lake State park op de campground te gaan staan. Een heel wat beter alternatief ook al moeten we er iets verder voor rijden. Maar naar afstanden hebben we in dit land nog nooit gekeken. Helaas is het al 15.30 uur en verdwijnt de zon al snel achter de horizon waarna het buiten, zoals iedere dag, te koud wordt om nog te vertoeven. Zaterdag staan we pas om half acht op ook al zijn we gisteren al om tien uur naar bed gegaan. We blijven veel slaap nodig hebben in dit land. Nadat we ontbeten hebben rijden we naar Roswell toe om daar de laundry te zoeken die Dick op Google heeft gevonden. Hij krijgt in de reviews 5 sterren omdat en de mensen er zeer vriendelijk zijn en de machines erg schoon wassen. Ook spreken ze allemaal engels en niet spaans zoals zovelelen in deze omgeving. Al snel zijn 5 machines volgeladen en ga ik lekker lezen terwijl Dick, na met Lora, de eigenaresse gezellig gekeuveld te hebben, op zoek gaat naar een “Jiffy Lube” om de olie van onze camper eindelijk eens te verwisselen. Als ik net klaar ben met het opvouwen van alle schone wasgoed en met een Hug hartelijk afscheid genomen heb van Lora arriveert Dick en kunnen we de rest van de middag nog overal wat kleine boodschapjes doen. Jammer genoeg is ons heerlijke Dave’s Killer Bread hier niet te koop en zullen we het de komende dagen met gewoon brood, met gladgemalen zaden en pitten, moeten doen.

Uitzicht op Bottomless Lake met campground

Om niet al te laat terug te zijn op de campground laten we het UFO museum nu voor wat het is en gaan we terug naar dezelfde heerlijke State Park campground aan het Bottomless Lake, waar we nog lekker buiten in het zonnetje kunnen zitten in T-shirt want de temperatuur is inmiddels opgelopen tot 19 graden. Helaas is het zondag 23 november, ondanks de stralende zon en de staalblauwe lucht, toch niet zo heel warm omdat er een zeer harde wind, bijna windkracht 8, staat. Op de hoogvlakte naast de camping storm je gewoon weg. Voor we onze weg verder zuidwaarts volgen stoppen we eerst in Roswell bij het UFO museum. The 4-th of July 1947 crashte hier in de velden rondom Roswell iets wat leek op een vliegende schotel. De omgeving werd echter hermetisch afgesloten door militairen en veiligheidsdiensten en buiten gevonden wrakstukken door farmers kwam er niets naar buiten. Hardnekkige geruchten bleven. Er was een schotel neergestort en in het ziekenhuis waren Aliens onderzocht. Er kwamen zelfs tekeningen van deze wezens naar buiten. De nabijgelegen airbase bleef echter bij zijn verhaal dat een weerballon neergestort was.

UFO Museum in Roswell

Nu na al die jaren is nog steeds niet duidelijk wat er die 4^e juli 1947 precies is gebeurd maar RALF (Roswell Alien Life Form) is wel degelijk levend in dit stadje en het museum is dus een must om te bezoeken. Na natuurlijk foto’s met de Aliens en de schotel verlaten we Roswell en rijden we, voortgedreven door de harde storm, opnieuw door kale en lege grasvlaktes, wel de overal over de weg waaiende Tumbleweed vermijdend. Net voor Carlsbad stoppen we bij opnieuw een State Park en zitten daar de rest van de middag heerlijk in het zonnetje uit de wind, omdat Dick de camper zo heeft neergezet dat deze de wind vangt.